Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quinta-feira, 31 de dezembro de 2009

L derradeiro deste anho

Cheira a afelhós na sartiana
Cheira a outro anho
A ancomeçar manhana

Cheira a manjares
Fiede a fome
Daquilho que a un sobra
Mas que outro nun come

quarta-feira, 30 de dezembro de 2009

Eirá a ser

Stamos acerquita de l fin de anho, este anho de 2009, que fui l´anho an que you fiç sessenta anhos, nun son muitos, mas tamien nun sou poucos. Tamien fui l´anho an que aposentei, custoso para muita giente, sobretodo para aqueilhes que nun ténen outros antresses ou nun ls crian i assi se beian cun to l tiempo i sien tener cun que l acupar. Nun ye l miu causo, tengo muito, anque astanho nun tenga aporbeitado l tiempo dua forma mui porbeitosa.
Fui ´l anho an que ancomecei a screbir an Mirandés, no die 1 de Janeiro fiç l miu blog an pertués i ancomecei a publicar stórias i poemas ne l Luso Poemas que andában an gabetas i que naide coincie. Poucos dies apuis criei l blog Especiosameuamor, adonde agora stou a screbir i atrabeç del coincie giente que apuis ancuntrei i de quien gusto muito. Atrabeç del fui cumbidada por Amadeu Ferreira a screbir un lhibro de poesie i que yé stá porparado para antregar na eiditora. Fui un anho de alguas supresas, anque you nun ache que tebisse sido un anho mui çécional.
Anho Nuobo, bida nuoba, hai que ancomeçar melhor, para seguir ls dies cun más aplicaçon de ls antresses pessoales que tengo.
Nun sei porquei, mas çque me aposentei, tube mais clara cuncéncia que yá staba nua eidade abançadota i que nun poderie çperdiçar l tiempo; assi tengo que fazer!
Fazer por ancomeçar bien cada anho, adbertido, an fiesta i de perferéncia a beilar. Ye assi que fazerei astanho, cuonto ir a beilar cun l miu tiu que algo custoso fui cumbencé-lo mas que decerteza bai a gostar, ua beç que eirá ancuntrá-se cun muita giente de l sou tiempo i inda para más stá na sue tierra.
Para ua fiesta stou siempre pronta, assi cumo stou pronta para qualquiera ajuntouro i subretodo cun amigos.
L´anho de 2010 bai a ser buono!... L que ancomeça bien,… acaba bien. Assi será.
Para mi eirá a ser un anho de grande criatibidade i creçer de saber, pormeto you a mi mesma.

sábado, 19 de dezembro de 2009

La lhebrica na nebada



La niebe bieno
I bieno a muntónes
Ls coneilhos quedúrun
Chenos de cunfusónes

Quedórun ls coneilhos
I las lhiebres tamien
Quedában ancandiladas
Sien saber l que fazien

La lhebrica pequeinha
Fui-se eilha solica
Perdiu-se de la mai
I nun bei nadica

La lhuç de la niebe
Stá a ancandilá-la
Yá boziou i todo
E nun l baliu de nada

A querer fugir
Sbarrou nun talabanco
Como ye qu´hei-de ir
Se stá todo tan branco

Yá zasperada
Tornou a boziar
Ah maizica amada
Beni-me a achar

Anté que pal chano
Mirou assustada
I alhá na niebe
Biu ua pisagada

Era de sue mai
Debrebe la coinciu
Corriu i seguiu-la
I si la çcubriu

Mas assí i todo
Eilha iba assustada
I la mai de percurar
Yá staba mui cansada

Cansada i anraibada
Cun la sue lhebrica
Que sien l dezir nada
L fugiu solica

La mai quedou feliç
Mas percurou-l assí:
Porquei fugiste
De l pie de mi?

Nun bés que nun puodes
Tu sola scapar
Agora stás de castigo
I bás-te a deitar

La lhebrica deitou-se
Fizo l que la mai mandou
I quedou mui triste
Porque nun brincou

Las amigas stában
Todas a jogar
A oubi-las dezie
Nun me torno a scapar

sexta-feira, 18 de dezembro de 2009

Flori

Flori an Dezembre
Ua flor descreta an
Florestas de çanceinho.

Flori an Dezembre
No praino branco i friu
Semiente de Abril.

terça-feira, 15 de dezembro de 2009

Tece un xál se seda

Cun golpes de palabras
Sinte l friu
De perdidos ne l zerto
Maribundos
An dunas ancarambinadas.
Heisita
Mete-se nun capulho
Porteige-se.
Refai-se
An metamorfoses
Sal
Anfrenta la nuite
Bai.
Abana l cuorpo
I la moreira
De que se alimenta.
Fortalcida
Nun smorece
I tece
Un xál de seda.
Amerosa…
Calece.

De la polagueira de l tiempo

Einamorou-se del na scuola, antre brincos ne ls recreios i zeinhos que l pedie para fazer, para amostrar a la porsora. Era ancapaç de fazer un risco eigual a l´outro.
Lie cumo se la liçon fusse de cor, cumo repetie la tabuada dals nuobe, screbie sien erros, nien un assento faltaba a ua bogal.
Fai-me le zeinho, pedie-l, sintado al sou lhado na carteira, nua mistura de ninos de quarta cun sigunda por modo de nun copiaren ls ditados i ls porblemas de cinco ou seis cuontas. Tenien que quedar porparados pala bida de labrador anstruído ou para iren pala Guarda Fiscal ou Republicana i que assi i todo, bien pouco anstruídos eran.
Ls de la quarta, tenen que star bien porparados, para poderen passar no eisame an Miranda, dezie-l la porsora ne l meio de puxones de oureilhas i lambadas.


Fai-me l zeinho!

An menos de un sfregante l zeinho salie no sou cadernico ou na piedra, cun pouca arte, nun fura la porsora aplicar la sue arte de dar reguadas, nas manicas daqueilha nina.
Amou-lo zde pequeinha, naquel amor de nina, de ua proua anfenita de star sintada al pie dun rapaç mais bielho que l daba atençon, mais atençon que a qualquiera outra nina, spigadota i acumparada a el cun sous doze anhos, el cun sue bragueta yá a medrar a las scundidas, birado pala touça.
Serás la mie tie, custe l que custar, dixo-le quando eilha tenie doze anhos i el desasseis. Eilha quelurou de einocéncia…


Tenes que arranjar un tiu rico, cun muita baca i muita tierra dezie-l sue mai, anquanto l staba a ansinar a fazer na meia. Nun bés cumo ye la bida, la nuossa bida; a trabalhar todo l anho i apuis toma alhá metade. Esse caseiro que angorda fresco, comendo i buendo l nuosso sudor.

Nunca mais miro para ti se nun salires desta pobreza, ne l altar de Nuossa Senhora!...
Tenes que te casar rica, Mariana; tu nun me andes cun boubadas, nun te pongas nas bocas de l mundo que apuis quien tenga algo de sou, nun te quier.


Essa malha bai andando siempre ua alantre, para que nun quede carreiron ne l sítio de las agulhas, siempre ua alantre, an todas las agulhas.

Bá, a ber se te çpachas para apuis te ansinar a fazer la taloeira, ls gorros de l carcanhal i ls minguados de la punta de l pie.
Apuis tenes que daprender l ponto de garbanço i ls trocidos palas camisolas, botar remendos i muita outra cousa que toda la mulhier que se cunsidere ten que saber, cumpensar la falta de tierras cun las tues pequeinhas artes, seres antrejeitada i saberes cuidar de l home que te lhebar i de ls filhos que te fazir.

Mariana, apuis que Carlos l habie dito que querie que fusse la sue tie, nun pansaba an mais nada, iba para dous anhos. Que eirie a ser de la sue bida se Carlos era pouco mais rico que eilha, siete armanos, ua junta de bacas, un burro, dous cerrados pequerricos, ua casica cun trés quarticos para sous pais i ls filhos todos.
Porquei serie sue mai tan arganeira!...
Ancuntrában-se adónde podien sien que naide soubira.

Apuis la mai soubo, hai siempre quien fale...
Mariana fugiu para casa del, de sous pais, la única maneira que ancuntrou. Apuis lhimpórun la palha a un palheirico i fúrun para alhá, naquel amor que benie zde ninos.

Sue mai nunca l dou licença para se casar.

Que habie de you fazer cun desasseis anhos cun l cuorpo i l alma a lhebáren-me siempre pala rue de l Gato, i mie mai a dá-me porrada, dezie-me eilha eiqui hai uns dies.
Pensas que algua beç me arrependi? Nunca, cun la graça de Dius.
Tomara-l you acá, Dius l tenga an buon lhugar…
Era bien guapo, ora era, percuraba-me a mi, chena de proua, al tiempo que miraba l retrato antigo que l dei, achado ne l meio de las mies recordaçones, arcas chenas de polagueira de l tiempo, daquel tiempo an que miu pai era moço.
Tu ye que mos fuste arranjando uns retratos quando trazies ua máquina de Miranda. Agora este!... Este ye tou pai,... todo acaba!...
Será que algua beç Carlos haberie bido este retrato??!!




