Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quarta-feira, 29 de dezembro de 2010

Pétalas


Floriu-me la rosa ne l peito
Floriu-me la rosa na mano
Caiu-me la rosa sien jeito
Pétalas spargidas ne l chano

Tirei ls spinos a la rosa
Para eilha nun picar
Tirei l reloijo al tiempo
Para l tiempo nun scapar

L reloijo fui seguindo
I l tiempo an sou andar
I la rosa çfolhada
Cuntinou siempre a cheirar

I you abracei l tiempo
Las pétalas, ua a ua apanhei
L tiempo dou-me cunseilhos
Cun las pétalas medrei

Floriu-me la rosa na alma
I botei un crabo al biento
Creciu-me la fuorça ne l peito
Más fuorte que ye l tiempo

I cun essa fuorça a medrar
You nun me dou por bincida
I bendo la rosa a abrolhar
Corto ls spinos a la bida





DESEIO UN ANHO DE 2011 CHENO DE ALEGRIES I SALUDE.

BIEN HÁIADES POR HABERDES STADO EIQUI COMIGO ESTE ANHO QUE
PASSOU.

BEISICOS

terça-feira, 21 de dezembro de 2010

Natal mais tienro - Cuonta de Natal

Por rezones que nun bénen al causo, staba sola nesse Natal.

Caminaba por ua abenida abaixo, cun cousas a piçcanhar an to ls sotos relhampando atrás ls bidros. Caminaba anquanto pensaba ne ls mius natales de nina: uas nuozes, uns arrebuçados, ua croua i nien siempre. La lhembráncia de l Nino yá medrado i relhamposo, aquel que you cuidaba que me lhebaba pa l çapato l que agora me parécen quemenéncias. Un nino grande demais para haber nacido naqueilha nuite, cuns ls bracicos alhebantados i las pernicas drobadas.

Las árbles de l'abenida stában tamien a piçcanhar, andefrentes al miu Natal, almiando l lhuçquefuçque daquel die friu.
Giente apressiada i nerbosa iba adreitos a casa. Ls mais atrasados an mercar las prendas inda íban cargados de sacos queloridos cun lhaçarotes.
Naide se daba de cuonta que aquel serie l miu pormeiro Natal a star you sola. An buona berdade tamien nun l dixe a naide mas you cuido que, se las pessonas arreparássen uas nas outras an beç de mercar tanta cousa, esso se birie mui nítido ne l miu mirar, un mirar de falta de fiestas, i ne l miu calatriç, piel sien marcas de manos dóndias.

L pormeiro Natal an que bou a star sola, pensei you mais ua beç.

Nun repente, uns ninos un cachico mais grandes que l Nino Jasus, arrodiórun ua tie. Tenien mirado para mi, dalhá debaixo de la sue grandura i habien seguido. Parecírun-me einofensibos, ninos cumo outros que se béien de mano dada cun sue mai. Éran quatro, un deilhes algo maior, de grandura que chegou para lhebáren todo l que la tie yá belhica tenie.
Zaparecírun apuis que atrabessórun a correr pul meio de carros a apitar, cun ua spriença de grandes.

Ajudei-la a lhebantá-se, sacudi-le la saia tanto cumo eilhes ls ouros i ls sacos que lhebaba. Puxei un lhenço i dei-le-lo para que lhimpasse las lhágrimas. Dei-le l bolho rei i ls suonhos cargados de açucre que lhebaba, anquanto le dezie: sperai eiqui que la buossa bolsa de mano há-de star azimbrada para aquel lhado de l'abenida, que you bou-me a assomar.

Bun Natal para bós i bien háiades, dixo-me quando le dei l saco d'eimitaçon de piel an quelor castanha, mais angurriado que angurriada staba la cara deilha. Stou you i l miu tiu solos; quedou an casa porque yá nun abaixa las scaleiras i l eilebador nun funciona naquel prédio a cair de podre.

Nien sequiera le falei de las mies solidones…
Fui para casa nun siléncio de muorte i nien sequiera la música de Natal, salida de ls altefalantes colgados de ls galhos de las árbles, me tiraba de mius pensares:
Ninos pouco mais grandes que l nino Jasus assaltáren ua belhica andefesa!?
Ninos que inda debien de tener l'einocéncia de l Nino, l que stá anriba de sues palhicas ne l persépio de la mie aldé!? Que mundo ye este?
Porque nun bolbirá Jasus a la tierra apuis de haber perdido l'einocéncia!?
Que mundo ye este cun Natales an que hai ninos a roubar, probes a drumir an papelon a quien l tirórun hoije las cotras dun anho, probes de mano stendida doliente de cansada, zampregados cun bergonha de pedir!?
Que mundo ye este an que hai outros Natales cada beç mais cargados de riqueza!?

Meti la chabe na puorta sien nada nas manos. Nien bolho rei, nien suonhos…
Sintada ne l sofá de la salica bieno-me a l´eideia l cheiro a polbo cozido no pote al lhume cun ls tronchos i batatas.
Manginei la mesa pobre de la belhica cun ls suonhos cargados de açucre i l bolho rei, secalha un pouco anchuquecidos cun las lhágrimas que l caírun a cuntar la stória bibida na abenida.
Apuis lhembrou-se-me tamien de retratos de mesas de ls ricos, bidas an rebistas, cun aquel perú tostado a parecer ouro, la toalha a parecer ouro, todo a relhampar cumo relhampában las lhuzes de la abenida, adonde tamien la scuridon mora...
Lhembrou-se-me de l perú, an casa de la mie nineç. Mataba-lo mie abó apuis de amburrachado na biespura cun augardiente, para que la carne quedásse mais tienra i cun que fazie la cena de la matáncia. L que sobraba botaba-l-lo a las tabafeias.

Sola, fiç l Natal cumo l perú nas biespuras...
Fui mais tienro l Natal...
Spertei soutordie.

sábado, 18 de dezembro de 2010

Monólogos de solidon

Era mui angraçada cun aqueilha maneira zanrascada i aquel modo de andar strampalhado!
Murriu-se quando tenie catorze anhos. Chubiu-le la menstruaçon a la cabeça.
Mas cumo fui isso, percurei ancrédula?!
Nun sei, secálha se molhou pul termo, mas diç que si.

No mínimo stranho para mi agora, mas nó para aquel tiempo an que ls bolhos nun crecien, nun se podie ir a lhabar na auga frie, nun se podie dar banho i muito menos lhabar la cabeça. Era normal que cun aqueilhas crenças, tamien fusse la certeza de la sue muerte.
L doutor fui chamado muita beç para eilha i dezie tiu Miguel: Yá nun somos capazes de la salbar anche l doutor nun tenga salido d´anriba deilha ua sumana!
An todo l pegaban a tiu Miguel,...an todico.
Eilha asparcie-se a tie Marie Tresa, sue mai,angraçada i buona mulhier que nien habie mais. Nien parece que Aleixo salísse deilha...
Murriu-se cuitadica i to l pobo tubo muita pena.

Ua beç íbamos muitos pa l monte cun las bacas, alhá pa l alto de l Sierro; muita mocidade. Apuis eilha diç mui çpachada: Bá, lhebai buonos carolos que you nun botei l beche i apuis ourdenhamos la cabra para anriba de l pan.
Assi fazimos todos para quemer l carolo anchuquecido de lheite de cabra.
Naquel tiempo quien buie lheite?!

quarta-feira, 8 de dezembro de 2010

L mirandés i la Scuola Gama Barros- Salimiento de l lhibro ANTRE MONAS I SBOLÁCIOS




Apuis de l salimiento, ne l die 30 de Outubre an Sendin, de l lhibro de SãoSendin, TIEMPO DE LAS CEREIJASpor , de ls lhibros agora salidos pula Eiditora Zéfiro, fui agora la beç de la Scuola Gama Barros ne l Cacém, ouganizar l salimiento de l lhibro de Adelaide Monteiro, ANTRE MONAS i SBOLÁCIOS.


L Persidente de La Scuola Gama Barros, dr. António Gouveia, ampeçou saludar ls muitos porsores persentes, l bereador de la Eiducaçon de la Cámara de Sintra dr. Marco Almeida, l Eiditor dr. Alexandre Gabriel, l dr. Amadeu Ferreira cumo cordenador desta coleçon an Mirandés i a todas las pessonas persentes. An último agradeciu a l’outora, porsora i amiga Adelaide Monteiro, dezindo que la sue passaige pula scuola Gama Barros habie sido mui amportante i que aqueilha cuntinará a ser siempre la sue Scuola. I acrecentou: Senti ua grande eimoçon al ler este tou lhibro publicado na segunda lhéngua de Pertual. L’ouganizaçon deste salimiento de l tou lhibro nun ye mais que ua singela houmenaije que la Scuola Gama Barros, quijo prestar a la porsora i amiga que al lhargo de 27 anhos, muito le dou a esta Scuola.


Seguiu-se l bereador de l’Eiducaçon dr. Marcos Almeida, que le agradeciu al persidente de la scuola l cumbite para star persente neste eibento, a todas las pessonas persentes, al eiditor, a Amadeu Ferreira i a l’outora Adelaide Monteiro. Dixo que yera mui amportante haber sido nesta scuola l salimiento deste lhibro, yá que la porsora Adelaide tamien l’ajudou a custruir. Isto ye un sinal de que esta ye ua scuola de afetos i por sinal este lhibro de la porsora Adelaide ye publicado na lhéngua de ls sous afetos.
L eiditor dr.Alexandre Gabriel, agradeciu a todos ls persentes, a la direçon de la scuola, al bereador de l’eiducaçon, a l’outora Adelaide i an special a Amadeu Ferreira, puis sien el nada disto starie a acuntecer. Atrabeç de Amadeu stá-se a dar boç a nuobos outores. Estes cinco lhibros agora publicados todos ne l femenino, son la cuntinaçon de ls quatro purmeiros todos eilhes masculinos i, assi yá son nuobe lhibros que l’ Eiditora Zéfiro ten l gusto de publicar i outros se seguiran.


