Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quarta-feira, 30 de setembro de 2009

çponer de l sol na Speciosa





Retratos sacados an San Lhourenço, an Agosto. Arreparai para estas quelores...

quarta-feira, 23 de setembro de 2009

Acuolhe-me

Acuolhe-me.
Deixa-me antrar!
Abre-me las puortas
De la tue alma
Para que you puoda çcansar.

Estou tão andeble
Deste caminar!

Alhá...
Deita l miu cuorpo
An lhençoles de seda
Cun auga fresca
Lhaba-me las fuontes
Salgadas, de l miu chorar.

Arrolha-me...
Cunta-me stórias
Las que nunca me cunteste
Ampresta-me magie
Doçura de la tue alma
Perciso de repousar.

quarta-feira, 16 de setembro de 2009

Bersos i Cuontas de Zé Abílio 3

Santo Antonho i l Mafarrico
Un die Santo Antonho staba a la borda dun riu i apareciu eili l diabo a tantá-lo.
Olha Antonho, dizan-me que tu sós santo i que fazes milagres mas you só acreditarei nos tous milagres se fures capaç de fazer dobrar aquel choupo que stá de l outro lhado de l riu, para este, para que me sirba de puonte para you passar pa l outro lhado.
Santo Antonho aceitou la perpuosta, falou pa l choupo i fizo-l dobrar debagarico até que chegou la rama al sítio adonde staban. Santo Antonho agarrou-lo cun las dues manos para l sigurar anquanto l´outro chubie para passar.
Çque l apanhou an riba, lhargou l choupo que se andreitou cun tanta fuorça i atirou cun l mafarrico pa la lhadeira de l outro lhado, azimbrado no chano.
Lhebantou-se, sacudiu-se i dixo:
Mira Antonho, a fazer milagres ganhas-me tu mas a poular ganho-te you!

Bersos i Cuontas de Zé Abílio 2

La Speciosa


Bou a falar de la mie tierra
Desta aldeia marabelhosa
L miu nome ye Zé Abílio
Deste lhugar de la Speciosa

Stando a Norte de l Santuário de l Naso
Oulhando a dreitos a Bragança
Bei-se l lhugar de la Speciosa
A ua pequeinha çtáncia

Queda mesmo alhá no fundo
Toda calma i sarena
Arrodiada de sues berduras
Fresca cumo ua çucena

Deili de l cruzamento de la strada
Ye cumo star nua baranda
A mirar pala dita aldeia
De l cunceilho de Miranda

A trezientos metros abaixo
Stá l barrio de las Eiricas
Ye un barrio pequerrico
Mas tem casas bonitas

Un pouco mais abaixo
Stá l barrio de l Toural
Todo feito de nuobo
Tamien nun stá nada mal

Apuis alhá mais no fundo
Queda l barrio de las Eiras
Esse yá ye mais antigo
Mas las casas nun son feias

A l outro lhado de la strada
Stá ua cousa mais a sério
Ye la última morada
Está eili l Semitério

Un pouco mais arriba
Stá ua fuonte mui antiga
Que a todos mata la sede
Ye la nuossa melhor amiga

Lhougo al lhado dreito
Stá la rue de San Lhourenço
An frente, la rue de la Eigreija
Aqueilha adonde you pertenço


Na frente al campanairo
Queda la ruga Nuoba
Ye ua ruga bien guapa
I ten ua pequeinha curba

Seguindo al lhugar arriba
La ruga de l´Eigreija bai acabar
I seguindo siempre a dreito
La de la Cruç bai ancomeçar

A la punta de riba dessa
Stá l´amblema de la paixón
La cruç adonde Cristo se morriu
Para nuossa salbaçón

Lhougo al lhado squierdo
Queda la ruga de l Gato
Alcatronada yá quantá
Rumpiu muita chola i çapato

Seguindo un pouco adelantre
Queda la Casa de l Pobo
An tiempos fui la scuola
Fui restourada de nuobo

Seguindo apuis a la dreita
Stou a chegar al final

Acaba l lhugar de la Speciosa
Cun la ruga de l Cereijal

Nun sei se quedestes a saber
L que acabei de cuntar
Se nun antandeis l Mirandés

Tenareis que l studar


Bersos i cuontas de Zé Abílio Martins, de la Speciosa, miu primo, tamien Munteiro (1)

MÃE
Nome simples i pequerrico
trés letras apenas ten
mas ten un balor debino
porque anté Dius tubo mai.

