Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sexta-feira, 18 de março de 2016

CARBALHOS I EIMBUNDEIROS



You tube un pai 
cun l coraçon de la grandura de l mundo. 
Cun ua stória a meio cuntar, 
bolou-me de la mano.
Quedou-me esta mano abierta, 
parada 
que nun sou capaç de cerrar.
You tube un pai que me amou 
i me ansinou a amar África.




Era ua tarde de Outubre. Ne l spital la miesma lhabuita de siempre. Giente cun bata branca, outra cun bata azul, uns cun l apareilho de scuitar colgado de l cachaço, outros cargados de pírulas para çtribuir puls anfermos, giente a antrar i a salir, anfermos cun cumpanhie, outros sien eilha.
Penso: Assististe al atafanho dun probe home que hsbie benido de Cabo Berde que nun repente, de nuite, deixou de fazer barulho a resfolgar. Toqueste a rebate cumo podiste. Benírun debrebe para le tornar a la bida, la bida que nun le tornou, l ataque de coraçon que l lhebou para outro mundo. Nun se puodie falar an racismo. Tamien l doutor era bien scuro que you bien quije falar cun el i nien me deixou. Outro de l quarto, habie quedado muorto bibo cun un malote apoplético i tu que stabas mui malo i naide mos dezir. Érades trés ne l quarto.
Tu stabas cun un tubico metido ne l nariç para te lhebar oucigénio. Fuorte cumo siempre fuste, eras assi i todo capaç de chubir tu solo pa la cama i deixabas admirados ls anfermeiros. Quando telefonemos a mai, falabas cumo se nada se passasse cuntigo, cumo que a dá-le fuorças a eilha i dezies: “Marisé, qualquiera die yá ende stou i apuis bou a poner uas maçaneiras i, al modo que fúren medrando, bou cortando las bielhas i assi nunca quedamos sien fruta. L mesmo é-mos de fazes cun las pereiras que las que tenemos, anque carréguen, nunca las chegamos a quemer porque, bien sabes, son que nien cacaforros, fázen lhougo pochas por drento. Tamien quiero poner uas pereiras i tamien uas ameixoeiras daqueilhas que dan ameixoas berdes, docicas. Daqueilhas que ls nuossos nietos gústan. Deiqui a uns dies yá torno pa la Speciosa!”.
Érades trés i de ls trés un staba meio muorto, cabeça caída a babá-se, piernas i braços eimobles, la fala cumo ouleios roucos.Outro morriu-se de ataque de coraçon i tu, pai.
Faleste toda la tarde. Cunteste cuontas que bibiste ne l Sudan, l último sítio adonde guieste turistas, an safaris. Nessa tarde só cunteste de las de l Sudan. Ibas cumbersando i nós scuitábamos an siléncio.
“An Cartun l riu Nilo ye guapíssemo. Parece un polbo gigante, de tanto rabo de tierra i auga tener. Ándan siempre an guerra antre l sul i l norte. L sul ye mui seco mas ten petrólhio; por bias disso las guerras. Ls de l sul son católicos, ls de l norte muçulmanos.
Ua beç roubórun-mos todo l que teniemos de balor quando íbamos de jeep pal acampamiento pa ls safaris que eirien a ampeçar delhi a dous ou trés dies: reloijos, aneles quien ls tenie, denheiro, jaquetas. Lhimpórun-mos todo. Até las facas de mato, até las facas de bolso. Suorte que las spingardas íban siempre ne l abion que lhebaba ls turistas!
L pan nun se podie quemer, era cumo peç, cumo farina anrebulhada cun auga i cozida. Nun se podie tragar. Passábamos fomes cumo dies. Un die an Cartun fumos a almorçar a un restourante. Era carneiro guisado, duro que nien la faca le antraba. Para quemer algo habie que sigurar la tora bien sigura cun la mano, antriçá-la ne ls caneiros i puxar. Ua de las toras lhebaba un cacho de tripa cun las caganetas, mas la fome era tanta que fiç que nien la bi. Botei la tripa pa la borda de l prato i cuntinei a lhuitar l que podie cun aqueilha chicha agarrada a un uosso que parecie dun burro bielho.
Ua beç, alhá pal fin de ls calhabouços de ls einfiernos, naquel clima que mais era einfierno que purgatório, cun cinquenta graus a la selombra, bi ls ampregados de l acampamiento a fazer pan. Amassában la farina i deilhi a un cachico metien-la nun barrenhon, drento dun buraco na tierra adonde habien feito ua fogueira. 