An seguida ousou de la palabra Amadeu Ferreira que fizo quaije todo l sou çcurso an mirandés. Apuis de haber agradecido a todas las pessonas de la mesa i a toda l’ assemblé, ampeçou por dezir que las lhénguas son ansinadas nas scuolas, mas cun l mirandés nun fui assi. Durante muitos anhos las scuolas dezien que l mirandés yera ua lhéngua de giente atrasada que nun sabie falar. Ora esta scuola abriu- le la puorta, pus yá ye la segunda beç que eiqui bengo a falar de mirandés.
L mirandés fui durante muito tiempo cunsidrado ua lhéngua charra, de giente eignorante i todo isto debido a un porblema de mimória. Ora ne l Reino de Lhion falaba-se l lhionés i mais pa l lhado de l mar falaba-se l galhego-pertués. La lhéngua de la corte i de las grandes scuolas cumbentuales yera l lhionés. Quaije todo l çtrito de Bergáncia yera zona de fala lhionesa. La Dª Teresa, mai de Fonso Anriqueç, decierto falarie lheonés i Fonso Anriqueç l que falarie an casa i ne ls jogos culs sous primos, decierto tamien série lhionés.
L mais de ls decumientos de ls seclos XII, XIII i XIV, relatibos a la tierra de Miranda, stan screbidos an lheonés ou an lhatin. Apuis l poder político fui-se andando pa l Sul i las pessonas fúrun-se squecendo que eili habie ua quemunidade de falantes de lhionés.
An 1609 Severin de Faria un de ls grandes bultos lhiterairos desse tiempo, fui de Ébora a Miranda, para saludar l bispo de Miranda que habie sido nomeado Arcebispo de Ébora. Quando alhá chegou apuis de arrimado a trinta dies de biaige, reparou que essa giente falaba ua outra lhégua i ne l sou diário deixa screbido que esta giente fala ua lhéngua stranha. L mirandés passou assi por muita cousa anté ls dies d’hoije.
Apuis de la mimória ben un porcesso de menorizaçon i fui perciso chegar a 1882, para un jobe studante de medicina José Leite de Vasconcelos, se antressar por essa lhéngua i publicar l Dialeto Mirandés, adonde afirmaba que an Pertual nun se falaba solo l Pertués, mas tamien se falaba Mirandés. Hoije, ciento i tal anhos apuis, eiqui stamos a falar de lhibros publicados an mirandés.
Este lhibro de Delaide, Antre Monas i Sbolácios, ye subre cousas simples mas mui amportantes. Monas son las bonecas de brincar i sbolácios son ls mobimientos que ls páixaros faién quando ampéçan a bolar. Cumo sabeis las lhénguas nun se defínen pul sou númaro de falantes, mas pula denidade de quien las fala. I ende son todas armanas, anque política i eiconomicamente l númaro seia amportante.
La poesie scribe-se porque se sinte i subre la poesie de Delaide querie dezir ua palabra special a sue mai, tie Marie Jesé, adonde Delaide bai a buer muito de l sou ser i sentir. Delaide andubo pul mundo i fui bendo muita cousa, mas nunca squeciu las sues raízes. Delaide ye ua poetisa spuntánea, antuitiba i cumo muitos scritores mirandeses tamien Delaide ye ua poetisa tardiega, mas dua grande sensiblidade. Para alhá disto Delaide ye ua mulhier moderna i esso tamien salta de ls sous poemas. Amadeu acabou a ler trés poemas de Delaide.



An último fui la beç de l’outora Delaide, que fizo la sue anterbençon tamien an mirandés i ampeçou por le agradecer a todos ls porsores persentes, als amigos, al bereador de la Cámara de Sintra, al Persidente de la Scuola por haber de nuobo abierto las puortas de la mie casa adonde stube 27 anhos i adonde deixei muitos amigos, porsores, funcionairos i alunos. An seguida agradeciu-le al Eiditor, a Amadeu i a sue mai, filhos i al sou tiu.
Stou mui feliç. Amadeu diç que you sou poetisa i scritora, mas you nun tengo proua i sei de la mie pequenheç i sien el nun starie hoije eiqui. L mirandés ye la mie lhéngua de nacença. You solo daprendi l pertués quando fui a la scuola. Apuis studei i l mirandés ampeçou a quedar para trás, mas nuca l squeci i hoije tengo muita gana de l screbir i de l dar a coincer. Cuido que se nun furmos nós ls mirandeses a fazé-lo naide l fazerá por nós. Teneremos que ser nós, ls mirandeses de la nuossa giraçon, a screbir l passado de l nuosso pobo, aquilho que mos fui trasmitido dua forma oural. Se nun furmos nós a deixar l que fúrun las cuontas i bibéncies de nuossos abós, de sous antrepassados i de nuossos pais, yá mais naide l poderá fazer. Sien essa riqueza stórica i cultural quedaremos muito mais probes i tamien l paíç quedará culturalmente muito mais probe. Por isso, manteneremos firme l perpósito de nun deixar perder aquilho que siempre fui i será nuosso.



La sesson acabou cun Delaide a dezir dous poemas an mirandés i passados an power point em pertués.
Un bien haia a la Scuola Gama Barros i a todos ls repunsables pula ourganizaçon desta fiesta pa l mirandés ne l salimiento de l lhibro de Adelaide Monteiro, Antre Monas i Sbolácios. Un bien haia special a Adelaide Monteiro, por mos haber brindado cun estes guapos poemas.

Francisco Domingues

segunda-feira, 6 de dezembro de 2010

Scapou-se l Outonho



Chegou la niebe i l carambelo anriba apuis que gilou, formou camas fries i sgúbias. Ne ls beirales de ls telhados formórun-se pingones i parece que roubórun las stalaguetites a las minas de Santo Adrian.
Chegórun-me essas eimages brancas por anternete, mandadas por giente que assi i todo, debide cumigo l gusto por essas cousas simpres.
Siempre you digo, tomara que nebásse...
Bien bouba l debo parecer quando me respónden, bá fazíe-mos ua falta!
Inda sinto l cherraque de la niebe ambaixo de ls pies, de la nebada de Janeiro de l anho passado na Speciosa, quando quedei para partecipar nas Pandorcas! Farrapos a cair, lhuç branca que l sol nun se astrebe a zafiar i que cega las lhiebres i ls coneilhos, la lheinha a stalhar cun la chama, cumbidando a lhargos seranos.
Nun bos báiades yá que inda bamos a fazer uas torradas i a buer l augardiente! Las trasgas sacadas de l meio de la fogaça éran apertadas antre las manos antes de las apertáren ls caneiros i, la garrafa cun aquel líquido branco para calcer la caminada pula rue scura anté la cama, passaba na garrafa. Antes de buer, cadun passaba la mano para lhimpar l bucal, mais an ritual do que an eificácia de lhimpeza. Apuis, acabado l serano, se íban cun un bien passemos la nuite.
Siempre me bénen a la eideia estes tiempos de cousas poucas mas tan ricos de cumbíbio: Las cuontas de lhobos i de spritos que me fazien amouchar na cama pul friu i miedo que me causaban.
Mira, apuis que l dou cun la piedra na cabeça, l home nunca mais fui home i dában-l ataques que dezien que éran spritos.
Mais tarde antendi que l que el tenie era eipelepcie de l golpe ne ls miolhos...
Lhémbran-se-me estas cousas, siempre que quedo an siléncio, cumbersando cun ls castelhanos de l lhume, you que nunca me deito cedo.

Eiqui l friu tamien ten apertado. Hoije ye mais auga i aire que friu. Anquanto scribo i bou mirando atrabeç de ls bidros, beio las oulibeiras que lhuitan cun la bentaneira, eilhas que por séren grandes, mais barímban.
De tanto fungar l aire, chega-me eiqui un sonido de bater de fuolhas i galhos que mais parece de anubradas a traer ua carga de auga nas atrunadas, aqueilhas a que l botaban Nuossa Senhora a la puorta de l eigreija para que las zbiasse.
Béian-se las einaugas de las oulibeiras cumo se fússen beiladeiras a dar buoltas ne l Bira ó las rendas de ls dançadores ne ls lhaços, quando poulan para bater cun ls palos.



Hai ua houmidade que se carrega anriba de ls uossos que l mar i la sierra me trázen de Sintra, neste deimingo a cumbidar a assar castanhas i a buer un licor de fuolha de figueira ó cereijas brabas, a fin de serano, nó buido pula garrafa cumo antiempos, mas an copos finos.






sábado, 27 de novembro de 2010

Monólogos de solidon

Nun teniemos nada para bestir.

Eiqui hai ua porrada d´anhos ua tie de l miu tiempo dixo-me que me tenien muita ambeija porque andaba mui porparada, an nuoba. Abó Abelino staba eilhi.

Mas ambeija de quei?! Se tenie saia nun tenie çapatos; se tenie xambre nun tenie cumbinaçon... Ambeija de miséria, dixo-l.
Si, mas nós inda teniemos menos.


Que tiempos!
Tu yá nun coinciste essa pobreza, cula graça de Dius, i las outras tamien nun andában melhor que tu.
Uas andarien, outras nó, arrespundi.
Agora bieno-me a la lhembráncia ua stória.
Era un die de Santo Amaro ó de Nuossa Senhora, ua fiesta de Eimbierno. Tenie parende treze anhos, bá, catorze inda nun tenie. Era ua mocica. L baile era nos currales de las canhonas adonde agora ye la casa de Martinho. Tenie que ser ende por causa de ls lhudrigueiros de la ruga. You trazie ua saiíca cor de binho dua lhanica ruin i que nun era mui caliente.Cumequiera tenie friu cun eilha. You parece-me que si tenie cumbinaçon, si, claro que tenie mas faltaba-me l´einauga i cumo la saia nun era caliente deixei por baixo outra de cotin, toda sbordada, assi cun uns filarpos por baixo, de la barra star a çfazé-se i que se bien se disse ua boltica a beilar. Apuis tube ua einauga mui guapa.
Staba a beilar cun Sabel Bárbela que éramos mui amigas. Apuis dous rapazes benírun-mos a zapartar i nós nun quejimos beilar cun eilhes. Nisto ua tie biu i dixo-mos: ala a beijar cun ls rapazes, la giente ten que beilar cun todo mundo!
Nós alhá fumos a beilar mas you nien daba las buoltas cumo debie, por bias de nun amostrar ls filarpos...
Que bidas!

terça-feira, 16 de novembro de 2010

Stá tan guapo l Praino!


Salido ne l Jornal Nordeste de die desasseis de Nobembre.


