Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

domingo, 29 de novembro de 2009

Sbarrulhos

Sbarrulhos...
Sbarrulhos,
dadónde sálen pedragulhos
cada beç maiores
i, quanto mais bai,
piores.

Quales sbarrulhos?!!
De casas ou de puontes?
Nó, esses si fázen antulho
Mas puoden-se restourar.
Son ls sbarrulhos de la decéncia,
de l´hounestidade i moral

sbarulhos a tuorto i dreito
sien que l paréça mal.
Nesses sbarrulhos,
quanto mais sbarrúlhan,
mais quieren sbarrulhar
i naide arranja la cal
para cun eilhes terminar.

Sintra Romántica

...se hai paraíso na tierra, you tengo-lo acerquita, a scassos quilómetros, Sintra.
La natureza nun ye garunha cun nós, se pensarmos que se abre, de dá i se ri para nós cun ua belheza tamanha. Seia buon tiempo ou malo, Sintra ye siempre magnífica i romántica.
Un deimingo de chuba a pedir mais un casaco por baixo de l ampermeáble, ua gorra na cabeça, ua nuite que yá chamou por mais un cobertor çamorano na cama; un deseio de la giente se ambulber an berde, porque berde siempre me píden ls oulhos; un deseio de un café sien açucre, misturado cun l doce de un trabesseiro de la Piriquita, inda morno, nua salica cunfortáble i panorámica pala bila stórica.

Motibos muito mais que sufecientes para, nua manhana cun borrascos, salir de casa.
L´altemóble deç la sierra pul lhado San Pedro de Sintra, debagar nun se baia a bater nalgua carreira de turismo que chube, cargada de turistas; hai sítios an que la strada ten dous sentidos, l pabimento stá sgúbio; l andar sien priessa dá mais tiempo para ls uolhos bebéren tamanha belheza.
Árbores amarielhas i burmeilhas spargidas pula floresta berde, cumo se fússen soles a assumá-se para béren la sierra, l cielo cinzento de nubres cargadas de auga, guapíssemo, einigualable, aquel cielo que dá a Sintra l ar romántico para inspirar poetas i pintores, para dar salude a deprimidos psicológicamente.

L merecido café i trabesseiro, ua corridica para alhá chegar por bias de la chuba, un acunchego calentico na sala, ua chubida para chegar l carro al fin.
Apuis, anté l Castielho de ls Mouros de carro, adónde you gusto de ir a pie, antre paredes altas cobiertas de mofo berde a ressumar frescura, árboles, fetos, abencas, yeras, arranjos de fragones que peç que fúrun pessonas que ls punírun cun sentido stético i adonde nun falta mofo a dar-le berde i berduras a salir de las frinchas para cumpletar l arranjo; mantas de fuolhas amarielhas, las mais registentes que inda se stán a cair de las árboles, parecendo berboletas.

Un assumadeiro que mos amostra la Várzea, praino de suonhos, l mar de la Praia Grande, stremunhado pul die scuro i adónde se adebinan óndias altas.
Ua manhana molhada de deimingo, un passeio que dá alento a l´alma, retratos als uolhos que dá gana de pintar cun letras i tintas, esta harmonie de la natureza tan fuorte i al mesmo tiempo tan singela...
Sintra, tu sós ua puorta abierta de par an par pal suonho i pala criatibidade!



sábado, 28 de novembro de 2009

Cansados, ls dous...

L sofá staba riscado, aquel pormeiro sofá de beludo quelor de miel, l´único i que habie sido mercado no soto de mobílias juntamente cun la cama. Staba buono i era ameroso l tecido. Tamien gustaba de la quelor, nó porque acumparásse, nun habie muito cun que acumparar...
Nacírun ls ninos i benírun anterjeitados para la pintura. Tratórun de l fazer doutras quelores, quelores bariadas, anquanto eilha fazie l caldo na cozina. Apuis cobriu-lo cun ua manta de algodon para que nun se bíssen ls zeinhos i nun quedásse tan mal quando benien ls amigos a casa.
Amanhá-lo para quei se eilha coincie la qualidade spantosa de ls pintores? Deixá-los medrar mais un cachico para que tomen algun téntio i puode ser que yá nun l stráguen.
Passados dous anhos ambriou l subsídio de férias noutro nobico, dóndio, de ls que se querien na altura i que apuis ls doutores zacunselhórun por fazéren mal a la queluna.
Ls ninos iban medrando, assi cumo medrában las sues canseiras na correries de este para aquel sítio adónde trabalhaba, terminando l die na cozina, a tratos a la roupa, a la questura, a las compras, a lhimpar, a trabalhar an casa pa l trabalho de fuora, un sien fin de tarefas i canseiras, madrugada adrento.
Un die resfuolgou fondo i achou que staba na altura de se sentar cun tiempo no sofá que habie mercado cun l subsídio de férias, assi cun muito tiempo.
Pegou nun libro i dregiu-se a la sala de star, cumbencida que, cunfortáble, iba a ler sien tiempo marcado, anfin a ler un libro durante uas buonas horas seguidas.
L sou cuorpo fui al fondo, l sofá yá staba bielho, sien riscos, mas bielho,… tan cansado cumo eilha!...
Cumo ye que nunca habie reparado, pensou.
Ls dous cansados al mesmo tiempo i quaijeque sien se béren.