Apuis ansinei-los a fazer pan. Fiç ua massica i deixei que azedasse. Soutordie amassei-le la farina cun la recentadura i puse-la a la selombra de la palhota. ( Se la tebisse puosto al sol habie formado cuscurones i an pouco tiempo se haberie de secar). Deixei-la alhá a spertar. 
Eilhes mirában meio çcunfiados, cumo quien diç, este “branco” stá a fazer pouco de nós.
Quando bi que la massa yá iba spierta, acendímos l lhume i dixe-le: agora amanhai trés ou quatro bezes mais de barrenhones para cozer l pan. Quando la lheinha yá habie feito las brasas, metimos alhá ls barrenhones de barro, anterrados na tierra a scaldar, metimos an cada un sue fogaça, de massa anfarinada, ponimos las tapadeiras i cobrímos-las cun l borralho. Quedou un pan mui folheiro. Ls ampregados mirában i dezíen cousas de spanto.
Outra beç, abariou-mos l jipe a mi i a un miu colega. Seguimos a pie pula strada até la cidade que inda era bien loinge. You ampecei a tritar cun febre, cun delores mui grandes ne l cuorpo, cun l cuorpo tan cansado i delorido que parecie que habie lhebado ua túndia. Dixe-le: nun sou capaç de seguir, tengo que quedar eiqui. Fizo-se scuro. Apuis fui a pedir ajuda a uas famílias que bibien acerca, nas palhotas. Giente buona que me ajudou. Deitórun-me i íban-me dando chás de yerbas. Muita, muita cacharrada pula nuite. Aqueilha gente conhece malzinas para todo. Dezien que era paludismo. You nun falaba bien mas iba antendendo. Soutordie yá staba un pouco melhor i botei-me al camino. Quando cheguei al houtel staba el ne l bar a buer wiçques. 
Anton nien sequiera amanheste un carro para ires por mi?, percurei-le. Sós un cabron dun filha da puta! Nun bales la punta dun cuono dua gondonga! 
Até me apeteciu acabar cun aquel merdas!
Era un triteiro, un bedeta! Ua beç biu-se mal. Fui a ua mesquita i arrincou uas fuolhas de l lhibro de l Coran. Apuis chubiu a un minarete cun la cabeça rapada i uns trajes brancos i puso-se a cantar a Alá. Tubo que seguir para acá ne l pormeiro abion, senó habien-lo matado. Tubo suorte nun tener sido apanhado, por nun tenéren arranjado a tiempo la eidenteficaçon. Cuntórun-me muito tiempo apuis que tenien prendido un pertués que se chamaba cumo el. De cerceza que l matórun, cuitadico. Einocente.”
Tamien eilhes stában a ser tratados por un médico que era outro cabron de filha da puta... De trés quedou un mais que muorto. Dezírun-me apuis que miu pai i l de l ataque de coraçon tenien que tener sido mandados assi qu´antrórun, pa l serbício de cuidados cardio respiratórios.
Stabamos you i Ricardo. Ricardo, l nieto mais bielho. El, que habie lhebado l cumputador para fazer algo, nada fizo que nun fura oubir i lhigar la cámara para grabar. Nun sei se ten la grabaçon. Stou a screbir por mimória, mas l miu sentido yá deixou apagar muita cousa.
Dei-le la ceia i, mesmo a quemer inda cuntaba: 
“ L doutor Osborne fizo un safari fantástico!”
Yá nun dixo ls troféus que habie lhebado para Spanha nien ls pormenores de l safari. 
Apuis de la ceia nós teniemos que salir. Dei-le un beiso i deixei la mie cara na del muito tiempo, cumo que a colar l beiso para que durasse ua eiternidade. El segui-me cun l mirar i you tamien. Iba-me birando a cada passo que daba, cumo que la eimage me quedasse retenida para ua eiternidade.
Ua stória a meio cuntar, fui l que me quedou, i, ua soudade anfenita...
You tube un pai 
cun l coraçon de la grandura de l mundo. 
Cun ua stória a meio cuntar, 
bolou-me de la mano.
Quedou-me esta mano abierta, 
andeble 
que nun sou capaç de cerrar.
You tube un pai que me amou 
i me ansinou a amar África.

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue