Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quarta-feira, 6 de dezembro de 2017

Un çapato cheno de suonhos

Éran tan buonos ls saltaretes que mercában a tie Ambelina para me poner ne l çapatico na nuite de Cunsoada de modo de ir a ber a la pormanhanica. I ls figos secos! Aquel cherrincar de graninas acumpanhaba-me por todo l anho. Uas nuozes que nun percisában pan para saber a casar. Ua croua. Cinco crouas se yá houbíssen recebido l denheiro de l trigo que hábien lhebado al celeiro. Pouca cousa ye cierto, diç-se agora nestes tiempos de gastos a rigalhon. Muita cousa para aquel tiempo, un tiempo an que ls ninos tenien oureilhas a asparecer alabastro de tanta fome i friu... Que an muito sítio andában çcalços.
Beisaba l Nino Jasus na missa, a meia nuite. Tenie un bestido branco de setin cun rendas i nien raça de fulhin! Tan lindo I queloradico que parecie de chicha i uosso!
Deitaba-me a drumir, nó sien oubir ls casamentos que ls rapazes fazien, boziando cun un ambude. Apuis çaracutiaba cun el puls telhados. Apartábamos dues teilhas I abaixábamos pulas lhares. Ua nuite de magie i suonho.
Apuis bieno l Pai Natal trazendo las renas, a ceçar de tan cansadas.
Aqueilhas cousas todas pónen ls garotos tontos i nunca le bóndan ls jogos, nesta sociadade gastadeirona...
Cumo tenendo tebido spertinas, houbo ua beç que spertei cun ls galhos a anunciar l die. L Nino nun habie passado... Inda dou fé de las palabras de çculpas de mai Ana I cun eilhas se fui la magie de las cumenencicas de l çapato.
Apuis que la nina apenas an mi mora, andrento, deixei de gustar de l Natal. Se pudisse, darie un poulo i eirie pa la nuite redadeira de l anho, a beilar, a quemer bien i a I buer melhor.

Cumo quien drume i l papelon se anchuquece



Nien sei que bos diga. Hai quien me fale i essa fala para mi seia cumo antrar an casa adonde naide mora: ou l friu me tuolhe las missagras de l pensar, la houmidade m'angaramona l repassiado de ls mius passos ou l puolo me fai dar spirros i las aranheiras m'ambáçan la andadura.

Ls aranhones stan agora d'adil mas ls nubrineiro que me chégan de la Sierra ampuxados pul aire de l mar, fázen-me berdete nas jogas.Fago lhumes para secar i me dar poesie.

Yá quaije que ye Natal. L çanceinho abaixou a las einaugas, xambres i jaquetas de l termo que me fai bércio. Até la gorra de las árboles sbranquenhou. Eiqui tamien fai friu que s'antrisga an todos quantos ossicos ten l canabarro.

Ye tiempo de grandes fiestas de caridade. Soutordie yá será quaresma por ambaixo de ls peitoriles nas antradas de las grandes custruçones de las cidade. La casa de papelon nun paga renda i só anquanto nuite, ye casa. Querga Dius que nun chuoba!, reza l "sien casa" . L papelon de la cidade nun chega para filas i las bumbilhas de Natal nun me caléçan las mantas que tengo drobadas pul die.

Un die há-de ser Páscoa!  pensa.

Quiero ressurreiçon desta cruç! ....

Un die hei-de fazer lhume que mais nun seia als benairos i a l'anxerga. Apuis quiero zangaranhir las manos acontra soutordie de l Natal.

Queimarei tamien ls papelones i saltarei la fogueira cumo sendo nuite de San Juan...



Arquivo do blogue