Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

segunda-feira, 22 de fevereiro de 2016

La tue pormeira mala


  Nun era de papelon la tue pormeira mala de biaige. Lhebeste alhá cousa pouca: uns benairos i alguns farrapos inda nuobos, uns çapatos de bezerro feitos pul çapateiro de Sendin, ua mano chena de bergonha, outra menos chena, de suonhos. Naide puode sonhar muito quando ls hourizontes nada mos amóstran. Assi i todo, cuido que eras sonhadora. Ls suonhos ye que tenien la çanca curta, isso si!
Cousa pouca, cabe nua malica de tabras. Era burmeilha cun uas ferraiges fuortes adonde ancaixaba la fechadura. De ls lhados de las ferraiges ua asa abrochada. Ua berdadeira caixa de ferramientas, pintada de burmeilho, a fugir para rétanglo, guapíssema.
Las camisas de drumir fúrun apuis mandadas fazer a priessa, quando tue mai recebiu l recado que na cidade nun se drumie cun la cumbinaçon que se trazie pul die. Chegórun dies apuis, l tiempo de cumprar l panho na feira i de tie Calmantina las fazer na máquina de questurar. Éran de franela cun floricas. Dues mudas de camisas de drumir i cumbinaçones, porque l eimbierno yá staba acerca. Ua cumbinaçon eigual a cada camisa, que, cortando dues pieças de l mesmo panho siempre se fórran uns centímetros, para fazer un par ou dous de calçicas.
Chegórun assi que tue mai amanhou portador que fusse a Miranda, nua bolsa de retalhos, amachacadas acontra l panho, cun ua fogaça de trigo, drento duas alforjas de bolras, anriba de l´albarda de la burra.
Anque tebisses bido eiroplanos, aqueilhas punticas relhuzientes a cagar un rastro de nubrineiro a passar antre nubres ou no cielo lhimpo, houbo un tiempo an qu´ inda dezies que habies d´ir pal Brasil, cun Bergina, na burra ruça de mai Ana.
Lhembra-se-me que nun te pareciu berdade, aqueilha stória de ls eiroplanos, quando te dezien que lhebában alhá pessonas.
Bergina fui-se, mas la burra nunca s´abinturou a semelhante biaige.
De San Paulo mandou-te, um par d´anhos apuis, un lhenço de la cabeça que guardas cumo relíquia cun outras cousas que eigualmente stimas, nua caixica.
Nel fuste colgando suonhos, proua, desilusones, alegries. Hoije, ye apenas ua relíquia adonde passas la mano quando bás a ber se le dou la polielha. Ye tan ameroso quando l chegas als lábios! A cada beç que miras para el i le dás un beiso, ye un beiso que dás a Bergina, por t´haber dado ua proua tan singela, tan suable.
Bergina yá se morriu. L lhenço ende stá a cuntar la stória.

domingo, 21 de fevereiro de 2016

Chubo-me an ti, mie lhéngua

Chubi als treceiros i nien seinha d´aranheiras…

Manginei you que tenie que apartar las telas culas manos, para poder passar para alhá de las lembráncias, sigurar las cuontas, cumo quien sigura triatos cargados de palha i feno cun piedamigos de cantarie, mandar calhar ls páixaros para oubir las cantigas que ambas a dues me cantábades. Las cuontas, l mais deilhas cascálhan que nien xardas nun ribeiros d´augas lhimpas: ls lhobos son outros, mais afraguesados, yá nun me dá miedo, anque ancarando cun eilhes cara-a-cara. Apuis que fui a caçar liopardos de nuite, cun un foqueç na cabeça i ua spingarda na mano, deixou de me dar miedo de lhobos. Ls mius miedos son agora outros…

Las mouras encantadas son las mesmas i essas si, cuntínan a peiná-se cun un pende de ouro, ne l jardin de la mie eimaginaçon.

Las cantigas sei-las todas: Manolo mio, la Burgalesa, la Çarandelhera. Todicas. Pena nun le dar ls remissacos tan bien dados cumo mai Ana. Ls fados, todicos, punta cun rabo, sei rezungar todo, pena que nun tenga la tue boç para chegar adonde tu chegabas. Inda l´outurdie me deziste: assobias-ls melhor que ls cantas!... Bien cierto. Yá a mi me habie parecido.

Pena tengo you que tu yá nun ls assobies nien cantes cumo antiempos… I dezir que nun te grabei ningun, naquel tiempo an que eras reissenhor, quetobia, chínchara i rola. Naquel tiempo an que botabas la boç cumo queries i para adonde queries. Áh, mas isso era naquel tiempo an que me nacien buoltas de primaberas i campaninas, al redor de l cachaço!

Chubi als treceiros i hai tanta lhembráncia que me duol! Stán las piedras tristes debaixo de ls carcanhales, yá le falta jeito als repassiados ne l terreiro. Hai muita telbison que a todo mundo ancerra an sou chequeiro, mas falta-le l rádio de tiu Einácio na jinela, ancarado pa la ruga, a botar cantigas para todos beiláren ne ls deimingos, apuis que las bacas yá remuniában na loija.

Chubo-me an ti, mie lhéngua,

an ti que me deste de mamar

i me crieste esta gana de ser poema,

moura ancantada,

de te dezir i cantar

mesmo quando la boç

nun me chega afinada.