Quando miro pulas jinelas, ye un mundo de quelor que se m’apersenta i me cumbida a caminar por esse termo. Ye ua altura de l anho guapíssema, esta de l´Outonho, neste cair de fuolhas, apuis que las arbles realizórun sous suonhos dastanho. Mais suonhos chegaran cun la Primabera i assi se seguirá l camino nua renobaçon sien fin.
La yerba medrou, cortou la sequidade i anchiu-le la barriga a la cria i ls rocos fúrun salindo, apuis de las purmeiras augas. Al alrobés, las árbles fúrun perdendo l berde i, cumo cun pena de deixar a sue mai, fúrun-se matizando de burmeilho i amarielho, cada beç mais andebles, anté que un die de maior eiraçada bolaran i an xaragones passaran l Eimbierno.
Yá haberá ua manada buona de anhos que nun besitaba l Praino neste meio de Nobembre, este tiempo an que l termo ten las quelores de la paleta cun que pinto, la paleta de las quelores de l Outonho. Cumo un se sinte pequeinho cun este arrebento de quelores de la natureza!
Chubi a un punto de l Sierro, d’adonde se béien alredror bistas quaijeque sien fin i, al ber tanta belheza, chubiu-me ua eimoçon anrebulhada an nostalgie, tan grande que las lhágrimas se me sgubiórun cara abaixo. Alhá me quedei sintada nua cantarie an pie ls panes. I you que pensaba que nun acharie yá panes! Ende stában, nua berdura rala a deixáren ber la tierra burmeilha, las folhicas de l trigo cun priessa de se fortalcéren para nun se tumbáren cun la gilada i l çanceinho.
Ls carbalhos de las plantaçones que éran fuogo bai para quinze dies, agora son dun castanho fuorte. Ls carbalhos i touças quieren-le ganhar als castanheiros an belheza, mas nun son capazes, eilhes nun ls déixan i, a la par de las fuolhas, cuntínan a deixar que ls pelhiços se báian abrindo i las castanhas relhamposas pínguen ne l chano. Ls freixos de cerrados mais abaixo yá stan çpidicos dando ua quelor acastanhada als cerrados, anquanto ls ciedros i pinhos se manténen siempre berdes, seia qual fur la altura de l anho. Cun sous berdes bibos i secos son fuolhas deste manhuço de flores amarielhas i burmeilhas cun que se cubre l termo.
Hai ua serenidade outunhal anfenita an toda la natureza, la mesma de mulhier cun filhos criados, arrolhando ls nietos cun toda la sabedoria dua bida.
Outonho ye doçura an fuolhas que se çprénden i póusan an rugaços calientes, doces bércios.

Adelaide Monteiro



UA LHÉNGUA SIEN LHITERATURA NUN SUBREBIBE

Anterbista salida onte, l die 16 de Nobembre, ne l Jornal Nordeste.


diç-mos la scritora mirandesa Adelaide Monteiro, cun quien fumus a falar apuis de haber salido l sou lhibro de poemas Antre Monas i Sbolácios, pula eiditora Zéfiro. Ye este un “lhibro screbido por ua mulhier cun l sentir de mulhier”, botando acá para fuora l que le bai na alma, traiendo cachico de l que fui la sue nineç na Speciosa, tierra adonde naciu ende por meios de l seclo XX.
Ne ls readdeiros dous anhos Adelaide Monteiro ten sido la scritora mirandesa que mais ten publicado, seia nesta Fuolha Mirandesa, seia an blogues, subretodo ne l blogue http://frolesmirandesas.blogspot.com i tamien ne l sou blogue pessonal http://especiosameuamor.blogspot.com/ Adelaide ye ua artista que scribe poesie cun grande senseblidade i tamien, stando agora a purparar ua sposiçon de quadros que pa l anho que ben poderemos ber.
Hai que ler cun atento l que mos diç Adelaide Monteiro subre la lhéngua i la lhiteratura mirandesas, adonde las mulhieres stan a ser un causo sério que hai que mirar cun atento, puis dende puode benir muita cousa nuoba pa la lhéngua mirandesa. Mas deixemos la scritora falar eilha mesma, culas sues palabras.

Hai quanto tiempo scribes mirandés?
Ampecei bai para dous anhos, ne l die un de Janeiro de 2009, quando criei un blogue an mirandés. Sabie falar la lhéngua mirandesa zde nina, mas nun la screbie. Apuis, ampecei a screbi-lo tal i qual cumo la falaba, cun muito erro. Tube cuncéncia de que, para algua beç l screbir cun culidade, you tenie que ampeçar de algun modo i apuis ir daprendendo als poucos i al modo que screbie. Aprende-se a screbir screbindo. Assi fiç i assi cuntino a fazer, studando-lo até que nun me quéden dúbedas.

Qual fui la tue eideia al screbires este librico?
Quando ancomecei a screbir, nunca me passou pula eideia que algua beç eirie a screbir i a publicar un lhibro. Fui screbindo l que me iba n’alma i, al mesmo tiempo que screbie, iba publicando todo ne l blogue.
Apuis que me fui perpuosto publicar un lhibro, senti-me hounrada porque desta maneira, darei un pequeinha ajuda nun solo pal zambolbimiento de la lhéngua, mas tamien ua ajuda ne l registro de la stória de l miu pobo que desta maneira nun se apagará cun l tiempo. Ua beç que l mirandés era ua lhéngua oural, nun habendo quien screbira, la stória nun passarie pa las giraçones feturas.

Puodes caratelizar l tou lhibro para que las pessonas sában i assi l conhéçan?
L miu lhibro ye de poesie. Screbindo l que me bai n’alma, sien poner las palabras nua cadena, l lhibro ten que tener pula cierta muito daquilho que sou.
Muita beç l sujeito poético sou you mesma; outras bezes nó. Atrabeç de la scrita fago-me atriç, ancarno ua personaige, ua figura, i boto para fuora ls sous sentimientos cumo se fura you la ama deilhes.
Hai ne l miu lhibro muito de la mie nineç, muito bózio acontra las anjustiças de l mundo, acontra las anjustiças subre las mulhieres. Ye sien dúbeda, un lhibro screbido por ua mulhier cun l sentir de mulhier.

Que amportança cuidas que ten la lhiteratura mirandesa pa la nuossa lhéngua?
Ua lhéngua sien lhiteratura nun subrebibe. Ye cumo ua pessona que resfuolga mal i nun trata la falta de aire cun pírolas; a ua dada altura atafanha-se. Assi ye cun las lhénguas sien lhiteratura, ban-se perdendo cousas, bocabulairos, stória, bai-se la ouralidade zbotando. Sien lhiteratura deixarie de haber ancentibo pa la studar porque nun habie por adonde i als poucos quedarie tamien sien aire, i la lhéngua morririe-se.

Bás a cuntinar a scribir i se possible, publicar nuobos lhibros?
Screbir para mi yá ye ua necidade, an poesie ó an prosa, rialidade ó ficçon. Screbir fai parte de ls mius dies.
Publicarei, cun muito gusto, siempre que tenga ouportunidade, an prosa ó an poesie.

Cumo abaluas la situacion actual de la lhéngua mirandesa i l que achas que debe de ser feito?
Para alhá de l que fui siempre feito puls porsores i studiosos, çque fui oufecializada la lhéngua, muito se fizo a níble de scrita nestes trés ó quatro redadeiros anos, atrabeç de ls blogues i de lhibros. Hai que cuntinar l caminar i muita mais giente tenerá que se aponer a screbir, a aprendé-la, para que la lhiteratura tenga cada beç mais culidade.
Muito se fizo neste último anho a níble de l´outarquie. L redadeiro die de la Lhéngua Mirandesa, die desassiete de Setembre, fui un marco amportantíssemo i que a miu ber se ancomeçou a muntar la máquina pa l zambolbimiento de l Mirandés, ua beç que essa máquina fui anstitucionalizada.
Hai que seguir cun todos ls porjetos que ende nacírun, cumo ampeço para apuis siempre abançar.
L Stado ten que dar apoio, ten oubrigaçones an relaçon a ua lhéngua de Pertual que nun stá a cumprir.
Un punto mui amportante pa l zambolbimiento ye ansiná-la cada beç mais i a mais giente, mesmo a giente que nun seia mirandesa i, subretodo falá-la an família para que seia an mirandés que ls ninos fálen an casa cumo se passaba cun nós.
You sei que nun ye fácele, que anfeliçmente ls ninos stan l mais de l tiempo a ber telbison ó ne l cumputador, mas cabe-le als pais essa ourientaçon.
Tamien sei que muitos pais inda cúidan que, falando an mirandés, ls ninos nun daprénden bien l Pertués. Ua falsa queston. Todos ls ninos son capazes de daprender, todos nós aprendímos i nun fui por tener falado mirandés an ninos que falamos mal l Pertués i nun fui tamien por esso que sentimos algua deficuldade an fazer ls nuossos studos.
Falar mirandés ye fundamental para que la lhéngua nunca se muorra.