Cun essas simples trés letras
se scribe un nome porfeito
que you tengo siempre grabado
no miu coraçón, no miu peito.

Á mai de l cielo portejei
todas las mais de l mundo
cun tanto amor por sous filhos
nun habrá amor mais perfondo!

Filho ou filha que tenes mai
trata-la cun todo l amor
que só apuis de la perderes,
l darás l debido balor.

Ama aqueilha que te criou
que te arrolhou an sous braços,
fui eilha que t´ansinou
a dar ls pormeiros passos.

Ye un zgusto na bida
que maior nun puode haber
quando se sinte la partida
de la mai que mos dou l ser.

Mando abraços d´amisade
als pais i mais que me scuitais
relhembrando cun soudade
ls mius queridos pais.






LA SOUDADE


Ai que soudades you tengo
de ls mius tiempos de nino,
na eidade an que la bida era un suonho,
tan alegre i tan risuonho
i que me quedou no sentido.

Soudades de las fiestas de mius abós
de miu pai i mie mai, tan querida,
na eidade an que you bibie
sien pensar no feturo,
no trabalho duro
i sien cubradeiros de cabeça pula bida.

Sinto grande soudade
de l tiempo de la mie jubentude,
de las fiestas cun ls amigos
i tamien la sinto
de muitos antigos questumes.

Soudades de ls serónes a la lhuç de la candeia
i de quando se passaba pula rue
i se oubie cantar
an muitas casas de la aldeia.

 
Soudade de l cumbíbio
cun ls bezinos an ounión
Cuntando stórias
a la calor de l chupón.

Apuis cun l passar de la bida,
muito tenie para cuntar
mas bou a dar la çpedida
nun me quiero adelantrar.

Hai tamien horas amargosas
na bida de toda la gente
que ye muito melhor çquecer
para nun antristecer
que la tristeza mata, nun repente.

Hai que ancarar la bida
i cuntinar na corrida
anquanto Dius mandar,
i ganhar fuorça i curaije
para cuntinar na biaije
porque se muorre, se se parar.
Fúrun dibulgados no programa de tiu Juan, l pormeiro, no die de la Mãe

terça-feira, 15 de setembro de 2009

Sou tue

Quejira you fazer salir de la mie fuonte
las palabras an mundiada, a arramar
i te dezir que te sinto, te quiero
i que ye ne ls tous braços
que me acunchego i,
ne l'oulor de l tou cuorpo, me perdo.

La fuonte d'augas cristalinas secou
neste einfierno stibal
i cun eilha secórun-me las palabras
cun que te querie cantar,
miu Praino scaldante.

Ls mius lábios nun te sunrien de gretados,
al mirá-te
i tu miras-me an zaspero,
suplicante.

Reguei-te cul miu sudor
i cula auga fresca
que saliu de las tues antranhas
i, regado, rejubilabas durante la nuite
mas quaije que morries durante l die,
queimado pul sol, agitado pul aire seco.
Dobrabas-te subre ti mesmo
an agonie de muorte, de zespero,
an pedidos de acuda,
mirando l cielo a la percura
dua nubre que te traisse chubia.
Secórun-se-me las palabras
cumo te beio a secar, miu Praino…

Querie deixá-te un poema antes de me ir,
un poema que te fazisse sunrir.
Saliu mudo, l miu poema!...
Ye un poema de sentires,
sin palabras, sien métricas, sien rimas.

Nun rima delor, cula falta que me fazes;
nun rima amor, cun ls tous çponeres bermelhones,
cun ls tous nacientes roixos i laranja,
cun ls tous hourizontes an que me deito i suonho,
cula costra dura de l tou pan qu'amolheço
i me mata la fame.

Nun rima stuntear cun ls tous oulores,
eimudecer cun ls tous sonidos,
sonhar cun ls tous siléncios,
drumir nas mantas que me stendes,
sentir cun ls tous sentidos.

Nun te deixo palabras an mundiada,
desta fuonte que julgo seca.
Antrego-te la fuonte…
Sou tue, para siempre!...

Arquivo do blogue