sexta-feira, 27 de novembro de 2009

Ua tarde de caminada

...nun hai cumo tener ua perra cumo ye la mie para dar uas caminadas. Staba you para salir de carro i secálha ir a ber un filme se eiqui acerca bisse un que me agradásse.
Eilha ye danhada de fina! Quando bei que l die se stá a scapar i eilha inda nun fui a dar un passeio, dá lhougo uas batidelas a la puorta de la cozina i anté que nun bengo a falá-l, nun pára. Parece que ye ua pessona a bater no batiente de fierro! Ua beç spreitei-la i bi que era cun la punta de l çufino que l fazie chubir i quando benie para baixo, fazie l barulho.
I pronto, alhá fumos nós a la tarde i cheguemos a casa de nuite. Mais saudáble la tarde, sien dúbida! Al menos fúrun dues horas a caminar para zenhar ua grande cortina, de mie casa anté Rio de Mouro i bolber a cuntornar l lhugar i benir a salir al lhado de Fitares, que ye cumo quien diç benir pula periferia.
Acá cheguemos bien suadicas i cuntentas...

quarta-feira, 25 de novembro de 2009

You fui mulhier



You fui siléncio!...
Por lhargos dies, lhargos anhos,
you fui siléncio:
Angolhido,
aguemitado,
medrado.
You fui perdon,
you fui miedo!...
Por lhargos dies, lhargos anhos,
you fui perdon cunsentido,
miedo multiplicado
de insultos, delores,
houmilhaçon.

Cumo caldo angolhi mágoa,
l´ampoténcie cun auga,
le delor cun lágrimas,
parti speilhos, scadarcei suonhos,
calhei palabras, sequei géstios
apelidei tiques,
custruí diques...

Acabei cun l siléncio,
a arrastrar-me alhebantei-me...
riagi amedruncada.
Apuis,
fiç-me la mulhier curaige
de la selombra de ls mius dies,
a páixaro smenuçado na punta de la xibata,
que andefeso se tomba na friaige.
I,
als mius uolhos
la nuite boraç deciu
an pleno die
i,
ls mius uolhos fúrun nuite,...
na paç de la nuite!...




Hoije, l 25 de Nobembro, ye l Die Anternacional Contra la Bioléncia Contra las Mulhieres.
Muorren an Pertual por anho, an média, 40 mulhieres bítimas dessa bioléncia.
Mais un die Anternacional que ambergonha.

segunda-feira, 23 de novembro de 2009

abre la risa al mundo

Para trás meija la burra, diç l ditado i ye bien berdadeiro.
Para delantre ye que ye l camino, diç outro i nun menos berdadeiro.
Nien todo mundo assi fai i por motibos mui bariados.
Que la giente tenga soudades de l que passou noutro tiempo, até ye normal, zde que essa soudade nun arrime a malina. Ende, a bibir de l passado, ancuntrando que todas las cousas buonas fúrun nesse tiempo e nada agora, ye un bibir a nun bibir i nun hai malzina que cure ls males que aturmentan la giente se nun fur la giente a querer curá-se dessa malina.

Ancuntrar l mal d´antiempos i nun achar l bien que puoderie haber agora, ye outra malina inda maior.
Talbeç faga bien ler ls dous ditados i se esso nun chegar, colgá-los de l cachaço para que stéian siempre delantre l nariç.
Todo mundo ten dies piores na sue bida, an que se bei todo mais scuro i sien que se deia de cuonta, ancomeça-se a quedar meio azambuado. Al menos a mi acuntece-me isso. Antón, hai que sacudir l cuorpo, riagir a essa marrenega i nun se deixar quedar aciburrado, cumo las canhonas a stiar na touça nel més de Agosto.

Se possíble fazer algo de que se gusta muito, ye la melhor pírula.
Se acauso la giente stá an casa i anda un xudairico, esso ye ua zgrácia. Nun hai alegrie que regista a uolhos laganhosos, pelo zgrenhado, falta de se lhabar i cousas assi porende adelantre. Toca a lhabar, bestir i calçar, dar ua caminadica, i un ben fresco que nien ua alface.
La melhor maneira para nun se bibir de passado seia el buono ou malo, ye tener oujetibos na bida, acarditar an nós, gostarmos de nós. Se nun gustarmos de nós, nun gostamos de naide i anton andamos acontra nós, acontra quien anda al redor i acontra l mundo anteiro.
Ama-te a ti i apuis poderás amar ls outros.
Fai-te brilhar a ti i apuis berás que ls outros nun brilhan mais que tu i que l brilho de todos juntos relhampa mais, la lhuç ye mais guapa.
Lhuita para ser feliç percurando fazer l que gustas i se acauso l tou ganha pan nun stá nesse çambon de cousas que gustas, fai-las apuis nien que para esso andes cun carro mais bielho, cun roupa sien marca, cun sapatos de ls anhos passados mais que zatualizados, mas fai-lo…nien que drumas menos horas,… mas fai-lo!…

Nun speres a la aposentaçon, fai-lo lhougo, an cada die,… an cada hora, an cada sfregante.
Lhuita para seres feliç, nun culpes ls outros porque nun sós, isso ye mui fácil, para quedar sien auga no sou própio capote.

