Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sexta-feira, 8 de junho de 2012

L die de Cuorpo de Dius

Fui onte la perciçon de l Cuorpo de Dius apuis de la missa que ampeçou a las cinco i meia de la tarde.
Apuis de l café de depuis d´almuorço, las ties fúrun-se a anfeitar las rugas cun flores. Pena que l aire fuorte alhebantasse lhougo las floricas, uas apanhadas ne l termo, outras de jardin. Inda baliu algo tener çpejado arregadores d´auga porriba para nun se secáren i tamien las fazer mais pesadas para que assi registíssen melhor a la airaçada.
Onte tirei muito retrato. Antes de missa al modo que las pessonas íban aparecendo. Na perciçon i a la salida de missa anquanto la giente falaba ua cun la outra.
Ui!, nun me tires retratos, mulhier... yá sou mui bielha. Mira que te scacho la máquina cun la mie fermosura, dizien outros.
Eiqui hán-de benir a parar assi qu´haba modo de las antriçar neste cachico para apuis séren bidas por quien anda porende afuora i que porqui a las bezes s´antreten.

Apuis, cadun para sue casa, puis mesmo an die Santo de guarda siempre hai algo para xurdir.










Antes de missa











domingo, 3 de junho de 2012

Cousas de l Praino Mirandés

 





Arrebenta cun fuorça la Primabera i cun eilha la yerba acupou todo l campo. Cun un eimbierno seco i geladeiro todo quedou agarradico a la tierra, cumo nino agarrado a las saias de sue mai quando ten miedo.


Las fabas, granadura que medra an tiempo friu i chubioso, houbo que regá-las para que nun se morríssen. Pula Páscoa stában quaije que secas. Apuis de la rega alhá apildórun i inda dórun para matar l deseio.


Apuis chobiu. Apuis bieno calor i fizo outra beç friu.


... Apuis calciu i, cun esta calor repentina, an menos dun més la yerba i ls panes quejírun fazer pouco de l´eimbierno i, ancanhórun, spigórun, florírun i stan a granar. La yerba si medrou muito mas ls panes quedórun-se nanos i, streformórun Maio, an ancanharço, spiguil i granaio. Beremos se Júnio puode cumprir cun sou papel, l de lo secar yá granado. Anque pérdan l ondiar de mar, son mui guapas las senaras apuis que se ban secando, spigas biradas para baixo, sien piçtanhar las grandes arganhas que, junticas, ajúdan a que ls panes nun se tómben.


La natureza ye sempre capaç de eisercer sues funçones ne l planeta, a nun ser que l bicho home le strague l sou caminar.


I se l home straga!... Ls houmanos strágan i de que modo, alhá i eiqui tamien…


Inda onte las motossierras eiqui fungórun, a matar freixos, cumo quien mata yerbas brabas. L cerrado znudo pide ua selumbrica, por mesericórdia… Nien ls burricos qu´alhá pacien campantes de la bida yá abántan tamanho zerto… Apuis algua giente diç: La quemenéncia, staba uoco, freixos hai muito! Mas alguien yá fizo las cuontas als anhos que esses freixos ténen i algua beç se biu un freixo uoco, morré-se? You al menos nó. Eilhes ténen la fuorça de cientos de primaveras que ls fizo amberdecer i, anque steian uocos por drento, cuntinan a abrolhar, a berdegar, a florir, a medrar, a dar selombra ne l Berano i brigada ne l tiempo de friu. Agora que la marrenega mos lhebou ls uolmos, bamos a deixar acabar cun ls freixos!???


Ye bien que todos téngamos cuncéncia pal que se stá a passar para que nun seia tarde de mais i yá nun haba salbaçon…


Tamien isto ye crise i ye ua crise para l quei nun hai anjecion de dinheiro pa la sanar. Ye ua miséria de binte ou trinta ouros que por cada un págan que tira ls amos de la miséria, se miséria na sue casa la houbir. Quien ganha ye quien los corta i los bende por muitíssemo mais. Cun tanto touçon, porquei ls freixos son zbentrados???


Serán apuis queimados noutras tierras para forráren las sues árboles, se bien calha, ou porque seia pribido cortá-las.


Ye ua cierta crise de mentalidades, ua crise de nun se dar balor a estas cousas, a las cousas que la natureza mos dá, cousas simples i eissenciales a la salude. Tamien eiqui l dinheiro stá na rezon, cumo stá na crise de que todo mundo fala. L dinheiro, sempre l dinheiro… L denheiro dalguns i la miséria de muitos.


Son estes i outros atos que pónen l nuosso planeta cada beç mais anfermo.


Un die destes hei-de poner retratos deste cerrado. Uns cun ls freixos, outros sien eilhes. Puode ser que quien los bendiu, algua beç abra la anternete i béia la merda que fizo…

Arquivo do blogue