Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

segunda-feira, 24 de agosto de 2009

L´ancuontro, ls bersicos

Estes bersicos fúrun feitos para lhebar pa la Trindade, als Blogueiros,  la pormeira beç que fui, mas l cundanido de l cumputador nun me deixou tirá-los.
Quedan eiqui agora.

Benimos a la Trindade
Para juntos almorçar
La típica bitela mirandesa
I subretodo a cunfraternizar

A buer uns copos tamien
Se l bino se mos acabar

A Sendin debrebe se chega
Damos un poulico a l´Adega

Nun puoden faltar las lhonas
I un çcurcico tampouco
Ponemos a falar a Amadeu
Qu´el siempre fala mui pouco

Declamar uns poemas tamien
Puode ser que benga a calhar
Que no meio desta quadrilha
Eilhes nun ban a faltar

You inda sou nuoba nisto
Sou ua florica de meses
Mas botei-me de cachafun
A fazer bersos mirandeses

Dou-bos un abraço arrochado
I yá me bou a calhar
Esse abraço tamien ye
Para quien stá a acumpanhar

Aqueilhes que eiqui nun stan
Tamien quiero saludar
Astanho nun pudistes
Mas pal´anho hei-des star

Ne l die que chorei para drento

Ne l die an que you chorei para drento,
fiç-se un dilúbio na mie alma,
lhágrimas secas,
delor que nun acalma.

Ne l die que you chorei para drento
L riu creciu i arramou,
la mie alma einundou,
ls mius uolhos secou.

Secou cun delores tamanhas,
cortou-me l resfuolgo,
tirou-me l boziar,
engolhi l sufrir,
an beç de chorar.


Nas mies antranhas
formórun-se piedras de sal,
pidras, tal i qual,
tamanhas…

Anté que houbo un die
que fondo resfuolguei,
las piedras cobrei,
la mie alma amanhei
i, ne ls mius uolhos,
las cumportas arrebentórun,
las lhágrimas salírun,
ls delores alibiórun.

terça-feira, 18 de agosto de 2009

Nó!

Nun téntedes amordaçar-me
que a seguir corto la mordaça,
nun téntedes nunca calhar-me,
na mesma boziarei a quien passa.

Boziarei contra l cumpadriu,
contra l'anjustiça, la corruçon,
contra quien porteige ls ricos
i als probes tira l pan.

Boziarei contra ls pormotores
de politiquice bacoca,
maldicéncia, caciquismo,
ciego partidarismo,
prontos a fazer batota.

Puoden cortar ls mius dedos
porque na mesma screbirei,
fazerei de l cotos la mie arma,
na botoneira boziarei.

Boziarei a la lhibardade,
la justícia social,
ne ls dreitos, l'eigualdade,
ne ls deberes, l'oubrigatoriedade,
tratamiento por eigual.

Chamai-me poeta decepada
Poeta ampotente nó!
Chamai-me poeta amordaçada
Poeta silenciada, nó!

Hei-de screbir an papel,
hei-de screbir na Anternete!
Hei-de dezir las berdades,
bien alto a to la gente


I quando la fuorça se me acabar
i you me fur pa las streilhas,
alhá cuntinarei a screbir
i a lhuitar al pie deilhas.

Assí bamos...

Que amportante sou you, nun bedes?
Gusto de bibir nun andor,
mesmo que nun l tenga, bós dai-me balor.
A ronsos a mi, tenereis l que quereis;
pintado de las mies quelores,
pedi-me fabores, todo mereceis.

Que simpático sou you, todo angurbatado!
Pedi-me fabores;
nun reinbindiqueis ls buossos dreitos,
you gusto de ser bajulado.
Stou afeito a estes balores,
de bender esmolas i fabores,
mas traei-me angraixado.