Abre la risa al mundo, aprecia las cousas simples i guapas. I cousas simples hai tantas neste mundo, anque nun pareça.
Muita beç nun miramos pa las ber, solo miramos l que dá lucro, l que dá nome, l que dá poder, l que dá un carro de alta celindrada. Apuis, anque tengamos esso todo, miramos para nós i somos tan anfelizes,…nessa bida an que mos suicidamos debegarico, an cada minuto, an cada euro de lucro, an cada fato de marca cula marca a bé-se, para que se béia que fui caro…
Mira que uolhos tan guapos tenes!!... Porque ls cerras???

sábado, 21 de novembro de 2009

... me perdo






Bebo-te cun las manos
Beiso-te cun ls uolhos
I acarino-te cun l cuorpo
Quando por ti adrento
Me meto.
Mar de scuma, rebuolto
Transparente, berde
Aroma de beisos
Fuorça de abraços
Scanho de seda
Abonde medito.
Mar, mar!
Mar tan eimenso
Paquete de bidro
Que me lhieba a biajar…
Cuntigo you salo
Cuntigo you torno
An tou airico lebe.
Nas óndias de l tou pélo
Mar amado, me perdo…

sexta-feira, 20 de novembro de 2009

Solto-me de l miu cais


Solto-me de l miu cais,
anrebulhe-me ne ls tous rubros i dourados,
cubro-me cun las tues folhaiges de l tiempo,
cuntemplo-te ambaída
i cuntigo sou airico, airaçada,
calor i eimbernada.
A las bezes sou música que te anima,
outras,
sou la solidon que medra nos apiadeiros
dua linha sien camboios.
Cuntigo quiero-me chamar çprança,
renhida lhiuta,
ansistente lhuita, feroç...
Lhuita cun las eimages que me acupan,
la soudade fai-me rius....
Quiero ua foç para esses rius,
de modo a que l caudal nun medre...
L mar stá loinge
i la foç,
ye ua lhagona anchuquecida
adónde l´auga se bai sumindo,
debagar, tan debagar bai znaugando...
Bisto-me de fuolhas de carbalhos, freixos,
quando l´aire me las trai palas brigadas
adónde me deito.
L´airico amerosa esse refúgio
adonde me scondo
de las nubrinas de ls dies
i nessa brigada you sou çprança,
you sou ermo, multidon,
sou todo,...
i nun sou nada!...
Sou heiroi dua batailha,
sou la puolagueira d´ua streilha cadiente
que se sbarrulha, se sparige;
sou un granico de arena,
que se scápa de ls demais!!!....
Bisto-me de todo i de nada,
neste cosmos,
...suolta de l miu cais.

terça-feira, 17 de novembro de 2009

A tratos al baron

Quando cálha d´ ir a Lisboua i que tenga que benir a la hora de maior multidon a spera de l camboio, lembra-se-me siempre de quando no berano botábamos las bacas pal monte de l Sierro a comeren fulharascas i ls bueiros tenermos que las lhebar apartadas al chafariç para bebéren sien se angarráren, porque eran muitas. Cientos deilhas.
Mála cumparança, mas bá, que me çculpe la giente que a las seis i meia de la tarde stá na Staçon de Entrecampos para apanhar l modo de ir para casa, adreitos al Cacém i Sintra.
Todo mundo no puial a spera dal camboio, l mais adelantre que puode para arrumar un lhugarico para ir santado; quaijeque se angarran, tal cumo las bacas. Mal la puorta se abre, parecen chisnos a antrar pal buraquito. Peç que anté de lhado entran para que naide se antrisgue mais debrebe i l tire l lhugarico. Nun ye fácel apanhar lhugar, porque la lhumbriç essa, yá bén quaijeque chena doutras staçónes antes.

Assí fui hoije, die que you tube que ir a Lisboua i apuis benir a essa hora bandita an que naide mira para naide i muito menos dar un lhugar. Alhá me ancafuei pal fundo, arrependi-me apuis tener ido tan abaixo, mas la falta de çpriéncia fai las pessonas mui simpricas; fugi para nun quedar lhougo a la antrada que stában cumo pélos an gato i you gusto pouco de ir cun ls çufinos acerca de l sudor de ls outros. Tengo nariç de perro perdigueiro pa ls cheiros.

Dixe-l you a ua rapaza cun sous trinta i tal anhos: sigurai-bos eiqui,... ye que you tengo que ir stribada al baron por causa de ls delores de la queluna. Nó deixai alhá, you stribo-me eiqui.
Moços i moças sintados, giente de meia eidade que nun tenien ares de sentíren que tenien uossos, habie de todo; até houbo quien tebísse fechado ls uolhos para nun se ambergonhar, outros nuns ls fechórun, que bergonha nun habien de tener muita...
Mas you nien dixe aquilo para que algua alma me disse l campo no sintalho, yá sei l que bai no adro desta giente!...


