Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sábado, 2 de abril de 2016

CUMO QUIEN PICA UN PALO 1


Aguço l lhapç i ampeço a picar un poema.
Azimbro cun el para fuora de la jinela. 
Nó, nun fui l lhapç, fui l poema.
De lhapçs yá só gusto para zenhar. Un retrato, ua bista a negro i branco, un risco na raiç de las pistanhas, un risco al redror de ls beiços mais scuro que l baton para parecéren mais chichudos i las palabras me béngan mais anrebulhadas an seda.


Para screbir, bonda-me un cielo lhimpo, ua nuite scalretada. Miro i bou screbindo l que me dá la gana. Screbir ye ua cousa tan natural cumo mejar na baleta un atrás de la touça: quando dá gana... Se nun se meija, queda un tan ampena que quando apuis se bai a la retrete yá un ten que apertar las piernas, missagras de las partes bien citradas para nun ir pa l chano de casa,i, a poulicos a poulicos alhá se bai a çcargar l que staba ambarronado.


Cun l screbir passa-se l mesmo. 

Scribe-se an qualquiera sítio. Bonda un salir a campo cun las palabras i eilhas cascálhan, dan brincos i, se un nun las solta, ampeçan a poulicos a poulicos para ber se ténen alas i se se ban.
Un poema puode-se screbir nua óndia qu´arrebenta na praia i apuis apanha-se anrebulhado an charrascas i granicos de arena. 

Nua nubre cargada d´auga i, assi que ampeça a chober el ampeça a saltar cumo ls sapicos nas atronadas de Agosto.

Chama-se cumo quien chama ua polhada i la pita a quemer, e ende ben el a quemer a la nuossa mano.
Hoije botei l poema jinela fuora i agora, assi que sali a la ruga, stá a mirá-me de la Senábria...


Scribe-se un poema cumo quien pica un palo ou meija na baleta. Quando a el le dá la gana...

Arquivo do blogue