Que maleitas tengo you, nun bedes?
Sufro de grietas nas manos
que preciso de tratar.
Bajulai-me… mas traei-me tamien unto,
palas mies manos untar;
nun penseis que me unto cun presunto,
esso era antiempos!
Ls tiempos mudórun,
ls untos tamien
i sien cuntratiempos;
tengo ouros nua cuonta
i querie ber se crecien.

I assí nestes untos,
Se bai zuntando este paiç;
uns siempre medrando,
outros a secar pula raiç,
quemendo batatas sien unto,
cun dientes, cumo se diç.

segunda-feira, 17 de agosto de 2009

Fugidas

Spertei cun ua lhuna miruolha a antrá-me ne l quarto pul de l cortinado fino que tapa la jinela, porriba de la cabeceira de la cama.
Cuidei que se trataba de la lhuç penheirada dun amanhecer que s'achegaba.
Sentei-me na cama, puxei l cortinado i spreitei l cielo a dreitos al poniente, l'ourientaçon de l quarto. Debrebe me dei de cuonta que pula quelor çfrente nun se trataba dun amanhecer, mas si de l lhunar, daqueilha lhuna tan solica cumo guapa.
Inda que l cielo stubisse strelhado, aqueilha lhuna de Agosto, tan einigmática i guapa, sentie-se sola. Ls moradores de l'aldé nun le dan l'atençon qu'eilha gusta de tener i, an beç d'apaixonante, passa a lhuna miruolha qu'anterfire cun las sementeiras, las colheitas, l corte de madeiras.

Lhebantei-me i stribei-me ne l parapeito dua jinela na mesma ourientaçon. La lhuna olhou-me einigmática, apaixonada, delantre la cumplecidade de Bénus. Eilhi quedei a cuntemplar l cielo cumo se fusse la purmeira beç que bie la lhuna a çponé-se, ne l perciso punto an que todas las tardes de Berano l Sol se çpon. Na berdade yá nun se me lhembraba de l çponer de la lhuna; tenerie-lo bisto muita beç an nina quando spertaba mui cedo para ir pa las segadas, mas an buona berdade nun se me lhembraba.
Assi, fui abaixando als poucos i cun Bénus i las streilhas fui zaparecendo ne l'hourizonte, cula denidade que solo ua Lhuna puode tener. Antes que la lhuç traiçoneira de l Sol le sacasse l brilho fui-se triunfante para, zlhumbrante, tornar la nuite apuis, de l lhado cuntrairo de l cielo.You, ser pequerrico deste ouniberso guapíssemo, senti-me anfenitamente mais pequeinha, delantre de tanta belheza!...

Besti-me a la priessa. Decidida a ouserbar l nacer de l Sol, chubi l cabeço que me l retarda al menos quinze minutos. Quando l sol me entra pula cozina yá ben caliente i cun brilho fuorte.
Chubi apressiada i mais adelantre, ne l Sierro, ne l praino, sentei-me nua piedra de cantarie al meio dua tierra lhabrada, de frente para aqueilha lhuç inda çcreta que se amostraba subre l monte de la Senhora de la Lhuç i eilhi quedei, çcalça, pronta a recebir l sol i la fuorça qu'el tenie para me trasmitir.
Magnífico, sclamei!...
Assi quedei a registrar ls bárias queloridos de l cielo, cumo a catá-los para ua tela. Alaranjado, acerca l hourizonte iba sbatendo para esberdeado i arriba lilás a fugir para roixo. Estes queloridoss éran refletidos nas singelas nubres que se spargien ne l cielo l que daba inda mais belheza a aquel nacer de l Sol.
L laranja fui als poucos medrando i tornando ls restantes queloridos mais çcretos até que zaparecírun cul oumentar de l brilho daqueilha bola que saliu de l'hourizonte tan loinge, neste praino magnífico.
I assi quedei, stática, çtraída, a pensar na lhuna i ne l miedo qu'eilha sentiu an anfrentar aqueilha lhuç. Tamien you nun aguantei muito tiempo aqueilha fuorça de la natureza que bieno i debrebe ls mius pobres uolhos ampeçórun a lagrimeijar.

