Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

domingo, 24 de fevereiro de 2019

FORCALEIRO- Un Mirar

A imagem pode conter: céu, montanha, planta, ar livre e natureza
 
Froles a mirar-se ne l riu
cielos arramando quelores 
puls caboucos de ls pensares.
Mirares i mais que mirares…
Mirar lhembráncias, mirar palantre.
Gustos tamanhos de ser
an çtemunhos anroseirados
de sfregantes eiternos i máigicos
nun lhugar máigico na eiternidade de ser.
 
Un assomadeiro a beisar l riu
guardador de stórias an recalços yegres
na frime certeza d´huortas tempranas.
Para tarde só l sudor mana
i l alforraque lhieba muita priessa.
Águilas, alcaforros, mouchos i pius
i la nuite medrunca a arrepelar-se
i l macho cargado meio a quedar-se
i médran ls gromos a l´almendreira
na Primabera que stá a nacer.
 
Foto de Carlos Ferreira

segunda-feira, 11 de fevereiro de 2019

Un Mirar





Era fin de tarde ne l miu mirar,
mirar de ouserbaçon i spera.  
Fin de tarde de dies lhargos,
de sol abatido,
de çponer debagaroso i atiradiço.
Bundarie un lebe piçtanhar
para que las fuolhas se alborotássen ne miu mirar.
Spreito la medorra i entro neilha.
L antardecer abraça ls mius pensares,
la nuite a deixá-se cair a pouco 
beisa las mies chucheiras.
Era fin de tarde ne l miu mirar
i fui nel que me ambaí.
Abaixei del debagarico cumo quien quier ber
de mais acerca, suberti, i,
assi que bi cun clareza ls lhemites
de l tou cuorpo, cumo an bolo relhistro
i águila certeira a la caça,
botei-me subre ls tous cheiros i, cun un stremeçon
ls pensares adonde m´habie ambarado spertórun
i alhá staba you ancandilada a mirar-te,
a sorber sfregante a sfregante.
 Fui assi que bi que ne l miu mirar
yá nun moraba la fin de tarde.
Cumo huorta regada, era manhana.

domingo, 10 de fevereiro de 2019

Cantata a fin de tarde






Ribeirica de la mie nineç,
por ambaixo de freznos i salgueiros
há-des çcansar anquanto l sol
te cobrir cun las selombras de nubres.

Há-des bestir-te de quelor bioleta zmaiada  
i ls tous colares de froles i crouas staran
murchos na amargura de l cair de la fuolha
para apuis passares ne ls beiços
l húmado de cachoneiras que apressiadas
te alborótan la fame de paç.

Há-des tener  solidon sien la pedir
i nas tues augas spelharás cielo
cun amboras de quien nien de ti se çpediu.
Que será de ti, i de ls caminos i de ls caboucos?

Há-des sentir la falta d´abraços i, assi i todo,
corrirás, anque cun broca, atafanhada.
Assi i todo, há-des correr

sábado, 9 de fevereiro de 2019

Anzonando

L gás de la candeia acabou-se, Jesé. Fazes-me l fabor de me acender un gamon que la lhuç de l lhume nun me stá a chegar para filar la lhana negra".

Esta cumbersa poderie-se haber passado ne l tiempo de mie abó. Muita beç oubie cuntar cuontas destas quando era nina, ou porque l gás se tenie acabado, ou porque se quejisse forrá-lo.
Ne l meio de la scuridon an que las nuossas aldés bibien, l pobo i l mundo an giral, un gamon chegaba para ber l manelo, la meia i todo l que fusse. Feliçmente stamos noutros tiempos i hoije nien que acéndamos todas las lhámpedas, nunca chégan para ber l que queremos ber.
Tengo stado sien anternete. Adonde stou agora a passar férias questumo tené-la sien filos mas nun sei porque carga d´auga nun se me quier fazer la lhigaçon.
Nun tener anternete ne ls tiempos d´hoije ye tan malo cumo nun tenéren un gamon para acender, quando l gás se acababa. Quien stá aquestumado a ber to ls dies l mundo atrabeç daqueilha jinelica i de repente falta, queda un an cumpleta scuridon.
Camino muita beç adreitos l cumputador i apuis biro cun las cantigas de la segada, que ye cumo quien diç, sien saber l que bai pul mundo i sien poder cumenicar cun el atrabeç de ls blogues i de todo un sien fin de caminos que podemos ousar atrabeç de l mundo birtual.
A las bezes lembra-se-me de l que me dezie mie abó Ana, l´ abó santa que tamien fui para mi ua anternete pul que me ansinou i me ajudou a medrar an todos ls sentidos. Dezie-me eilha a modo de professie, l que outro haberie profetizado an tiempos, un home que se le prebenien las cousas feturas: quando l mundo stubir todo cruzado cun stradas, muita, muita strada, la fin de l mundo stá acerca.
Yá mie abó dezie aquilo porque le parecie que yá haberie muita strada, muito abion ne l cielo i outras cousas que a eilha le parecie yá fuora de quemun. Se mie abó bisse agora nun repente todas las cousas que las stradas birtuales mos puoden amostrar, morrie-se outra beç, de spanto.
Parece-me a mie que la fin de l mundo de la eignoránçie stá acerca cun todas estas stradas i, se era isso que al tiu se le prebeniu, anton si acertou an sue professie.
Ye la fin de l mundo cun lhemites de raias.


puosto por Adelaide Monteiro an 7/24/2010 11:45:00 AM 0 comentairos
Lhebai-me, caminos!

Lhebai-me, caminos
A ls cantares salidos
De camarada a segar
A l´ ourquestre de ls passos
Ne l birar de squilas
I carros a acarriar!
Lhebai-me, caminos
Que ls quiero grabar!

