Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quinta-feira, 29 de abril de 2010

E, fui buendo

Resfolguei fondo, ua, dues bezes,
sei alhá you las que serien
cun la fome de quien todo quier resfolgar,
sien que nien un granico de oucigénio sobre
la doçura de l oulor...
Tílhia florida ne l més de Júnio,
resfolguei-te l cuorpo i l pelo,
las fuolhas, l tuoro,
sorbi-te l doce de las flores.
Bebi-te an chá ne l Eimbierno, a scaldar,
adoçado cun miel,
ne l strelhumbre de l lhume a arder,
botando ua batailha de castelhanos
a chiçpar...
Resfolguei fondo, ua, dues bezes,
sei alhá quantas!
susteni, i...
fui buendo...

terça-feira, 27 de abril de 2010

Passo a passo


Passo a passo te camino
Passo a passo bou adelantre
Passo a passo me demoro
Nun passo que you abante

Passo a passo...
Passo a passo bou andando
Cun ls passos yá anciertos
An dies que me ban bolando

Passo a passo mui pesado
I l loinje se fizo a la puorta
Neste camino nun andado
Adonde la cozina ye la huorta

Passo a passo, un passo dado
I dezi-lo nun registo
Cun l passo tan apressiado
Cumo ye que cheguei a isto?!

Tu chegueste i chegou l tiempo
D´alhá al para acá
Mas se eiqui yá tu chegueste
Ye porque l tiempo, passos te dá...


domingo, 25 de abril de 2010

Nun quiero



Nun quiero screbir mais poemas!

Anrebulho un bózio mal parido
nun poema que nun debie nacer
que me há-de serbir de mortalha.
Cuorro ne l filo de la nabalha
quaije a caer de las faias.
Deitada a la priessa arreparo
que, çcolada de sangre
tenie parido un poema gerado
nua relaçon çprotegida.
Andeseiado poema,
porque te dei bida?!
Ambergonhei-me
i cun esse poema malfadado
depuis d'amarrotado
amortalhei-me...

Nun quiero screbir mais poemas,

hoije!




sábado, 24 de abril de 2010

La selada de merujas


Inda me stá a benir l gusto a la boca cumo tamien, aquel berde bibo quelor de alface, stou a bé-lo, quemidas naquel soalheiro, arrimada a la brigada de la ramalhada, al pie de la loija de ls cochinos.
Naquel tiempo habie siempre cochinos na loija, a las bezes mercados inda antes de matar ls outros ou anton lhougo apuis. Quando nun habie mais nada pa l dar apanhában-se cardos i cozien-se na caldeira para ls lharegos.
Agora yá quaixeque naide ceba cochinos, la giente stá mui fidalga. Lhembra-se-me que ye para nun se cagáren nien cagáren las casas. Apuis mércan la chicha an Mobeiros, mas berdade berdadica nun ten squiera asparcença. Panteminas uas poucas hai agora . Cumo mos criemos i l que queremos ser!... Si, que naide ye mais de l que siempre fui solo porque nun ceba cochinos!...
Ua corrida al camino abaixo; naquel tiempo inda la rua nun era de paralelos, nien habie eiletrecidade. Cada un al que acababa de quemer mais debrebe para apuis ir a jogar pal recreio de la scuola.
L caçulico speraba a un, al pie de la cinza caliente de l lhume amuntonado i algo habie de haber na mosqueira, bá, l mais de las bezes pouca cousa...
La priessa era tanta que l caldo iba lhougo pal caldeiro de ls cochinos. Pus se l recreio era tan pequeinho, cumo ye que you habie de tener tiempo para quemer l caldo i tornar pala scuola que quedaba na punta de riba de l lhugar i you moraba al pie de l´eigreija?!
Un cibo de pan cun la tóra que alhá stebísse i ende iba you i ls outros que farien l mesmo, a bater las cholas pal recreio.
Aquel die si houbo ua mudança de planos ne ls quemeres...
Dezie-me mie mai: si sós bien alrabaceira!!!
L caçuolho alhá staba, la mosqueira cun algo tamien, mas eilhas eilhi nun barrenhonico a miráren para mi...
Inda assi me cunserbo, alrabaceira. Gusto muito de selada i de merujas nien se fala.
Sintada nua piedra ou secálha ne l cepo de cortar la lheilha, staba you agarrada a ua grande tartera de merujas, pouco lhabadas a la cierta, cun cebolha i tempradas cun sal, binagre i azeite.
Bingába-me ne l binagre quando mie abó nun quemie la selada: Eilha, se tebísse un pouco de binagre mais que la cuonta que querie, fazie ua carocha mui feia, pousaba l garfo i nun quemie mais ningua.
Parece que la stou a ber i apuis a queixá-se de la denteira que l quedaba.
You a quemer l grande manjar. Yá nun tengo la certeza mas parece-me que nun agarrei mais nada, nien un cachico de pan.
Staba a sabé-me pula bida, nun haberie para mi naquel eistante melhor manjar que aquel, aquel berdico relhuziente.
Chega-se alhá ua tie, nun digo quien que yá se morriu i diç: anton stás a almorçar?
Si, stou a quemer esta selada de merujas.
Bá, há-des quedar bien quemida!...
Esse bien quemida saliu cun ua risica a fazer pouco, aquel fazer pouco que fazien de quien era pobre, cuitadico, que quemie mal. You era pequeinha mas aquel há-des quedar bien quemida quedou-me meio atrabessado...
Cuntinei a quemer la mie selada i a pensar: Mas que merda ténen ls outros de se metéren ne la mie bida!?