Alhá quedei you a tratos l baron, an hora de aperto. Apuis quaijeque me dou la risa por me sentir a rodar nel, siempre que l camboio daba ua buoltica, you que nun tengo sençualidade i muito menos ginástica para l baron!... I alhá fui you cun las nalgas ancostadas nel.

Inda spurmantei a ler l lhibro de Saramago que ando a ler, mas a páginas tantas yá andaba a baralhar l Caim cun l Senhor ou l bielho Abraão i tube que l fechar i quedei ambaída a mirar pals que iban na sarta de l burgo. Ua tie cun oulhos arremilones, de quien ten hipertiroidismo, falaba cun outros mais nuobos, de l trabailho. Outro manhuço mais adelantre iba-se rindo, l que ye mui ralo; peç que la giente anda toda anraibada.
Outros lien, outros drumien a aporbeitar meia hora de çcanso.
Un tiu acerquita de mi, si pensaba que staba a ler, mas yá nun staba. La leitura habie de ser buona porque el de tan ambaído a ler i a drumir al mesmo tiempo, stába-l a pingar la baba pala camisa. Era buona la leitura ou antón staba a sonhar cun ua ceia buona i staba-l a salir la cuçpinha, a medrá-l auga na boca.

Parende an Benfica ancumeçou giente a salir, mas zgrácia la mie, si fui you bien simprica tener ido pa l fondo de la carruaije; ye que quien quier salir queda no ampeço, porque se assí nun fur, nun ten tiempo para furar que nien rata na huorta, pul meio de tantíssema giente.
Apuis bán salindo, salindo i quando chegan al Cacém ye un çambon bárbaro, són ls d´alhá i ls de Sintra que ende mudan de camboio.

Ende quedei you no miu parreiral, a modos que paraíso. Alhá fui santadica cinco minutos, até la redadeira paraige, adónde l camboio bira para tornar para Lisboua. Cinco minutos apuis staba na casa, cansada cumo se stubisse stado a trabalhar to l die.
Que zgraciadas son las pessonas para puderen ganhar l panico para quemer!...

Quien bibe nas pequeinhas cidades nun mangina l que la giente sufre nas grandes, al menos an Lisboua.
Apuis, fazer la ceia, tratar de ls filhos i de la casa, para souturdie, lhougo cedo, ancomeçar todo d´alrobés, semanas, meses, anhos, muitos anhos, tantos,… anté chegar a tener que se stribar no baron por causa de la queluna!...


Todos chegamos al mesmo, anque nun mos lémbremos, quando nuobos!
Siempre assí fui i há-de ser: sólo se dá l berdadeiro balor a las cousas, apuis que se passa por eilhas… Nisto i an todo!...




quinta-feira, 12 de novembro de 2009

Medrou feliç


Naciu nua frincha streita, streita cumo un filo, antre la parede i l cimento de l chano. Sien ser ua planta aéria, peç que si era, tuoro antriçado, sien raça de tierra.
L´auga que l daba frescura era la de las nubres, rálas bezes na calor, ou la que apelidaba de onde an onde, quando lhabában l passeio de la casa.
Medraba. Nó tanto cumo las de ls basos, mas medraba; i peç que dezie a las armanas de la floreira, ou secálha a sue mai que antregou las semientes al airaçada: dai-me tantico de l buosso stierco para ber se you apelido fuorça para tener flores. Eilhas nun l dórun,… eran garunhas, las cundanidas.
Mas alhá bieno algo a afabor deilha, un tamporal i, neste caso la nuite de ambernie fazendo botar fuora l stierco i la tierra de la floreira, anchiu la frincha de caganetas i tierra. Quedou menos pobre.
Hai mundiadas assí, anque la maior parte deilhas ponga más pobres, ls pobres. “L´auga cuorre siempre para adónde hai más”, cumo diç l dito desideiro…
I la planta sentiu-se ne l cielo, alimentada cun aqueilhas caganetas i tierra a mistura. Biu-se medrar i quedar berde, raiç i tuoro más gordos i cada beç mais antriçado acontra la parede.
La famílhia tenie muita farroma, mas aqueilha planta passado pouco tiempo tenie floricas roixas, las mais guapas, pequerricas, mas cun oulor fuorte a asparecer tomielho. Era ua miniatura de “lavande” i las sues floricas eran tamien pequerricas.
Cuntinou a lhuitar acontra la sede i la fome, a bibir de pribaçones i, nesse bibir tornou-se cada beç mais fuorte.
Quando fui l tiempo de se renobar, para tornar a tener flores, oufereciu-las a ua nina que las lhebou nun açafate, para que sue mai las metisse nua bolsica para yerbas de cheiro.
La nina perfuma-se cun aquel oulor de l termo siempre que tira de la gabeta ua roupica, a la pormanhana.
Ficou feliç quando l dezírun. Recoinciu l sou oulor, quando la nina passou i dixo-l: yá stou outra beç a medrar, deiqui a uns meses puodes benir a colher mais flores.
Mira, quando bires que stás cun muita calor, lembra-te de mi, trai-me un buchico ne l regadorico cun que brincas a regar las floreiras, dá-me ua auguita… Sabes, you perciso muito más queilhas.
Assí fui. La bida adundiou-se-l un cachico, por bias de la nina.
Medrou cada beç más i botou flores inda más perfumadas, porque medrou cun amisade i cun oujetibos.
Medrou feliç.

terça-feira, 10 de novembro de 2009

A buoltas, a buoltas...




