Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

domingo, 30 de setembro de 2012

Screbir cumo quien reza


 Gostava tanto de te poder screbir. Screbir-te cumo quien cunta ua cuonta, lei ua prainada ne l peito, reza ua ladainha ne l sentido.
Si, ye isso mesmo! Quiero screbir cumo quien reza ua ladainha daqueilhas que ambos a dous ajudemos a fazer, you cun passos pequerricos cumo se fura l atrelado de ls mais bielhos, eilhes cun la ruoda a modo de pierna grande, you a dar trés be...
zes mais passos por bias de l baláncio pequeinho de la mie ruoda.

Lhembra-se-me subretodo dua, quando ls panes éran caras a Zenízio. Cumo se m´habie de squecir essa ladainha de rezas cumo rosairo de peniténcias!? L cura delantre iba mandando rezar, l pobo respundie rezando; l cura paraba delantre de ls panes i, metendo l spargidor ne l baldico de l´auga benta, fazie l géstio de la botar pa las tierras, para que ls panes nun fússen atacados por bechezas ó ferruge, para que l marfolho medrasse i amparasse las canhas para que nun se tumbássen cun qualquiera airaçada ou auga atrunada.
L pobo paraba i miraba la trigueira i, cadun rezaba inda cun mais deboçon quando birado pa las que tebíssen nacido de l sou sudor. You fugie l tiempo todo, a salticos i cun passos curticos que nien perdal i só çcansaba quando l cura metie l spargidor de l´auga i l pobo rezaba.
Era tiempo de merujas, daqueilas mesmo berdes antes de séren cantadas pul cuco. Que si you gustaba de merujas! Algo mais fuorte que las rezas de l cura me chamou. Era aquel berde ameroso…
Dua trigueira, de l lhado de riba de l caminho salie un suco d´auga clara. Atrabessaba l caminho i spargie-se na baleta de baixo fazendo ne l chano ua colcha de berde assetinado, tecida an telar, ua tentaçon para ls mius uolhos, puxados pul pecado de la gula. Parei i quedei que nien un speque. Quando me dei de cuonta, la cantilena yá iba mais adelantre. Mie mai habie-se quedado por bias de nun anquemodar la reza cun l bózio.
Áh garota!, que starás tu a fazer??
Dei um poulo subre mi mesma cun l cagaço. Ua pierna antrecruzou-se cun la outra i you spandeirei-me para drento de chafurgo de merujas. Molhada, segui la reza, meio a tritar mas sien querer dar parte fraca, cun uas lambadas de mie mai para que outra beç nun séia çtraída, l aire a baté-me na cara, aquel aire a anunciar la Semana Santa subre ls mius benairos molhados, a arrepassar até la mie piel.

La reza seguiu por outro caminho i you tamien iba meio rezando.
Rezaba nó pulas senaras, nó pul bestido cun manchas, nó por peniténcia, nó pu las lambadas. Rezaba chena de miedo de quedar cun febre. Rezaba i tritaba para nun quedar cun las gorjas anflamadas que m´ampedíssen de ir al baile de l die de Páscoa, adonde todo mundo beilarie, tamien you, dous palmos i meio de gente, agarrada a outras eiguales.
Era assi que you gustaba de te screbir, neste anroseirar de palabras cumo que a rezar i fazer medrar l sustento de quien nun ten outro sustento. Screbir-te sien me quedar tiempo para mirar las manos, ls dedos angaramonados pul friu i pul rematismo, sien sentir ls delores de ls tendones que la scrita me fizo, ua scrita frie de númaros anriba dun quadro de piedra, ua scrita delorida feita cun la caneta Bic, cun fuorça, para que la matriç de ls pontos quedasse bien furada i la duplicaçon salisse na perfeiçon.