Lhebai-me, caminos
A la fuonte ne l chano
A la cántara chena
Cun un cacharrico
E a la sede bencida
Ne la cantarena de la mano!
Lhebai-me, caminos
Lhebai-me, pula mano!

Lhebai-me, caminos
A ls oulores a panes
A ls cuorpos sudados
De soldadas mal pagas
A matáren fomes
De eimbiernos lhargos!
Tirai-me, caminos
Cumo cundanados!

Lhebai-me, caminos
Al quarto pequeinho
Birado a naciente
Cun forro a strelhar
Tan friu era antiempos
I agora caliente!
Lhebai-me, caminos
Quiero alhá tornar!

Lhebai-me, caminos
Als ouleios de ls lhobos
Al miedo de l scuro
Aceso an candeia
Als pies angaranhidos
Nua ruga de lhodos!
Lhebai-me, caminos
Ne la mie alma, todos!

sexta-feira, 8 de fevereiro de 2019

Ls Fiscales de l Parque Nacional de la Gorongosa







Nun sou questumeira d´amantar ls filmes que beio, cuncertos ou óperas adonde bou, quelóquios ou palhestras, mas hoije nun registo. Nun registo mesmo porque me senti ir al cielo, Eden an tierra que lhougo ne ls pormeiros minutos me fizo slhagrimonar. Só me faltou la sala oureginária de l Cinema S. Jorge, pantalha grande, sala fantástica, cadeiras dóndias, adonde bi filmes que nunca mais se me çqueciu, cumo tal, Africa Minha, l´Amante de l Tenente Francés etc, etc. Daqueilha sala fazírun trés, apuis que bieno l tiempo de las picocas nas salas de ls Centros Comerciales. Bá, eiqui nun las hai, nó porque nun tebisse fragueses mas porque nun hai soto de pipocas. Muita cousa se passou, de mano an mano andubo,  até que fui cunsiderado d´antresse público i la Cámara de Lisboua an buona hora  l mercou. Alhá se fázen muitas cousas de la cultura sien filon de lucro: Fiesta de l Cinema Eitaliano, de l Francés, l Indie, strenas de filmes, etc, etc.

Un piloto d´abiones,  nun eiroplano que mais parece un páixaro grande, bola subre l Parque Nacional de la Gorongosa. Las bistas de riba son de la mais grande guapura. L riu Púngue staba drumido na prainura e a las bezes abrie ls braços para saludar l cielo que porriba l miraba i para lhebar auga mais acerca de las “machambas” adonde l milho, la batata doce ou mandioca medrában. L´auga inda staba scura, mas yá sien ser tiempo d´anchenas que apuis deixórun la nata para todo star stercado i spabilar i dar fruto an menos de nada.

Nunca aquel moçambicano habie pensado an ser piloto d´abiones. “You pensabe  que este modo de bida era para fidalgos, para outras classes sociales”, dezie el. L trabalho del era begiar las florestas i tierras de l parque i mandar las amboras als fiscales. Siempre a mirar para baixo i a registrar ne l cumputador todo l que ls fiscales debien de saber para fazéren sou trabalho naquel  melhon  de quilómetros quadrados de l parque: animales feridos cun las rateiras de cabos d´aço puostas por caçadores furtibos, sbandalho de florestas cun corte de umbilas i outras árboles de madeiras nobres, todo acontra-lei, fogos. “L miu scritório ye l mais guapo que puode haber ne l mundo”, dezie l rapaç, anquanto daba ua buolta mais an zlhado i fazie bolar flamingos dua lhagona.

Ls Fiscales de l parque Nacional de la Gorongosa  ye  un decumentairo de Carla Ribai, sendo James Byrne l predutor i l scritor, conhecido yá por África´s Lost Eden, Rebirth of Paradise.

Ls fiscales nun chégan para tanto terreno i fui perciso ampreitar mais. Fui la pormeira beç que mulhieres pudírun assentar-se cumo feturos fiscales de l parque. Aparecírun setecientos, homes i mulhieres,  mas la recruta era tan custosa que al fin stában quarenta, antre eilhes seis mulhieres, prontos para séren ampreitados.

Al fin de poucos dies yá habien zarmadelhado i arrecolhido un çambon de rateiras de cabos d´aço i assi, l parque, an pouco tiempo, dará seinhas de muitos mais animales. Redes  de madeireiros fúrun apanhados i ampresários strangeiros malsinados.

“Hai que lhuitar pula defesa de la fauna i mantener la biodebersidade para bien de las populaçones, de l paiç i de l mundo”, dezie Micaela toda concha, ua de las trabalhadoras, mai solteira d´ua filha, amostrando todo quanto la sue quadrilha de quatro pessonas habie recolhido na pormeira salida pul terreno.

L beternário, un rapaç pertués, cun la sue quadrilha de ajudantes, bai a todos ls animales que percísan de tratamentos médicos ou a poné-le seinhas eiletrónicas para le poder seguir l rastro.

Un lion habie atrabessado l riu i amenaçaba ls moradores d´ua aldé i tamien ls sous animales. L piloto cun un eilicópetro, fui-lo spostiçando i alhá iba fugindo i se bie antre las cronas de las árboles. Senti-me tamien alhá, uns cientos de quilómetros mais para dentro, ne ls “tandos”de Manica, quando ls tamien subrebolemos d´eilicópetro.

Talbeç hoije, apuis que me druma, l suonho seia bibido a la borda de la Sierra de la Gorongosa, acerca dua lhagona adonde ls flamingos fágan ua nubre quelor de rosa, l riu Púnguè arrame auga puls tandos, i you, stando alhá, me sinta ne l Jardin d´Éden.

Arquivo do blogue