L gato Farruscas

Le gato Farruscas
Ye un gato siamés
Anganha-se cun las pantufas
Calça-las d´alrobés

Ye mui branquito
Cun pelo pendado
A las bezes pón-l gel

Para andar lhebantado

Quando se assusta
Fai grande rebulhiço
Cun l pelo eiriçado
Parece un pelhiço

La mai de Martica
Un die dixo-l assi:
Trago-bos ua cumpanha
A ti i a Amélie

Bíben eilhes todos
Cun grande alegria
Respeito i amisade
An porfeita harmonia

Marta toca piano
Farruscas biola
Amélie canta
I beila eilha sola

Siempre leian un lhibro
Apuis de ciar
Porque todo mundo
Ten que studar

Jogan todos juntos
I bán a passear
Scríben no cumputador
Antes de se deitar

Apuis lhában ls dientes
Antes de ir pala cama
Dán un beisico
I dizen anté manhana

Nun tablado de l mundo

Sintada na cadeira, a sfregar las manos, miraba l´einfenito, mirar ousente, tablados de triatos antigos, pistas de beilados.
Delantre, la chábena de café cun lheite i l pan cun manteiga eigual a tantos outros dezeiunos.
Nunca gustou de quemer muito, a bien dezir nien la buntade l pedie. Mais ningua gana que nun fusse pisar bolando, cuorpo drubado cumo se ls uossos fússen tenrilhas, ls músclos fierro i al mesmo tiempo miadas de seda, drobada subre eilha mesma.
Apuis, bebiu un trago i mirou-me cun aqueilhes uolhos de quelor de abelhana na cena de Natal i apuis de angolhir dixo-me: Sabes, you fui beilarina muito anho; quando ls uossos yá stalhában un cibico, punírun outra rapaza nuoba no miu lhugar i you sien ls tablados, fui nuite sien streilhas. Apuis, inda ansinei muito anho; inda ansino agora quando quedo a mirar i, a mirar beilo nas puntas de ls pies, bestida cun bestidos rodados de ourgandi i calçada cun çabrinas.
Ne ls mius pensamientos eilhes, ls que stán eiqui sintados a dezeiunar-se, stan todos a beilar comigo l Lhago de ls Cisnes, an qualquiera tablado de l mundo.
Anté ls que se quédan nas cadeiras de ruodas alhá stan.
Mais un trago i ua mordiscada ne l pan, al modo de quien nun ten muita gana. Un maçcar debrebe para tornar a beilar anquanto falaba comigo, uolhos a parecéren streilhas.
You miraba para eilha a eimaginar cumo serie guapa i graciosa! Inda agora ye cun uitenta anhos. A pensar, eimaginei-me naqueilha eidade.
De repente uolhos assustados, lhágrimas cara abaixo...
Ye siempre assi,... outra beç! Çculpa. Que bergonha para ua beilarina...
Anda mie streilha, bén! Dá-me la mano que yá tornas lhabadica i perfumada para bolares para outro tablado, dixo-l la ampregada de la residéncia para eidosos. Seguiu cun passos anciertos i cun aqueilha maneira eilebada, de beilarina d´antiempos!
Sabes? A las bezes tomara de star cun la cabeça aboubalhada para nun antender las zgrácias de la bida mas apuis tamien penso l que serie bibir sien ls mius beilados i cun eilhes quiero quedar siempre, dixo-me eilha apuis que bolbiu.
Cuntinou a mirar i a beilar als sonidos de las ourquestras que quedórun para siempre grabados na sue alma, al mesmo tiempo que falaba.
Quedei a pensar i, cuido que, por muito que faga sufrir un sentir la amputéncia, siempre será melhor star an porfeito juízo.

Stou eilhi

Bén!


Dá-me la mano
Armano
Amigo
Quiero lhebá-te
Comigo.
Quiero
Que comigo mires
La parede de piedra
Arrimada
A barro burmeilho
Dóndio
Ua murailha tecida.


Cheira l mofo berde
Resfolga l aire
I berás an cada piedra
An cada gota
De la gelada derretida
Muito de mi.
Apuis
Chube las scaleiras…
Stou eilhi!


quinta-feira, 10 de dezembro de 2009

Soubo apuis


Fai fiestas a la bida na ánsia de quien nun quier lhargar la silba a la borda de l percepício, mesmo que deilhi sala toda picada.
Cun la angústia joga necras para que se ambaia i apuis que la bei ambaída, di-l que bán a jogar a las scundelinas i tanto que se esconde, l´angústia yá nun la acha..
Porque será que hai dies que nun ye perciso jogar a la scundelina, todo ye claro, todo ye berde- mar i azul-cielo; outros, por muita cera que se ponga na piel, muita auga de rosas se ponga nos uolhos, nada ye claro, ls uolhos stán mortiços, la piel nun relhuç.
Acabou de tener l terceiro filho que, por acauso era ua filha, la única, ua filha tan deseada. Todas las cundiçones para star feliç, mas porque nun staba?!!
Porquei nien gana tenie de lhabar aquel ser pequerrico, se aquel ser nun tenie culpa de la sue tristeza, de la sue dezolaçon. Querie agarrá-se a ua silba que la tirasse daquel percepício, ua nória que la sacásse daquel poço que yá habie anchido de lágrimas sien saber porquei. Ua tristeza permanente, die apuis die, nuite apuis nuite…
Estas cousas nun se falában, i eilha anté sintie bergonha i culpa, sientie-se mala mai, tan mala al ponto de nun querer tratar de la ninica.
Amanhou fuorças, ls dies fúrun passando, ls filhos percisában cada beç mais i mesmo sien garabato ó nória, fui salindo de l poço fondo, sien ajuda de ningua pírula.
Anhos apuis soube que afinal mala mai nunca habie sido. La depreçón apuis parto ye quemun nas ties apuis que pairen ls filhos, anque nun seia siempre assi, an todos ls partos.
Ne l percípio de la grabideç hai ua chubida mui grande de hourmonas, lhougo que l parto se dá, essa grande quantidade deç de repente i todo l´eiquelíbrio físico i de cabeça se sbarrulha nun sfregante, necitando na maior parte de las bezes de ajuda médica.

L cuorpo dou-l seinhas, eilha ye que nun las antandiu...

Hai uns anhos


Hai uns anhos no Natal
Era l Nino Jasus solico
Que an beç de l Pai Natal
Ponie cousas no çapatico

Ls ninos deixában ls çapatos
De nuite anriba ls chupones
Apuis el deixaba figos
I a las bezes teçtones

Apuis la missa de l Galho
Iba-los lhougo a poner
Nas casas de to ls ninos
Que fazien pul merecer

Na manhana de Natal
Lhougo a la purmanhanica
Lhebantában-se mui cedo
A saber de la prendica

L nino Jasus cansaba-se
Porque era pequerrico
Agora ben l Pai Natal
Anriba de sou carrico

La monica Amélie


Martica ye ua nina
Que ten ua mona
Que se chama Amélie.
Ye guapa i fina
Cun uolhos azules
Cumo you nunca bi.

Quando Marquita
Fui pa la scuola
Deixou la monica
An casa, eilha sola.

Antes de salir
Dixo-le assi:
Quedas a jogar
Para te ambair
Que apuis
Torno para ti.

La monica jogou
Mas yá staba cansada
I fizo zeinhos
Anquanto speraba.

Quando Marta chegou
Fui-la lhougo a ber
I trouxe-le un lhibro
Pa l'ansinar a ler.

Apuis dixo-le:
L saber
Ten muito balor
Ben acá
Que te bou a ansinar
A outelizar
L cumputador

sábado, 5 de dezembro de 2009

La reboluçon

Fui par'ende hai uns dies
Que se dou l rebulhiço
La chouriça yá de pies
Precurou al sou chouriço

Sendo tu l home de casa
Bás a tomar atençon
Nien cozida, nien na brasa
Sien saber por que rezon

La rezon que me dezírun
Ye ampuosta puls doutores
L colestrol que medírun
Cun fumeiro chubiu balores

A queixá-se de la suorte
Drento de l cungelador
L botielho stá a la muorte
De tener tanto balhor

Dizie el, poucos me cómen
Nien cousa para anfariar
I l´auga cun que me cuozen
Bán-la lhougo a arramar

I dalhá de drento de l´arca
Lhebantou-se anraibado
Hai que fundar sindicato
Senó stá todo amolado

Isso mesmo diç la bocha
Lhebantou l braço rancioso
Bamos alhá a associar-mos
Que isto stá mui custoso

Un chabiano solico
Alhebantou-se zgustoso
A mi yá naide me fai
I you era tan apetitoso

La tabafeia saliu
I fizo grande alboroto
Podeis ir a botaçones
Mas nun lhebais l miu boto

Como an todo neste mundo
Hai çfrentes oupeniones
Ye quemida todo l´anho
I nun quier reboluçones

Ancolhido que nien rato
Respundiu l turrelhon
You que solo sou pa l gato
Stou cun bós an ounion

L costelhal na parede
Que staba alhá secar
Mirai nun báiades sien mi
Que tamien quiero botar

Dues oureilhas cul çufino
Más ua pata ambejosa
Ajuntan-se al toucino
I la morcielha gulosa

Apuis tomou la palabra
L chabiano, un farol
Mas que cousa ye essa?
Todos acontra l colestrol!!!

quinta-feira, 3 de dezembro de 2009

Quiero amostrá-te...

Tu que tenes augas de quelores de cielo, de berde, de azul cobalto ou ua mistura de azul celeste i indigo.
Tu que tenes barcos, gente a sonhar an cruzeiros, mulhieres que choran ls filhos que an ti se afundórun anquanto acaçában peixes an redes de nuolos, tantos nuolos cumo ls que se tecírun nas sues bidas.
Tu que tenes charrascas , tu que tenes poder tamanho, tu que tenes sereias a anfeiteçar marinheiros e angulhes apuis de perdidos, tu que tenes gaibotas an mastros perdidos. Tu que tenes todo, cumo tu te eiludes se assi pensas!...

Deixa-me que te mostre amigo, ua tierra que nun te tenendo, surbiu l tou azul atrabeç de l cielo i l tou berde atrabeç de ls montes i de las prainuras.
I amostro-te l cielo strelhado a la nuite, de l mais puro cobalto, cun la lhuna miruolha a begiar las custelhaçones i las streilhas, nun baien eilhas a anfunisgar-se por qualquiera galaton dun planeta perdido, deseoso de lhuç i las lhiebe.
Agora bás a calhá-te, acabar cun ls tous roncos, nun baias a assustar ls ranucalhos que cantan nas lhagonas i nos charcos quaije que secos. Oube, nun lhebantes óndias, queda-te an silénço, ua nuite que seia, la nuite de l tou sossego i oube tamien ls grilhos a cantar que sperórun zanquietos que las checharras se calhássen, para nun l stragar la sue melodie dals dies calientes, cumpanhas de segadores que tamien cantan, anquanto de quadriles drobados puxan las fouces para cortar ls trigales cun sous marfolhos de torna cerrada.
Quiero amostrá-te las óndias, óndias pacíficas, adonde nun se afogan marinheiros, óndias de beilado an riba dals çantenos, daqueilhas de las senaras de la mie nineç i que de tan berdes apuis se buolben ouro, se sécan, deixan de ondiar i apuis matan la fome a ninos.
Mira ls ninos que de tan pequerricos nun se beian antre ls chougarços quando bán a ser buieiros.
Quiero amostrá-te todo deste praino, aquel que de que you te falo quando tengo saudades de la sue quietude, de las sues óndias i te besito para ber las tues i l tou praino berde que eimagino cumo sendo çanteno.
Quiero amostrá-te...

quarta-feira, 2 de dezembro de 2009

Eras, eras, cundanida!...

Inda se al menos tebísses salido rapaç, siempre me daries menos cubradeiros de cabeça.
El hai cousas, pensaba you quando pequerrica, se you gustaba tanto de ser assí nina que siempre brincaba cun flores, de morada, fazie monas de farrapos i todo quanto ls garotos fazien cumo tal chubir a las árboles, atirar lapadas i fazé-las fungar, apanhar paixaros, armar lousones, todico.
Al menos you ancuntraba bantaige an ser nina. Ls rapazes se fússen apanhados a mexer nas monas ou flores que fusse dezien-l lhougo que se l caie la cousica i a mie naide me dezie que me medraba algua cousica quando atiraba lapadas ou jogaba cuns rapazes.
Carai, mas aqueilha frase que oubi mais que ua beç, martelhaba-me la cabecica…
Las proibiçones de fazer isto i aquilo chegórun mais tarde i ende bi l alcance de la cousa, al ponto de muita beç haber deseado que se habisse cumprido l deseio de mie mãe.
Que tiempo aquel que todo era pribido a las rapazas i tamien muita cousa a las mulhieres.
Essa fase passou i ancontro que mesmo sabendo que nós mulhieres somos mais sacreficadas, you prefiro, por muitas rezones i mais alguas, ser mulhier de que ser home.
Cousas mies i cada un ye libre de sentir…
L´outurdie perguntei-l a mie mãe, porquei dessa pantemina que dezien.
Tu nun bês, als homes nun se l pega nada, dán-l ua sacudidela i pronto!
Agora yá nun ye assí mãe, si se l apega… Po si, mas nun ye nesse santido que you falo.
I apuis sabes, gostaba que fusses barrista cumo tou pai.
Ah mãe, you se tebísse salido rapaç era caçador an África, cumo miu pai, na cierta.
Ah eras, eras, cundanida!...

Arranca-me

Arranca-me
Bai!
Arranca-me la lágrima de l peito
Antes que cristalize an ancenso
I cun el me queime
I me perda ne l scuro
Adonde me deito.
Passeia pula mie rue
Campanina de l miu cuorpo
Nesta nuite de carambelo
Lhagona ampedernida
Adonde nien pinga
A scorrer, nien sunriso
Ó ai.
Bai!
Arranca-me un querer
Deste mar d'andefrença
Adonde me drumo.
Agita-me las augas
Lhebanta-me las óndias
Atinge-me las frinchas
Parte ls glaciares
De ls mius uolhos
Neste mundo sien streilhas...

domingo, 29 de novembro de 2009

Sbarrulhos

Sbarrulhos...
Sbarrulhos,
dadónde sálen pedragulhos
cada beç maiores
i, quanto mais bai,
piores.

Quales sbarrulhos?!!
De casas ou de puontes?
Nó, esses si fázen antulho
Mas puoden-se restourar.
Son ls sbarrulhos de la decéncia,
de l´hounestidade i moral

sbarulhos a tuorto i dreito
sien que l paréça mal.
Nesses sbarrulhos,
quanto mais sbarrúlhan,
mais quieren sbarrulhar
i naide arranja la cal
para cun eilhes terminar.

Sintra Romántica

...se hai paraíso na tierra, you tengo-lo acerquita, a scassos quilómetros, Sintra.
La natureza nun ye garunha cun nós, se pensarmos que se abre, de dá i se ri para nós cun ua belheza tamanha. Seia buon tiempo ou malo, Sintra ye siempre magnífica i romántica.
Un deimingo de chuba a pedir mais un casaco por baixo de l ampermeáble, ua gorra na cabeça, ua nuite que yá chamou por mais un cobertor çamorano na cama; un deseio de la giente se ambulber an berde, porque berde siempre me píden ls oulhos; un deseio de un café sien açucre, misturado cun l doce de un trabesseiro de la Piriquita, inda morno, nua salica cunfortáble i panorámica pala bila stórica.

Motibos muito mais que sufecientes para, nua manhana cun borrascos, salir de casa.
L´altemóble deç la sierra pul lhado San Pedro de Sintra, debagar nun se baia a bater nalgua carreira de turismo que chube, cargada de turistas; hai sítios an que la strada ten dous sentidos, l pabimento stá sgúbio; l andar sien priessa dá mais tiempo para ls uolhos bebéren tamanha belheza.
Árbores amarielhas i burmeilhas spargidas pula floresta berde, cumo se fússen soles a assumá-se para béren la sierra, l cielo cinzento de nubres cargadas de auga, guapíssemo, einigualable, aquel cielo que dá a Sintra l ar romántico para inspirar poetas i pintores, para dar salude a deprimidos psicológicamente.

L merecido café i trabesseiro, ua corridica para alhá chegar por bias de la chuba, un acunchego calentico na sala, ua chubida para chegar l carro al fin.
Apuis, anté l Castielho de ls Mouros de carro, adónde you gusto de ir a pie, antre paredes altas cobiertas de mofo berde a ressumar frescura, árboles, fetos, abencas, yeras, arranjos de fragones que peç que fúrun pessonas que ls punírun cun sentido stético i adonde nun falta mofo a dar-le berde i berduras a salir de las frinchas para cumpletar l arranjo; mantas de fuolhas amarielhas, las mais registentes que inda se stán a cair de las árboles, parecendo berboletas.

Un assumadeiro que mos amostra la Várzea, praino de suonhos, l mar de la Praia Grande, stremunhado pul die scuro i adónde se adebinan óndias altas.
Ua manhana molhada de deimingo, un passeio que dá alento a l´alma, retratos als uolhos que dá gana de pintar cun letras i tintas, esta harmonie de la natureza tan fuorte i al mesmo tiempo tan singela...
Sintra, tu sós ua puorta abierta de par an par pal suonho i pala criatibidade!



sábado, 28 de novembro de 2009

Cansados, ls dous...