Siempre you assi fui ... Era por isso que nun falaba a naide, atrás de mies bacas rue arriba ou abaixo, naide me sacaba ua fala, todo por causas dessas preguntas ancomeçadas por anton, sien mais nien menos, siempre a querer saber algo... Nun era por ser amprial mas porque esse querer saber me mordie andrento...
Anton que bás a fazer; anton para adonde bás; anton bás a ser buieira? Siempre esse anton de cumbersas de falar por falar a que l miu tiu chama cumbersas de serrar presunto...
Aqueilha risica stapurada nunca mais se me çqueciu...
L´outurdie cuntei-l-la a mie mai, quando las stábamos a quemer para mos rirmos; eilha nun se riu.
Mira tu, l´ampalagosa, la criqueira! Secálha pensaba que te trazíemos cun fome!...
Nunca preciseste de la smola de naide i muito menos de la deilhes...



Adonde morriste



Hei-de tornar
inda que ne l camino me perda!...

Hei-de tornar a la fraga lisa
adonde rasguei bestidos,
çfolhei nalgas
gastei pies
lhibre cumo flores a florir.
Mesmo que nun t'ancontre,
arresbalina de l miu sonhar
por ti abaixo hei-de arresbalar
i cansada tornarei a chubir.
Hei-de tornar...
Hei-de chubir einocente
a arresbalar-te a perceito
hei-d'abraçar-te mulhier
cula nina ne l peito.

Hei-de tornar
mesmo que me canse l camino!...
Quando chegar
chorarás comigo
na parede adonde morriste...




quinta-feira, 22 de abril de 2010

Ua raiba que medra...


Arrebanhou l´uosso até l tutano
apuis del inda fizo un caldo
adubado sien mais nada.
Inda quijo rober l´uosso
outra beç
mas hai uossos mui malos de rober...
Fui-se a la cama a remoler.
Deitado
inda a cuontas cun l uosso
sien mais nada l tirar
tube que se alhebantar
que l suonho nun l benie
nen sabe bien se de la fome
que solo aquel uosso tenie...
I por mais buoltas que l dira
mais nada d´alhá tiraba
se nó la raiba de dies...
Fui-se a cuntar las streilhas
que l´amportaba que l nacíssen berrugas
mais qu´aqueilhas que yá tenie!...
Hai uossos malos de rober
i deilhes nada se saca
que nun seia ua raiba que medra...

