Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

domingo, 23 de outubro de 2011

Ye muito tiempo

Nun me pidas para quedar para siempre
Puis que siempre ye muito tiempo
I nun sei se sou capaç.
Nun me lo digas
Porque l siempre para mi
Ye tiempo de más.


Duolen-me las raízes
Agarradas a tierra dura
Sécan-se-me ls galhos
De parar nesta secura
I las fuolhas
Cun sede de chúbias frescas
Bán mudando sues quelores
Ua a ua
I bán-se-me çpedindo.


Quando la cemba medrar
De fuolhas ne l chano friu
I l´arbole que sou, tritar
Abraçadas quedaremos
Para siempre…






quinta-feira, 6 de outubro de 2011

Ruga, la Lhéngua Mirandesa



Mais ua ruga cun l nome  la Lhéngua Mirandesa. Einouguremos-la onte an Palmela, nun bárrio de casas nuobas dua fraguesie nas fraldas de l monte adonde l castielho se chube cielo arriba mirando l mar i la sierra de l´ Arrábida i la cidade se ancarrapita pulas rugas cada béç mais yegres i cun suolo sgúbio de tanta  pisagada.


La nuossa ruga stá serena an suolo praino, antre pinhos i sobreiros. Stende-se tan feliç, cumo se stubira na tierra adonde la Lhéngua botou raízes i se fizo giente por sieclos afuora, l sou Praino, cumo se stubira acerca ls sobreiros de l Cabeço de la Trindade.
Há-de resfolgar aire puro cun ls pulmones chenos, há-de cuntar ls anhos ne ls tuoros de ls sobreiros, há-de ber la cortiça a angordar, há-de oubir las machadas quando ls dies se l cúmpran, há-de mandar ls ninos que alhá jóguen a la bola ó ánden de bicicleta, para casa, nó cun las Trindades porque ls telemóbles se apréssian a tocar ls tagalhicos para l sou chequeiro, tagalhicos zanquietos cun cundiçones para bolar an cielo sien fumos i para resfolgar aire fresco de pinhos.
Há-de, ruga nubica,…prouísta, há-de ber nacer casas nuobas, famílhias jobenes an sou nial de suonhos.
Cun l nome grabado na tabuleta d´azuleijos cun cercadura amarielha, há-de ber l sou cuorpo tapado cun alcatron nuobo an fuolha, há-de apuis ambelhecer dezindo adius a giente , a pinhos i a sobreiros. Eilha alhá stará siempre, faga sol ó chuoba, deitada, a mirar l cielo, seia primabera ó berano, an nuites scuras ó strelhadas, siempre a spera de dar las buonas benidas a quien chega.

Nós stubímos alhá nun die de outonho, a ceçar cun la calor cumo se fura berano. Oubimos la gaita, bimos beilar ls dançadores cun sues bestimientas de borel i lhenços floridos, pies cumpassiados, palos ciertos cun la música, cumo an qualquiera ruga de las sues aldés, a pedir pals santos de fin de berano.
La tabuleta, apuis que l çtapórun la cara, mirou para nós i, oubindo-mos falar an Lhéngua Mirandesa, sentiu-se an sue casa, marco a dar nome aqueilha ruga. Al fin, dou-le ua risica i la ruga sentiu-se berdadeiramente la Ruga la Léngua Mirandesa.

Arquivo do blogue