L sofá staba riscado, aquel pormeiro sofá de beludo quelor de miel, l´único i que habie sido mercado no soto de mobílias juntamente cun la cama. Staba buono i era ameroso l tecido. Tamien gustaba de la quelor, nó porque acumparásse, nun habie muito cun que acumparar...
Nacírun ls ninos i benírun anterjeitados para la pintura. Tratórun de l fazer doutras quelores, quelores bariadas, anquanto eilha fazie l caldo na cozina. Apuis cobriu-lo cun ua manta de algodon para que nun se bíssen ls zeinhos i nun quedásse tan mal quando benien ls amigos a casa.
Amanhá-lo para quei se eilha coincie la qualidade spantosa de ls pintores? Deixá-los medrar mais un cachico para que tomen algun téntio i puode ser que yá nun l stráguen.
Passados dous anhos ambriou l subsídio de férias noutro nobico, dóndio, de ls que se querien na altura i que apuis ls doutores zacunselhórun por fazéren mal a la queluna.
Ls ninos iban medrando, assi cumo medrában las sues canseiras na correries de este para aquel sítio adónde trabalhaba, terminando l die na cozina, a tratos a la roupa, a la questura, a las compras, a lhimpar, a trabalhar an casa pa l trabalho de fuora, un sien fin de tarefas i canseiras, madrugada adrento.
Un die resfuolgou fondo i achou que staba na altura de se sentar cun tiempo no sofá que habie mercado cun l subsídio de férias, assi cun muito tiempo.
Pegou nun libro i dregiu-se a la sala de star, cumbencida que, cunfortáble, iba a ler sien tiempo marcado, anfin a ler un libro durante uas buonas horas seguidas.
L sou cuorpo fui al fondo, l sofá yá staba bielho, sien riscos, mas bielho,… tan cansado cumo eilha!...
Cumo ye que nunca habie reparado, pensou.
Ls dous cansados al mesmo tiempo i quaijeque sien se béren.

sexta-feira, 27 de novembro de 2009

Ua tarde de caminada

...nun hai cumo tener ua perra cumo ye la mie para dar uas caminadas. Staba you para salir de carro i secálha ir a ber un filme se eiqui acerca bisse un que me agradásse.
Eilha ye danhada de fina! Quando bei que l die se stá a scapar i eilha inda nun fui a dar un passeio, dá lhougo uas batidelas a la puorta de la cozina i anté que nun bengo a falá-l, nun pára. Parece que ye ua pessona a bater no batiente de fierro! Ua beç spreitei-la i bi que era cun la punta de l çufino que l fazie chubir i quando benie para baixo, fazie l barulho.
I pronto, alhá fumos nós a la tarde i cheguemos a casa de nuite. Mais saudáble la tarde, sien dúbida! Al menos fúrun dues horas a caminar para zenhar ua grande cortina, de mie casa anté Rio de Mouro i bolber a cuntornar l lhugar i benir a salir al lhado de Fitares, que ye cumo quien diç benir pula periferia.
Acá cheguemos bien suadicas i cuntentas...

quarta-feira, 25 de novembro de 2009

You fui mulhier



You fui siléncio!...
Por lhargos dies, lhargos anhos,
you fui siléncio:
Angolhido,
aguemitado,
medrado.
You fui perdon,
you fui miedo!...
Por lhargos dies, lhargos anhos,
you fui perdon cunsentido,
miedo multiplicado
de insultos, delores,
houmilhaçon.

Cumo caldo angolhi mágoa,
l´ampoténcie cun auga,
le delor cun lágrimas,
parti speilhos, scadarcei suonhos,
calhei palabras, sequei géstios
apelidei tiques,
custruí diques...

Acabei cun l siléncio,
a arrastrar-me alhebantei-me...
riagi amedruncada.
Apuis,
fiç-me la mulhier curaige
de la selombra de ls mius dies,
a páixaro smenuçado na punta de la xibata,
que andefeso se tomba na friaige.
I,
als mius uolhos
la nuite boraç deciu
an pleno die
i,
ls mius uolhos fúrun nuite,...
na paç de la nuite!...




Hoije, l 25 de Nobembro, ye l Die Anternacional Contra la Bioléncia Contra las Mulhieres.
Muorren an Pertual por anho, an média, 40 mulhieres bítimas dessa bioléncia.
Mais un die Anternacional que ambergonha.

segunda-feira, 23 de novembro de 2009

abre la risa al mundo

Para trás meija la burra, diç l ditado i ye bien berdadeiro.
Para delantre ye que ye l camino, diç outro i nun menos berdadeiro.
Nien todo mundo assi fai i por motibos mui bariados.
Que la giente tenga soudades de l que passou noutro tiempo, até ye normal, zde que essa soudade nun arrime a malina. Ende, a bibir de l passado, ancuntrando que todas las cousas buonas fúrun nesse tiempo e nada agora, ye un bibir a nun bibir i nun hai malzina que cure ls males que aturmentan la giente se nun fur la giente a querer curá-se dessa malina.

Ancuntrar l mal d´antiempos i nun achar l bien que puoderie haber agora, ye outra malina inda maior.
Talbeç faga bien ler ls dous ditados i se esso nun chegar, colgá-los de l cachaço para que stéian siempre delantre l nariç.
Todo mundo ten dies piores na sue bida, an que se bei todo mais scuro i sien que se deia de cuonta, ancomeça-se a quedar meio azambuado. Al menos a mi acuntece-me isso. Antón, hai que sacudir l cuorpo, riagir a essa marrenega i nun se deixar quedar aciburrado, cumo las canhonas a stiar na touça nel més de Agosto.

Se possíble fazer algo de que se gusta muito, ye la melhor pírula.
Se acauso la giente stá an casa i anda un xudairico, esso ye ua zgrácia. Nun hai alegrie que regista a uolhos laganhosos, pelo zgrenhado, falta de se lhabar i cousas assi porende adelantre. Toca a lhabar, bestir i calçar, dar ua caminadica, i un ben fresco que nien ua alface.
La melhor maneira para nun se bibir de passado seia el buono ou malo, ye tener oujetibos na bida, acarditar an nós, gostarmos de nós. Se nun gustarmos de nós, nun gostamos de naide i anton andamos acontra nós, acontra quien anda al redor i acontra l mundo anteiro.
Ama-te a ti i apuis poderás amar ls outros.
Fai-te brilhar a ti i apuis berás que ls outros nun brilhan mais que tu i que l brilho de todos juntos relhampa mais, la lhuç ye mais guapa.
Lhuita para ser feliç percurando fazer l que gustas i se acauso l tou ganha pan nun stá nesse çambon de cousas que gustas, fai-las apuis nien que para esso andes cun carro mais bielho, cun roupa sien marca, cun sapatos de ls anhos passados mais que zatualizados, mas fai-lo…nien que drumas menos horas,… mas fai-lo!…

Nun speres a la aposentaçon, fai-lo lhougo, an cada die,… an cada hora, an cada sfregante.
Lhuita para seres feliç, nun culpes ls outros porque nun sós, isso ye mui fácil, para quedar sien auga no sou própio capote.

Abre la risa al mundo, aprecia las cousas simples i guapas. I cousas simples hai tantas neste mundo, anque nun pareça.
Muita beç nun miramos pa las ber, solo miramos l que dá lucro, l que dá nome, l que dá poder, l que dá un carro de alta celindrada. Apuis, anque tengamos esso todo, miramos para nós i somos tan anfelizes,…nessa bida an que mos suicidamos debegarico, an cada minuto, an cada euro de lucro, an cada fato de marca cula marca a bé-se, para que se béia que fui caro…
Mira que uolhos tan guapos tenes!!... Porque ls cerras???

sábado, 21 de novembro de 2009

... me perdo






Bebo-te cun las manos
Beiso-te cun ls uolhos
I acarino-te cun l cuorpo
Quando por ti adrento
Me meto.
Mar de scuma, rebuolto
Transparente, berde
Aroma de beisos
Fuorça de abraços
Scanho de seda
Abonde medito.
Mar, mar!
Mar tan eimenso
Paquete de bidro
Que me lhieba a biajar…
Cuntigo you salo
Cuntigo you torno
An tou airico lebe.
Nas óndias de l tou pélo
Mar amado, me perdo…

sexta-feira, 20 de novembro de 2009

Solto-me de l miu cais


Solto-me de l miu cais,
anrebulhe-me ne ls tous rubros i dourados,
cubro-me cun las tues folhaiges de l tiempo,
cuntemplo-te ambaída
i cuntigo sou airico, airaçada,
calor i eimbernada.
A las bezes sou música que te anima,
outras,
sou la solidon que medra nos apiadeiros
dua linha sien camboios.
Cuntigo quiero-me chamar çprança,
renhida lhiuta,
ansistente lhuita, feroç...
Lhuita cun las eimages que me acupan,
la soudade fai-me rius....
Quiero ua foç para esses rius,
de modo a que l caudal nun medre...
L mar stá loinge
i la foç,
ye ua lhagona anchuquecida
adónde l´auga se bai sumindo,
debagar, tan debagar bai znaugando...
Bisto-me de fuolhas de carbalhos, freixos,
quando l´aire me las trai palas brigadas
adónde me deito.
L´airico amerosa esse refúgio
adonde me scondo
de las nubrinas de ls dies
i nessa brigada you sou çprança,
you sou ermo, multidon,
sou todo,...
i nun sou nada!...
Sou heiroi dua batailha,
sou la puolagueira d´ua streilha cadiente
que se sbarrulha, se sparige;
sou un granico de arena,
que se scápa de ls demais!!!....
Bisto-me de todo i de nada,
neste cosmos,
...suolta de l miu cais.

terça-feira, 17 de novembro de 2009

A tratos al baron

Quando cálha d´ ir a Lisboua i que tenga que benir a la hora de maior multidon a spera de l camboio, lembra-se-me siempre de quando no berano botábamos las bacas pal monte de l Sierro a comeren fulharascas i ls bueiros tenermos que las lhebar apartadas al chafariç para bebéren sien se angarráren, porque eran muitas. Cientos deilhas.
Mála cumparança, mas bá, que me çculpe la giente que a las seis i meia de la tarde stá na Staçon de Entrecampos para apanhar l modo de ir para casa, adreitos al Cacém i Sintra.
Todo mundo no puial a spera dal camboio, l mais adelantre que puode para arrumar un lhugarico para ir santado; quaijeque se angarran, tal cumo las bacas. Mal la puorta se abre, parecen chisnos a antrar pal buraquito. Peç que anté de lhado entran para que naide se antrisgue mais debrebe i l tire l lhugarico. Nun ye fácel apanhar lhugar, porque la lhumbriç essa, yá bén quaijeque chena doutras staçónes antes.