terça-feira, 20 de abril de 2010

L doutor curandeiro de la Speciosa



Ye Alcides. Un home que nunca se casou i por alhá anda atrás de sues bacas a botar caralhos i refoda-ses que se óuben dua punta a outra de l termo.
Há-de ser yá uns anhos mais bielhos que you, nó muitos. Si parécen muitos porque anda quaijeque siempre cun la barba por fazer i la mais de las bezes la auga an casa del nun abunda...
Cruza cun un i de todo fai bersos; de l que nós dezimos i de l que el diç que acaba por ser siempre an berso.Ye ua figura caratelística na Speciosa. Apesar de l´eidade, nien un pelo branco i la barba anton, ye de negro cerrado l que dá para quedar cun un modo inda mais zleixado porque nien ua beç a la sumana le passa alhá la gilete ou la faca de barbiar d´antiempos.
L´outurdie iba el cun las bacas caras a mie casa i you benie a pie, a casa de mie mai. Metiu-se lhougo cumigo:
"Anton, parece que te stá a custar a andar, stás gorda demais!?"...
Carai Alcides, isso nun se diç a ua mulhier, home, tu parece que nun sabes lidar cun eilhas i por isso ningua te quijo! Ye un calhico que tengo an cada pie antre l dedo medinho i l´outro que quando ancomeça a fazer calor, nesta altura de la Primabera me dá muita guerra.
Tenes que l´arrincar!
You yá l´arrinquei muita beç mas el torna a medrar.
Ye porque nun l´arrincas bien, ten que le salir l spigonico, dezie el fazendo l zeinho cun un dedo na palma de l outra mano.
Mira, pon-le disto. Pegou nun mangeilho de la parede. Sfregas le assi (eisampleficou) pones-lo ancustado al calho i anrebulhas-le un farrapico para que nun se caia.
Anton quantos dies tengo que l poner?
Até que salga. Bás a ber que apuis solo ye topá-le que sal todo cun l spigonico de la raiç i todo. Las bacas parórun cumo que a queréren daprender las malzinas, nun báian eilhas a tener delores nas caçcanhetas i percísen de ls mangeilhos.
Inda ls puse un die, mas sien farrapico caie lhougo. Apuis bieno  l friu i deixórun de me doler.
Qualquiera die...
Alcides conhece todas quantas yerbas hai, compra i manda benir de porende abaixo todos ls lhibros que l son amentados. Yá ten puosto árboles que nun son deilhi mas que sabe que son malzinas.
Mie mai andaba cun asma a la nuite çque se deitaba, secálha de ls puolos. You ampecei-le a dar l zyrtec mas al mesmo tiempo fizo l chá receitado por Alcides. La berdade ye que le passou, fusse dua cousa ou d´outra. Parece-me que tubo mais fé nas malzinas de Alcides porque antes de you benir para acá diç-me: Mira l chá que Alcides me receitou fizo-me bien...
Bai-se alhá a saber?!

segunda-feira, 19 de abril de 2010

Somos un granico de polagueira

Era tan pequeinho l mundo que de tan pequeinho me cabie na mano, ou quaixeque, l termo de la Speciosa i nien todo...
Cheguestes, medrestes i cun l buosso medrar por muito que stique ls braços, eilhes nun chégan para l mundo abarcar.
Que grande ye l mundo agora i cumo me fazistes medrar... mas, assi i todo, afinal nun passo dun granico de polagueira que anteima an se agarrar a las bordas de l mundo.
Quando quei l mundo mira para mi, para mi que l querie dar un abraço i diç-me: Quei quererás tu cousica ruin!!??
L mundo resfolgou un pouco i fui-me a sbarrar cun las bentas na calçada de la mie rue i se nun me dán la mano, nunca mais era capaç de me alhebantar, só cun aquel resfolgar de l mundo...
Passou-me cumo als abiones cun l resfolgar de l bulcon... Bundou dar uns spirros mais fuortes quando l nariç se l zantupiu i lhougo ls cielos quedórun chenos de cinzas scuras, bulcánicas i bundou isso para parar meio mundo que querie bolar puls aires.
Eilhes que tamien pensában que l mundo era tan pequeinho i cumo a mi, tamien yá nun l chegórun ls braços para l abarcar...
Tan pequeinhos i tan ancuncentes!...
Fala-se a las bezes, yá tengo lido, i, spero que nun acunteça porque serie ua muorte cun grande sufrir, que se caísse un astróide ne la Tierra, la polagada que fazerie nun deixarie antrar la lhuç de l sol i todos ls seres bibos de la Tierra morririen. Lhembrou-se isso, agora nesta barafúndia que l bulcon de l´Eislándia cousou.
Nun bal la pena medrarmos muito, inchados cun proua, que nien botos, porque, na berdade somos un granico de polagueira...

