Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

segunda-feira, 24 de janeiro de 2011

Nun riu


Lhebadas las sedas pul tiempo
Rufada la piel que las cobrie
Bonda-me, sien un lamento
L´auga a correr menos frie
Ne l riu adonde nabego, lebe

Las bordas ampáran l speilho
Adonde me miro tranquila
Ls delores siguran la cama
Fecundada pu la bida
Nun bibir de quien s´astrebe

Nácen flores ne ls lhados
Freixos, silbas i salgueiros
Adonde siguro las eimages
De suonhos siempre pormeiros
Para que an suonhos m´eilebe

Deixou-me l tiempo la magie
Tecida na mie eisséncia
Deixou-me l tiempo ua squina
Cun ua manada d´einocéncia
Para que algua nineç cunserbe

terça-feira, 11 de janeiro de 2011

Hai que nacer outra beç

Naide ye cien por ciento hounesto, mesmo que neste cien por ciento nun steia la hounestidade cun el própio. Muito menos se puode afrimar que se ye mais hounesto que l´outro i muito menos dezir que outra giente ten que nacer para ser tan hounesto cumo nós.
Se cada un ponir l dedo na cuncéncia há-de ber mesmo que seia alhá bien ne ls cunfins de sue eisséncia, algua zounestidade...
Puls bistos l nuosso Persidente de la República si fui capaç de cunfruntar( sien nunca l mirar ne ls uolhos, diga-se) l adbersário político que tenie delantre la pantalha, oubido por quien quijo uobir.

Arrogáncia pura, nun tiu que se quier fazer passar por houmilde, spírito de superioridade, para quien se quier fazer passar por simples.
"L pobo pertués conhece-me i nun perciso de splicar".
Pus ye, un home que se sinte arriba de todas las suspeitas!
Afinal de cuontas parece que si que tenie no sou telhado, al menos ua teilha de bidro.
Mercou de las açones perferenciales de l Persidente de l Banco que puls bistos solo el ye que mandaba i fazie l que querie na geston de l Banco i por isso dou no que dou. Açones preferenciales a metade de l précio de las que outros podien mercar. Ora, fui dessas tales que l nuosso hounestíssemo Persidente i sue filha mercórun i que justefica ls lucros de ciento i quarenta por ciento an dous anhos.

Fui ó nun fui un ato speculatibo?
Stamos nós todos a pagar l sou lucro no meio de muitos outros, porque senó beia-se:
Mercadas a metade de l précio por séren las preferenciales de Oulibeira i Costa i passados dous anhos, cumpradas pul Banco outra beç, al précio de mercado. Anton quien que ganhou i quien ye que perdiu!?
Na berdade, nun antendo cumo fui possible ua anstituiçon financeira ser gerida por ua sola pessona...
Quando l Banco se afundou, sabe-se bien, por causa de la geston creminosa que fui feita puls sous amigos, quedou calhado que nien rato nua tulha!...
A isto el chama hounestidade..."Há-de nacer dues bezes para ser mais hounesto que you!"
"L pobo pertués conhece-me"... nun fa-lo-mais-ua-pa-la-bra. diç el so-le-tran-do.
Era bien que l pobo l coincisse melhor ne l die binte trés de Janeiro.

La hounestidade nun se apregona, pratica-se, monsieur le président!...
Ten buossa senhorie que nacer dues bezes, cumo you, el, eilhes i eilhas porque naide ye porfeito neste mundo nien cien por ciento hounesto.



domingo, 9 de janeiro de 2011

Ls cantares de ls Reis

Yá nun se oubírun ls cantares de ls Reis na Speciosa.
Oubi-los cantar an Miranda, alguns grupos antre eilhes un de ninicos que alhá fazírun l que pudírun. Diç que nun anseiórun bien, mas bien ansaiados ou nó, ye siempre un ancanto oubir ls ninos, inda porriba a daprender tradiçones que sien eilhes, debrebe se acabarien.
Apuis oubi ua cantiga que me fizo arrecular al menos cinquenta anhos ou inda mais.