Ancabriolo-me an ti i seguimos,

na eimaginaçon dua cuonta,

nas alas dua quimera,

na abintura dun poema

sien métrica nien rima,

na boubeira d´ua biaige

sien lhemites nien çtino…

Abaixo a ti i cuntigo sou inda pequerrica…

sexta-feira, 12 de fevereiro de 2016

Anúncio de merujas i fin d´eimbierno


Bie-la porriba de ls telhados assi que benie. Anque benisse cansada de tan loinge bolar, quedaba de pies i a dar a las alas, cumo se quejisse saludar las pessonas i dezi-le: Yá cheguei!

 Las casas éran naquel tiempo baixas i l uolmo adonde staba l nial, mui alto. Por bias disso, assi que you salie de l quarto pal barandin, ancaraba cun eilha. L uolmo, ne l meio de l caminho público, quien bai para San Lhourenço  no anfilamento de la casa de tiu Paulo, pertencie a tiu Francisco Carolino i era cumo l separador de las outo-stradas. Debedie al meio l tránsito de la aldé, nua de las salidas. La fuolha, pouca s´habie d´aporbeitar, por star toda cagada de ls perdales que drumien alhá als cientos. Un die, l uolmo ardiu, por le habéren puosto, d´acente, un manhuço de palhuscos a arder, nun foio que tenie cumo seinha de la eidade. Apuis bieno la malina de ls uolmos i aquel caminho de San Lhourenço, nien parece l mesmo.

Cuido que por muitos anhos deixou d´haber ciguonha na Speciosa. Apuis punírun-le un ampeço de nial nun freixo, na Funtásia, delantre de la casa de Manuel i eilha fizo alhá l nial i afraguesou-se. Uns anhos apuis fazírun l mesmo, cuido que Alcides, noutro freixo mais abaixo, quien bai pal Ribeiro, i outra s´afraguesou alhá tamien. La gente apuis até dezie que habie dous niales de ciguonha, ua socialista i outra social-democrata.

Talbeç yá nun séian estas de la família de las que you bie an nina, se pensarmos que tórnan siempre pal mesmo lhugar, ua beç que por alguns anhos se stremuntiou. Seia cumo fur, quando la beio an cada eimbierno, muita beç inda cun geladas i tiempo stapurado, me parece que chegou alguien de la família i me ben a l´eidé, l namoro que l matrimónio fazie, aqueilha maneira amperial de star nua sola pata a parecer ua patinadora no carambelo, l matraquear l macho cun la fémia parecendo que stán a beisos.

Todo ten demudado para eilhas. Para alhá de l friu que muita beç apánhan, anhos hai an que todo stá seco i nun ténen adonde ir a saber de quemida. Tirando uns ratos que apánhen ou uas lhumbrizes, quando algun trator are algua tierra. Ye bé-las a seguir ls arados, sien miedo, cun aquel andar debagaroso i firme, senhoras de si, para apuis boláren i pousáren outra beç, adonde le dir la belharaça.
Nun hán-de tardar las merujas i an s´acabar l eimbierno, penso quando las beio chegar.
 

quinta-feira, 11 de fevereiro de 2016

Cun piel de pita




Duolen-me ls dedos
a fuorça de ls querer andreitar,
cánsan-se-me las manos
de tanto las sfregar,
ancarambínan-se-me las palabras,
quédan-se coladas a la çancenhada
agarradas a la betoneira,
entra-me aire pula jabeira,
bai a salir a la camisola
i a la tabra de la chola.
Nun hai lhume
capaç de calcer esta frialdade,
nun hai risa
que me faga l peito bulhir
sou mais státua de carambelo
i la sola cousa que mexe
ye l pelo mais la çamarra
an piel de pita,
ua corriente que por mi cuorre
que quaijeque me fai tolhir
La lhuna a la nuite nada me diç,
l sol nien s´assoma para me sunrir,
l aire alhebanta-me las einaugas,
lhieba-me la gorra i l prefume,
trai-me auga i apaga l lhume,
l pouco que me restou,
de l restrolho que me quedou
dun berano que se me scapou.
Quando benirá febreiro
para me namorar a la ramalhada,
quando benirá márcio
i me medre la ferranha,
me traga la spiga abril
i que seia soalheiro,
maio me flura i me grane,
me caleça i me cunte
muitos anhos, anho a anho...
Tengo friu,
cumo yá tenerei palanho!...

segunda-feira, 8 de fevereiro de 2016

Nua pinga d´ourbalho

                                      

Quando la nuite abaixa a la mie mano
i sperta ls faleitos
que alhá nacírun cun l ourbalho,
medra an mi la gana de beisar ls rebentos,
d´sigurar las fuolhas,
de cerrar las puortas al friu,
d´abrir ls braços a la Primabera.
 

Quando la nuite abaixa a la mie mano
 i me refresca la rosa i alisa ls spinos,
me speilha l cara ne l setin de las pétalas,
i cun las fuolhas m´encera la piel,
ferbe l bulcon, calece-se l tiempo
i medra an mi l deseio de quedar
i de m´ abrir al nuobo die.





Imagem da net

Arquivo do blogue