Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sábado, 28 de janeiro de 2012

Sentir l CD ÇANFONICES


Todo ampeçou l die seis d´ Agosto de dous mil i onze na Casa de la Cultura de Sendin.

Nó, nun fui nesse die que ampeçou! Ampeçou habie muito anho atrás, quando oubie essas cantigas; ampeçou datrás, çque essas cantigas éran cantigas, nien you eimagino hai quantos anhos; ampeçou yá habie muito anho, çque Mário Correia las anda a sacar a eilhas i a outras cousas de la cultura de l nuosso rinconico; ampeçou cun ls cantadores a anteimar a afinar bozes i anstrumientos para que la grabaçon salísse porfeita. Nada ampeça ne l die que mos parece, mas si an muitos outros dies, anhos, séclos…

Bou a dezir que para mi todo riampeçou nessa tarde de grabaçon, para mais cun l perbileijo de quadros mius habéren feito ls anfeites na traseira de l tablado, cumo se fúrun colchas ne l quelóquio. Todo riampeçou i las eimages i sonidos cascalhórun ne l sentido cumo xardas na auga lhimpa.

La çanfona, ls ferricos i las castanhuolas dában l ton a las bozes de Célio, de Garcia, un home sien tiempo, de l miu tiempo, mas un home de to ls tiempos i de Sérgio. Cantórun i ancantórun. A mi, i cumequiera a muitos outros, fazírun-me tornar a outros tiempos anterrados ne l miu ancunciente. Assi me fúrun zanterradas mimórias i nesse zanterrar las lhágrimas antrubiórun-me ls uolhos i por muita beç me fúrun scapando cara abaixo. Essas lhágrimas benien-me de la segada, agarradas a manhucicos de spigas que you apanhaba çque que fui capaç de caminar pul restrolho sien caer de narizes i que apuis miu abó metie andrento ls manolhos, siempre a afoutá-me a cuntinar, cun pormessas dun nuobo atrabessador pa l die de l Naso. Essas lhágrimas benien-me de cuolho de mie abó Ana quando me cantaba l Ró Ró i l Perlimpinchin para me deixar a drumir a la selombra dun freixo. Benien-me de la Missa de l Galho quando beisaba l Nino al son de l Beisai l Nino, quando L pedie que nun se çquecira de l miu çapatico. Benien-me de ls seranos,… tanto serano!... Era mie abó que cantaba las cantigas de l sou tiempo. Mie mai cantaba Fado tan bien, tan bien, dambas a dues, que, fui ua pena nun habéren sido oubidas por un Mário Correia, porque este, l nuosso Mário Correia, era, naquel tiempo, cumo you, inda nino…

Cun estas cantigas medrei, assi me fui fazendo giente, antre canseiras, arreceios, lhágrimas, sunrisos. Assi cuntino medrando an mimos, cun estes mimos...

Bien háiades cantadores por me haberdes lhebado a las lhágrimas por, cun bós, tener tornado a tiempos tan custosos mas tamien de magie! Cun bós las palabras tornórun a las cantigas i cun bós tornei a sentir las bozes de las palabras.

Bien haia Mário Correia por todo l rigoroso trabalho de recuolha cultural de l nuosso rinconico. Bien haias Amadeu por haber feito nacer la corriente social para que todo isto puoda cuntinar a tener piernas para caminar…

Stou a screbir al modo que stou a oubir l CD Çanfonices i, assi cumo na grabaçon, sinto-me a bolar nas nubres i tamien agora ls uolhos se me ténen ourbalhado, séia arrolhada ne l cuolho, séia na eigreija a beisar l Nino, séia ne ls seranos, ó séia ne ls amarelhares calientes de ls restrolhos a ganhar para un atrabessador nuobo.

Ye un perbilégio poder oubir esta música tan nuossa i cun la culidade cun que mos ye apersentada.

Parabienes i buona cuntinaçon!!!!

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue