Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quinta-feira, 22 de agosto de 2013

Piedras suoltas

Scapa-se-me la bida
por antre ls ganhuolos
que nos dedos me bán nacendo;

cúndien-se-me ls dies
an cumenéncias
que nun m´énchen l muolo.

Camino
remissacos acontra remissacos;
resfolgo aire
i nun oucigeno la senara;
canso ls dedos
i fago sbarruolhos.

Sobra-me la gana,
falta-me l´ oudácia;
sobra-me la raiba,
falta-me la curaige.


Témbran-me las piernas
a jogar de morada.

Subre la prenheç de la lhuna

Deita-se la nuite subre l xaragon caliente que l sol le deixou. Naçe la lhuna, chena, dourada, i, al modo que bai chubindo no cielo se fai más miruolha i me spreita pal quarto, pula jinela que deixei abierta para que l fresco de la nuite le entre.
Las streilhas son esta nuite punticos feitos cun lhapç fino.
Más cargadas stan las lhuzes de l´ aldé eiqui acerquita.
Yá nun s´ouben ls perros agora que stan stiraçados a la puorta, a pistanhar de suonho, abrindo i cerrando ls uolhos cunsante las pessonas fálan más ou menos alto, a abrir más bezes que quieren, puis que eiqui la giente, la mais deilha, fala boziando.
Las bobideiras stan de fuolha guicha a aperdurar fuorça para aguantar la calor que le benirá manhana. L spantalho, a fazer que arrinca yerba, drobado subre sou bentre cheno de yerba seca, deixa que ua manga de la camisa balanceie, puis que assi parece mais rial para cumprir l sou deber de spantar la raposica sfamiada i chena de sede.
L aire chega cun un oulor fuorte a fogo i, cun la nuite, inda ls touçones de la Malhada i de la Moura me parécen más medonhos, ambasores quaije a chegar a las casas.
Eiqui no altico, an San Lhourenço, no cerradico de scadal que la yerba fizo delantre de la baranda birada pals touçones, scribo a la lhuç de la lhuna, calhada, sola, oubindo ls grilhos que agora son ls amos de la nuite, sobreponendo-se a qualquiera ranucalho que anteime an botar las narizes fuora de l poço.
Ben-me un sonido baixo de la sala atrabeç de sues puortas anchas i abiertas. A las bezes calha-se porque l CD s´acaba sien que me deia de cuonta, outras bezes lhebanto-me i mudo-lo. La música clássica ajuda-me a cumponer esta nuite que yá só eilha ye magnífica.
Guardan-me respeito ls cínfanos esta nuite, talbeç por bias de l airico que me arrodeia ou, quien sabe, por de mi tenéren pena, por se dáren de cuonta que nas mies cuostas znudas stan seinhas de picadas d´atabanos, de quando, esta manhana bien cedo, mos aperponimos, Ilda i you, a ua caminada a Cruç Canto, i, sendo mais acerca de l que manginábamos acabemos por chegar a la ribeira i apuis ribeira abaixo até l Molino de la Senhora. Fui al benir para casa, cun l rechino de l sol que ls atabanos me atacórun, me zgraciórun cun sues picadas porriba de la camisa. Ilda sien ningua mordida, daba-me lambadas nas cuostas, para ls matar.
Stou agora eiqui, neste centro de l miu pequeinho mundo, nun assomadeiro que me lhieba para tierras de Bergáncia, dadonde abisto custelhaçones terrestres d´alguas aldés, cun las cuostas znudas para refrescar las bolardas que me quedórun daqueilha batalha cun ls atabanos. De l outro lhado, noutra baranda, birie la Sanábria, mas a la nuite gusta-me mais esta, porque deiqui beio toda l´aldé.
La lhuna mira para mi i you par´eilha para aporbeitar la sue maior prenheç. Talbeç nun steia neste assomadeiro na sue prenheç de Setembre, ou stando, nun será yá tan dourado l sou pelo, puis ye esta, la lhuna chena d´Agosto, la que me parece más guapa.
Ls botones de l cumputador sónan, la música sona, i, ls grilhos, por todo quanto ye sítio, mángan an fuorça de sonidos…

terça-feira, 20 de agosto de 2013

Crabo

Crabo

Por muit´ auga que te ponga, crabo
Nun sou capaç de te sacar ua risa
Cuido botá-te l que te bonde d´auga
Mas quien sabe, la falta nun será mie

Tanta beç te reguei i tu floriste
Abries pula nuite i apuis sunries
Dezindo-me que para mi abriste
I que l tou florir éran lhabutas mies

An tanta tarde de quelor dourada
An tanta nuite a fazé-se strelhada
Te cheirei crabo, t´acarinei la piel

Burmeilho crabo, torna-me a florir
Que l tou oulor you torne a sentir
I na boca naça, gusto doce a miel

domingo, 18 de agosto de 2013

Cunta-me stórias

Screbi cantarolando la música de la cantiga de Rui Veloso, Cunta-me Stórias. Quando la oubo you sola, essa melodie fai-me correr las lhágrimas cara abaixo.
Oubi-la onte no cuncerto an Miranda i hoije spertei i andube toda la manhana cantarolando la música. Apuis dou nisto.










You querie bolar
Cielos sien çtino
I anfilar las nubres an colares
I apuis fugir
Atrás de sartigalhos
Seguindo sous bolos i saltares

You querie nadar


Cumo nada un barco
Ir al mar afuora sien parar
Meté-me bien fondo
Por antre ls corales
Para cun eilhes me quelorar.

Tomara de fazer cumo la checharra
Cantar para spantar esta calor
Screbir cumo quien yá nun ten manhana
Sentir que l mundo bai para melhor

Cunta-me stórias
Al miu oubido
Las que nun oubi quando era nina
Tu que sabes tanta
Perdas i bitórias
Todo oubirei sien pantomina

Mira para mi
Para este zerto
Que an mi medrou sien piadade
Sécan-se-me las risas
Grieta-se-me l´ alma
An çfrace até culpo l´eidade

You querie mirar palas trigueiras
Tirar d´eilhas todo l murron
A mano spipar fuortes garanheiras
Ajuntar las spigas todas nun munton

Tomara you ser

Cumo ua paixarina
Para séren flores ls mius bestidos
Cargar-me de puolos

Cumo las abeilhas
Dar betas de miel als zbalidos.

Sei bien que nun ye
Más que delareio
L cuorpo stá pesado i nó capaç
I ls pies , cuitados,
Yá dan tropeçones
I las piernas quédan para trás.

 

Cunta-me stórias!...

segunda-feira, 12 de agosto de 2013

Amo-te


Que quieres que te diga mais, miu amor

Quando l sfregante solo me pide siléncio!?

 

Amo-te de tanta maneira

i de todas te sinto acerca;

uas bezes a scaldar de lhume aceso,

Outras a tembrar de falta de te tener.

 

Amo-te quando  te penso,

te beio stando loinge,

te deseio acerca,

sentindo que sós l eisemplo de perfeiçon

cumo quien ama só an ouserbaçon.

 

Amo-te sien nada te dezir,

apenas sentindo-te ls siléncios,

sien curaige de te topar,

angulhindo  beisos i  deseios.

 

Amo-te quando a mi t´abres

i por ti entro,

sfrego ls mius pies na piel que me stendes,

tapete ameroso ou ásparo que me recunforta

i m´acalma la gana que tenie de te tener.

 

Perdo-me de paixon quando por tou termo m´afouto,

zasperada me sgadunho a saber de carreirones d´antiempos,

me caio an talanqueiras de silbas,

me pico an pismouros, me speto an piornos,

 i, anque me assústen ls eizercitos

que abánçan acontra ti,

cabalhos bien quemidos,

cabalaria que toda la ceçon i auga bében,

 eizércitos a medrar a cada anho que passa,

a chegar mais acerca a las tues einaugas,

i tu,

 meio atafanhada a ficar-te,

a tener que te ficar,

 por nun teneres de l tou lhado de la guerra

 un general Wellington

cun un eizercito de çadones, i de machadas…

Anque todo isso, miu amor,

you bou seguindo para te poder sentir

i abraçada als tous siléncios,

 drumir...