A buoltas, a buoltas,
sien piçca-piçca se andaba
i l tráfego nun se atalancaba.
Un talhico de trés pies al meio,

un pedragulho, un bacio;...
ui!... esse parto era custoso,...
quando la baca a seguir a un peido,
anunciaba algo mal cheiroso.


Anfingida para quei?!!
Alguas bezes inda anfingi

...anfingi...que nun bi…
nun bi la buosta a caer,
chegando-me esso a baler,
ua baliente ralhatina:
Bá a ber nina, pon-te fina,
que l grano nun se puode perder!


I na bustraca a seguir,
ponie-me de pies ne l trilho,
cun ua mano pegaba l bacio,
ponie l´ outra ne l nariç,
mas la merda era tan pesada,
l quei you habie de fazer,
l´ outra mano l tenie que poner,
para la sigurar melhor;
apuis benie-me aquel fedor…
…mas que remédio tenie,

que nun fura abantar,
para apuis la ir arramar.


I las buoltas cuntinaban,
ou por fuora ou más por drento,
habie que çfazer la palha

para de l grano l´apartar,
i siempre abantar l termento;
assí, de sol a sol you andaba,
an riba l trilho, a medrar.

I, debaixo daqueilha calor,
cun un chapelico de palha,
tenie la cabeça portegida,
mas ls braços i las piernas,
si me quedában an frida.


Apuis, al fin de la trilha,
miu abó dába-me dues crouas
i que cuntenta you quedába,
… anque fusse pouco l balor;
lhebába-las a la fiesta de l Naso
i cun eilhas mercaba,

saltaretes i un trabessador.

L çtino, ou sei alhá

Tenies tanta sede
I l´auga ende,
tan acerca!
Gasteste las unhas a scabar,
feriste la puonta de ls dedos
mas la fuonte nun manou
e neilha nun pudiste molhar,
ls tous lábios que de tan secos
se rachórun a sangrar.

Caminabas an caminos
que tan bien tu coincies.
Nubres baixas te amostrában
l cielo que tu bien bies,
mas nunca ls dedos l topában…
Zdita, ampoténçia, mala sina
çtino, ou sei alhá que serie;
tu nunca chegueste al cielo,
i, stando l cielo mesmo an ti,
nunca l cielo te cobrie.

La morcielha

...passou-se muito tiempo sien las tornares a quemer, cuonta-me mie mai.
Nun se me lembra, inda serie bien pequerrica.
Stábamos na segada, alhá pa la Çapateira, lhougo a seguir l Naso, caras a Miranda.
A modos que you andarie atrás de la torna a çanfuniar i a çaracutiar, cunsante mie mai cuonta; mie abó, para me tirar de l pie deilhes yá farta de mi porque secálha staba meio a rezingar, diç-me: mira, bai a la cesta de l quemer i come morcielha que stá alhá drento dua merendeirica, na bolsica de panho; bá come que apuis nós tamien yá bamos.
Agarreste-te a la morcielha que nien un lhobo a ua canhona i beniste quemendo, por un suco abaixo. Quando chegueste al pie de nós yá nun trazies nada, yá solo trazies l´atadeira, sien pan i mais nada.
Apuis ancomeceste a queixar-te de la barriga cun gana de t´aguemitar. Stubiste uns anhos anfariada deilhas.
Eras lhambiçqueira por cousas doces i mira, dou no que dou.

Lembra-se-me  de mais tarde porbar la massa quando las stában a fazer a la ruoda l lhume, docica, buona!...
Tamien se me lembra de ls chabianos i dá-me buntade de, un anho destes, ls tornar a fazer. Agora lembra-se-me que si gustarei.
Naquel tiempo nun gustaba i dolie-me l´alma quando tenie que quemer l caldo de chabiano arrebantado. Mais querie quemer solo pan.


segunda-feira, 9 de novembro de 2009

Cabien debaixo dun alqueire

...cabien-l todos debaixo dun alqueire, quando l tiu se morriu de pulmonia.
Muita stória dessas se oubie, antiempos.
Marie tenie dous filhos i un que benie a camino que cun la graça de Dius naçiu muorto porque nun abantou na barriga de la mai, l zprézio de sou pai, quando a todos abandonou, l zgraciado, sien naide saber la rezon.

Dezie-se que habie ido pa l´Argentina, outros dezien que staba no Uruguai, al cierto naide sabie. Fui-se i nun habie ua alma que soubisse que se iba.
Soube-se muitos, muitos anhos apuis, dezenas lhargas d´anhos, apuis que bieno cun outra tie a querer hardança. Fui corrido por todos, a palos.