Assí fui hoije, die que you tube que ir a Lisboua i apuis benir a essa hora bandita an que naide mira para naide i muito menos dar un lhugar. Alhá me ancafuei pal fundo, arrependi-me apuis tener ido tan abaixo, mas la falta de çpriéncia fai las pessonas mui simpricas; fugi para nun quedar lhougo a la antrada que stában cumo pélos an gato i you gusto pouco de ir cun ls çufinos acerca de l sudor de ls outros. Tengo nariç de perro perdigueiro pa ls cheiros.

Dixe-l you a ua rapaza cun sous trinta i tal anhos: sigurai-bos eiqui,... ye que you tengo que ir stribada al baron por causa de ls delores de la queluna. Nó deixai alhá, you stribo-me eiqui.
Moços i moças sintados, giente de meia eidade que nun tenien ares de sentíren que tenien uossos, habie de todo; até houbo quien tebísse fechado ls uolhos para nun se ambergonhar, outros nuns ls fechórun, que bergonha nun habien de tener muita...
Mas you nien dixe aquilo para que algua alma me disse l campo no sintalho, yá sei l que bai no adro desta giente!...


Alhá quedei you a tratos l baron, an hora de aperto. Apuis quaijeque me dou la risa por me sentir a rodar nel, siempre que l camboio daba ua buoltica, you que nun tengo sençualidade i muito menos ginástica para l baron!... I alhá fui you cun las nalgas ancostadas nel.

Inda spurmantei a ler l lhibro de Saramago que ando a ler, mas a páginas tantas yá andaba a baralhar l Caim cun l Senhor ou l bielho Abraão i tube que l fechar i quedei ambaída a mirar pals que iban na sarta de l burgo. Ua tie cun oulhos arremilones, de quien ten hipertiroidismo, falaba cun outros mais nuobos, de l trabailho. Outro manhuço mais adelantre iba-se rindo, l que ye mui ralo; peç que la giente anda toda anraibada.
Outros lien, outros drumien a aporbeitar meia hora de çcanso.
Un tiu acerquita de mi, si pensaba que staba a ler, mas yá nun staba. La leitura habie de ser buona porque el de tan ambaído a ler i a drumir al mesmo tiempo, stába-l a pingar la baba pala camisa. Era buona la leitura ou antón staba a sonhar cun ua ceia buona i staba-l a salir la cuçpinha, a medrá-l auga na boca.

Parende an Benfica ancumeçou giente a salir, mas zgrácia la mie, si fui you bien simprica tener ido pa l fondo de la carruaije; ye que quien quier salir queda no ampeço, porque se assí nun fur, nun ten tiempo para furar que nien rata na huorta, pul meio de tantíssema giente.
Apuis bán salindo, salindo i quando chegan al Cacém ye un çambon bárbaro, són ls d´alhá i ls de Sintra que ende mudan de camboio.

Ende quedei you no miu parreiral, a modos que paraíso. Alhá fui santadica cinco minutos, até la redadeira paraige, adónde l camboio bira para tornar para Lisboua. Cinco minutos apuis staba na casa, cansada cumo se stubisse stado a trabalhar to l die.
Que zgraciadas son las pessonas para puderen ganhar l panico para quemer!...

Quien bibe nas pequeinhas cidades nun mangina l que la giente sufre nas grandes, al menos an Lisboua.
Apuis, fazer la ceia, tratar de ls filhos i de la casa, para souturdie, lhougo cedo, ancomeçar todo d´alrobés, semanas, meses, anhos, muitos anhos, tantos,… anté chegar a tener que se stribar no baron por causa de la queluna!...


Todos chegamos al mesmo, anque nun mos lémbremos, quando nuobos!
Siempre assí fui i há-de ser: sólo se dá l berdadeiro balor a las cousas, apuis que se passa por eilhas… Nisto i an todo!...




quinta-feira, 12 de novembro de 2009

Medrou feliç


Naciu nua frincha streita, streita cumo un filo, antre la parede i l cimento de l chano. Sien ser ua planta aéria, peç que si era, tuoro antriçado, sien raça de tierra.
L´auga que l daba frescura era la de las nubres, rálas bezes na calor, ou la que apelidaba de onde an onde, quando lhabában l passeio de la casa.
Medraba. Nó tanto cumo las de ls basos, mas medraba; i peç que dezie a las armanas de la floreira, ou secálha a sue mai que antregou las semientes al airaçada: dai-me tantico de l buosso stierco para ber se you apelido fuorça para tener flores. Eilhas nun l dórun,… eran garunhas, las cundanidas.
Mas alhá bieno algo a afabor deilha, un tamporal i, neste caso la nuite de ambernie fazendo botar fuora l stierco i la tierra de la floreira, anchiu la frincha de caganetas i tierra. Quedou menos pobre.
Hai mundiadas assí, anque la maior parte deilhas ponga más pobres, ls pobres. “L´auga cuorre siempre para adónde hai más”, cumo diç l dito desideiro…
I la planta sentiu-se ne l cielo, alimentada cun aqueilhas caganetas i tierra a mistura. Biu-se medrar i quedar berde, raiç i tuoro más gordos i cada beç mais antriçado acontra la parede.
La famílhia tenie muita farroma, mas aqueilha planta passado pouco tiempo tenie floricas roixas, las mais guapas, pequerricas, mas cun oulor fuorte a asparecer tomielho. Era ua miniatura de “lavande” i las sues floricas eran tamien pequerricas.
Cuntinou a lhuitar acontra la sede i la fome, a bibir de pribaçones i, nesse bibir tornou-se cada beç mais fuorte.
Quando fui l tiempo de se renobar, para tornar a tener flores, oufereciu-las a ua nina que las lhebou nun açafate, para que sue mai las metisse nua bolsica para yerbas de cheiro.
La nina perfuma-se cun aquel oulor de l termo siempre que tira de la gabeta ua roupica, a la pormanhana.
Ficou feliç quando l dezírun. Recoinciu l sou oulor, quando la nina passou i dixo-l: yá stou outra beç a medrar, deiqui a uns meses puodes benir a colher mais flores.
Mira, quando bires que stás cun muita calor, lembra-te de mi, trai-me un buchico ne l regadorico cun que brincas a regar las floreiras, dá-me ua auguita… Sabes, you perciso muito más queilhas.
Assí fui. La bida adundiou-se-l un cachico, por bias de la nina.
Medrou cada beç más i botou flores inda más perfumadas, porque medrou cun amisade i cun oujetibos.
Medrou feliç.

terça-feira, 10 de novembro de 2009

A buoltas, a buoltas...




A buoltas, a buoltas,
sien piçca-piçca se andaba
i l tráfego nun se atalancaba.
Un talhico de trés pies al meio,

un pedragulho, un bacio;...
ui!... esse parto era custoso,...
quando la baca a seguir a un peido,
anunciaba algo mal cheiroso.


Anfingida para quei?!!
Alguas bezes inda anfingi

...anfingi...que nun bi…
nun bi la buosta a caer,
chegando-me esso a baler,
ua baliente ralhatina:
Bá a ber nina, pon-te fina,
que l grano nun se puode perder!


I na bustraca a seguir,
ponie-me de pies ne l trilho,
cun ua mano pegaba l bacio,
ponie l´ outra ne l nariç,
mas la merda era tan pesada,
l quei you habie de fazer,
l´ outra mano l tenie que poner,
para la sigurar melhor;
apuis benie-me aquel fedor…
…mas que remédio tenie,

que nun fura abantar,
para apuis la ir arramar.


I las buoltas cuntinaban,
ou por fuora ou más por drento,
habie que çfazer la palha

para de l grano l´apartar,
i siempre abantar l termento;
assí, de sol a sol you andaba,
an riba l trilho, a medrar.

I, debaixo daqueilha calor,
cun un chapelico de palha,
tenie la cabeça portegida,
mas ls braços i las piernas,
si me quedában an frida.


Apuis, al fin de la trilha,
miu abó dába-me dues crouas
i que cuntenta you quedába,
… anque fusse pouco l balor;
lhebába-las a la fiesta de l Naso
i cun eilhas mercaba,

saltaretes i un trabessador.

L çtino, ou sei alhá

Tenies tanta sede
I l´auga ende,
tan acerca!
Gasteste las unhas a scabar,
feriste la puonta de ls dedos
mas la fuonte nun manou
e neilha nun pudiste molhar,
ls tous lábios que de tan secos
se rachórun a sangrar.

