Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quarta-feira, 31 de março de 2010

Teneis que daprender a amar

Culas maldades de l mundo
L mar galgou, lhebou l'arena
La lhuna scondiu-se toda
I deixou de ser lhuna chena.

Las streilhas tan relhamposas
Cun miedo de la rábia ls houmanos
Fazírun-se streilhas cadientes
Banhórun-se ne l Ouciano.

Fizo-se tamanho tsunami
Naquel ouciano medonho
Que l pobo yá solo boziaba
Isto ye obra de l demonho.

Ls demonhos son ls houmanos
Isso ye que ye ua certeza
A çtruir i a matar
Ls pobos i la natureza.

Anté que la natureza se alborota
Arrebenta i einunda sien parar
Apaga-se l sol i las streilhas
I la tierra muorre-se a tembrar.

Diç-mos la Tierra an pedido
Triste quaije que a suplicar
Filhos tenei mais juízo
Teneis que daprender a amar.

domingo, 28 de março de 2010

Yá nun hai Páscoa cumo datrás

Chegueste Sumana Santa,
para quedar
anté nun se sabe quando.
Pobre pobo que camina drobado
debaixo dun madeiro cungelado,
sien que tenga ua Berónica
que l lhimpe l sudor de carambelo,
farto de fazer peniténcia
por pecados que nun fizo,
farto de irresponsablidade
i amcupeténcia.
Spera la Primabera para que l tire l carambelo
mas l Eimberno nun se scapa
bai adominar Beranos i Outonhos
deixando l pobo a mirar ancrédulo
cun la nun mudança de las Staçones.

Hai miles de Pilatos,
que lhában siempre las manos...
Bénan mais Pilatos
i tornan-las a lhabar na auga trúbia
que anté fiede de tanto pecado.
Recében andulgéncias i entran ne l Cielo
sien que San Pedro l ponga ningua talanqueira
entran sien Semanas Santas,
sien peniténcia,
quemendo chicha todas las Sestas
sien pagar las Bulas,
Páscoa to ls dies, anhos sien fin.

La multidon yá nun ten cinto que l sigure las calças
i nun tarda anda an couracho.
Yá nun hai Jasus

que seia capaç de multeplicar de l pan
i la multidon muorre de fome i bózia:
Ls buracos de ls nuossos cintos
yá stan acerquita de la fibielha!

Hai de nós znudicos!...
Ls outros bán fazendo mais buracos al para fuora
i ls cintos yá nun ténen
adonde se faga mais ningun, eizígen:
Bota para acá mais cintos

que nós tenemos angordado!...
Hai de nós que la barriga inda arrebenta!...

La multidon bózia anraibada:
Yá mos chega de Sumana Santa, de peniténcia!
De pagar pu ls buossos pecados!
Fuora cun esta cruç!
Béngan las améndoas i l folar!

Chega de tanto mos amolar!

Yá nun hai Páscoa cumo datrás...


quarta-feira, 24 de março de 2010

Se...

Se la Primabera me trazísse las andorinas
Al miu beiral zerto de quelores lentas
Cun mofo d'Eimbierno friu bestido
An mundiadas ambuolto i an termientas.

Se l sol me trazísse alegrie al peito
Adonde biben Outonhos amarelhados
An cama de nubrinas adonde me deito
I sperto de ls mius suonhos adiados.

Se ls campos me trazíssen muita rosa
Spalhaba-las puls jardines de ls sien bintura
Que drumen çtapados, çditosos
An piedras fries, na rue de l'amargura.


You tenerie andorinas, alegrie, calor
Las rosas, ls beirales i l sol caliente
Las camas, ls jardines, la paç i l'amor
De manos abiertas darie, a muita giente.

quarta-feira, 17 de março de 2010

Neste camboio adonde biaijo




Hai dies an que ls caminos son de toijos
que me pican al passar.
Hai dies an que l mundo,
de quelorido
passa a retrato a negro i branco
tan custoso de mirar.

Ua lhágrima cai cara abaixo
i alguien me percura:
Stás a chorar?
Cun ua forfalha de ourgulho
a mi stribado, digo, não!
Porque habie you de star?
La lhágrima que se assomou fui dun cisco,
que me antrou ne l uolho,
salida de l camboio puxado a carbon
adonde biaijo,
nestes carriles çfeitos,
cun fenos medrados pul tiempo,
neste camboio cun pouca fuorça
para fazer pouca tierra, pouca tierra,
siempre an peligro de se bolcar.