Anterbista feita de Amadeu Ferreira




Ua manhana de nubrina (a tapar estas quelores)





Un ancontro cun l lhobo ó raposa, einesperado, uas bistas curtas anque las bistas séian lhargas, un recio a meté-se-me ne ls uossos, ua resina de star an casa, ... un die de nubrina cerrada an que l loinge ye mui acerca.
Pérden-se-me las palabras por estes caminos cun l chano molhado, adonde ls pies resbálan, las letras me fúgen na rebuolta de l tiempo, adonde las quelores de Outonho se me tapórun cun las goticas de la nubrina cerrada.
Miro palantre mas acaba-se-me l camino pa ls uolhos, la cabeça cansa-se-me.
Nun déixan de ser guapas las bistas adonde somos capazes de chegar, porque einigmáticas, porque ancierto l que para alhá bibe, porque todo stá anrebulhado an papel de seda a deixar ber solo pouca cousa, an meia znudeç sensual.
Yá tirei retratos para quedar esta nubrina marcada ne l calendário de la mie preséncia ne l Praino, neste Outonho de scassos dies na Speciosa. Porque anteimamos an seguir las stradas tanta beç, cumo formigas nos sous carreirones quando ándan a ancher ls celeiros de l formigueiro?
Porque nun pararei you neste castielho cargado de mofo, presépio de tanto anho, adonde l mofo se séca ne l Berano mas cun las pormeiras augas lhougo berdega, presépio siempre feito, a cada anho cun menos figuras!
Anque guapa, la nubrina fai-me doler la cabeça, anque séia ne l Praino. Gusto de bistas lhargas adonde ls mius uolhos béban auga nas punticas de ls cabeços adonde chégan a sue quelor cinza azulada de tan loinge séren, gusto de deitar ls mius suonhos nas ourrietas i spertar ls pies nas rebuoltas de ls caminos soudosos de passos.
Assi, nun me abinturo pul termo. Nó porque ténga miedo, ls lhobos yá nun me méten miedo zde que andube a caçar liones i zde que las cuontas que an nina me amedruncában se zeliran na mie mimória. Tengo miedo de ls perros de ls pastores, siempre tube. Inda onte, ls sonidos de ls chocalhos acerca de l camino por adonde habie de passar me fazírun atrabessar cerrados, saltar paredes, para salir muito mais adelantre. Són tanto perro i tan medonhos que me parece que ls lhobos al pie deilhes son berdadeiros cordeiricos.
Anté que l sol nun sperte atrás de l cabeço de l Sierro i me almeie ls amarielhos, burmeilhos i ocres de l termo, porqui me quedarei a scarbar l lhume i a fazer la marmelada, roubando a la casa ls oulores a marmelos.

domingo, 7 de novembro de 2010

Hai ua madrugada

Hai ua madrugada an cada die i hai ua scuridon a anfilar cada madrugada i,... hai ua ourora.
Sintada na ourora que loinge inda bén, stribada ne l siléncio desta spertina, scribo cun la mesma necidade cun que resfolgo, lhimpando l sangre de l gás benenoso para apuis antrar l ocçigénio i se renobe.

Hai cousas que tengo que fazer para me mantener biba por drento, botar para fuora l que bai n´alma, an lhibros ó an telas, adonde quedaran seinhas, ajuntando l passado cun l presente i caminando a caras al feturo.
Si, porque tal i qual l´aire que mos entra pa ls pulmones i que sien el mos atafanhamos, tamien la bida sien sprança de feturo, mos mata als poucos…


… Tenes ua lhágrima a atalancá-te l riu que nun deixa que ls tous uolhos béian la lhuç. Tenes ua tristeza a cerrá-te l´alma que nun te deixa caminar.
Tenes ua friaige a anregelá-te l cuorpo que nun te deixa ber l mar
i nel biajar.
...Fai de l miu ombro la resbalina para essa lágrima para que se sgúbie i te deixe l riu suolto!
Nun la lhimpes, anque l lhenço seia ameroso!
Deixa-la cair ne l riu, para que cun eilha l carambelo se scáche!
Apuis, hás-de tirar deilha l sal para que nun mate las flores.
Rega-las, mas nun se te squéça daqueilhas acocadas ne l rugaço, a murchar!
Ls puolos medrarán, las quelores abibarán, debrebe quererás soltá-te
ne l ouciano, debrebe caminarás serena.
Que cousa tan guapa
ye ua flor regada,
nun rugaço de mulhier!

A seguir a cada madrugada hai un sol naciente, a acabar cun la scuridon…

quarta-feira, 3 de novembro de 2010

Screbir por screbir

Stá soalheiro l die neste outonho. Crecírun ls choros de las árboles, cun la chúbia. Çpíden-se agora de las fuolhas que ban bolando, bolando, até que se caien cun sonidos quaije que xordos, mas cun sonidos, si, i apuis se ajúntan a formar xaragones. Hai un sonido ne l cair de la fuolha que, stando un atento, se sinte.
Pa l´anho serán tierra que ajudará a medrar outras fuolhas, neste ancessante ciclo de la renobaçon de la natureza.
Stá ameroso este outonho, al menos eiqui.
Las rosas tornórun al jardin i ls miosotes stan a florir an sue pequenheç i singeleza dun azul de cielo a puxar bioleta de naçer de sol. Rien-se par´un quando ls miramos.
La beladona yá se arreculhiu na sue cebolha, las carbalhas anfeitórun l die de Finados i quando se scapáren, restará la camélia que se porpara para, juntamente cun l azebinho i la streilha burmeilha, anfeitar las casas ne l Natal.
Nestes tiempos an que bibimos, neste mundo de eiconomie global, hai de todo todo l´anho i, anque nun téngamos flores ne l jardin porque se amedruncórun cun l friu, tenemos flores chegadas doutros países i de stufas, guapas, eizóticas, alguas de mistura genética que yá de coubes se fázen flores.
Mundo eibeluído ye este an que bibemos, ténicamente, cientísticamiente, pal bien i pal mal.


segunda-feira, 25 de outubro de 2010

A remexer an einutelidades



A remexer an cunferrumes i cousas einuteles de que la casa stá chena nesta sociedade de cunsumo, an que tenemos serbiçios de quemer i muita outra cousa que nunca ousamos, ó porque téngan cercadura de ouro i se strague na máquina i lhabando-ls a mano, stragamos l tiempo que poderiemos star cun amigos, porque, ye para amigos que ls ponemos na mesa, ó porque nun queremos que se zapareilhe l serbiçio de cristal porque yá nun se fabrica l modelo, ó porque stá a cheirar a mofo quando queriemos poné-lo ne la mesa porque la casa queda nua region húmada i yá nun dar tiempo de lhabar. Nesta altura dou-me de cuonta de l quanto somos boubos por tener tanta cousa an casa. Bien fázen ls jobenes que solo quieren l eissencial.
Tanto atrenate tenemos an casa, nós que mos criemos cun tan pouco!
Quando ye assi bou a parar a la casa pequerrica adonde me criei i torno a quemer ne l prato redondo cun un garfico de fierro, todos puostos alredor de l prato, para cada un sou, drumir na cama de fierro cun cobre amarielho, lhaton, tiro l bestido de ls fiestas de l´ arca, alhá guardado ambuolto nun panho de lhino para que nun quéde amarielho. L mínimo, scassamente l mínimo.
Tanta cousa scusada tenemos agora! Secalha fui por tenermos tan pouco, mos dou para ir anchendo la casa cumo quien, cun ua anchideira enche un chouriço i lo bai apertando para que nun quede cun ningun uoco.
Hai ua cousa de bantaije, hai mais trabalho para las mulhieres de la lhimpeza…




sábado, 23 de outubro de 2010

L causo de l BPN

Hai cousas que nun antendo neste paíç i ua deilhas ye esta de l BPN.
La geston fui l que fui, un zbaziar de capitales pa ls bolsos de mais que muitos, denheiro que era duns i doutros, muito de giente mui poderosa a la cierta i por isso se decidiu cumo se decidiu. Se ls depositantes fussen solo pequeinhos aforradores, secálha tenie ido lhougo al fondo i l goberno nun se agoniaba cun l zastre financeiro.
Apuis, para eibitar l zastre financeiro, l stado anchouriçou-l quatro mil milhones de ouros i nacionalizou-lo.
Agora, inda cun la situaçon líquida negatiba, diç que ten que l oumentar l capital an quatrocientos milhones de ouros, para que ls rácios quéden eiquelibrados que ye l que ye perciso apuis que se lhimparen ls atibos cun las probisones eizistentes. Apuis disso l Goberno bai a pribatizá-lo.
Ora l que a mi me mete uns facanitos na cabeça ye que la benda nun será por menos de 180 milhones de ouros. Dízen inda que quien l mercar tenerá que meter capital i cunstituir probisones de 700 milhones por bias de l zeiquelíbrio por causa de eicesso de pessoal, de l créditos cun garaties ancobrábles etc etc l que se bei que puls bistos cuntinou a ser gerido nó mui bien...
Ora antón, a ber se hai ua alma que me splique, porque you nun antendo nien que rebire la mie cuntablidade d´alrobés.
Anton méten 400 mil i apuis bénden por 180 mil i dízen als pobres cidadanos que nun sal de l ourçamiento de l stado???
Yá staba perbista ua berba no ourçamiente de anho atrasado que nun fui gasta. Mas que me amporta que steia, até podie star hai mais tiempo; la zpesa só se fai quando se fai i se nunca se fazir la berba alhá stá...
Porquei nun ye bendido cumo stá i quien l compre que l meta l denheiro?
Anton, i se nun aparecir cumprador? Cuntina a ser essa sangressuga a chupar-mos l pouco sangre???
Mais ua ampresa pública a ampobrecer-mos i cun ademenistradores a ganhar lhargos miles por més?!...
Anton la defrença quien la pon, fuora yá l que habie salido antes?...
Fai-me lembrar la díbida de l sumarino... Anton ye perciso alguien doutro paiç, neste causo Alemanha, benir a dezir a estes boubos que mos gobérnan que essa díbeda ten que ser cuntablizada para se calcular l défice????

Haba pacéncia!!!

domingo, 17 de outubro de 2010

Sinto-te





Sinto-te an cada fuolha que piso ó barro, an cada resfolgar cumpassado de manhanas mornas, tan mornas que la maiorie de l paixaros inda porqui cántan, sien se dáren de cuonta que las árboles debrebe perderan las fuolhas todas i cun eilhas la chabola.

Sinto-te nesta yerba a medrar, punticas adreitos a la lhuç, cumo paixaros de cabecica lhebantada i bico abierto quando persinten la mai a chegar cun l bicho.
Berde, tan berde esta yerba de tiempo de bendimas, de sementeira, de chano a relhampar nas sues aranheiras rente al chano, cargadas de ourbalhos.

Sinto-te neste sol cun ua lhuç bruxa, antre l chama i l bai-te, antre la gana de quedar a botar calor i la priessa de se ir a calcer las praias de outras paraiges.
Sinto-te neste tiempo morno, dadondo quiero retener ne l cuorpo la calor cun que çfaga les carambelos de l´Eimbierno; acoco-me a ti, cumo nina an xal de sue mai, naquel nial tan sou, mai i filha an porfeita quemunhon.

Sinto-te neste correr sereno de sangre nas benas i artérias an que ls toques de tue piel bótan oulores de bino abafado i castanhas que me amburráchan i me fázen segui-los.

Sinto-te na sede de que nun te baias, nas súplicas quaijeque sumissones, a las bezes quaijeque ditadura cun ordes, cun pragas de zaspero para que me acoques siempre, até que la Primabera buolba.