Fiç la caminada al cuntrário. Querie chegar al cabeço porriba l'aldé antes de la lhuç de l Sol. Ende, sentei-me ne l suolo acerca las scobas.
L sol fui alhumbrando als poucos ls telhados de l'aldé depuis de tener chegado a las carbalheiras de la Moura, adonde la lhuna se fura. Ls telhados de ls puntos mais altos an bários sítios de l'aldé ampeçórun a recebir la lhuç, l campanairo de l'eigreija, ls ramosos freixos de S. Lhurenço i al fin la mie casa que, por ser la mais acerca de l cabeço, fui la derradeira a ser cumprimentada pul Sol.

Abaixei adreitos a casa. L bício de l café chamaba-me…

domingo, 16 de agosto de 2009

Feliçmente, hai dies!

La mie retina deixou de ber eimaiges, las eimaiges de campos dourados, campos lhimpos, bien tratados.
Miro, mas las eimaiges que grabei ne ls mius sentidos de l campos lhabrados, de l praino de senaras oundiantes pul biento i douradas pul sol de Júnio son solo fruito de las minhas mimórias.
Hai dies an que las mimórias quédan zbotadas i, de tan malucas, négan-se a benir arriba al miu pensar; hai dies an que quiero lhembrar ls retratos que tengo detebidos, mas stan comidos pul tiempo, perdírun la quelor, stan ressequidos.
Hai dies an que ls mius uolhos antristecidos se recúsan a mirar ls touçones que acupórun l campo a las senaras, ls mius pies antéiman mas pérden l rumo, nun ancóntran ls caminos, ls carreirones d'outros tiempos.
Ls piornos son lhanças cortantes que me crában ls pies, an batailhas que perdo; ls silbeirones son felinos farozes, que me rásgan la piel cun las sues gárrias cortantes, me prénden, an prisones de que nun me lhiberto.
Adonde stá l ribeiro d'augas cristalinas, adonde stan las fuontes, aqueilhas an que na segada anchie la barrila?
Ls juncales roubórun-me las fuontes, ls bichos çapateiros qu'alhá bibien morrírun-se i you tengo ua sede zasperante d'auga cristalina, beiços que sorbien, manos an concha que serbien.
Ls sapos cuntínan anterrados ne l lhodo de l ribeiro, sperando ansiosamente la chuiba, aqueilha chuiba que anteima an nun caer, nua lhuita contra l tiempo, contra la muorte, por to l Berano, ne l Outonho anteiro.
Hoije, camino perdida, tan perdida cumo se fusse la purmeira beç que camino nestes campos que nun reconheço, que nun me acarínan, que nun son ls mius campos de nina.
Hai outros, feliçmente hai outros dies, an que sou capaç de caminar a jogar al faç de cuonta, al faç de cuonta que hai bistas zlhumbrantes, cerrados roçados i berdes, ribeiros frescos, fuontes d'auga cristalina i nesse jogo de l faç de cuonta rebelo las eimaiges arrimadas na mie mimória i sou capaç de buber auga de la fuonte, apanhar flores sien que me pique, correr sien que tropece, ser feliç cumo an nina….
Feliç, neste jogo de l faç de cuonta!...
Feliçmente, hai dies!...

segunda-feira, 10 de agosto de 2009

Que cagaços!

Quedei l pie dun tiu que era manco; tenie ua pierna prótese i diç-me el: you nun puodo correr i eiqui quedo nesta parede atrás destes freixos. Bá antón, you quedo tamien eiqui nesta parede ancustada neste freixo de l outro lhado por bias de nun star de pies sien star ancustada an nada que tamien me duol la queluna. Estes delores de l´eidade son ua merda.

Pensaba you que staba sigura mas quando quei percuro-l you l tiu de Augas Bibas: L bui nun cabe antre estes dous freixos, ora nó? Eiqui nestes si mas se el benir ponemos-mos atrás deste mais gordo. Nun quedei nada campante mas bá, alhá quedei no fundo de l cerrado adonde se fazien las lhuitas de buis an Bumioso. L pior sítio, dei apuis de cuonta!...

You gusto muito de ber lhuitas de buis. Agora ye mais pu l bício que eilhes nun lhuitan nada, nun són aguerridos, parecen uas bacarelas, lembra-se-me que ye por bias de las hourmonas que l dan no quemer. Mas bá, bamos a las luitas, essas de hoije…
Ls pormeiros nun quejírun nada un cun l outro; dezie l tiu de l´ourganizaçon: esto solo fui para spormentar. Çculpas, ora anton, eilhes ye que parecien anjicos.
Apuis alhá se zabórun dous i passado pouco tiempo hoube un bencedor, claro. Nun sei porquei mas l fin todos atiraban a correr caras l fondo de l cerrado. Alhá mos poniemos atrás de l freixo mais gordo i a pensar que era desta que mos iba a poular la parede l nuosso lhado. Nun mos anganhemos muito que un benie a dreitos ls nuossos freixicos i apuis fui a saltar un cachico l miu lhado dreito, sbarrolhou la parede i alhá lhebou tamien ua baca mui guapa que eilhi staba i saltórun pa l cerrado de baixo, l de l freixo adonde staba you stribada. Bien se me lembrou de la mie Mourisca que me scornaba i ua beç me mandou para ua strequeira…


Alhá cuntinou la lhuita, nun era lhuita nien nada, solo uas festicas que ls buis fazien uns ls outros. You aquestumei-me a ber lhuitas nas feiras porque miu abó tenie siempre bui, buis mui gordos, fuortes i lhuitadores. Claro que siempre que habie pegas de buis alhá staba you a torcer pu l bui de abó Abelino, i aquilho si era digno de se ber, lhuitas que balie la pena ber i que duraban muito tiempo. Bá, mas esto fui un aparte a la stória.
Quaije que yá no fin, un acá bieno a tener cun nós, para passar pa l cerrado de baixo no buraquito antre ls dous freixos que a mi me parecie que nun cabie. You falei-l baixico para nun l´einerbar i l´amo tamien para l poner la cuorda. Áh buisico, sós tan guapo i pimpon mas nun me bengas a dar un abraço!...

Dizie un tiu de la Biempuosta que staba acerquita de mi: Bós ls dous podiedes siempre andar atrás la arbole. Carai, i la parede que el iba a sbarrolhar para passar que era adonde teniemos ls pies!
Alhá l prendirun i se fui l buizico aquel de bafio caliente que tubo ls cuornos a un metro de nós, aqueilha massa de chicha.


Çpedimos-mos cumo se mos coinciramos iá quantá: Bá até pa l anho i que steiamos al menos cumo agora, puode ser que mos beiamos. You mesmo que nun conheça las pessonas falo siempre. Cun l tiu de Augas Bibas até falei Mirandés.
Até pa l anho mas nun será eiqui neste sítio que me eireis a ber, dixe-l you!...
Que tengades saúde, até pa l´anho!

domingo, 9 de agosto de 2009

Anxertos

Por muito que quergas nunca chegas adonde quieres. Porque será que la tue cabeça bai adelantre i ls tous pies ban quedando?
la tue mente merecie melhor cuorpo; trai-te delorida, ancapaç de seguir ls suonhos...
Tenes que l mandar anxertar, corte rente de todas las maleitas, berbulha de ua planta que an todas las Primaberas bote gromos tienros sien artroses nos ancaixes de ls galhos, que seia lebe que deixe caminar sien delores. An berbulha para poder ser iá agora.
Malditos uossos que dizen siempre adonde estan sien que naide l percure nada!...
Se bos amulássades i fússades a ranas!
Caralcho!...

Arquivo do blogue