Cun las manos,
an géstios circulares sfrego ls uolhos,
dal fondo dun bolso la bida
tiro un lhenço angurriado,
lhimpo la lhágrima,
tiro l cisco
i cuntino la biaije
naqueilhes carriles chenos de sboucielhos,
un al lhado de l´outro,
seguindo l mesmo camino,
amparando un camboio un pouco gasto,
cun ua fogueira inda acesa
a botar ciscos
que a las bezes fázen chorar.

Caminando bai-me dezindo,
muita tierra, muita tierra
inda quiero caminar!

domingo, 14 de março de 2010

Lhieba-me pal Norte
Se un die me bires perdida
I dá-m´un sentalho


Cega-me la lhuç
De tanto que quiero ber
An dies anculhidos

sábado, 13 de março de 2010

A chamar por Maio




Florírun ls Jarros a chamar por Maio

Flor branca, singela, de eirotismo feita

Tecida na brancura de seda i ourbalho

Zafieste la chúbia, medreste sastifeita.


An tous puolos arrecuolhes ls amigos

Que cun l friu se perdírun, cuitados

Antre chúbia i gilada, a tritar sien abrigos

An ti renacírun, de amarielho pintados.


Al florir de sprança bós chamestes Maio

L més de las flores, an cerrados spargidas

An jardins tratados cun to ls arressaios

Ou an fragas fries, cun fuorça naçidas.


A rebentar de alegrie, alegrie me trazistes

Al jardin, parede abaixo anfilados

I ne las mies jarras adonde floristes

Trazístes la calor a ls dies anregelados.

sexta-feira, 12 de março de 2010

Solta l beiso


Guardas ne ls lábios l beiso nun dado
Daqueilha primabera quelor d'açucena
Perfume de jasmin an ti guardado
Resquício eiterno de la tua pena.

Lhiberta-lo de ls lábios, nun l catibes
I de tan libre, el será biento
Mando-lo culas palabras que nun dizes
Apertadas an grande sofrimiento.

Lharga-lo! Solo se cumprirá se fur lhiberto
Ne ls lábios antreabiertos a la sue spera
Pacientes, morando a cielo abierto
An deseios secretos de sou zaspero.

Adoça-lo cun miel, doce colheita
Oubreira ancansable an puolo de flor
Bibe nuite i die de lhabuitas feita
Guardadas ne l tiempo an fabos d'amor.

Solta l beiso, nada t'amedronte
I assi lhiberto, el siga sou camino
De l'amor i outra boca ancontre
Para juntos pudéren seguir l çtino.

segunda-feira, 8 de março de 2010

A quatro manos

Posted by Picasa



Ua pintura que naciu dua amisade ampeçada nun Berano caliente, pintura a quatro manos, a dous sentires, cun dous stilos de pincelada. Na assinatura, Teresa i Adelaide, Setembro de 2oo9.
Un acrílico ousado a pensar que era tinta a ólio, ua mistura de materiales que nun se dórun bien, de l que resultou que la maçana que era para quedar no firmamiento, caiu a bolcos nun ouciano i ende quedou a arrepinchar auga cun l tombo, nun surrialismo que se querie de ua maçana sbolaciante, a planeta ou metiorito a nadar ne l mar.

Seia l que fur, gustemos las dues desse mergulhar.
Ende quedou l ampeço dua amisade, grabada nua assinatura, l die siete de Setembre de dous mil i nuobe, an San Lhourenço, na Speciosa, mirando pala Sierra de Sanábria atrabeç dun aire caliente cun canícula.

Hai dies que bálen eiternidades porque eiternidades son i hai amisades entre pessonas que naçen ne l pormeiro mirar. Bai-se a saber porquei!... Parece que yá será d´outras ancarnaçones, se ye que las hai...
Dou-me hoije para screbir este testo, talbeç por ser l die Anternacional de la Mulhier, ou talbeç nó; talbeç porque, stando a ber retratos de l Berano dei de caras cun esta pintura a quatro manos. Apuis dou-me pala mandar pal blogue i apuis algo habie-de screbir.
Para ti tamien este testo, Jomba, por alhá stares cun nós.