Hardança,... inda porriba!
Dues bacas de meias, dous filhos que cabien nua quarta, qual alqueire! To l´anho a trabalhar pa l´amo de la maior parte de las terricas qu´ araba i pa l´amo de las bacas...
You tengo muito que l´agradecer a alguas pessonas que me matórun la fome a mi als mius filhos, muita beç. A muita outra, nó. Habie gente que sólo fazie bien se nun soubisse que l staba a fazer; que daba ua mano chena sabendo que iba a receber dues.
Porque nun pónes decotes más grandes, Çastrina, que agora ye moda!!??
Porque tengo un cuolho que se asparece a ua peituga. Nun bedes?
Fui de las fomes que passei an nina. Yá me dezírun muitos doutores. Nun bedes estes uossos salidos para fuora?! Cuitada de mie mai.


Siete ou uito debaixo dun alqueire i todo mundo se criou, cun la grácia de Dius!
Sabe Dius, sabe Dius
!...

sábado, 7 de novembro de 2009

Biaijo a cabalho de las palabras

Biaijo a cabalho de las palabras
a çcansar de l tiempo que me pesa.
Çaracuteio carreirónes
para me ancuontrar cun l que fui,
anfunisgo-me nos touçones cerrados,
an ribeiros perfumados,
a pedir frescura pa ls mius passos.
Biaijo stremunhada,
antre scobas i spineiros,
que me apeian,
que me angánhan ne l miu çtino,
me ambouban cun l oulor fuorte,
me crában picos na chicha
i me zgrácian de delor.
Quiero achar ua fuonte de auga frie
que me refresque l´alma,
que me stique la piel angurriada.
Quiero salir deste scadal seco
que me seca l manancial de las palabras
i me bota para buracos sien salida.
Biaijo an palabras i assí acho ua frincha,
por adónde resfuolgo
i me deixo arrolhar
por airicos lhebes i serenos.
L que fui,
qu´amporta!!?
L que serei,
quien sabe!!?
Abaixo de las palabras i,
fortalcida,
miro pal mundo,
spreito pal riu
adónde l miu sangre cuorre fuorte i doce…
I,...sigo l miu camino .

sexta-feira, 6 de novembro de 2009

You gustarie de ser







Ls niales de mariepiendula son guapíssemos, dezie-me Francisco, no magosto de l Nial de la Boubielha. Y la mariepiendula tamIEn ye guapíssema dixe you; ye amarelhica i tan singela.
Hoije puse-me a magicar i a pensar ne l mundo de la peixarada.
La mariepiendula ten que ser artista, quiçá arquiteta i daqueilhes arquitetos que todo l que projétan i crian ye ua obra de arte.
Aquel nial na forma de cesta tecido, cun asa i todo, ye ua porfeita obra de arte.
Artista refinada i buona mai, sólo puode ser tamien, para fazer un berçio tan lindo als sous filhos.
Se you pertencisse a esse mundo de paixaros acho que gostarie de ser mariepiendula, anque gustasse de ser un pouco menos amarielha.
Gustaba de ser un pouco mais queloradica que la mariepiendula i tamien bolarie mais que eilha. Serie sien dúbeda ua mariepiendula mais lhibre.
Ponerie un pouco de amarielho na andorina i serie ua andorina cun alguas prumas de mariepiendula.
Gusto mais de la bida de la andorina, siempre a biajar, a passar an riba de las pessonas cun sous bólos rasantes, sendo que tamien eilha ye artista a fazer la sue casa de barro, tornando a eilha to ls anhos na Primabera, adonde, se pudir naceran ls filhos de to la sue bida.
Ua mai dedicada, i ua artista an olarie capaç de cumpetir cun ls ouleiros de l´Alanteijo ou de Mobeiros, sien percisar de oufecina.
Bolando sien parar, einérgica, cuntenta, dun lhado pa l outro, asparecendo que a las bezes eirá a aterrar, mas alhebantando debrebe, cumo se fura un abion an eixercícios acrubáticos.
Çculpa mariepiendula recatada, mas you si quiero melhor ser andorina: Andorina cun algumas prumaiges amarielhas, de las tues.

quarta-feira, 4 de novembro de 2009

La magie de ls lhugares





Dezie-me l´outurdie Balmiro Meirinhos de la Speciosa que agora bibe no Bahrain, l filho de tie Sabel Quinteira, nun e-mail, a perpósito de la mie ida a la Speciosa:
“Aposto que bos enchui ls uolhos i l coraçon por uns dies- al menos ye l que se passa comigo quando alhá bou. Nun sei se será l´aire que se respira, l que se come i l que se bebe ou se l que se bei, mas que aquilho ten algo special, ten. Algo que se cunserba inda que yá nun se ouba l chiar de ls carros cargados de manolhos ou cun un masseiron d´ubas anriba, ou cun batatas que anté se podien ber po riba de ls setos!
Porque cunserba inda, se la muita de la giente de carátre yá se fui, se ls uolmos bielhos se tengan ido, se las lhobas dals trigos na Primabera yá seia ralo béren-se!
Mas que ten la Speciosa de special?! Ye un mistério que gustaba de adebinar, cumo aquel de las rapazas sulteiras.”

