Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quinta-feira, 27 de outubro de 2016

Cuntigo digo-me you mesma!




Quando me digo cuntigo,
ye cumo nadar nas augas lhimpas dun ribeiro,
 mexer las piernas sien alboroto
 para que las augas nun s´antrúbien,
l cantar de ls paixaricos nun se atelundre,
las xardas béngan a cascalhar a las mies manos,
me fágan cuçquinhas
i tu lhéngua mie,
cun palabras me béngas a atamar la risa.

Deitada  nesse ribeiro, subre l cielo,
beio l cielo rial porriba,
azul anfenito cun castielhos brancos
adonde bou screbindo
cun tinta azul que del sorbo.
 Assi me quedo.
Palabra atrás de palabra
que tu me bás ditando,
ourquestra afinada de letras,
sensible  sonido,
acumparada  antoaçon,
musica de palabras que me arrólhan,
me fázen beilar por drento.

Ua nubre yá stá chena.
Passo par´outra.
Ua partitura acabada.
Bira-se outra fuolha.
Mais un biolino a fazer que chora,  
reissenhor na punta dun galho de salgueiro
mais sonidos, mais palabras,
mais cantares d´outros paixaricos,
l´auga a correr,
l sangre a calcer,
las palabras a nacer.
Mais xardas a spreitar l miu cuorpo znudo,
you screbindo l cielo, deitada subre l cielo,
ribeiro d´augas cristalina de palabras,
cuntigo.

Un airico sacude las nubres,
las palabras bénen bolando an correlina,
fázen cachoneira al chegar,
ajéitan-se,
tóman l sou lhugar,
arríman-se an scaleiras,
sbarrúlhan-se,
tórnan-se a ajeitar,
uas bezes son de seda,
outras bezes cantarie  
i tierra an carambina.

Cuntigo  digo-me

 you mesma!

domingo, 9 de outubro de 2016

Poesie




Poesie ye fuorça
 que mos sal de las antranhas
cumo se fusse an pariçon
 i l nuosso bientre mar brabo
 an rebentaçon.
Poesie ye coraçon spartiçado,
ye alma ferida,
ye zancanto
traiçon.

Poesie ye amerosura,
 nobielho de seda,
 manelo de amisade,
 filo trocido an denidade:
 nun se parte nien çfila,
 nun se rinde nien se anuola,
 panho tecido que mima,
eiternidade.

Poesie ye amor,
ye paixon que splude i fire,
ye risa, ye pranto
milagre de la natureza
nua flor que stá a abrir.
Poesie somos nós todos
quando spargimos bundade.
Poesie habie de ser l mundo
se nun le dolisse tanto…


sexta-feira, 7 de outubro de 2016

Outubre cun gusto a Agosto






Quando te miro  Outonho
An Outubre dourado
Nisquiera se me lhembra
Que stá l Berano acabado.
Bén-me l cheiro a marmelos
Sorbo l doce de l mosto
Yá se passou Setembre
Mas sabes-me a Agosto.

Mas quando por ti entro
I beio ne l termo
Las fuolhas burmeilhas
Adreitos al chano
Siguro la lhuç
Por frinchas de soudade
Que me ben de l Berano.

I se me pongo a tembrar
Feturando l Eimbierno
Agarro-me a Outubre
Pensando an Nobembre
Aparo las fuolhas an mandil abierto
I fago un nial de las mais queloridas
De las mais dóndias i mais çtemidas
Para que nun me déixen gelar.

Arquivo do blogue