Para quien nun sabe, Jomba ye la mie guapa i spierta perra, mie cumpanha de biaijes.



Todos ls dies

Lhibertai-las!
Lhibertai-las de las amarras
De l cuorpo i de la alma
Que nun las deixan resfolgar

Nun l déiades flores hoije
Dai-le lhágrimas
Que juntas por séren tantas
Farán un eimenso mar

Dai-le un barco
Cun remos fuortes
Para que cun fuorça
Salgan d´alhá a remar

Dai-l un ombro
Dai-l beisos
Dous uolhos
Palas mirar

Dai-l la chabe
Cun que cféchen l aluquete
De las apeias que
Nun las déixan caminar


Neste die Anternacional de la Mulhier, para todas las mulhieres que, de algun modo se síntan presas/çcreminadas i para quien de ua maneira ou outra, las prende i çcremina.

domingo, 7 de março de 2010

De bien cun l passado


Solo se puode star bien cun l presente se se stebir an paç cun l passado.
You nun tengo la certeza se stou bien cun l presente que a las bezes se amostra tan rebuolto, mas cun l passado si.
Falo del, nó nun rebibir soudosista i cheno de malinas que nun me deixan andar palantre, mas, cun ua soudade saludable recordando l que de buono tenie i me ajudou a ser you, tal i qual cumo sou: ls mius miedos, la mie curaige, las mies anseguranças, las mies certezas, la mie senceblidade i l miu lhado mais friu.
A las bezes quedo a pensar naquilho que fui la mie bida i acabo por me dar de cuonta que mesmo l que nun fui un mar de rosas you l beio cun oulores.
Ye cumo quando ua pessona se muorre: Podie ser un squemungada an bida, mas, apuis de muorto solo se l fala de las birtudes.
Assi se lhieba la bida, l presente, que, mesmo que a las bezes tenga algua punta de spineiro, hai que la bibir na percura de uas tejeiras cun que se l baia cortando ls picos de modo a que se sinta cargadico de flores brancas
.

sábado, 6 de março de 2010

Bestido de chita



Para que me dás brocados
Tan bistosos i pesados
Stás cansado de saber
Que l que gusto a baler
Ye dun bestido de chita.

Puode ser lisa ou cun flores
Puode tener ua ou mais quelores
Cun riscas ou cun quadrados
Puode tener rendas ou bordados
Anriba de la pura chita.

Faç-me deilha la saia rodada
Solo rufada ou pregueada
Puode cheirar a tierra ou mar
Yerba acabada de cortar
Na simplecidade de la chita.

A cundezir cul bestido
Bien feito i bien quelorido
Pon-me un lhaço ne l pelo
Para que n´el puodas bé-lo
L miu coraçon de chita.

Cun chita serei senara
Lhibre al aire que se agita
Serei l mar ondiado
Serei beilarina i beilado
A sbolaçiar cumo chita.

Que de chita sou you tecida
Daqueilha que chena de bida
L pobo un die se bestiu
I lhiberto an Abril floriu
Crabeiros simples de chita.