Caminabas an caminos
que tan bien tu coincies.
Nubres baixas te amostrában
l cielo que tu bien bies,
mas nunca ls dedos l topában…
Zdita, ampoténçia, mala sina
çtino, ou sei alhá que serie;
tu nunca chegueste al cielo,
i, stando l cielo mesmo an ti,
nunca l cielo te cobrie.

La morcielha

...passou-se muito tiempo sien las tornares a quemer, cuonta-me mie mai.
Nun se me lembra, inda serie bien pequerrica.
Stábamos na segada, alhá pa la Çapateira, lhougo a seguir l Naso, caras a Miranda.
A modos que you andarie atrás de la torna a çanfuniar i a çaracutiar, cunsante mie mai cuonta; mie abó, para me tirar de l pie deilhes yá farta de mi porque secálha staba meio a rezingar, diç-me: mira, bai a la cesta de l quemer i come morcielha que stá alhá drento dua merendeirica, na bolsica de panho; bá come que apuis nós tamien yá bamos.
Agarreste-te a la morcielha que nien un lhobo a ua canhona i beniste quemendo, por un suco abaixo. Quando chegueste al pie de nós yá nun trazies nada, yá solo trazies l´atadeira, sien pan i mais nada.
Apuis ancomeceste a queixar-te de la barriga cun gana de t´aguemitar. Stubiste uns anhos anfariada deilhas.
Eras lhambiçqueira por cousas doces i mira, dou no que dou.

Lembra-se-me  de mais tarde porbar la massa quando las stában a fazer a la ruoda l lhume, docica, buona!...
Tamien se me lembra de ls chabianos i dá-me buntade de, un anho destes, ls tornar a fazer. Agora lembra-se-me que si gustarei.
Naquel tiempo nun gustaba i dolie-me l´alma quando tenie que quemer l caldo de chabiano arrebantado. Mais querie quemer solo pan.


segunda-feira, 9 de novembro de 2009

Cabien debaixo dun alqueire

...cabien-l todos debaixo dun alqueire, quando l tiu se morriu de pulmonia.
Muita stória dessas se oubie, antiempos.
Marie tenie dous filhos i un que benie a camino que cun la graça de Dius naçiu muorto porque nun abantou na barriga de la mai, l zprézio de sou pai, quando a todos abandonou, l zgraciado, sien naide saber la rezon.

Dezie-se que habie ido pa l´Argentina, outros dezien que staba no Uruguai, al cierto naide sabie. Fui-se i nun habie ua alma que soubisse que se iba.
Soube-se muitos, muitos anhos apuis, dezenas lhargas d´anhos, apuis que bieno cun outra tie a querer hardança. Fui corrido por todos, a palos.

Hardança,... inda porriba!
Dues bacas de meias, dous filhos que cabien nua quarta, qual alqueire! To l´anho a trabalhar pa l´amo de la maior parte de las terricas qu´ araba i pa l´amo de las bacas...
You tengo muito que l´agradecer a alguas pessonas que me matórun la fome a mi als mius filhos, muita beç. A muita outra, nó. Habie gente que sólo fazie bien se nun soubisse que l staba a fazer; que daba ua mano chena sabendo que iba a receber dues.
Porque nun pónes decotes más grandes, Çastrina, que agora ye moda!!??
Porque tengo un cuolho que se asparece a ua peituga. Nun bedes?
Fui de las fomes que passei an nina. Yá me dezírun muitos doutores. Nun bedes estes uossos salidos para fuora?! Cuitada de mie mai.


Siete ou uito debaixo dun alqueire i todo mundo se criou, cun la grácia de Dius!
Sabe Dius, sabe Dius
!...

sábado, 7 de novembro de 2009

Biaijo a cabalho de las palabras

Biaijo a cabalho de las palabras
a çcansar de l tiempo que me pesa.
Çaracuteio carreirónes
para me ancuontrar cun l que fui,
anfunisgo-me nos touçones cerrados,
an ribeiros perfumados,
a pedir frescura pa ls mius passos.
Biaijo stremunhada,
antre scobas i spineiros,
que me apeian,
que me angánhan ne l miu çtino,
me ambouban cun l oulor fuorte,
me crában picos na chicha
i me zgrácian de delor.
Quiero achar ua fuonte de auga frie
que me refresque l´alma,
que me stique la piel angurriada.
Quiero salir deste scadal seco
que me seca l manancial de las palabras
i me bota para buracos sien salida.
Biaijo an palabras i assí acho ua frincha,
por adónde resfuolgo
i me deixo arrolhar
por airicos lhebes i serenos.
L que fui,
qu´amporta!!?
L que serei,
quien sabe!!?
Abaixo de las palabras i,
fortalcida,
miro pal mundo,
spreito pal riu
adónde l miu sangre cuorre fuorte i doce…
I,...sigo l miu camino .

sexta-feira, 6 de novembro de 2009

You gustarie de ser







Ls niales de mariepiendula son guapíssemos, dezie-me Francisco, no magosto de l Nial de la Boubielha. Y la mariepiendula tamIEn ye guapíssema dixe you; ye amarelhica i tan singela.
Hoije puse-me a magicar i a pensar ne l mundo de la peixarada.
La mariepiendula ten que ser artista, quiçá arquiteta i daqueilhes arquitetos que todo l que projétan i crian ye ua obra de arte.
Aquel nial na forma de cesta tecido, cun asa i todo, ye ua porfeita obra de arte.
Artista refinada i buona mai, sólo puode ser tamien, para fazer un berçio tan lindo als sous filhos.
Se you pertencisse a esse mundo de paixaros acho que gostarie de ser mariepiendula, anque gustasse de ser un pouco menos amarielha.
Gustaba de ser un pouco mais queloradica que la mariepiendula i tamien bolarie mais que eilha. Serie sien dúbeda ua mariepiendula mais lhibre.
Ponerie un pouco de amarielho na andorina i serie ua andorina cun alguas prumas de mariepiendula.
Gusto mais de la bida de la andorina, siempre a biajar, a passar an riba de las pessonas cun sous bólos rasantes, sendo que tamien eilha ye artista a fazer la sue casa de barro, tornando a eilha to ls anhos na Primabera, adonde, se pudir naceran ls filhos de to la sue bida.
Ua mai dedicada, i ua artista an olarie capaç de cumpetir cun ls ouleiros de l´Alanteijo ou de Mobeiros, sien percisar de oufecina.
Bolando sien parar, einérgica, cuntenta, dun lhado pa l outro, asparecendo que a las bezes eirá a aterrar, mas alhebantando debrebe, cumo se fura un abion an eixercícios acrubáticos.
Çculpa mariepiendula recatada, mas you si quiero melhor ser andorina: Andorina cun algumas prumaiges amarielhas, de las tues.

quarta-feira, 4 de novembro de 2009

La magie de ls lhugares





Dezie-me l´outurdie Balmiro Meirinhos de la Speciosa que agora bibe no Bahrain, l filho de tie Sabel Quinteira, nun e-mail, a perpósito de la mie ida a la Speciosa:
“Aposto que bos enchui ls uolhos i l coraçon por uns dies- al menos ye l que se passa comigo quando alhá bou. Nun sei se será l´aire que se respira, l que se come i l que se bebe ou se l que se bei, mas que aquilho ten algo special, ten. Algo que se cunserba inda que yá nun se ouba l chiar de ls carros cargados de manolhos ou cun un masseiron d´ubas anriba, ou cun batatas que anté se podien ber po riba de ls setos!
Porque cunserba inda, se la muita de la giente de carátre yá se fui, se ls uolmos bielhos se tengan ido, se las lhobas dals trigos na Primabera yá seia ralo béren-se!
Mas que ten la Speciosa de special?! Ye un mistério que gustaba de adebinar, cumo aquel de las rapazas sulteiras.”

De l sigundo mistério, Balmiro, nada te puodo adelantrar porque nun l sei. Cada ua saberá, ou se calha nien sabe...
Quanto l pormeiro si sei, Belmiro, se sei… i quanto mais abanço na eidade mais magie eizerce subre mi esse rinconico, que y la Speciosa i l Praino an giral. I apuis hai la çtáncia a que se bibe que tamien dá ua ajuda.

Ye sólo l sfregante de un pistanhar, l´anterbalo de dues batidas de l coraçon i las eimaiges, las nuossas de ninos, de jubentude, bénan todas a ferber a las nuossas cabeças, dua forma tan fuorte cumo l´auga a ferber a cachón andrento de l pote de fierro de três patas i al mesmo tiempo tan amerosas cumo rosas çfolhadas que l botábamos a Nuossa Senhora no “die de anceitar”, se la mimória nun me atreiçona, ne l die trinta i un de Maio.
I alhá bénan las lhembránçias an cachoneira, tan agradábles, tan puras, parecendo-mos que todo l que de mal mos acunteciu fui barrido de l cadernico de la nuossa bida, cumo se to la nuossa eisisténcia tubíra sido un cielo strelhado.
A esta ztáncia, na berdade fui un cielo, porque acumparando cun la bida que ls ninos de hoije, nós nun teniemos nada, mas éramos felizes cun pouco.
Eilhes tenen todo i quieren siempre más.
Nun tenendo nada, nós teniemos todo, porque nada mais coinciemos. Nós éramos amos de to l´ouniberso que coinciemos, i faziemos todo l que mos faltaba: las nuossas monas, ls nuossos piones, nas nuossas atiradeiras para matar páixaros…i teniemos todo, tanto para brincar cumo para quemer que nada mais percisabamos no pan que nun fússen ls dientes,...pouco mais coinciemos tampouco.