Sinto-te, … ne l miu cuorpo a dar seinhas d´auga, cholos calçados que tanto me pésan…

Deixa

Deixa que camine a miu passo, sien cornómetros que me ampóngan l caminar, porque nunca ua mulhier gustou que l pongan cornómetros adonde quiera que seia: ne la mesinha de cabeceira, na mesa, ne l café tomado cun amigos, na banheira quando ten que dar la buolta a la faceira i a las tierras fuora de marras...

Deixa que biba cada palpitar sereno de l miu peito, cada sonido de l biolino que a las bezes me mora andrento, reissenhor que chora, que spira sous dies nua fraqueza de muorte mas nun repente trai la fuorça de óndias de marés bibas, apressiadas an sous solstícios.

Deixa que bote cada pincelada an sou sítio, ua apuis outra, fuorça ne l pincel acontra la tela, dies, minutos, anhos, tela a que l falte siempre algo por pintar.

Deixa que junte letras, palabras, poemas, nua fuolha adonde cada metáfora ancaixe, cada sonido de eimoçon caba.




Deixa que te cante cun la boç que me fui restando dun caminar de gorja, te cante baixico, para que ls sonidos nun abáfen ls que me dá la natureza.

Deixa,...mas nun me deixes, porque te agarrarei cumo a silba,... bida!

Jardins premitidos




Toca,
an cada milímetro de piel,
an cada filo de pelo stendido
ne la fronha de ls dies,
an cada batida
ne l ouliar de las nuites.

An cada toque
çcubrirás un oulor:
brabiu de stebas,
doce de jasmin
ó amargoso de scobas,
eimaculado de çucenas
ó amburrachante de papoulas.

De todas las flores
ye tecido un cuorpo,
jardin adonde se debe scabar
cun guinhas
ancabadas cun mestrie,
sien priessas,
sien arreceios de se afundar
ne la tierra acobierta,
ou de se perder
ne l retombo
de ls uoco sumidos.

Puodes lhebar al cielo,
puodes lhebar,
unicamente
a la borda de las scaleiras,
an caminos aprainados...

domingo, 19 de setembro de 2010

Desta baranda-04


Entra-me Setembre casa adrento, atrabeç dun sol relhamposo, morno, que nesta manhana benciu las anubradas que onte a la fin de l die se me asparecie que traierien auga.
Lembra-se-me que nun bou a scabar las coubes, pensei onte a fin de tarde; asparece-se-me que eirá a chober. Scabei-las, seguindo aqueilha, que jeira feita nun mete priessa. A fin de cuontas acertei porque a esta hora, uito de la manhana ne l reloijo que se me assoma na pantalha, l sol bén a dá-me ls buonos dies eiqui por esta jinela a caras al Sierro i, mirando adelantre, atrabeç de la puorta de bidro ancha, puodo mirar ls touçones de la Malhada i de las Guiras yá todos campantes a recebir ls buonos dies deste sol de quaije Outonho.
Dies lhargos me spéran para trabailhos que nun puodo deixar para naide, porque naide me ls fazerie, nesta mie pequeinha stadie porqui pula Speciosa.
Las maçaneiras i las pereiras stan a chamá-me, la ramalhada yá me dixo para cortar mais lheinha porque l friu i las giladas bénen siempre nun sfregar d´uolhos, la mie bida an Sintra que me chama, la mala que zde Júnio que stá siempre feita, las raízes que nun cómen la ceçon l tiempo que ye perciso an cada sítio, l cuorpo a perder fuolhas a pedi-me çcanso, la mente a crer criar i percisar mais téntio. Porque cuorro, sabendo que nun chegarei!?
Será que you como cachos de tiempo, bingando-me de ls cachos que el me come!?
Nesta manhana de Setembre, cheira-me a figos acabados de colher, a ubas cargadas de ourbalho a mirá-me, a castanhas a inchar ls pelhiços, a tematada cun cibicos de pimientos, anriba de las sardinas cozidas, comidas nun suco de la binha, a mosto, a bagaço spremido, a masseirones de madeira, a tierra anfeitada de aranheiricas cargadas de lhágrimas de la nuite húmada, a cielo, a paraíso. Passo ls oulores pa la pantalha, ls dedos ténen mordisquina i nun quieren lhargar ls botones deste monte de filos an jogos eiletrónicos, quieren mais, siempre mais que aquilho que l tiempo l stá a dar…
Lhebanto-me, bou a meter ua buxa al cuorpo para que ls tuoros de la lheinha nun seian tan pesados i bou-me a mie bida.


sábado, 11 de setembro de 2010

Praias de diuses...

L altenoble iba baixando la sierra an remissacos, antre oucaliptos i pinhos, mui berde se acumpararmos cun la sierra antre Monchique i Aljezur. Sierra guapa, anque scadal çque mos apareciu la tabuleta de l cunceilho de Aljezur, alrobés de l berde que ye para trás, na region de Monchique.
Chubimos al Castielho de Aljezur, aquel que fui l redadeiro a ser cunquistado als mouros. Guapas bistas se abistan deiqui.
Apuis fui l remissacar a caras a Sagres pul cuorpo daqueilha sierra i, an cada priega de la sue saia mos aparecie l´ einauga beije cun rendas brancas a sbolaciar fuora de l´auga, arena fina i la scuma de l berde fantástico daquel mar de la Cuosta Bicentina.
Ua marabilha aquel mar i aqueilha paisage!
You adoro l mar i todo l que el me dá: lhiberdade al mirá-lo, lhiberdade quando nel entro, lhebeza de mobimientos quando nel me abinturo i l´abraço.
L mar de la praia de ls Caneiros, mais calente que las de la Cuosta Bicentina yá me sabe de cor:
Ls mius miedos, las mies abinturas, ls mius géstios i la sue auga yá sabe an que músclo me debe sgodar para salir d´alhá campante.
Onte you staba arreciosa de las sues óndias i el dixo-me: mas se an Júlio stabas tan abintureira, porquei andas agora acagatada de mi se you nun stou mais quemilon?!
Cun estas palabras acabei por antrar i alhá andube a nadar i a dar poulos a cada beç que la óndia era alta. Até l nadador salbador Bruno yá sabe até adonde puodo ir! Siempre son mais de binte anhos, era Bruno un garoto a acumpanhar sou pai i you ua joben mulhier.
Agora hoije que besitei muita praia de la cuosta Alentejana cun mais cuidado de l que tube siempre que por alhá passei an biaije, drobo-me para cun tanta belheza, pula perserbaçon de la natureza i sobretodo por todo aquel termo quaijeque natural.
Algarbe, you cuntino a perferi-te porque la tue auga ye sien cumparança mais calentica, eicencial para mi que sou ua parreca, mas tengo a dezi-te i sobretodo als algarbios, que son las praias Bicentinas ua cousa de diuses, un paraíso, sien acumparança cun mais qualidade que las buossas. Quanta boubeira fazistes i l pior, inda cuntinais a fazer!
Apuis, al modo que íbamos antrando an mais ua praia, cada ua mais guapa que la outra, puse-me a pensar que tenemos un paíç guapíssemo, cun muita potencialidade an to ls domínios, i, cumo ” Velhos do Restelo”, cuntinamos a nun acarditar an nós própios, deixando assi fugir ouportunidades que outros países aporbeitan.

quinta-feira, 9 de setembro de 2010

L berde ourbalhado


Bou a caras al mar
ne l berde de ls tous uolhos
I alhá me quedo
sien me dar de cuonta
de que l mundo
nun cuorre, mas bola.
Alhá sinto las óndias a sgodar-me ls sentidos,
apanho búzios para ls poner ne la oureilha
para quando loinge,
ls stribe a la cara,
an fiestas de beije madreperla.
A las bezes persinto an tous uolhos
cardumes tristes,
perdidos an lhabirintos,
a fugir de la lhuç
para se scundéren nas perfundezas de ls corales,
a angurriáren-se cun la fame,
nesse mar de salinas,
relhuziente cumo mica.
Apuis,
miras-me cun la lhebeza de las flores,
cun la prefundeç de ls beneiros de muntanha,
a manar ne la mie naciente
a tembrar de priessa...
L berde de ls tous uolhos ye de yerba ourbalhada
ne l cerrado de ls mius deseios...

segunda-feira, 6 de setembro de 2010

Mira l riu...




...apuis mira l riu que cuorre sereno alhá ne l fondo, augas berdes que al chegar a la fin de la caminada se misturarán ne l berde de l mar i mar serán, rebuotas augas a scumar la raiba de la derrota de tener deixado de ser riu i al mesmo tiempo a bibir la lhiberdade de nun tener bordas que l´apérten las tripas.
A las bezes sintes-te riu, outras bezes sintes-te mar i outras hai an que te sintes ua lhagona sien auga adonde ls ranacalhos teneran que furar ne l lhodo para guardar an sous foios las cantigas de beranos strelhados de souturdie.
Mira l riu, tanta beç castanho, a arrastrar l que la mundiada l deixou an sous braços, sigura l riu, atraca l barco para que nun se çfaga an cachos, serena l cielo que amenaça outra mundiada…
Chacualha l riu que te muorre n´alma, alhebanta belas, andreita l barco, nabega ne la corriente que a las bezes tenes que eimbentar…


sexta-feira, 3 de setembro de 2010

La ida

Sento-me ne l chano, doce cumo miel
Camino-te çcalça, sentindo tue piel
Bestida de nubrinas, de benairos çpida
Sinto-te por drento, choro-te na çpedida

Stendo ls mius braços nun abraço einfindo
I assi quedo, pensando star cuntigo.
Ah, se tu soubiras l que me duel l peito
Quando me bou, siempre deste jeito

Mas hei-de bolber, pormeto-te i juro
Para ancostar l barco an porto siguro
Dedos cruzados beiso, selando la pormessa
Para que me esperes, me abraces sien priessa