I had a farm in África






I had la farm in África…
Ye assi que l filme "África Mie" ampeça, na boç de Meryl Strep, atriç que tan bien anterpreta l papel de la scritora Karen Blixen, naqueilha que fui ua stória de la sue bida rial an África i que tan primorosamente Sydney Pollack passou pa ls écranes.
Baseado ne ls lhibros, Den AfriKanske Farn i Shadows in the Grass, de Karen von Blixen, sob l pseudónimo Isak Dinesen, fui para mi un filme marcante i julgo que tenerá sido para todos, precepalmente para aqueilhes que, tal cumo you, bibírun na einigmática África.
You nun tenie ua quinta an África, you nun deregie ua plantaçon de café, you nun era casada cun un baron molherengo, nien me apaixonei por un guia de safaris, pul menos nesse sentido carnal. Cunfesso que nun me amportaba de tener bebido essa paixon arrebatadora.
Apaixonei-me por outro caçador guia de safaris, ua paixon defrente daquela que Karen Blixen bibiu, l miu pai.
Nun tenie la fazienda an África, tube si un cibo de tierra atrabessado por un pequeinho riu, arrodiado de gigantescas i selumbrosas arbles por adonde trepában lianas, antrelhaçadas i adonde you andaba de balouço.
Un cibo de tierra de dous ou trés jeiras de arada. Miu pai requeriu la cuncesson al Gobierno, i, anque sucessibos requerimientos nunca le fui cuncedida. Era un cacho de tierra a la borda a la coutada de caça de l poderoso Champalimaud, bien acerca de la casa, adonde, por ser tan acerca, íbamos a las bezes a pie.
Éramos amigos de l matrimónio que se acupaba de la guarda i lhimpeza de la casa, ls caseiros de l ricalhaço. Dezie-me miu pai que l Ang. Jardin tenerie sido l respunsable para que la nuossa pequeinha quinta fusse ousada clandestinamente, l que assi i todo nunca fui porblema. Nunca naide mos fui a pedir la certidon de cuncesson.
Tamien miu pai se daba mui bien cul senhor António Champalimaud, cun quien caçou muita beç i le serbiu de guia de caça. Tamien de ls filhos inda mui garotos miu pai cuntaba muita stória i por quien tenie ua grande amisade. Lembra-se-me de me cuntar la stória de la custruçon de la casa anriba dua arble i que, para ninos de nuobe ou dieç anhos fui un manancial de jogos i dua amisade mui pura; de la casa que ls trés custruíran an madeira, alta i streitica cumo se fusse ua torre para spargíren ls suonhos d'adolecentes i que la scolhien para star i para drumir, an beç de la luxosa mansion.
Tornando a la mie quinta, la mie pequeinha quinta clandestina i a las minhas bibéncies naquilho que you achei que serie l miu paraíso ne l coraçon de África, L Angase.
Eiqui hai tiempos çcubri-lo i amostei-l-lo als mius filhos ne l Google Earth.
Un riu, ua fuonte d'auga cristalina que l miu pai scabou, un lhago tamien feito por el que recebie l'auga adonde parros nadában naqueilha auga fresca a la selombra de las arbles.
Casas de madeira cun telhado de cuolmo, ua deilhas custruída na crona dun monte feito pulas formigas i que mais parecie un farol a assomá-se anriba de las arbles. Bárias casicas cada ua cun sou çtino: Ua maior adonde quedaba la zona de l quemer i ls quartos de drumir, la casa de banho alhá al fondo adonde un baldo cun ua torneira i un cribo serbie de chubeiro, la casa de l ronda un home de quien nun se sabie l´eidade i que trataba de l'horta i de las pitas, la casa de la caça.
Ua plantaçon d'ananases, un mangal, papaieiras, macacos, muito, muito i que bibien anriba de las arbles, subre ls telhdos de las casas; queluobras, cabras, páixaros.
Anton Ronda, las pitas?
Xi, patron, bicho roubou todos eilha... nun ten maneira, patron!
Nun habie soto adonde mercasse i las barriguitas de las ninas pedian quemer. Fazie bien l Ronda.
Ten graça que nunca mos dixo l nome. Para mi l nome del era na berdade, Ronda.
Ronda, un home alto i seco, sien eidade mas, se l'eidade se le coincisse, serie a la borda de l sieclo. Nada se le conhecie que nun fusse aquel cuorpo fraco, un pouco a remissacos quando, culs braços un pouco a tembrar cargaba ls dous baldos d'auga, scaleiras arriba, colhida na fuonte alguns metros ambaixo de l nible de las casas.
Bibie cula mulhier moça i dues ninas de nomes Ganhiua i Unsapo.
La mulhier scapába-se por uns tiempos i a seguir la barriga crecie.
Miu pai dezie-le: Ronda, “ teu mulher anda a ponhar-te inhanga”!
“Xi patrão, mulher pode ponhar inhanga, mas filho é sempre nosso, arrespundie l'anciano.
Ua alegrie siempre qu'ibamos a passar alhá uns dies, l miu paraíso, la mie quinta an África a trezientos quilómetros, por strada na tierra batida la mais deilha, tierra burmeilha...
I Had a farm in África!
You tenie ua quinta an África de la grandura dun termo, de la grandura dua coutada, de la grandura dun paíç, de la grandura de l mundo, porque, aqueilha quinta nun tenie paredes, nien arame farpado, nien canhiços, nien fincones, tenie por lhemites l lhemite de la mie eimaginaçon.
You tenie spertares al sonido de ls macacos i de ls páixaros, chilreios afinados.
You tenie drumiress al sonido de las risas de las hienas i de to un sien númaro de sonidos de la nuite, daqueilha nuite caliente de África, por baixo de l mosquiteiro de rede fina.
Tenie caçadas durante l die, spingarda pronta, ls dous, nun fusse aparecer nun repente un búfalo ou alifante solitairos, siempre muito mais peligrosos que na buiada.
Tenie caçadas a la nuite,cun un jep sien capota i sien puortas. Era todo de lona, preso an armaçon de fierro mas que todo tirábamos para maior lhibardade.
Ls uolhos de l leopardo apanhados pula lhuç de ls focçes que trazíamos na cabeça i qu'acendiemos i alumiában touçones adrento.
Quanto mais scura la nuite fusse melhor era, para que melhor díssen ls uolhos, pa l tiro certeiro antre eilhes. L'oulor, l'anconfundible oulor de l leopardo que deixaba por adonde passaba,demarcando terreno i que you tan bien eidentificaba quando, an nuites de lhuna, por haber mais lhuç, se mos lhargában ls uolhos de la mira i apuis l seguíemos pula floresta.
You tube un pai, caçador porfissional que me serbie de scudo delantre de ls rugidos de ls liones, de las manadas d'alifantes i de búfalos, me serbie de malzina de las mordiscadas de las queluobras.
You tenie ls búfalos ne ls tandos de Manica i Sofala, als miles i que, a la nuite, quando ls faroles de l jep le batien, parados i birados todos adreitos a nós, aqueilha prainada se trasformaba an cidade eiluminada cun miles de lhuzicas.
Tube un pai cula çenseblidade de la grandura de l'ouniberso i que, als sous uolhos todo era guapo. Fui el que me ansinou a amar la natureza i a ouserbar ua piedra que fusse, solo porque essa piedra era defrente an qualquiera cousica.
Fui el que me fizo princesa i me amou tanto...
Tenie amanheceres i entardeceres cun quelores guapíssemas, troboadas, relhistros antrançados nas arbles, l rebentar de ls truonos, la chúbia caliente i l soltar de l bapor na tierra scaldante, las queimadas, las gazelas saltaretes, las gondongas cul sou correr çcurdenado.
You tenie ua quinta an África de la grandura de ls mius suonhos!...
I had,... I had, indeed!...

