Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sexta-feira, 21 de setembro de 2018

Screbir, zenhar i pintar


Screbir ye cumo zenhar a pastel ou a carbon ou pintar augarielha. Tamien ls pinzeles fázen regubiuras i fintas na tela quando pinto a ólio ou a acrílico, mas, nun ye la mesma cousa. Eiqui la tinta amarfanha-se antre la tela i ls pinzeles i a las bezes hai tinta an çambones que nunca mais berá la lhuç de ls uolhos de quien bai a mirar. 

 Ls dedos quédan nerbiosos i cun ua lhebeza de fuolha que las airaçadas d´outonho le soltórun l pinzon, quaijeque que ...
nien nas teclas tópan.
Regubiuras de riscos, pinzeles que nun póusan de tan suoltos i apenas fázen uas cuçquinhas bien a la cristica de la teç de la fuolha chenica de sede.


 Screbir ye isso mesmo, pintando paixones, zancantos, eilusones, rialidades alegres mas tamien crudas que nien cuorno duro que nun hai sol nien temporal que le gaste l´aspereza, zenhar stórias. Topar sien canseira nas teclas, marcar pontos i bírgulas para que l texto nun diga alrobés de l que queremos. (Bien sabemos de las manhas de la bírgula, bechico tan pequeinho, lhumbriç treiçoneira que nien raposa).


 A screbir scapo-me i bolo als anfenitos de ls terceiros de qualquiera arrasca-cielo. A pintar tamien i, quando acabo, stou tan molida cumo se tubisse çaracutiado por caboucos i fraguiços, passado por arames d´eiquelibrista a parecer de la grandura dun bornaciego d´alas abiertas.



 Trócan-se staçones, l die debora la nuite, la nuite muda l biorrítemo a la música que ten que ser mui suable a modo que ls reissenhores nun se cálhen nas árboles eiqui acerca, nien ls bezinos pénsen que yá son horas d´ir a xurdir porende afuora, carreirones de fromigas a saber de l çubiaquito que muita beç nun açambona celeiro, nien sobra para soutordie.

L´ourbalheira passiaba-se a fin de tarde



Era fin de tarde i l sol decie subre l peito an brasa.

La nuite habie d´arfar subre ls stremuntiados géstios

que nien l més d´Agosto capa.

Abáixan las tençones cun la calor.

Era fin de tarde i als cuorpos sudados

yá le falta sal  ne ls mananciales.

Mirei para ti a fin de tarde.

Stabas fresco cumo meruja que medra n´ua naciente

arrenegando l cuoco que l´há-de cantar.

Mirei para ti i l´oulor çaracutiou terceiros

arriba i abaixo ne l miu mirar

cumo riu que se banhou

apuis que la truniada d´Agosto

barriu ls pulborinos de sequidon.

Era Agosto i l´ourbalheira passiaba-se a fin de tarde.

quinta-feira, 19 de abril de 2018

De rima i zrima



De quadras suoltas me fiç
Por antre ouleios i bramidos
Se tenie çapatos nuobos
Nun rimában ls bestidos

Áh! mas dou fé de tener tebido
Cun andorinas bordadas
Era quelor rosa biba l bestido
Cun saia cun ruoda rufado

Cuidaba-me cun el princesa
Rodaba cumo pion
Mas quando la saia rodaba
Spreitaba la cumbinaçon

La cumbinaçon sfilarpada
Prendie las piernas i l rodar
Pegaba naqueilhas zrimas
Para l sfranjado le cortar

Éran tan suoltas las quadras
Mui apertados ls cintos
An muito nino éran garrotes
Nun salga deiqui se bos minto

 Éran tiempos de poemas
Sien lhibros adonde morar
Éran ninicos feitos homes
Para cun trabalhos jogar

Un die strenei un bestido
Nua fiesta de mei´ Agosto
L panho era tan albico
De fresco piqué d´algodon

Nun rimaba na sue albura
Cun la ruga de polagueira
Tubo que quedar a la berdura
pula nuite a la ourbalheira

Ua mai inda mais sfamiada
Lhebou esse berso de stima
Fazie-le falta, mais que falta
Nun s´amportou cun la rima

Achei de menos l berso
Cun lhaços de seda fina
Fui un antuolho  trabiesso
Doutra mais percisada nina

Mesmo nun tenendo retratos
Adonde ls bersos ir a ber
Tengo-ls todos bien grabados
I nun poema puoden caber

La pormeira beç que al fundo
Tubo renda ua cumbinaçon
Para que la bisse todo mundo
Alhebantaba l bestido de feiçon


E assi cun pouca cousa
Mos sentiemos lhougo fidalgas
Nunca la saia nuoba percisou
Rimar c´ua nuoba einauga


segunda-feira, 26 de março de 2018

Ls poemas que nun dixe



Nun repente bireste na curba de l camino 
i amostreste-te cumo ourbalho subre moras. 
Ne l miu peito sbolaciórun ls páixaros, 
anchiu-se de jeitos, 
las manos de palabras, 
la boca de flores.


Que si querie que t´apressiasses 
para debrebe te dezir baixico poemas!