I cumo nós ambicionábamos ls recreios de la scuola, a meia manhana i apuis de almuorço: Pan quemido a priessa, almuorço l más debrebe que podiemos, caldo no caçulico stribado al lhume, tóra na mosqueira, quando la habie an riba l pan, ua mejarrada atrás de la ramalhada ou de la parede dua cortina i ála: Al chete, a las palombas, al gato i l rato, a la parida, a las corridas.
Ála outra beç pala scuola a daprender para sermos mais que fúrun nuossos pais i abós, cumo eilhes mos acunselhában.

Stou a falar disto i beio la cara de cada garoto que andubo comigo na scuola:
Las quelores rosadas apuis de ls jogos, la cara de miedo quando la porsora ls mandaba al quadro ou l percuraba la tabuada, la cara de delor de las reguadas, de ls puxónes de oureilhas, de las lambadas que anté retumbában nas paredes de la casa de tie Marie da Cruç.

I assí medremos, assí mos fazimos sien traumas , al menos pensamos que assí ye, a saber un pouco mais que nuossos abós que nun sabien ler.
L saber ye mui relatibo i nun tenerá sólo a ber cun la scuola, mas esse ye outro assunto que nun cabe eiqui agora… Hai giente que nun sabe ler i ye mui culta i hai outros cun muito anho de scuola que nada saben.
Dibagaçones mies!...
I ála,... cun las bacas a la tardechica, quando ls dies yá eran cumpridos; àla,... cun las canhonas, an beç de ir to ls dies a l scuola!...
I assí medremos, assí mos fazimos giente, i, assí recordamos...

terça-feira, 3 de novembro de 2009

Son puntos de bista

Dues cabeças, dous pensares
Dous coraçones, dues formas de sentir
Dous sentimentos puros
Dues formas de ls transmitir.

Naide ye eigual a naide
Nien esso se debe querer
Pensando por sue cabeça
Cada un sabe l que fazer.

You nun quiero flores no antierro
Outra ambençon de l cunsumismo
Que fai de la delor de la perda
Un çcarado ouportunismo.

Carbalhas you gusto deilhas
Nada tengo contra la flor
Póngo-ls adónde recordo
Ls mius queridos, cun amor.

Recordo-ls an casa
No jardin, nos cerrados
Na relba na caça, na bima
Na praia, na frauga
No lhabadeiro, na cozina .

No derradeiro lhugar
Nada deilhes tengo a recordar.

Todo d´alrobés

Nó!
Qu'anganho!
Porque te pido para sunrir i mirar ambaçbacado para ua flor,
se hai tantos ninos sien amor.
Porque te pido para mirares l beleiro a balançiar ne l mar,
se hai tanta giente sin tener adónde quedar.
Por que te digo para traeres la lhuna, la Bie Látea,
se hai tanta giente sin lhuç an sues bidas,
ciegos de sperança.
Bai lhuna!
Bai alhumbrar quien debes,
lhuna ampalagosa, siempre a mirar quien te cuntempla,
quien de ti quier anspiraçon para screbir suonhos.
Bai lhuna i alhumbra
i aclareia ls suonhos meduonhos.
I tu streilha de l cielo!
Porquei que l tou cintilar nun se antrisga
nas mientes scuras daqueilhes
que maltrátan, que biolan,
de ls gobernantes tiranos,
an beç d'anspirares ls poetas.
Áh cielos,… até l cielo anda d´alrobés!...
Áh mundo, … l mundo roda al cuntrário!...
Áh homes, çtribuí bien l pan,
la fame, la miséria, la çdita,
para que la sina bendita,
nun seia siempre de ls mesmos!...
Home,...çfecha l coraçon!

segunda-feira, 2 de novembro de 2009

L ribeirico que fala

Corrie cuntento l ribeirico antre paredes, freixos i salgueiros, cun campo para sperniar nas mundiadas.
A çofinadas de máquinas todo se muda, eilha nun suda, aguanta la bima, la relba i l acarreio cun la mesma camisa.
Agora, na mesma cama drumen l camino i l ribeiro, ls dous stremunhados.
L ribeirico cuitado, sinte-se tan afanhado, sien campo para resfolgar i nua camisa de fuorça bibe a spera de ua grande mundiada que todo lhiebe i l deixe outra beç l sou lhugar neste mundo.
Quando se anraiba l las beces bózia: nun benirá ua eimbernada
que todo lhiebe, manilhas adelantre i que baia tamien la máquina.

Mas agora penso, reflite, i la giente por adonde passarie?
You yá staba por todo, mudórun-me la cama, apertórun-me acontra ls freixos, mas por adónde passarie la gente, s´eilhes roubórun-me ls puntones?
Pobre de mi, pobre de la giente que tanta çufinada lhieba de las máquinas.
I l ribeiro inda diç:
Fazei caminos, fazei puontes de fierro i cimento, que puodo you fazer, mas segui l cunseilho dun bielho cumo you, deixai eilhi ls puntones porque eilhes son stória, son stórias que nun podeis apagar.
Inda que nun las beiades, eilhas stan alhá grabadas: de lhobos que se frimaban alhá de nuite para nun deixar passar l caminante i acagatado biraba para trás, de ls burros que se caien cargados de bóbidas ou sacos de farina de l molino, de l nino que se assustou cun miedo de caier i que quedou cun gagueç, tantas, tantas outras stórias…
Nun métades ls puntones i las puonticas de piedra nas buossas cortinas porque eilhes ende nun se afázen…




domingo, 1 de novembro de 2009

La ciguonha Georgete


















Georgete ye ua ciguonha
Que naciu an San Martino
La mai botou-la de l nial
Ancomeçou assí l sou çtino.

Apanhou-la tiu Caguças
Pa la cuitada criar
Tanto el cumo sue tie
Tenen-la feito medrar.

Anda siempre na cumpanha
De l perro, sou armano
Que quando eilha percisa
Siempre l bóta la mano.

A tiu Caguças i sue tie
You digo-le muito oubrigada
Por tenerdes salbo la cigunhica
Que pula mai fui mal amada.

Agora solo speramos
Que un ciguonho la namore
I que tengan muito filho
I ls crien cun muito amor.

Ciguonhica de San Martino
Tu bás a quedar na stória
Porque ua stória assí
Naide daba fé, nien mimória.

La tue stória yá bai
Na anternete quedar
Para que todo mundo leia
I la puoda cuntar.

Agora mie ciguonhica
Tengo-te un pedido a fazer
Se bolares pula Speciosa
Quiero que me baias a ber.



L magosto



Staba treminada outra cousa pal deimingo, die 1 de Nobembro.
L que habiemos treminado puodie quedar para outro die qualquiera, l magosto ourganizado pul Nial de la Boubielha nun podie.
Mirei pal Froles que a el fazie referéncia, mirei no site de l Nial i l que staba treminado deixou de l star.
L miu tiu i you fumos sien que naide mos splicasse l sítio, a Corroios.
Buoltas i más buoltas i nun habie seinha de Boubielhos.
Bámos-mos dixe you. De repente aparecírun las picinas tan deseadas que mos habie ua tie dado cumo referéncia. L miu tiu, l cuntrário de mi, bei todo i diç-me: Mira, daquel lhado hai fumo.
Seinhas de fumo feitas por boubielhos, adónde yá se biu!...
Hai sfregantes de tardes que balen eiternidades.
Rebírun-se amigos, coincírun-se outros, falou-se mirandés, quemírun-se belhós i you al menos buí ua pinguita; ls belhós ampachan-me muito.
Un murjeirico que ancomeçou a caer ampuntou-mos i mandou-mos a cada un para sue casa.
Bien haiades amigos boubielhos, gustou-me muito este cacho de tarde que porparestes.


Lhanço-bos palabras

Són las palabras
Las lhanças que bos atiro
A spera de acertar
Nó para bos matar
Solo para bos marcar.
Marcar cun las cicatrizes
Que bos ambergonhen
Que bos fágan tan feios fuora
Quanto l que sodes drento.

Lhanço-bos las palabras
Nun sperando que las leiades
Mas si que outros las leian
I que mais lhanças atíren
A bós i a to la corja
Que cun bós angorda.

Muito hai que demudar…
Staremos todos drumientes
I sien fuorças para lhuitar?


Lhancemos lhanças
Cada un a sou modo
I cun las armas que ajeitar
Porque consante stá
Nun puode cuntinuar.

sábado, 31 de outubro de 2009

L fumeiro de mangeilhos



Tornei mais de cinquenta anhos atrás, eiqui no miu huorto na region de Sintra, bien loinge de la mie nineç, an çtáncia i an anhos.
Staba you a apanhar la rúcula no hourto, para spargir na alface deiqui que nun sabe a nada, quando al mirar pal carreirón que aparta las seladas de la calmentineira, a salir dua frinchica de cimento, mesmo a mirar para mie cun sues trés folhicas, un mangeilho.
Nun sei cumo se chamará an pertués, nien sei se se chamará assí an to ls sítios del cunceilho de Miranda.
Habie muito nos buracos de las paredes bielhas i nas teilhas dels telhados antigos.
Por falar nessas eicelentes i guapíssemas teilhas, stán a dar cuonta de todas, nas aldeias.