Cun eilhas tengo un pouco d´Africa



Stán a perder las fuolhas, agora, ne la Primabera.
Ua yá quaixeque znuda, a ancomeçar a botar ls gromos. Apuis que tenga fuolhas, benirán las flores, mui ambergonhadas, antre l berde alface guapíssemo de las fuolhas relhamposas i gordas, quaixeque nun se dá cun eilhas. Esta yé l´anoneira que chega a quedar znudica, a morrer de bergonha an sou pudor de ser eilha sola, quando las larajeiras stan chenas de bício i las pereiras i cereijeiras cargadicas de flor.
L´outra, inda cun muita fuolha amarelhica de l mesmo quelor que miles de flores d´alhá colgadas, astanho parece un pitico amarielho apuis que sal de l uobo.
Ye de fuolha purmaniente, mas parece que tenerie tebido algun péque, secalha auga a mais, parecendo que las eirá a perder todas i só quedará cun ls pelindrengos de flores. De quando an beç, caien peras abacate de ls galhos adonde Zé Manuel nun fui capaç de l chegar. Yá nun se me lhembra cumo era an África, mas eiqui solo stan buonas para colher quando la flor se ancomeça a formar. Lhiban quaixeque un anho a fazéren-se.
Pumba! An riba de la tierra, zamparadas! Dous dies apuis stán maduras para las quemer cun limon i un tantico d´açucre ou para un mordico chamado se nun me anganho, "áquamol" que ye un quemido de l México, mui buono para antrada, botado an riba de tostas ou nun pratico cunsante se guste.
Esta ye ua árbole guapíssema a spreitar parriba ls telhados cumo se quejisse abistar la sue África, uas fuolhas de berde scuro relhamposas i un tuoro dreitico cumo un choupo. Quando passa esta fase mala de la sue bida, nien ua fuolha bén al chano. Scarolada que nien ua cameleira, ten siempre l chano de l terraço barrido. L´anoneira tamien. Parece que las dues quieren probar que ls eimigrandes nun ténen ningun defeito que se l aponte. Cumo eilhes dében tener bien ganas d´ir pala sue tierra, cuitadas que nien de férias las mando!...
Cun eilhas you tengo un pouco d´África a la puorta, alegrando-me l´alma i lhábando-me ls uolhos quando las miro atrabeç ls bidros.
Cun eilhas tamien parece que tengo un pouco de mar, cun l barulho que faç l aire quando por eilhas passa.
Cun eilhas tengo sabores i oulores de fruta tropical sien ir al soto.
Cun eilhas tengo brigada de ls aires frius de Berano, de Sintra.
Eilhas tamien se dán bien comigo anque nada l faga que nun seia besitá-las, cun la chábena de café na mano, assi que me lhebanto.
Costumo ber porende dessas árboles todas charruscadas de l friu. Estas nó, registen que nien faroles ne l pólo norte.
Bai-se alhá a saber se será de l cheiro de l café que quédan baralhadas de las eideias i pénsan que stán al pie dua "roça" an África...


domingo, 18 de abril de 2010

Serei Primabera

Entra-me an casa l oulor l jasmin
A ancarrapitar pula laranjeira an flores albas
Entra-me an casa l oulor las glicínias
Que tápan la parede acerca las malbas.
Entra-me la Primabera na alma
Atrabeç dun centeilha de sol que se antremete
Por antre las nubres que anteiman an quedar
I arráman chúbia para lhágrimas lhabar.
Quiero lhabar-me nessa chúbia de Abril
Borrascos caídos a la priessa, augas mil
Cun perfumes ambuoltos de mil flores.
Áh Primabera, hei-de guardar-te
A siete chabes drento de l miu peito!
Ah oulores frescos de la mie quimera
Fazei-me sentir siempre Primabera!
Há-de chegar l Eimbierno friu i branco
Adonde azimbrarei ls uossos a doler pranto
I naqueilha ansanidade i quimera
Hei-de sintar-me arrimada al miu bércio
I tenerei la Primabera...
Ne l miu peito...

sexta-feira, 16 de abril de 2010

De las quatro Staçones

Hei-de screbir anquanto ye tiempo
Daqueilha Primabera que tan cedo me fugiu
Antre suonhos i labutas
Pies çcalços a jogar
Até l toque de las Trindades
Refrescando ls suores seródios.
Quiero screbir mas ye tanto l que nun se me lembra!
Hei-de screbir ne la corrida de ls minutos
Dun Berano passado an subressaltos
A lhuitar contra la fugida de ls segundo
Perseguindo suonhos
Recebindo sunrisos
Spargindo saberes als quatro aires
I recebindo-ls de todos, un a un.
Quiero screbir mas ye tanto l que nun puodo!
Hei-de screbir la pacateç de ls dies
Deste Outonho de fuolhas amarielhas
Niebe ne l pelo fingido de carbalhos
Al caer de las fuolhas rubras
Nun friu que a las bezes me arrepela
Quiero screbir tanto
Anquanto tubir l tiempo...
Quiero escrebir mas ye tanto l que me falta!
I quando chegar l Eimbierno de ls nebones
I mirar para trás cun nostalgie
You quiero screbir cun alegrie
De las quatro Staçones...