Quando la tierra me tremiu 
d´ambaixo de ls granos d´arena 
que de ls tous pies se soltában, 
quedei sien fala, 
las manos çquecírun-se de ls jeitos, 
ls páixaros bolórun para fuora de l peito 
i fui ende que nun repente 
tu colhiste las flores de la mie boca 
i you me fiç oubreira.


Sobrórun ls poemas, 
soltórun-se ls géstios, 
la manhana secou l ourbalho 
i a la borda de la baleta 
de ls caminos de l diezmo 
quedou-se l oulor doce a moras 
i a flores silbestres.




An, Ne l Riu de ls Lírios




segunda-feira, 12 de fevereiro de 2018

Dies sien naceduro

Nun báias apressiada! Bien sabes que nun t´acaçarie nien mesmo an pensares.  Até ls pensares stan debelgados i nun alcánçan grande altura. Las piernas, essas, cuitadas, nun abántan la corrida de sapo n´arada.
Gustaba de poder fazer ua corrida cuntigo, tubísse you génio para tanto... L querer anda tan amouchado de negro que nien mesmo que me pormetísses ir a passo, te zafiarie para ua corrida. Ten habido canalones a correr que me ténen tirado la fuorça i até na boç se sinte l delor nas palabras a salir, poema que cantado cun alma carregarie registença d´anfenitos baláncios.
Porque será que me quedo que nien páixaro que nun ye capaç de rumper la casca, assi, anroscada  nua camisa d´onze baras, un nacer retardado capaç de nun deixar chegar la lhuç als uolhos?
Inda onte me dezírun que staba siempre chena de fuorça i alegrie. Hoije nun stou ne ls mius dies, respundi-le. I nun staba.
Ye un chocar debagaroso até que un die l pito nun ye capaç d´abrir l naceduro, un arder de candeia cun l azeite scorrupechado a acabar an morron..

domingo, 4 de fevereiro de 2018

Cumo quien pica un palo




Aguço l lhapç i ampeço a picar un poema.
Azimbro cun el para fuora de la jinela.
 
Nó, nun fui l lhapç, fui l poema.
De lhapçes yá só gusto para zenhar: Un retrato, ua bista a negro i branco, un risco na raiç de las pistanhas, un risco al redror de ls beiços mais scuro que l baton para parecéren mais chichudos i las palabras me beníren mais anrebulhadas an seda.

Para screbir, bonda-me un cielo lhimpo, ua nuite scalretada. Miro i bou screbindo l que me dá la gana. Screbir ye ua cousa tan natural cumo mejar na baleta un atrás de la touça, quando dá gana... Se nun se meija, queda un tan an pena que quando apuis se bai a la retrete yá un ten que apertar las piernas, missagras de las partes bien citradas para nun ir pa l chano de casa, i, a poulicos a poulicos alhá se bai a çcargar l que staba ambarronado. Nun screbindo, las letras tamien bán delantre de mi a poulicos, cumo sartigalhos nun cerrado por segar, i ye bien peligroso que tropece neilhas i me chimpe.

Scribe-se an qualquiera sítio. Bonda un salir cun l tagalho de las letras i ye bé-las a cascalhar, a dar brincos i, s´un nun las apresa, ampéçan a fugir para agarrar bolo i alhebántan las alas para se scapar.
Un poema puode-se screbir nua óndia qu´arrebenta na praia i apuis apanha-se anrebulhado an charrascas i granicos de arena. 
Nua nubre cargada d´auga i, assi que ampeça a chober el ampeça a saltar cumo ls sapicos nas atronadas de Agosto. Apuis chama-se cumo quien chama ua pita i la polhada a quemer e ende ben l poema a quemer a la nuossa mano.
Hoije botei l poema jinela fuora i agora, assi que sali a la ruga, stá a mirá-me de la Senábria...
Scribe-se un poema cumo quien pica un palo ou meija na baleta. Ye un alíbio natural...

Era ua beç ua garça i ua charrasca





Quien te manda, spigarça, dixo-le la charrasquita.
Fai-te manso mar, para que las mies piernas nun s'angarabáten ne l zanrebulhar de las tues golsiadas!
Gusto de te ber de riba a çpelhotar ls fraguedos, a spostiçar las gaibotas de las bordas de ls barcos, mas assi, cara a cara, sei que nun sós de cunfiança i que me poderás atraiçonar i partir-me las patas.
Que serie de mi sien eilhas?! Ye cierto que poderie alhebantar bolo a fuorça de tanto dar a las alas, mas apuis, cumo habie de pousar, i deitar ls uossos ne l nial dóndio an pie de la mie amada?
La charrasca dando fé destes temores, mirou-le pals uolhos, mediu la grandura de l bico i diç-le: Quien te manda, spigarça, quemer bechicos pequeinhos assi cumo you, an beç de fazeres cumo outros páixaros que acáçan cousas de anchir l papo para que las panturrielhas le médren?
Scassamente acabou la frase i fechou-se an copas, bien citre, al mesmo tiempo que s'anterraba l mais que podie na arena cun l baláncio de la scuma i s´iba antreduzindo fazendo poçanquitas, la arena a mexer cumo se inda la boç salisse de l buraco pequerrico que se fazie cun l´auga a sumí-se...

Arquivo do blogue