Mas, cumo Karen Blissen tenie, you tengo ua suidade grandíssema de ls dous!...
Certainly , I habe, I have,... andrento de uocos que nada nien naide ls enche!...

quinta-feira, 4 de março de 2010

Soltei-te a l aire




Perdi-te
antre la nubrina de la mente
i, de repente se fizo,
ouséncia.

Perdi-te
Nas falhas de mimória,
scuridon de l die,
deméncia.

Perdi-te
nas caleijas de ls minutos,
segundos an remissacos,
preméncia.

Percurei-te
antre palabras,
letras an cachoneira,
ourgença.

Achei-te
i, de manos abiertas
soltei-te a l aire,
cedéncia …

Sento-me

Sento-me ne l tiempo para que nun se scape
Cumo un cabalho, a scatrapulhar
Adubo la bida para qu´eilha medre
Sento-me ne ls dies para çcansar.

segunda-feira, 1 de março de 2010

Somos pequerricos

Tu que te deitas nun xaragón de folharascas
Tapado cun óndias de biento
Tu que tenes por teilhas l firmamento
I por çprança la çdita
Mira!
Anque debagarico
Anteima i camina
Amigo.

Tu que tenes ne l coraçon la raiba
A siete bientos spargida
An todas las augas metida
I por binganças la mira
Mira!
Adoça demuda
Pon miel na bida
Amigo.

Tu que tenes l poder
Que tantas bezes chamas tou
Acontra todo i todos
I por fuorça l querer
Mira!
Pára i reflite
Arrecada la spada
Amigo.

Anteima, adoça, pára
Nesta passaige tan brebe.
Seia-se pobre ou poderoso
Seia-se buono ou raiboso
Seia-se pobo ou rialeza
Todos somos pequerricos
I naide se astrebe
Amigo
Acontra la fuorça
de la Natureza.

Arquivo do blogue