 

Amo-te…

sábado, 3 de agosto de 2013

L gusto de las cousas


 Abrólhan ls suonhos drento de l´peito, uas bezes tan singulares que bundarie sentir l frescor de l´ourbalheira, l cheiro a tierra molhada nas batatas regadas a la tardechica bien pouco antes de l sol ansonhado sfregar ls uolhos i se scapar atrás de ls cabeços de Çarapicos.

  An todos ls lhados hai cousas tan pequerricas i que sinto tamanhas que, al oursebá-las me fázen sustener l resfolgo. Stou loinge de l miu Praino, nun lhugar adonde l oulor a tierra molhada me ben de la grama que reguei apuis l çponer de la bola burmeilha que se scundiu por trás de l mar, cun la Sierra Monchique a spreitar la derradeira lhuç.

An qualquiera sítio las cousas simples m´énchen l´alma: ua checharra que onte cuntinaba a checherrar yá al strelhumbre, cun la calor a afrontá-la salida de l fierro de la grade de la jinela , que bi bien d´acerca i ouserbei i que, alrobés de l que m´habien dezido, nun son las alas a bibrar que fázen ls sonidos, mas le ben bien mais d´andrento, cumo modo de scamugir todo aquel lhume que l´ antrou de die, fogo que nun ye capaç de botar para fuora sien boziar.
Tube- la na mano, ye bien mais grande que you eimaginaba, ten talbeç la grandura dun grilho. Cuntinou a checherrar na mie mano, mesmo quando le puse ls mius dedos anriba de las alas. Apuis deixei-la bolar i alhá se scapou, campante, para un galho de la laranjeira.
Tengo eideia que ne l Praino nun son tan corpolentas, nunca las tube assi na mano mas ye l´que penso. Parecendo que nó, nun son ls bichos eiguales an todos ls lhugares, a abaluar pulas Pastoricas que, bibindo alhá nun capulhico, bendo-se la lhuzica quando a la puorta s´assóman, an tierras de sul, bólan. La lhuç, an beç de almiar ls passos de caminates a la borda de ls caminos, acende i apaga, cumo se fúren sinales a rigular quien debe passar an pormeiro.

  Un bando de pardales pousa, a fazer un ramalhete, na fronça de la bugambílhia znuda de flores. Por baixo, ua cama burmeilha ancarrapita-se até l telhado i cubre ua parte de la parede birada a poente, un modo d´ anfeitar i refrescar esta tierra adonde nunca se bei ourbalheira a la pormanhanica, anfeite que me parece ser l mais straordinário destas tierras de casas brancas cun arcos i rebicoques deixados por mouros até nun séren scamugidos an tierras de Silbes.
Barimba la fronça yá cansada, ls pardales póulan i bríncan uns cun ls outros, cumo se inda fura tiempo de namoro. Apuis scápan-se i bán-se a meter ne l meio de la alfarrobeira.

  La cinza de l cigarro déixa-se cair eilha sola, puis nun hai tiempo de golfiadas, aqueilhas que tan bien sáben quando se sal de la auga de l mar, mas tamien dun chafurgo de picina, cunsume-se l bício cun l bício d´oursebar cousas pequeinhas.

  Nun me chega inda l oulor a huorta regada, ye cousa que porqui nun beio, nestas tierras an que las gientes morrerien de fome se nun tubíssen mar i sol l anho anteiro. Nun me chega senó an suonhos...
Deixou-se cair la nuite, la lhuna spreita i debrebe chube a fazer cumpanha a las streilhas. Són sempre ls cielos mais guapos quando nun stamos na cidade. Podemos bé-los por anteiro, an beç de la nesga ancaixada antre gigantes de cimento, adonde la sue lhuç ye andeble i mos duol l cachaço de tanto mirar parriba.

Ls ranucalhos que a la nuite oubo, sonidos benidos nien sei dadonde, ne l meio de las casas brancas, cántan mais debagarosos eiqui, talbeç por tamien eilhes acháren que nun bal la pena correr muito nesta tierra de sol i mar que todo dan. Refréscan-se nó an lhagona cun auga de chúbia mas, alrobés, an algun charco artefecial que alguien custruiu para matar soudades de nuites mais frescas d´ourbalheira.

 Outro die nace. Outro die se bai…
Cumo ls suonhos!…

Arquivo do blogue