Hoube ua nuite de Reis an que la mie família, quaije todos buonos cantadores, l dou para ir a cantar ls Reis a alguas casas, las de ls mais achegados i amigos.
You parece-me que nun fui, porque tamien pouco adelantrarie al pie de bozes fuortes i afinadas.
La rue era negra cumo fulhin, de scuridon. Ls lhudrigueiros éran bárbaros i só daba para passar pula calçada de ls lhados. Se adregaba a resbalar i ir pal meio de la rue, l lhodo chegaba a ls joeilhos.

Nada mais se oubie que nun fúren las bozes de ls cantadores de ls Reis. Nien un lhadrar de perro abafaba ls sonidos cun sou lhadrar. Ls perros stában ne ls chequeiros i, naquel tiempo l único animal que se gobernaba de buona gana i que nun fusse para trabalho, era l gato, por bias de acaçar ls ratos. Gobernar un perro sien se tener ganado era cousa pouco questumeira an tiempos an que l quemer era pouco pa las pessonas.
Ls cantadores éran eilhes solos a cortar l siléncio de la nuite, nó para recebíren ls Reis, mas solamente para seguir cun la tradiçon i animáren la nuite.

Quem vos vem cantar os Reis, ócócó
De noite pelo escuro
Zinquetintin
Florinquetin
Aili ailó!

....

Senti nostalgie quando la oubi onte ne l ouditório an Miranda, anterpretada pul Quinteto Reis, que por acauso onte éran siete an beç de seis. Tenien un biolinista i un guitarrista cun eilhes. Fui fantástico l serano anque la aparelhage sonora nun stubira grande cousa.

Ye pena que nas aldés, agora sien lhodo i a las claras, nun se pegue outra beç nessa tradiçon de cantar ls Reis.

Quien sabe??? Hai que la giente se aponer.


quarta-feira, 5 de janeiro de 2011

Percura-se l Natal

Agora que ls cánticos de l Natal passórun, las Galas se calhórun, l Pai Natal se scapou cun sues renas, tornou l friu a las rues de la cidade. Ls Sien Abrigo habien custruído buonas casas de papelon cun ls ambrulhos de las prendas, ls caixones de l lixo abarrotában de fartura, mas, sien se dáren de cuonta, la auga que ten sido fustigada çfízo las paredes, l aire arrebentou las missagras i arrumbou las puortas.
Nien sequiera ua casa de papelon fui barco que lhebasse sou habitante Tejo abaixo, mar adelantre, para algun paiç an que pudira bibir cun la denidade a que l ser houmano ten dreito. An beç disso, cuorre sfarelada pula baleta abaixo até que algun carro de l lixo la lhiebe. Drúmen-se ancostados a las paredes ambaixo de ls boucins, até que l amo de l soto chegue a la pormanhana, bien a tiempo de nun séren zalojados daquel passeio adonde las brigadas remulinan cun to ls aires bégan de la sierra ou de l mar. Spéran que la chúbia acabe para que puoden tener outra beç la sue casica de papelon.
Ls questureiros ansáian ls modelos para bestíren aqueilhas rapazas que anfeitan las Galas ne l Natal de l anho que bén. Parece-me a mi que se ajuntássen l denheiro dessas fatiocas, de las carteiras, ls arranjaduros de las unhas i de l pelo, nun precisarie naide de fazer la chamada ne l telfone i, la anstituiçon habie-de tener recebido mais.
Al menos pal Natal que bén, eilhas hán-de aparecer relhamposas i sorridentes mesmo que mais nada relhampe i sunria, cumo se fúren uas monas ansuflables, andiferentes a las zgrácias que assísten l resto de l anho.
Réstan aqueilhas pessonas para salbar l Natal, aqueilhas que to ls dies ó to las nuites dedican l sou tiempo para ajudar quien percisa, sien stáren delantre de ls noticiários, sien nada recebíren que nun seia l sunriso de gratidon.
Son essas pessonas que pratícan l Natal to ls dies.

Arquivo do blogue