Ah, tierra querida se me quejisses tanto
Quanto you te quiero, i te deixo an pranto
Prendies-me ua lhançada, a la argolha de la bida
Nun me deixabas ir i dabas-me guarida

quarta-feira, 1 de setembro de 2010

Essa feiteceira, zaparece a la pormanhana


Chegueste cun pezicos de lhana, pies arribe l chano para nun pisares las tábuas de l corredor de mie casa i nun me spertares. Pareste a la antrada de l miu quarto i ende quedeste colgada nun filo dua aranheira. Baliente aranhon que te sigurou, a ti que nien cun rateira i formiga d´ala nunca naide te acaçou!
Peguei nun lapç i einergicamente ancomecei a zenhar subre un papel cinzento de lhustro, aporbeitando la lhuç que me botabas. Streilhas, muita streilha, solicas a tembrar i an custelhaçones. Apuis znhei-me alhá tamien, a seguir a la Streilha Polar, tomando sue funçon de andicar l Norte...
Bénus que siempre me mira çque naci, sigundo me dízen ls astrólegos, nun podie faltar, l planeta de l amor i de la cençualidade. Tamien l znhei.
Todos alhá quedemos ne l firmamiento de ls mius suonhos, adonde, pula pormeira beç fui streilha na filme de abinturas. Quedei naquel cinzento, anhos lhuç de ti i séclos lhuç de ls mius lhençoles frescos de ourbalheira d´Agosto.
Apuis, de la punta de la custelhaçon, botei-me agarrada a ua cuorda para te alcançar i drumir nun de ls tous galatones.
La cuorda soltou-se.
Caí zamparada nun mundo sien fondo, muito mais que l Poço de la Muorte ne l Naso. Faltou-me le resfolgo i, an fraçones de sigundo çpedi-me de todo… Ai Jasus que me bou a morrer! Perdona-me por tanto te tener aborrecido...
Cunsante abri ls uolhos, stabas guapíssema, a çponé-te...
La lhuna, essa feiteceira, zaparece a la pormanhana.
A las bezes! A las bezes!


segunda-feira, 30 de agosto de 2010

Toca palantre!

Anda
Nun páres
Nien que te pareça
Que ls tous pies
Stan colados
Al chano que pisas.
Ri-te
Mas ri-te muito
Nien que naide te beia
Las risas.
Ri-te
Ri-te anque solo seia
Andrento de ti
Mas ri
I sobretodo
Ri-te de ti…
Solo assi
Bibirás bien cuntigo
Te perdonarás sien peniténcias
I an tous pesares
Solo berás
Pequeinhas cumenéncias.
Ri-te…

sábado, 28 de agosto de 2010

Anque seia Eimbierno...

Á Maio florido
Que me bás traendo
Anho apuis anho
Las quelores d´Outonho
Biste-me de fuolhas
Que me baian calcendo
Las nuites, ls dies
Que me ban correndo
Biste-me de flores
Anque seia Eimbierno!
Per fuma-me cun oulores
De stebas i scobas
De rosas brabas i de madressilba
Pon-me ne la cabeça
Ua grinalda de flores
Biste-me de Maio
Anque sinte delores
Biste-me de quelores
Anque seia Eimbierno!

sexta-feira, 27 de agosto de 2010

L brabo colhi

Ls pies na ourbalheira
Las manos na silbeira
L cuorpo colgado
De l cielo anubrado

Ne l cerrado adonde antiempos
You era bueira
A la selombra de ls freixos
Colhi ourtelana de ribeira

Que termo tan guapo
Que hoije corri
Cun miu cuorpo brabio
I brabo colhi

Colhi poeijos i ouriegano
Cun fuortes oulores
Colhi moras i brunhos
Para fazer licores

Bendita natureza
Que tanto me deste
Abençoada manhana
Que me refresqueste

segunda-feira, 9 de agosto de 2010

Bagamundiando ne l sereno

Nesta nuite an que la lhuna çposou outro lhado de la tierra i anspira poetas doutras falas, las streilhas son más relhuzientes i las aldés an custelhaçones parece que stán más acerca. Las belas que acendi andrento de poticos queloridos ténen sue lhuç a tembrar, anque l aire se tenga calhado. Apiscórun a las lhuzes celestres, aqueilhas abaixórun por sues scaleiras para ber que cousa era aqueilha na cortina dua aldé i porqui se quedórun, eilhi abaixo al pie de l poço. Las lhuzes de riba de la mesa adonde al strelhumbre scribo, stan a trembrar de tanta eimoçon de tal besita. Cháman-las para ber se you beio melhor ls botones de l cumputador, mas cumo que puxadas por ua força benida de nien sei dadonde, cumo se fússen un óbni, ua atrás la outra, bán-se scapando.
Al strelhumbre, cuntino screbindo.
Solo este cachico ten lhuç. To l resto até la aldé stá an scuridon. La mie perra deitada acerca ls mius pies, stá atenta al que se passa, nun baia algun lhobo passar acá de la canhiça.
Ls ninos de la quelónia de férias inda stan a jogar a la puorta, oubén-se sues bozes i bózios de alegrie por stáren fuora de sue ilha.
Scuito bozes de giente a la cierta de fuora, benida de Fráncia, aporbeitando l fresco até tarde, agora que nun percisan de madrugar para ir pal trabalho.
Curto, mui curto ye l més de Agosto,… dezie-me l anho passado la amiga Teresa Capadora que bibe an Bordéus: Stou to l anho a pensar ne l més d´Agosto i apuis passa tan debrebe!
L ganado yá arreculhiu al curral i l pastor colga l cerron a la puorta l quarto de drumir, para que la merenda l sperte i, inda scuro, las oubeilhas ancomécen a pacer i se fárten antes que l sol caleça.
Cada beç menos bozes, cada beç más siléncio, cada beç más ls grilhos cántan sues cantigas que me chégan a cansar de tan repetitibos séren sous sonidos, cada beç más sola, solos tamien stán ls dedos que scriben la nuite cumo la canta l moucho que al loinge se oube piar.
Las custelhaçones stan atentas a que algun nino naça, para, cumo dízen ls astrólogos, l traçaren sou çtino, cunsante stán znhadas ne l cielo a la hora de sou pormeiro bózio. Assi splícan cun l mapa astrológico, aquilho que cad´un queda no que l parece.
La aldé drumirá nun torpor porfundo até que l galho anuncie soutordie.
Sólo ls grilhos i ls mius dedos inda bagamundeian ne l sereno de la nuite…

Risas adiadas

Torna a haber sunrisos de ninos ne la Speciosa. Yá bai para trés anhos que assi ye. Ls caminos énchen-se de queloridos bestidos i l cielo, neste siléncio, enche-se de sonidos alegres a la maneira de ls ninos spanholes.
A zafiá-los stában ls grilhos nesta nuite serena i sues bozes me chegában a la baranda almiada por lhanternas cun belas, colgadas de l´arble i pequeinhos castiçales queloridos subre la mesa, mercados an Stambul, dán a esta squina adonde me sento cun amigos apuis de cenar, un ambiente de antemidade.
Nun ténen cantado ls ranacalhos , talbeç porque ls charcos stéian secos, talbeç porque stéian tristes. Seia l que fur fázen-me falta. Ye cumo que ne la ourquestra fálten ls biolinos.
Agora que quedei sola an miu siléncio, agora que ls ninos de la quelónia de férias de Ibiza yá se drumiran, you quedo a eimaginar cumo serie la aldé feliç cun estes ninos to l anho.
Apuis arreculando ua porrada buona de anhos pensei que ne l tiempo an que me criei, talbeç inda fúramos an maior númaro, mas que triato nun faziemos cumo estes l fazírun hoije ne la antiga scuola porque l nuosso tablado era un tablado de l trabalho ne l termo.
Como ye cruel l mundo que nun dá cundiçones a la maternidade!
Cumo há-de haber muito nacimiento neste paíç se la grande parte de la giente joben stá zampregada ou ten trabalho precairo!!??
L´outurdie staba you a oubir las notícias ne l rádio dadonde me chegaba la boç dua senhora que dezie: L trabalho precairo multeplica-se to ls anhos, somos ls terceiros ne la Ouropa, la giente a recibos berdes( diga-se que son azules, mas quando habie amposto porfessinonal si éran berdes) medra a uolhos bidos. Ls recibos berdes son ua fraude que l própio Stado fai medrar. Cumo poderá ser tratado un trabalhador cumo andependiente se cumpre hourário, se ten patron ou un chefe que cuntrola l sou trabalho?
Cumo puode haber ninos se ls jobes ténen trabalho precairo?
Dezie la tie que habie sido criado un çucídio de maternidade para estas trabalhadoras i que poderien gozar sue lhicença, anque mais pequeinha que las trabalhadoras cun cuntrato de trabalho.
Mas será que estas mulhieres staran çcansadas an casa a cuidar de sou ninico, sabendo que l que ténen mais cierto ye séren sustituídas?
Será que alguien ousa cumprir l suonho de ser mai cun un ourdenado de quenhientos ouros i inda porriba, sendo andependiente çcuntar an cada més ciento i cinquenta i uito ouros pa la Sigurança Social? Se tebísse cuntrato çcuntarie apenas cinquenta i cinco i la çfrença siempre l iba dando para fraldas de l nino.
Haberá algua mulhier que se abinture a ser mai nestas cundiçones?? Sendo respunsable, claro que nó porque trazer un filho al mundo ye ua respunsablidade mui grande an to ls sentidos.
Desta maneira, Pertual tenerá cada beç más la populaçon ambelhecida, las aldés morriran de pasmo por falta de sunrisos, l suonho de ser mai será cada beç más adiado i muitas nunca poderan saber la magie i felcidade de sentir un ser a mexer andrento deilhas.
Ténen ls gobernantes de to la Ouropa i an particular Pertual, tomar medidas mui sérias i eificazes para que la situaçon se modefique, puis que sien ninos nun hai feturo.

Risas adiadas por un tiempo porque siempre ls jobenes hán-de lhuitar para que las risas stéian cada beç más acerca a sou tiempo...


sábado, 24 de julho de 2010

Relhuzientes custelhaçones

Ye solo más un lhugar adonde me sento,
adonde pisei senaras de trigo
para ser formiga
an cerejeira de tuoro àsparo.
Eilhas doces, negras, fracas
que de tan fracas,
la carunha l salie nas costielhas.
I poucas, tan poucas!...
I guapas, tan guapas!...
Guapas, apetitosas i únicas,
cumo única ye l'einfáncia
feita d'oulores brabos...

Nun fui este l miu capulho,
La mie squina de ls siléncios
mas deiqui you puodo bé-lo,
alhá ambaixo na aldé, miu nial,
aonde siempre me chego,
debagarico...

