Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quinta-feira, 19 de fevereiro de 2015

Nineç




Era ua beç. Assi se anqueméçan las stórias passadas.
Era muita beç, digo…
Tenien que me dar la argolha de la punta de l baraço. Nun le chegaba por falta de altura. L braço  era pouco mais gordo que l baraço. (Siempre gustei muito mais de jolda i corridas do que de quemer, quando era nina).
Botaba-le cun fourça al fol, aquel monstro de cuiro, madeira i fierro,  mas a las bezes quanto mais fuorça le botaba parecie-me que aqueilha cuorda me puxaba parriba, ls pies alhebantaban i quaije que quedaba colgada.
L´aire que salie de l fol  fazie acender la fornalheira aondo l fierro de las reilhas se cunfundie cun las brasas de l carbon de fierro aceso. Ua reilha salie para ser malhada na çafra, antre porretaços i caralhadas. Botai-le mais fuorça, caralho!
Anque stebisse aquestumada, aqueilhas caralhadas inda me fazien soltar mais ls pies de l chano, mas assi i todo cuntinaba a dar al fol para que las outras reilhas que alhá staban pudíssen chiçpar quando las tanazes lhargas las lhebássen pa la zaba que las speraba.
A las bezes cerraba ls uolhos por bias de ls bózios als malhadores de pouca fuorça ou falta d´halblidade i pulas chiçpas que l fierro a ser malhado  botaba. Apuis oubie uas porradas secas i certeiras dadas  por miu abó antes de banhar l fierro n´auga de la pila grande i l cherriç de delor, de la calentura le baixar nun sigundo. Essas yá nun chiçpaban. L fierro yá iba quelor de cinza.  Ls malhadores çcansában. You nó! Cuntinaba colgada de la cuorda a botar fuorça al braço i a fazer fuorça nas piernas para nun alhebantar bolo.
Las tanazes sacaban outra reilha i mais carbon iba pal bulcon. Afola cun mais fuorça garota!
L braço yá quanta que me dolie mas nun me queixei…

Estes caralhos nien son capazes de trazer un afulador! Que caralho quereis?  Deixais l trabalho todo para mi,  dezie el enquanto metie la reilha outra beç na fornalheira para le dar la peniténcia final cun la sue marra. Era un eicelente ferreiro  i mui eisegiente. L que le salie de las manos nun ambergonhaba a naide…

You daba al fol i oubie cumbersas que muita beç ls mius cinco ou seis anhos nun antendien…
A ber s´ides a saber de quien deia al fol que la garota yá bai cansada!  

Nisto, tubo tiempo de mirar pa l miu bestido todo anciscado i pa las manos de carboneira.

segunda-feira, 16 de fevereiro de 2015

Que fazerie you sien las mies manos



Que fazerie you sien las mies manos
Se cun mais nada me digo i sou!?
Ne lábios anrebúlhan-se las palabras
Que  de tan ambergonhados
Nun sáben cumo te dezir.
 
Que fazerie you sien ls dedos
Para de l tou cuorpo sacar música
De l tou coraçon golfiadas
De ls tous uolhos ouciano
De que nun sou capaç de fugir!?
 
Cun eilhas bózio, scabo, ameroso
Sfrego l delor, acarino, smago
Falo, scribo, pinto, bordo
Anraibo-me, beiso, amánsio
Fago doce de l qu´era amargoso.
 
Que fazerie you sien las mies manos
Anque ganhuolos le téngan nacido
Tirando-le finura, dando-le manqueiras!?
Mas las manos rálhan, fázen,  nun se fícan
Lhebando ls dedos a dezí-me toda…

  

quinta-feira, 12 de fevereiro de 2015

L´ourgéncia (Dedicado a Amadeu Ferreira)


 Fúrun las palabras
que arrimórun las nuossas bidas,
an tiempo an que fugies i,
a miu passo mais sereno,
tamien you iba fugindo.
Tenies priessa, siempre priessa,
registente que nien peinha,
de la mais ferreinha,
spierto que nien fuonte
que mais a la nuite mana.
Faziste de las palabras
çudas adonde te refrescabas,
assomadeiros por adonde biajabas,
çeçon cun que t´alimentabas,
 jinela por adonde t´ assomabas
 i las cunsemiçones ampuntabas.
Fugies
 i fazies de las palabras
cumbustible
para dar fuorça al tou fugir.
Cuntínan-te a cascalhar na cabeça
las palabras 
i fazes agora deilhas caiatas
para trabar
amparos pa la piedra a sfarelá-se.
Nun hai an ti priessa, mas ourgéncia…
L´ourgéncia de cada sfregante
para cada sfregante
an palabras eiternizar.

Tan loinge


Znudo-me quando te digo
que nun bibo
nesta zdita
 de nun te tener acerca. 

Stico ls passos
mas la çanca
nun abarca mais terreno
i sei bien,
cun tal canseira nun chego.
 
Apuis,
debélgan-se ne ls dedos las palabras,
falta-le  resfoulgo
para me dezir por anteiro
i por anteiro te dezir.
 

Tan loinge,
sien ser capaç de screbir! 

I you loinge,
que de tan loinge, zaspero.

 

Arquivo do blogue