Guapos telhados eran aqueilhes, todos de la mesma quelor.
Agora, al lhado de teilhas cinzentas aparecen burmeilhas, mais amarielhas, tornan cinzentas, quijeque se asparecen a mantas de sobras de farrapos, sien acumparar las quelores.
Casas amanhadas mas çcareterizadas las mais deilhas.
Duol-me l´alma que se beia tanto cimento i las pedricas pequerricas, amarfanhadas, no meio daquel cimentón cinzento. Mas desso falarei apuis outra beç i de ls mius delores.
Agora bou-me a quedar cun ls mangeilhos: Trés folhicas redondas a mirar para mi, trinta se fazírun nos mius uolhos, trezientas eimages de nineç, miles de sentires…


You i Catrina fumos lhougo a jogar, “a andar de morada” cumo deziemos. Apartar ls mangeilhos pals barrenhones, ls pequeinhos para tabafeias, chouriças i chabianos; ls maiores para chouriços i botielhos.

Palos dreitos para ls anfilar i colgar al fumo an riba de dues piedras altas de maneira a que pudíssemos poner uns palicos i ua carqueija a modo de fazer lhume.
Las nuossas ninas eran las monicas de trapos que quedában sintadas an pedricas a oubir las cumbersas que dambas a dues faziemos.

Um bózio: Catrina, anda a agarrar l nino a chin que yá spertou; áh cantoneira!...Solo quieres jolda…
Piernas para que te quiero… de tan rápido correr até batie culs carcanhales nas nalgas.
Outro bózio: Áh Delaide, adonde starás, juldeira!
Ála cun las bacas.
Alhá iba you l mais debrebe que podie a tocar las cholas, para ir atrás de las bacas.
Secálha you i Catrina stariemos a falar desso, las bacas que teniemos de aquemodar, las moncas que tenie que lhimpar a sous armanos cun l lhençico ne l bolso de l mandil, la bima, la relba, la segada...

Las nuossas cumbersas eran de la bida i de l que oubiemos an casa.

Alhá quedou l fumeiro a stragá-se por falta de lhume i fumo que l tirasse l balhor.
Outro faríemos souturdie. L cochino de las ninas custaba pouco a cebar!…

sexta-feira, 30 de outubro de 2009

Meto-bos na cadena


Nun te scondas atrás de la máçcara branca
Que mostras angénua, pura, debinal.
Yá nun anganhas a naide
La máçcara cun que te scondes
Ye feita de l bil metal.

Znuda-te
Abaixa
Als calabouços de ls mortales.

L que ye esso?
Preguntas cun dezdén.
Ls calabouços para mi
Nun son eiguales als demás.
Ls crimes de que me acusan
Usan camisa alba pura
Tan branca cumo la mie máçcara
Que me ampíden la clausura.

L bil metal?
Mas qu'anjúria!
You denunciarei quien me acusar
Nestes cargos que merquei
Muito me custou a ganhar.

Demitir-me you?
Mas nien pensar.

L pobo que se smifre
Que se cuntracosa, que se lixe
Que trabalhe sol a sol
I neste alto paiuol
Acá stou you pa l roubar.

Nun me ansultades ó defamades
Nó me teçades nanhue tela
Porque mirai, dadonde stou
Meto-bos a todos na cadena.

Dai-me talento


Tengo tanta cousa drento de l miu peito
Que ferbe a cachón, pronta a salir.
Las cousas stan alborotadas
Cumo stá la tierra na auga del riu
Que cuorre beloç cun las trunadas.

Quiero soltar las palabras
Para que la anxurrada scanse
Para que l miu riu amansie
Mas faltan-me la curaige i l´arte
I l angeinho para cunstruir frases.

Dai-me sabedorie se la tebirdes
Para que l miu bózio seia buosso
I para que quando l oubirdes
Seia de todas, seia nuosso.

Sien cumprender la rezon
Las palabras nun se me lhibertan
I ls remolinos de la mie alma
Que todo tóldian, amansian.

Las mies palabras acunchegadas
Forman nata, no fundo de l riu
Na spera de séren sembradas
De salíren pala lhuç
I cun eilha, abrolhadas.

Dai-me talento
Para botar fuora las palabras
Na mie alma, acocadas
Einutels, calhadas.

Quiero que bózien l zaspero
De las mães esfamiadas
Que assisten a la muerte de ninos
Cun sues barrigas anchadas.

Quiero que bózien l´oumilhaçon
De las mulhieres aprisionadas
I la sue carne bendida
Para prazeres, mas não amadas.

Quiero boziar por aqueilhas
Que de tanta biolencia sufriren
Yá nun sinten nien cuorpo nien alma
I de tan deprimidas
Yá nien se lembran deilhas
Sien fuorças para riagíren.

Quiero boziar por todas
Cun sou salário de ties
I cun afazeres a drobar
Se scápan siempre a correr
Na lhuita, lhuita dels dies.

Acocando ls filhos, drumen de pies
I tornan i tornan
Para recebiren, salários de ties.

Dai-me talento.
A screbir, quiero bozizr!

quarta-feira, 28 de outubro de 2009

Fui no Outonho


Las lhágrimas nun se me sécan
Cuorren a canalon
Cumo se fura ua tronada...
Amarelheciste cun las fuolhas
Mas sultou-se-te l pinzon
I tumbeste antes deilhas.
Boleste-me nua eimigraçon de andorinas
Mas nun torneste al miu beiral.
Ouserbo-las nos bólos rasantes
Para ber se beio ua
Cun un ramo de primaberas
E campaninas
Debaixo dua ala
Para aquel colar
Que un die me pormetiste
Mas yá nun tebiste tiempo
De apanhar las flores
Para l´anfilar.
Mas mira:
You ando bestida
Nuite i die
Cun essas flores
I perfumada cun esses oulores.

Fui no Outonho
Fuolha a bolar
Que partiste.

Un café cun ua flor


Sinto l tou oulor
L bater de l tou coraçon
Lhadeira arriba
L´aire que nun antraba
No tou peito oufegante.
Sento-me no çponer dal sol

Cuntigo
A la tardechica serena
I ancarrapito-me no naciente
Nas tues madrugadas sien suonho.
Adónde stás?
Pressinto-te, mas nun te ampalpo.
Não!
Nun ye no cemitério que te percuro
Nien ye alhá que te quiero ber
Inda que cobierto de carbalhas
I arrodiado de piedras i responsos.
Por fabor bos pido
Nun me fórçades a ir ende…
Retratos an piedras
Dezires que nada dízen
Pedragulhos
Flores de plástico zbotadas.
Camino cuntigo
Perseguindo suonhos
Cheirando flores
Grabando cantares de paixaros.
Páro cuntigo
O ouserbar la bacalhoura
A andar a remissacos
A ber na tierra molhada
La pisada
Dua cabra muntesa
Ou l scarbar de la coquelhada.
Fujo cuntigo
De l nial de las abiespuras
Cun miedo que te inche la cara.
Sento-me cuntigo
No puial
Para l café de la manhana.

Al lhado de la chábena
Ua flor perfumada.

Sien pedragulhos
Sien carbalhas
Sien mensaiges copiadas.

Als mius filhos


Cortei-te la bide, para te soltar
Quiero lhiebre todo l que amo.
Cortei-te la bide
Rente al tou ambeligo
Para te deixar bolar.
Cun l pormeiro bózio
Quando de mi saliste
Fuste senhor de ti.
L cacho de bide
Que an mi quedou
Béla-te de nuite an suonhos
Mira-te atrabeç de las nubrinas
De die.
Nas tues pupilas bei spelhados
Ls temporales, las anchurradas.
Nos mobimentos de las tues piernas
Adebina las tues felizes caminadas.
Deixa-te lhibre
I cumo a ua andorina
Que an cada Primabera torna
Pressinte-te.
Lhibre
Siempre.

terça-feira, 27 de outubro de 2009

Cumo quien quier a ua fuolha


Quiero-te
Cumo quien quier a ua fuolha
Gromo a medrar
Lhuç que la fai berde.
Quiero-te
Cumo quien quier a ua fuolha
Relhamposa
Ourbalhada
Sbolaciante cun la nortada
Serena cun l airico lebe
Registente a la gelada.
Quiero-te
Cumo quien quier a ua fuolha
Que no Outonho
Se sparige de quelores de fogo
I andeble se cai
Se ajunta a outras fuolhas
Se acóca
I ende medran flores
Medran árboles
Medran fuolhas
Nácen semientes de frutos.
Quiero-te
Cumo quien quier a ua fuolha
Que a bolar
Me lhieba
Anque seia a sonhar.
Quiero-te
Cumo quien quier a ua fuolha
I cun eilha
An cada Primabera
An cada sfregante
Me fago renobar.

Arquivo do blogue