De l sigundo mistério, Balmiro, nada te puodo adelantrar porque nun l sei. Cada ua saberá, ou se calha nien sabe...
Quanto l pormeiro si sei, Belmiro, se sei… i quanto mais abanço na eidade mais magie eizerce subre mi esse rinconico, que y la Speciosa i l Praino an giral. I apuis hai la çtáncia a que se bibe que tamien dá ua ajuda.

Ye sólo l sfregante de un pistanhar, l´anterbalo de dues batidas de l coraçon i las eimaiges, las nuossas de ninos, de jubentude, bénan todas a ferber a las nuossas cabeças, dua forma tan fuorte cumo l´auga a ferber a cachón andrento de l pote de fierro de três patas i al mesmo tiempo tan amerosas cumo rosas çfolhadas que l botábamos a Nuossa Senhora no “die de anceitar”, se la mimória nun me atreiçona, ne l die trinta i un de Maio.
I alhá bénan las lhembránçias an cachoneira, tan agradábles, tan puras, parecendo-mos que todo l que de mal mos acunteciu fui barrido de l cadernico de la nuossa bida, cumo se to la nuossa eisisténcia tubíra sido un cielo strelhado.
A esta ztáncia, na berdade fui un cielo, porque acumparando cun la bida que ls ninos de hoije, nós nun teniemos nada, mas éramos felizes cun pouco.
Eilhes tenen todo i quieren siempre más.
Nun tenendo nada, nós teniemos todo, porque nada mais coinciemos. Nós éramos amos de to l´ouniberso que coinciemos, i faziemos todo l que mos faltaba: las nuossas monas, ls nuossos piones, nas nuossas atiradeiras para matar páixaros…i teniemos todo, tanto para brincar cumo para quemer que nada mais percisabamos no pan que nun fússen ls dientes,...pouco mais coinciemos tampouco.

I cumo nós ambicionábamos ls recreios de la scuola, a meia manhana i apuis de almuorço: Pan quemido a priessa, almuorço l más debrebe que podiemos, caldo no caçulico stribado al lhume, tóra na mosqueira, quando la habie an riba l pan, ua mejarrada atrás de la ramalhada ou de la parede dua cortina i ála: Al chete, a las palombas, al gato i l rato, a la parida, a las corridas.
Ála outra beç pala scuola a daprender para sermos mais que fúrun nuossos pais i abós, cumo eilhes mos acunselhában.

Stou a falar disto i beio la cara de cada garoto que andubo comigo na scuola:
Las quelores rosadas apuis de ls jogos, la cara de miedo quando la porsora ls mandaba al quadro ou l percuraba la tabuada, la cara de delor de las reguadas, de ls puxónes de oureilhas, de las lambadas que anté retumbában nas paredes de la casa de tie Marie da Cruç.

I assí medremos, assí mos fazimos sien traumas , al menos pensamos que assí ye, a saber un pouco mais que nuossos abós que nun sabien ler.
L saber ye mui relatibo i nun tenerá sólo a ber cun la scuola, mas esse ye outro assunto que nun cabe eiqui agora… Hai giente que nun sabe ler i ye mui culta i hai outros cun muito anho de scuola que nada saben.
Dibagaçones mies!...
I ála,... cun las bacas a la tardechica, quando ls dies yá eran cumpridos; àla,... cun las canhonas, an beç de ir to ls dies a l scuola!...
I assí medremos, assí mos fazimos giente, i, assí recordamos...

terça-feira, 3 de novembro de 2009

Son puntos de bista

Dues cabeças, dous pensares
Dous coraçones, dues formas de sentir
Dous sentimentos puros
Dues formas de ls transmitir.

Naide ye eigual a naide
Nien esso se debe querer
Pensando por sue cabeça
Cada un sabe l que fazer.

You nun quiero flores no antierro
Outra ambençon de l cunsumismo
Que fai de la delor de la perda
Un çcarado ouportunismo.

Carbalhas you gusto deilhas
Nada tengo contra la flor
Póngo-ls adónde recordo
Ls mius queridos, cun amor.

Recordo-ls an casa
No jardin, nos cerrados
Na relba na caça, na bima
Na praia, na frauga
No lhabadeiro, na cozina .

No derradeiro lhugar
Nada deilhes tengo a recordar.

Todo d´alrobés

Nó!
Qu'anganho!
Porque te pido para sunrir i mirar ambaçbacado para ua flor,
se hai tantos ninos sien amor.
Porque te pido para mirares l beleiro a balançiar ne l mar,
se hai tanta giente sin tener adónde quedar.
Por que te digo para traeres la lhuna, la Bie Látea,
se hai tanta giente sin lhuç an sues bidas,
ciegos de sperança.
Bai lhuna!
Bai alhumbrar quien debes,
lhuna ampalagosa, siempre a mirar quien te cuntempla,
quien de ti quier anspiraçon para screbir suonhos.
Bai lhuna i alhumbra
i aclareia ls suonhos meduonhos.
I tu streilha de l cielo!
Porquei que l tou cintilar nun se antrisga
nas mientes scuras daqueilhes
que maltrátan, que biolan,
de ls gobernantes tiranos,
an beç d'anspirares ls poetas.
Áh cielos,… até l cielo anda d´alrobés!...
Áh mundo, … l mundo roda al cuntrário!...
Áh homes, çtribuí bien l pan,
la fame, la miséria, la çdita,
para que la sina bendita,
nun seia siempre de ls mesmos!...
Home,...çfecha l coraçon!

