Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

terça-feira, 30 de outubro de 2012

Que die stapurado!



Carai! Pensei qu´inda nun chubirie de nuite!
You lhougo te dixe que chubie. Staba un albardon mui grande an riba de l sol quando se çpuso!
Molhou-se-mos la leinha que deixemos acerca a la puorta de casa esta nuite. Agora hai que poner mais acendalhas, cerilhas i mais cerilhas porque l lhume hoije bai a tener que ser reforçado,mas custará mais a caldiar.
...
L Praino spertou ambernado. Un aire fuorte i friu lhebanta las einaugas a las árboles i las fuolhas ténen que se agarrar cun la fuorça que inda apedurórun nestes dies relhamposos, uas scápan-se sbolaciando, outras béilan l bira a buoltas, a buoltas até achar ua brigada.
Stá cargado l cielo cun un chapéu de nubre sola, die çarumbático, un friu chegado cun ua cisca que an qualquiera frincha s´anfunisga. Ls aranhones nos palheiros pratícan eiquelibrismo an sues aranheiras, las portaladas znocadas ábren-se de par an par i, nas casas de morar, ls chupones golséian fumo a parecéren fábricas.
Nas bóbidas uocas i adonde se fizo la carocha de boca i uolhos furados pa l die de las bruxas que habien sido deixadas cun la bela para encantar ninos, remolinou-le l aire andrento i nun seran capazes de spantar bruxa ningua.
Ye assi l Outonho: un dia a fazer sol i souturdie a arregar ls dientes, yá un porfeito Eimbierno.
La lheilha cunfrunhe-se a stalhos ne l lhume i la cozina als poucos apedura outro acunchego. Ye die de fazer cabras nas piernas, de star cun la lhuç acesa, de fazer torradas al lhume stribadas a la faca grande mesmo anriba de l chano, para apuis las untar cun un cachico de toucinho cozido sacado de la mosqueira cumo fui antiempos; manteiga ou doce de temato, nestes tempos.
Un die stapurado, cumo diç mie mai.

segunda-feira, 29 de outubro de 2012

Este sangre

Este sangre


Este sangre que cuorre nas benas de la mie tierra ne ls Outonhos nun se zbota. Hai burmeilhos i amarielhos barro an carbalhos i an cereijeiras, amarielhos d´ouro an choupos, berdes spargidos an manchas de nabales i coubales.


Miro pa las fuolhas abanadas pul aire friu que nun repente chegou i beio-le sprito de lhuita para se assiguráren a la teta materna, regísten i an pequeinhos mobimientos ansáian l bolo que ls há-de lhebar al chano para apuis an cama dóndia çcansáren ne l Eimbierno, acocando ls rocos que siempre médran adonde hai stierco de fuolhas.


Miro pal termo i ls uolhos scápan-se. Oubo ls suspiros de ls páixaros registentes bolando altos i an bandos para stáren mais longe de la gelada que yá abraçou la tierra dóndia, molhada i beisada por auga desiada i cun esses marmúrios, l miu sentido scapa-se atrás, ambuolto an cheiros de doce de temato i balancia que no pote férben.


Miro pa ls caiatos que gémen, zafiando l ásparo de las piedras, tal i qual cumo las fuolhas, a sigurá-se a la bida andeble, registindo a mais un cair de fuolha, mais fuortes que las fuolhas sbolaciantes; i hán-de registir a mais un Eimbierno cun la sprença de berbonta que le há-de nacer an mais ua Primabera. Trítan ls caiatos, tente nun caias a caminho de la missa, pedidos crentes de salbaçon de la alma, remisson i mea culpa de ls pecados. Miro pa ls caiatos i beio que trítan tal i qual you trito quando me deito sien un saco de auga caliente, caiatos aquestumados a tiempos anfernosos.


Miro pal mundo que me ben d´ andrento l cumputadori beio-lo bien mais negro, fumarento, sfamiado. Aténtio la fuorça i dou-me de counta que ls uossos stálhan menos i cun eilhes porparo la tierra para que cun las fabas l miu mundo seia mais farto.


Este sangre que cuorre nas benas de la mie tierra fai-me correr mais sangre nas mies benas, mais burmeilho d´ua eimoglobina biba, de tanto oucigénio bolar nas bochadas deste Praino.

Arquivo do blogue