quarta-feira, 14 de abril de 2010

Sobraba-me un delor

Faltaba-me todo ou pouca cousa
Pouca amporta l que serie
Sobraba-me un delor tamanho
Que me ampedie de andar, nun pie.
Zanimada fui-me al doutor
Para ber se me daba cun l mal.
Dá-me ua cousa fuorte, dixe-l you
L fraco pouco me bal.
Cumo hei-de star you eiqui
Sien ir pul termo a merujas
Ber l´auga nas ougueiras,
I cantar cun l cuco palhi!?
Apetece-me fazer-me anxertos
Cumo se fázen ne ls galhos tienros
A spera que deian fruta fresca.
You fruta yá nun quiero dar
L que you quiero ye caminar
Para bien loinje deiqui
Siempre, siempre a çaracutiar
Debaixo de chúbia ou de sol
I a la nuite me deitar
Nun suco a ber las streilhas
Ua a ua las cuntar
I quedar cun ua deilhas.

segunda-feira, 12 de abril de 2010

Ls mius siléncios

Por muito que me déias siléncio
Jinelas de dous bidros
Nunca será esse siléncio
Que me dá calma i sossego...

L siléncio que percuro
Ten checharras a checharrar
Mouchos ne la nuite a piar
Ten grilhos a cantar
Chios de carros a acarriar.

Nun me déian siléncios custruídos
Que me atelúndran ls oubidos
I nun me deixan resfolgar.

L siléncio que me eileba
Nas alas de gaibota ten óndias
De mar a bater an fraguedos
Que me cunta sous segredos
An siléncios de arrolhar.

L siléncio que percuro ten música
De chínchara ou paçpalhaç
De biolino ou piano
Que me lhieba pula mano
An nubres siempre a scuitar.

L silénçio antre bidros antristece
L nial adonde fui chocada
I,...
Rouba-me ls mius siléncios...

terça-feira, 6 de abril de 2010

De l assomadeiro de l Puio

Bolei nas alas dun grifo, fiç de la mie fala oubidos para scuitar l silenço daquel lhugar.
Ne l Puio mirei la curba de l riu nun assomadeiro que me lhebou a nadar na sues augas, sberdegadas por ambernies i mundiadas.
Habie un riscadeiro de scuma, brancura de algodón an rama cumo se un colchón de scuma sperasse barquitos de papel, singelos, para lhebar ls ninos an biaiges sien çtino.
Scuitei cun mais atento, mas l silenço que you speraba era cortado por un barulho d´ auga apressiada. Assomei-me mais adelantre i, tube miedo de me cair de riba daqueilha fraga. Nun bie nada, nien seinha de cachoneira. Pensei que poderie ser l aire que se tebísse ancurralado naqueilha cama de riu, ou talbeç l barulho de las cumportas abiertas.
Quando tal, abinturo-me mais a la dreita i beio uns filicos de auga apressiada, cumo se fura cun muita priessa de chegar a sue mai para que l disse carinos. Stá cansada desse dagudo caminar.
Sue mai spera aquel ribeirico. Passa calmo na aldé de Picuote, capaç de criar merujas de tan sereno!
Apuis acagata-se ne l meio de penedos, siempre a percurar cama para cuntinar debagar.
Mas não! La sue bida demudou. Mais un fraguedo, mais ua caída, mais outra i outra fraga, mais un tropicon, mais outra caída sien ua cuorda que seia adonde se puoda sigurar. De miedo bai boziando dada beç mais alto i de raiba yá scuma pula boca, anté que cada beç mais zamparado se bota pa ls braços de sue mai.
Acóca-me, pide-l. Stou tan cansadico i assustado. Sue mai arrolha-lo i al fin, l ribeirico stá a drumir na cama de algodon que sigue riu abaixo, ua cordelina branca que mais parece ua strada cun niebe.
You, por sfregantes tamien me senti arrolhada i a drumir naqueilhas augas berdes, riu abaixo, parando solo quando ua mano me pousou an riba un ombro i me dixo: Mira, dezies que nun sabies bien l que era l zimbro? Ye aquel berde que stá para alhá daqueilha oulibeira.
Stá bien, yá l coincie, mas nun sabie que se chamaba zimbro.
Bamos, diç-me l miu tiu.
I assi scapemos nessa tarde de sol relhamposo, por aqueilhas aldés que nun son mais do que la cuntinaçon de la magie i serenidade de l riu i, tamien eilhas arrólhan ninos cansados pul peso de ls anhos.

Arquivo do blogue