segunda-feira, 2 de novembro de 2009

L ribeirico que fala

Corrie cuntento l ribeirico antre paredes, freixos i salgueiros, cun campo para sperniar nas mundiadas.
A çofinadas de máquinas todo se muda, eilha nun suda, aguanta la bima, la relba i l acarreio cun la mesma camisa.
Agora, na mesma cama drumen l camino i l ribeiro, ls dous stremunhados.
L ribeirico cuitado, sinte-se tan afanhado, sien campo para resfolgar i nua camisa de fuorça bibe a spera de ua grande mundiada que todo lhiebe i l deixe outra beç l sou lhugar neste mundo.
Quando se anraiba l las beces bózia: nun benirá ua eimbernada
que todo lhiebe, manilhas adelantre i que baia tamien la máquina.

Mas agora penso, reflite, i la giente por adonde passarie?
You yá staba por todo, mudórun-me la cama, apertórun-me acontra ls freixos, mas por adónde passarie la gente, s´eilhes roubórun-me ls puntones?
Pobre de mi, pobre de la giente que tanta çufinada lhieba de las máquinas.
I l ribeiro inda diç:
Fazei caminos, fazei puontes de fierro i cimento, que puodo you fazer, mas segui l cunseilho dun bielho cumo you, deixai eilhi ls puntones porque eilhes son stória, son stórias que nun podeis apagar.
Inda que nun las beiades, eilhas stan alhá grabadas: de lhobos que se frimaban alhá de nuite para nun deixar passar l caminante i acagatado biraba para trás, de ls burros que se caien cargados de bóbidas ou sacos de farina de l molino, de l nino que se assustou cun miedo de caier i que quedou cun gagueç, tantas, tantas outras stórias…
Nun métades ls puntones i las puonticas de piedra nas buossas cortinas porque eilhes ende nun se afázen…




domingo, 1 de novembro de 2009

La ciguonha Georgete


















Georgete ye ua ciguonha
Que naciu an San Martino
La mai botou-la de l nial
Ancomeçou assí l sou çtino.

Apanhou-la tiu Caguças
Pa la cuitada criar
Tanto el cumo sue tie
Tenen-la feito medrar.

Anda siempre na cumpanha
De l perro, sou armano
Que quando eilha percisa
Siempre l bóta la mano.

A tiu Caguças i sue tie
You digo-le muito oubrigada
Por tenerdes salbo la cigunhica
Que pula mai fui mal amada.

Agora solo speramos
Que un ciguonho la namore
I que tengan muito filho
I ls crien cun muito amor.

Ciguonhica de San Martino
Tu bás a quedar na stória
Porque ua stória assí
Naide daba fé, nien mimória.

La tue stória yá bai
Na anternete quedar
Para que todo mundo leia
I la puoda cuntar.

Agora mie ciguonhica
Tengo-te un pedido a fazer
Se bolares pula Speciosa
Quiero que me baias a ber.



L magosto



Staba treminada outra cousa pal deimingo, die 1 de Nobembro.
L que habiemos treminado puodie quedar para outro die qualquiera, l magosto ourganizado pul Nial de la Boubielha nun podie.
Mirei pal Froles que a el fazie referéncia, mirei no site de l Nial i l que staba treminado deixou de l star.
L miu tiu i you fumos sien que naide mos splicasse l sítio, a Corroios.
Buoltas i más buoltas i nun habie seinha de Boubielhos.
Bámos-mos dixe you. De repente aparecírun las picinas tan deseadas que mos habie ua tie dado cumo referéncia. L miu tiu, l cuntrário de mi, bei todo i diç-me: Mira, daquel lhado hai fumo.
Seinhas de fumo feitas por boubielhos, adónde yá se biu!...
Hai sfregantes de tardes que balen eiternidades.
Rebírun-se amigos, coincírun-se outros, falou-se mirandés, quemírun-se belhós i you al menos buí ua pinguita; ls belhós ampachan-me muito.
Un murjeirico que ancomeçou a caer ampuntou-mos i mandou-mos a cada un para sue casa.
Bien haiades amigos boubielhos, gustou-me muito este cacho de tarde que porparestes.


Lhanço-bos palabras

Són las palabras
Las lhanças que bos atiro
A spera de acertar
Nó para bos matar
Solo para bos marcar.
Marcar cun las cicatrizes
Que bos ambergonhen
Que bos fágan tan feios fuora
Quanto l que sodes drento.

Lhanço-bos las palabras
Nun sperando que las leiades
Mas si que outros las leian
I que mais lhanças atíren
A bós i a to la corja
Que cun bós angorda.

Muito hai que demudar…
Staremos todos drumientes
I sien fuorças para lhuitar?


Lhancemos lhanças
Cada un a sou modo
I cun las armas que ajeitar
Porque consante stá
Nun puode cuntinuar.

Arquivo do blogue