segunda-feira, 10 de setembro de 2012

L zaparecimento de las abeilhas


Cousa séria esta, an buona berdade! Todo mundo diç que astanho ten sido un anho staporado para criar berduras nas huortas i todo mundo bai botando la culpa a la falta d´auga qu´anteima an nun cair.
You sou yá uns anhos ua pequeinha hourtelana de cidade i, yá l anho passado me dei de cuonta que ls tematos nun produzírun cumo era questume.
Yá screbi porqui que, astanho, ne l hourto de Sintra, nun habie abeilhas. Achei que serie de nun haber yá cormenas acerca cumo habie habido alguns anhos atrasados, ou anton por bias de ls fumos negros.
Las flores caien-se pouco apuis d´abrir. Fui-me a ler na anternete cumo era la polenizaçon de ls tematos: flores machos i fémias, polenizaçon feita cun abeilhas, ajudando cun sues paticas las partes machas a las fémias.
Outras berduras i árboles hai, que ténen uas flores machos i outras fémias. Eiqui la polenizaçon fai-se cun ls puolos que ban nas patas de las abeilhas duas flores pa las outras.
Dezi-me anton se la anternete nun ye ua cousa bárbara?!
Fui grácias a eilha que you an Sintra, a la falta d´abeilhas, me botei a cobrir las flores. You dezie masturbar ls tematos, mas na berdade ye cobrir ls tematos.
Agarro nun pincel dóndio de rabo de pabon, de ls mius de la pintura i todas las manhanas alhá m´iba you cun el, a fazer cuçquinhas a las flores.
Até eilhi todas se caien sien nacer ningun fruito. Apuis, ls tematos ancomeçórun an pouco tiempo a quedar cargadicos.
Deilhi, un tiempo apuis bin a la Speciosa para ber l´andadura de la huorta , que habie puosto bien mais tardiega.
Ne l huorto de mie mai, nien ua abeilha para besitar las floricas que íban aparecendo na huorta. Arrefuci la ceilha mei admirada… Carai! Mas anton eiqui que nun hai fumos negros, tamien nun hai abeilhas!?
Na mie huorta de casa, bi ua sola que tabeç haberie feito muito trabalho, assi i todo: Inda hai freijones anque degenerados cumo you habie eiqui screbido no testo “ Ls Bobidicos Maçacucas”, uns tematicos tardiegos que solo agora ampéçan a amadurar, mui poucos, ua bobideira cun quatro bóbidas i, las outras machorras, cumo le chamei. Bien arrependida stou you nun l´haber feito tamien anseminaçon…

Stan a nacer agora uns bobidicos, diç-me mie mai quando cheguei desta beç. Fui-me alhá a assomar para ber l milagre que s´habie rializado nas machorras.
Si senhora, cargadicas de bobidicos bien formados, grácias a quatro ou cinco abeilhas que por alhá fúngan.

Isto ye mais cumplicado que a la pormeira poderiemos pensar!...
Hoije a buer un café cun ua amiga, na praça de Miranda, falei-le na mie obra subre ls tematos an Sintra. Riu-se i diç eilha: anton sós la cobrideira de l´anseminaçon pa las berduras. Rimos-mos las dues.
Diç que fúrun abeilhas benidas de Spanha que matórun las nuossas, dize eilha.
Ora ende stá, pensei you, porquei na Speciosa tamien nun las hai…
La curgidade quedou a martelhar i dou-me spertina. Torno outra beç a l´anternete a ber que se dezie de la mortandade.
Nun achei nada que me falasse de las caçadeiras castelhanas.
Puls bistos, las rezones que ls cientistas por todo l mundo ténen dado son outras, puis las abeilhas stan a morrer an todo l Planeta.

You cuido que si ban a chegar a ua seluçon bien çfrente de la mie- l´anseminaçon artificial de las flores… I dende, sei you alhá!...
Dízen ls cientistas que ye l” Sindroma do Colapso das Colónias”. Ls ambestigadores noméian cumo possibles causas para esta mortandade, las seguintes: L uso de benenos na laboura, l anfraquecimiento genético de las abeilhas, la batéria cousada pula “Varroa”, las alteraçones climáticas i até las radiaçones de ls telemobles.
Dízen eilhes que se cuntináren a morrer, puode deixar d´haber preduçon de quemida, puis 80% de la polenizaçon de las speces berdes ye feita por ansetos i subretodo abeilhas.
I agora percuro you a esses cientistas que nun me ouben, mas que al ler isto me bieno a l´eideia: I porque nó, por bias de todo l que eilhes modeficórun genéticamiente!???? I será que nun somos tamien nós bítimas desso todo modeficado que quememos i nun son só las abeilhas!???

La cousa ye séria!!!!...
Tanto la mosca parasita Apocephalus Boreales, cumo ls benenos puostos para matar bicharada fázen las abeilhas quedar meio tontas, zouriantadas i, nun indo outra beç pa las cormenas acában por se morrer, puis até la mestra queda tonta.
Quien dirie que bechico tan pequerrico i que a las bezes cun sue picadela fai poner giente que nien boto, serie tan ancepensable a la bida de la tierra. Fruta, berduras i pástios depénden deilha, i nós todos tamien.

quinta-feira, 6 de setembro de 2012



Abraço-te, tierra mie

Nessa tamanha sequidon

Para ber se cun l miu abraço
Ganhas cherume i ceçon


Nas fuontes cuorren-te las últimas lhágrimas
Ls filones cánsan-se cun l sanlhuç
De torneira a botar aire
De l manancial
Las maçaneiras sigúran maçanas
Cun quelor de colgadeiros de Natal


I you abraço-te
Mas quando t´abraço
Miro l tou cielo azul
I la calor fai-me miraiges:
Todo stá d´alrobés
I l tou cielo beio-lo cumo sendo auga
Cun óndias de scuma, branco de nubres


Mas tu nun me bés,
yá nun me bés!


