Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

terça-feira, 24 de setembro de 2013

Anquanto sós!...



 Canta l amor
Inda que las cuordas apérten
ls sonidos de la guitarra
i ls bientos apressiados pássen
sien lhebar l tou cantar.

Hai tanto beijo spalhado
pul chano an desalinho,
hai abraços amuntonados
an antebraços, perdidos,
tantos mirares que se pérden
por mirares nun merecidos,
tanto doce, tanto miel
an bidros que stán partidos.

Canta l amor
inda que na guitarra
yá haba cuordas partidas
i la tue boç se bote ne l abismo,
sien rede, cantando solica.
Hai tantas bozes que se cálham
porque nun ansaiórun l canto,
tantos poemas se squécen
por le zbotar la quelor,
tanta letra i palabra
çquecidas an rugas mudas,
tanto siléncio que mata,
l ampeço, al rebentar.

Canta l amor
antes que a la fuonte
se le seque la naciente,
hai tanta auga que mana,
que cuorre a priessa i nun cria
l que deberie de criar.
Hai tanta auga que rasga
an beç de la tierra regar,
hai tanto fruto arramado
por nun saber apreciar.

Canta l amor, anquanto sós!...

I la fuonte!



Muorro-me  als poucos an cada fuonte

que a pouco i pouco agoniza,

an cada rana a scabar

a saber de drumida,

an cada sapo de piel sgretada

a saber de l´amerusura perdida.

 

Muorro-me  als poucos quando por ti passo, freixo,

cun secura,

estendendo las raízes a la tierra an chamas

i ardendo por drento

antes que seia tiempo

de las fuolhas fazéren çpedidas.

 

Ardo an chamas i muorro-me als poucos,

ah!, se me  muorro i que si me duol

 este morrer debagaroso!…

 

Hai un reçumar lebe ne ls mius uolhos

que por falta de sal nun chega a lhágrima

i nun chega a auga

por le faltar ousadie.

 

 Hai un morrer debagaroso ne l beiral

adonde l nial chora

la ida de l´andorina.

 

 

Muorro als poucos neste tiempo

an que las promessas nun m´alborótan,

 por çcrédito!

 

Muorro-me als poucos quando beio

 l barranco que para mi abrírun,

mas juro, nun deixarei

que me máten por anteiro!…

Cumo l freixo, la rana, l sapo, l nial!
I la fuonte!...

quinta-feira, 5 de setembro de 2013

Deste altico dadonde spreito


Pequeinhos truonos spertórun l die i, ls relhistros, inda loinge, íban dando lhuç al sol ambergonhado. L´auga ampeçou a deixá-se cair dun cielo cargado de polagueira que de tan seco me fazie sangrar las narizes. Stá agora un cibico mais ameroso.
Pensei que serie ua daqueilhas atrunadas que eiqui an San lhourenço, neste altico çcampado, mais parécen la fin de l mundo. Quedou-se por aquilho mesmo, l´auga i ls relhistros, ampuxados por un sol que se spreguiçou nun spertar sien miedos. Puode ser qu´inda benga para stragar la fiesta de l Naso mas tamien para porparar la tierra pals nabales que, de tan seca star, nun hai labrador que s´abinture a botá-la na tierra para gusto de ls pardales.
L termo ye un eimfierno, ls mananciales yá ban dando las últimas de muorte, las cereijeiras stan cun las oureilhas tan caídas que parece que nunca mais seran capazes de fabricar antuolhos....

Alhá abaixo na aldé, ua pita canta apuis que botou l mundo branco para fuora, nun sei se de cuntenta por tal façanha, se de delor ne l ubeiro por tan grande ser aquel mundo. Al mais, todo stá silencioso. Só la campana se scuita a cada meia hora, cansada i anfeliç por tener que cantar sien un carino de manos halbelidosas, quemendada por ua máquina sien duolo nien piadade. Yá bai mala de la gorja, eilha que tan bien cantaba nos toques de trindades. A abaluar pul sonido, nun há-de tardar a tener la barriga cobrada, por bias daquel badalho le bater bezes sien cuonta a cada die, dies seguidos, meses i anhos, no mesmo múscalo de l bronze que, por duro que séia, nun hai modo de aguantar tamanho massacre.
Ls galhos de las árboles abánan ampuxadas por un airico, para un lhado i paloutro, cumo stando a acenhar al cielo que le mande mais auga.
Nun ben l aire de Zenízio i, se nun se birar, nun haberá nubre que mos traga chúbia.

Arquivo do blogue