Deiqui beio l sol a í-se,
bola caldiada
tocando l cuorpo de ls montes
adonde ls mius suonhos d'anfenito pousan.
I beio funtanairos
i beio fuontes
i cántaros ne l puial
sperando ua fala apressiada.
I beio todo,
beio todo, an nada...

Quando por fin l sol me deixa
i Bénus se me faç cunfidente,
apago ls candieiros de la rue
I beio candeias solamente
I beio ninos
i muita giente...
Giente que trabalha,
Sfarelando l pan,
sinte todo,
an troca de nada...

I depuis,
an cada casica,
cun sue jinela pequeinha,
you beio
l nacer dua streilha,
trémula, andeble, anquieta.
Atrás dessa, outras,
almiando serones
i na mie aldé you beio
relhuzientes custelhaçones.


Al siléncio

Nun conheço sítio adonde tanta streilha se beia, anque la lhuna steia quarto crecente, quaijeque chena.
Chubi a l´eilabaçon que me queda acerca de la casa de muntanha, dadonde se bei la prainada a to l redor, nun fura ua touça que tapa por un lhado las bistas de l marco giodésico. Cun la lhuç a tembrar, uas an Pertual, outras an Spanha, uas mais acerca i cun la lhuç mais acesa, outras más loinge i cun la lhuç que scassamente se dá por eilha, las aldés son custelhaçones. ye cumo se l cielo antrásse pula tierra adrento por antre l´ourizonte que se scapou.
Por sfregantes tornei al para trás l reloijo de l tiempo, muito anho, al tiempo an que a la nuite, essas aldés drumien de lhuzes apagadas.
Agora, apaguei las lhuzes de to las aldés, i, an cada houmilde casa cun sues pequeinhas jinelas de cantarie, acendi ua candeia que alumeia la antemidade de sous siléncios. Tamien las mesmas aldés cuntinan a ser custelhaçones, mais antemistas inda, lhuzicas singelas, quaijeque a apagáren-se cun la más pequeinha airaçada. Tiro de l cielo la lhuna para que la defrença seia más grande i l cielo scuro cun sues streilhas relhamposas inda entre más tierra adrento, cumo que las custelhaçones quejíssen fazer un beilado de streilhas ambas a dues, las terrenas i las celestres.
D´antre todas las custelhaçones terrestres, atento naqueilha que fui miu berço i, puodo ber l manelo de lhana preso ne la ruoca, las meias anfiladas ne las agulhas i ninos que al serano stan a oubir stórias, cun sues boquitas abiertas para que la eimoçon melhor entre ne l sue eimaginaçon de ninos.
Nua casa cun scaleiras de cantarie, ne la cozina de tábuas anchas beio-me you cun mius uolhos abiertos, un pouco assustada, a oubir ua stória de miedos.
Quando, apuis que bi que afinal l ´eidade yá me pesaba an mius uossos, senti que l´ourbalheira me habie molhado l algodon de ls farrapos que traie bestidos. Tornei para casa sien que percisásse de acender fócç porque la lhuna era quaijeque sol.
la custelhaçon Speciosa tenie candieiros ne las rues i lhámpedas que spargien la lhuç alredor adonde ls cínfanos i berboletas que a la ruoda deilhas andában, tamien eilhes relhuzien cumo se de streilhas se tratara.
Streilhas, muitas streilhas, solicas i juntas, bidas çque me antregue al siléncio de las custelhaçones.


Las bacas que ardírun

Parece que inda stou a sentir las quelubrinas!
Lembra-se-te inda de l fogo que queimou la loija de la tie Xorda, mai d´Abaristo, adonde mora agora Alcides, perguntaba-me Eidalina al meio dua cumbersa que habie ampeçado quando fui a mercar ua garrafa de gás a sue armana Eister.
Se se me lembra, dixe you! Fui ua eimage cun que sonhei muita beç, daqueilhas lhabaredas acerquita l miu quarto i las bi apuis que sali a la barandica adreitos al fuogo, tenie parende seis ou siete anhos.
Quando las campanas tocórun a fuogo i s´oubiu boziar, fogo, fogo, abri ls uolhos i era cumo se fura de die. Grande rebulhiço de giente a correr cun baldos d´auga de l poço de tie Einácia, agora dela família de tiu Alfredo, tius an riba de l telhado ne l meio de chamas. Debrebe, más auga, más auga, bózios, cuidado cun essa biga, sal dende que l feno yá pegou, las bacas yá stan a salir, cuidado, bai debrebe senó atafanhas-te, ai Jasus que inda pega ne la loija de tiu Luís i apuis nun hai quien l puoda atalhar i arde l quarteiron todo; auga, auga!
Nada se salbou i daqueilha casa restórun las paredes de piedra. L que más mos anquemudou foi ber las bacas a salir de la loija por sou pie i cun ls cuornos a arder i a botar lhuç cumo miles de candeias, afirmemos las trés. I l cheiro a carne sturrelhada que por muito tiempo me antraba pulas teilhas afumadas de l miu quarto.
Nien me quiero lembrar, dezie-me agora mie mai! Bien auga tirei you de l poço de tiu Alfredo adonde abaixei pulas scaleiras que l poço tenie i iba anchendo ls cántaros i baldos de todemundo. I apaguemos-l por todos. Las bacas acabou de las matar Abaristo, cun ua marretada ne la cabeça. Andában yá sien piel i cun ls cuornos a arder que até daba duolo.
Inda bien que bamos falando deste cumo sendo l pior. Buona seinha!

Caminos birtuales

"L gás de la candeia acabou-se, Jesé. Fazes-me l fabor de me acender un gamon que la lhuç de l lhume nun me stá a chegar para filar la lhana negra".

Esta cumbersa poderie-se haber passado ne l tiempo de mie abó. Muita beç oubie cuntar cuontas destas quando era nina, ou porque l gás se tenie acabado, ou porque se quejisse furrá-lo.
Ne l meio de la scuridon an que las nuossas aldés bibien, l pobo i l mundo an giral, un gamon chegaba para ber l manelo, la meia i todo l que fusse. Feliçmente stamos noutros tiempos i hoije nien que acéndamos todas las lhámpedas, nunca son sufecientes para ber l que queremos ber.
Tengo stado sien anternete. Adonde stou agora a passar férias questumo tené-la sien filos mas nun sei porque carga d´auga nun se me quier fazer la lhigaçon.
Nun tener anternete ne ls tiempos d´hoije ye tan malo cumo nun tenéren un gamon para acender, quando l gás se acababa. Quien stá aquestumado a ber to ls dies l mundo atrabeç daqueilha jinelica i de repente falta, queda an cumpleta scuridon.
Camino muita beç adreitos l cumputador i apuis biro cun las cantigas de la segada, que ye cumo quien diç, sien saber l que bai pul mundo i sien poder quemunicar cun el atrabeç de ls blogues i de todo un sien fin de caminos que podemos ousar atrabeç de l mundo birtual.
A las bezes lembra-se-me de l que me dezie mie abó Ana, l´ abó santa que tamien fui para mi ua anternete pul que me ansinou i me ajudou a medrar an to ls sentidos. Dezie-me eilha a modo de professie, l que outro haberie profetizado an tiempos, un home que se l prebenien las cousas feturas: quando l mundo stebir todo cruzado cun stradas, muita, muita strada, la fin de l mundo stá acerca.
Yá mie abó dezie aquilo porque l parecie que yá haberie muita strada, muito abion ne l cielo i outras cousas que a eilha l parecie yá fuora de quemun. Se mie abó bisse agora nun repente todas las cousas que las stradas birtuales mos puoden amostrar, morrie-se outra beç, de spanto.
Parece-me a mie que la fin de l mundo de la eignoránçie stá acerca cun todas estas stradas i, se era isso que al tiu se l prebeniu, anton si acertou an sue professie.
La fin de l mundo cun lhemites de frunteiras.

terça-feira, 6 de julho de 2010

La desertificaçon histórica de las aldeia



Era solo ua rua, you sei; era solo ua piedra cun ua pocica, uns puntones
adonde caímos tanta beç quando an pequeinhos ls queriemos passar a
correr. Ye pouca cousa, you sei, mas tamien sei que las cousas que mos
énchen l´alma son siempre pouca cousa i essas cousas bán zaparecendo sien que naide l beia l rastro.
Inda dous dies atrasado screbi l testo “ne ls remissacos de l tiempo”,
adonde falaba de la piedra ambaixo la moreira i de ls puntones la
ribeira, nun eimaginando que stában fugindo de mius uolhos i de ls que
cumo you gústan, más referéncies de ls antepassados.
Puoden a las bezes dezir que era solo ua rua cun calçada, la quemenéncia i que l que ye perciso ye que se camine alhá melhor!
Nó, nun ye assi!
Seia cumo fur ye ua rue que ye de la giente de la aldeia i que de l paíç. Nada alhá diç, nien nunca dixo, que ye particular, porque na buona berdade nun ye nien nunca fui.
Streitica, tan streitica que miu abó botou abaixo la parede y las portaladas para dar mais lharguesa als outros, quedando assi cun l pátio abierto i la barranca a cair cada beç más para baixo.
Asneira deziemos nós siempre, mas el era assi, nada negaba!
Fúrun botados abaixo quando mie mai era rapazica, dezie-me eilha siempre que bie la tierra a i-se cada beç más.
Naqueilha rua, se alguien tenie alhá algo, éramos nós i que bien se bie la seinha ne l chano sien ampedriado a toda sue lhargueza de l´outro lhado de las casas mui antigas cun barandins i scaleiras de piedra.
Mui antiga. Secálha de l tiempo que, cunsante mie abó Ana falaba i que yá l´habie oubido de ls sous, de l tiempo an que por causa las formigas, l´ aldeia tubo que salir de San Lhourenço para benir para adonde ye hoije.


Alguien haberá pedido para que la Cámara la alcatronasse, alguien que tenga por alhá que passar i la Cámara l fizo la buntade: A la cierta que a esta hora yá tenará ua carrada de negro anriba a queimá-l las tripas a las pobres piedras, uas lisas, outras mais ganhuolos que an ciertos sítios, anque sendo mais grandes las piedras, fazie lhembrar l chano l´ eigreija l Naso.