Aperto-te inda mais
Para te fazer salir desse stado d´ancuncéncia
Próprio de quien ten sede de dies, de meses.
Cun la tue andefréncia
Arramo lhágrimas ne l riu de l tou cielo
I régan-se las huorta
Adonde la rata há-de sumir l´auga
Para que tornes, tierra mie
De l manancial a manar


Abraço-te tierra mie
I cun l abraço que te dou
L miu peito scalda
Mas ansisto an t´abraçar.


Sorbo l azul de l tou cielo
Las nubres scurécen
i, anque tue stéias mui seca
You sinto-me a berdegar

terça-feira, 4 de setembro de 2012

Amigo, ajuda-me tu!







Amigo, ajuda-me tu!

Pido que l mundo me splique
Lo que nun quiero aceitar
L mundo nun me diç nada
L mundo nun sabe splicar

Amigo, splica-me tu!

Dezi-me porque las lhágrimas
Se me sécan sien salir
M´antúpen las palabras
I nada yá sei dezir

Amigo, diç-me-lo tu!

Dizi-me porque hai tanta fome
I tanto ouro a relhuzir
Precurai als altos senhores
Porquei nun quieren oubir

Amigo, oube-me tu!

Pregunto al aire que porqui passa
Apressiado i a fungar
Cumo mos sécan las fuontes
De tanto d´alhá le tirar

Amigo, nun deixes tu!

Nun deixes porque you sou
Dun pobo que stá calhado
Mas se la lhágrima me sal
Cun todo l que stá antalhado
Anque séia cun bózio rouco
Cortaremos l´augueira de la fuonte
Pa la guiar para outro lhado
I que regue quien ten pouco

 Amigo, ajuda-me tu!

sábado, 1 de setembro de 2012

L mandil















Lembra-se-me tanta beç de l mandil cun un peitico para nun spingarotar l bestido cun l caldo quemido a priessa por bias de ls jogos a chamar por mi antre la classe de la manhana i de la tarde. L bestido, siempre cun panho a mais na barra i no cuorpo, iba medrando al modo que you medraba. L punhos de las mangas chubien braço arriba zabetonados, cumo paixaro que se quier scapar cielo arriba, amostrando ls bracicos an que la fineza denunciaba la malga de caldo botado a angordar ls cochinos an troca dua tora de chouriço ou toucino anriba de l pan, soutranho i, la pratada de merujas an tiempo de raças calientes an Febreiro ou Márcio, quemida a la brigada de la ramalhada, que, tamien nunca a naide botou chicha. Nunca ua manga assentarie bien cun panho a mais i por isso ls ninos andaban sempre cun eilhas pouco abaixo de l quetobielho.

Cumo l tiempo mos demuda ls mandiles, i las brigadas, i l amerosar de la camisola!


Nun quiero las meias de la lhana de l tiu Paulo que ye mui fuorte!, boziaba you al modo que las ponie de polaina, assi que m´arrimaba al lhume.


Parece que inda sinto la mordisquina nas piernas a chubi-me cuorpo arriba sien saber al cierto adonde arrascar de tanto me morder; i la camisola an quelor natural de lhana de canhona, branquita, scolhida de la mais fina mas que assi i todo me cousaba mordisquina assi que mudaba la camisa de franela pula de popelina. Perdonaba-le todo isso quando l çanceinho se me colaba al pelo i las manos se metien andrento l queirelo. Inda stou a ber la camisola dun ponto que le daba mais belume i dondieç, feita por mie mai!


Mas l mandil, l mandil de peito a scunder la merda de semana de l bestido ou quien sabe quinze dies i sobretodo a scunder ls rasgones de ls struncadeiros feitos a jogar al chete i a las palombas, cun un bolso pal lhenço de las moncas mas adonde tamien cabie l cibo de pan para tener las manos mais libres para jogar, anquanto ls dientes íban smoniando.


Fai tanta falta un mandil desses nun tiempo an que tanta cousa apoquenta i que nun hai agulha capaç de coser las trasgas para librar de la túndia, anque cun puntadas lhargas i mal dadas!


Era la eimage de marca de todas las ninas probes, a acumparar cun ls çapatos de cordones de suola, bien mais lhargos i anchos que ls pies para que durássen anhos a filo, mercados al çapateiro de Sendin, quando ls bielhos yá nun podíssen cun las gáçpias i meia suolas.


Perciso dun mandil cun dous bolsicos, adonde meta las manos, quando, por timideç ou canseira, nun saba adonde las ponga...

Arquivo do blogue