A mi parece-me que estas cousas nun poderien ser feitas assí.
Apuis que l pedido fusse feito, la Cámara habie-de tener ampregados cun sentido de stética i sancibelidade para dezir se isto ou aquilho deberie ou nó ser feito. Nun sei cumo la cousa se passou, mas seia cumo fur, la respunsabelidade ye de l Presidente de la Junta i arriba del, de l Presidente de la Cámara.

Porquei an beç de alcatron nun ampedriórun l cacho a la punta?

La desertificação de las aldeias de que tanto se fala nun ye solo falta de giente mas tamien falta de sentido de perserbaçon de ls balores culturales, uns más pequeinhos, outros mais grandes, de referencies que mos dízen cumo pobo que somos. Ye cun estas cousa que quedamos mais pobres na medida na que las nuossas aldeias quédan sien las seinhas de todos nós que alhá moremos, sien que naide tape l rastro de naide.
Stá más pobre, más feia i muito mais assoalhada, la nuossa querida Speciosa…

Porque nun soube you, rua!!?? Al menos querie-me tener çpedido de tue calçada, mirando siempre para trás al modo que te iba acenhando, cumo quien se çpide dun filho que sabe que nun l torna a ber.
Adius, tapete de tanto nino i sudor de tanta giente. Cun este adius que te deixo, deixo tamien la mie raiba de nada tener feito por ti.

quinta-feira, 1 de julho de 2010

Caldo de letras

Screbi cun lápeç
Desenhei a tinta
A cada beç que me sintaba
A aqueilha mesa.
La mesma toalha
Cada beç más acupada
A spera de ser sultrada.
Onte caíste-te
Drento l pote de caldo
De letras
I finalmente
Acheste
L poema!

Anrestrando alhos



Yá ten ls carcanhales bien pesados, cuitado! Tanta baca, tanta baca, nunca el pensou birar inda an nuobo.
Sou de l´anho de Marisé, diç quando l percuran quantos anhos ten. Marisé ye mie mai que yá nun puode cun ua patoixa pul rabo.
Yá iba sendo tiempo de nun percisar de andar dalgeiro atrás daqueilhas pegas todas, que se bei que yá lhieba ls uossos angaramunados. Mas que farie se parasse! I apuis, cuitado, l rapaç percisa que l bote la mano.
Quedaba pior dixe you, se parasse de anrestrar aqueilhes alhos todos a cada beç que ten que birar ua baca, morrie-se an menos de nada!
I assi bai bibindo, el que parecie un pulberino a ampuxar un cardo seco por ua caleija abaixo.
Anriestra alhos home i cuose las bestimientas todas dua beç, porque senó nun sós capaç de las birar, pensei you ua beç que l bi ne la Culaga i por bias de ir caminando i mirando para el dei ua gradessíssema lhumbeirada!... Apuis que las birou riu-se de mi i aposto que dixo para el, si stá un catrapolo! Stá inda más que you...
Nunca bi un home tan pequerrico que andebisse tan dalgeiro, até hai uns anhos!

segunda-feira, 28 de junho de 2010

L mundo de portaladas abiertas



Nada ye cumo datrás çque que l mundo quedou de puortas abiertas, ls pobos se besitórun, se bai a Pariç, Londres ou Amestardan a passar l fin de sumana cun muitíssema mais facelidade que you iba de Lisboua a la Speciosa a passar ua sumana ne l Natal ou Páscoa. Nada ye mais cumo datrás an to las bias: modos de bida, modos de pensar, quemidos, modos de bestir, etc.
Hai un anho stábamos a passar férias an Stambul cun l rapaç mais bielho que trabalhaba alhá i que apuis se ajuntou a nós l mais nuobo para trés ou quatro dies. A Stambul para trés ou quatro dies, quien dirie hai uns anhos atrasado!
Stamos todos tamien agora, un anho apuis, eiqui ne l Algarbe, adonde tamien inda se béian, anque poucas, mulhieres todas bestidas ne la praia que nun bán a banhos de mar por bergonha de amostrar l cuorpo, al lhado de outras que solo quédan cun un triangulico que l tape las partes. Ne la Turquia aqueilhas que ousában lhenços i que assí i todo yá íban pala praia, antrában n´auga cun uns fatos cumpletos, tipo fato macaco, que l tapássen l cuorpo todo, quedando solamente la cabeça i ls pies çtapados. Yá eran corajosas essas ties, caminando pala lhibertaçon de l cuorpo daqueilhas bestimientas que nunca déixan notar las curbas femeninas.
Staba you a falar que nada ye cumo datrás i, a perpósito disso, lembra-se-me de ls deseiunos, frescos, fartos i queloridos que l´anho passado quemíemos ne l terraço a mirar pa l Bósforo. Fazímos onte un eigual caras al Ouciano, adonde nun faltou nada. Até l queiso de cabra meio fresco cun miel porriba, que a la falta de l turco comímos un, mercado ne l Mini Précio de Miranda i que ye feito pa ls lhados de Mogadouro. Abánta-se bien sien mais nada até las trés ou quatro de la tarde, passando-se apuis cun fruta i yogurtes até la cena. A mi agradan-me esses quemeres, assí cumo aqueilhas seladas que tamien tanta cousa lhieban i tan queloridas i gustosas son.
Nada disto se coincerie se l mundo nun oubira abierto las portaladas, isso i tantíssemo más.
Inda hai quien fale mal destes tiempos!
A las bezes si tenerán rezon, nien siempre l mundo stá acerca de todo mundo...


quinta-feira, 10 de junho de 2010

Deiqui de la cereijeira...

Yá quantá que nun bos benie a ber, you que era mais cierta que las batatas na tierra negra.

Acuntece a las bezes. Sabeis cumo son las cousas de la anternete i esta que nun ten filos inda falha mais.

Puis ye, andube por uas tierras an que you secrebie algo i quando era para l mandar pul mundo afuora aqueilha çanfonice iba-se a baixo. Apuis zisti i pronto.

Quando quei, birei caras arriba até que cheguei a un sítio alto i praino. Ye esse si, l que stais a pensar, l nuosso Praino. Está guapo cumo siempre mas l tiempo stá tan ancalamunhado i friu que nien parece que stamos ne l més de San Juan.

Benie you porende arriba só a pensar na yerba que mie mai me habie dito que habie para cortar na cortina. Caralcho, nien eimaginaba que fusse tanta!... Cumo benie anquemodada cun l que me speraba nien se me lhembrou que era l tiempo de ls mius antulhos, las cereijas.

Mal cheguemos zampémos-mos lhougo neilhas eiqui a la puorta de la cuzina, mesmo rentes al chano de la baranda. Grandes i burmelhicas que you sei alhá. Nun stában inda todas bien maduras i mie mai ralhaba-me, mira que te dá ua zbentria… Qual zbentria mai!... Cun las ganas que l stou bán dafeito. Na berdade alguas inda nun stában bien maduras i fui l que me baliu porque souturdie chubiu i las que yá stában, stán todicas rachadas a quedar mofosas.

Quien querga cereijas que bénga porque hai quatro ou cinco cereijeiras cargadas. Nien ls tordos abántan… Agora só ténen andado ls de la família, ls que ténen l nial ne l telhado. Ls bandos inda nun chegórun.

Pronto, yá bos dei nuobas i yá bistes que nun tube ningun péque, stou cumo siempre, que ye cumo quien diç rija que nien ua cebolha podre.

quarta-feira, 26 de maio de 2010

Cumo l tiempo




Caminas de cabeça baixa
Zatando ls nuolos dua tela
Que la bida a las bezes tece.

Para que perdes tiempo a zatar
Se mais debrebe ye cortar!?

Corta todo nun repente
Cun ua faca bien aguçada
Corta rente!
Mira que l tiempo
Nun spera
Nunca por ti, para nada.

Acende la fogueira drento
Cun uns fenicos que seia!
Corta ls miedos
Deixa que l biento
Te atice la tue fogueira.

Solta l bózio
Que tenes ancarcerado
Solta la riata de l cabalho
Solta l pelo para ir bolando
E por esses montes afuora
Scatrapulha
Mas siempre saboriando...

Scatrapulha...
Cumo l tiempo!


sexta-feira, 21 de maio de 2010

Ls mius bezinos

Nien nunca me habie dado de cuonta que habie ranucalhos i grilhos eiqui acerca dadonde moro.
Apuis que ciei fui cun l miu tiu e la mie Jomba a caminar até la staçon de ls camboios, para eilha correr atrás de la bola. Parece quaije mintira mas inda hai termo porqui!

L lhugar adonde fazírun la staçon habie hourtas i, de l lhado de riba inda hai alguas, assi duns reformados cumo you que ténen que se ambaír cun algo ou anton porque ténen l gusto de ber medrar las cousas cumo a mi me acuntece.
Passa muito carro, uns caras a casa, outros tamien será, a sou çtino, a apanhar la outostrada lhougo arriba de la staçon.
Habie tamien un ribeirico que agora ancanalórun i alhá cuntina a correr cuntento, seguindo sou çtino até acerca de Oueiras que ye adonde entra todo campante ne l mar i nien por isso l fai mui bien porque el, l pobre, stá poluído.
Seia cumo fur, l miu tiu i you, quando nun passában carros, frimémos l´oubido i, qual nun fui l nuosso spanto que oubimos ls ranucalhos. Mais atentos inda, acabémos por oubir tamien uns grilhicos alhá ne meio de la yerba.

Quando deixaren de se oubir altemóbles hei-de-me poner a la scuita para ber se ls oubo deiqui de l miu huorto.
Tenie que screbir isto. Quedei cuntenta porque assi parece que tengo la Speciosa mais acerquita. Ye un sonido bien defrente, mas bá, ye melhor que nada...


quarta-feira, 12 de maio de 2010

... se bai soltando


Alegres
son las manhanas
piel d´outonho
ourbalhado
sol que beisa
na ternura de l tiempo
de colher fruitos
de lhimpar eiras...
Singelas
son las tardes
de oulores
toalha de lhino
lhuç a tembrar
termo a forrar l resfolgo
ambuolto an aranheiras.
Doces
son las nuites
cun sue folhaige
a ir-se soltando...

domingo, 9 de maio de 2010

Calhou, ou talbeç nó...



A las bezes quéda-se un triste por tanta cousa amuntonada que quando la giente quier saber l que ye, nun ye capaç de zlindar la berdadeira rezon daquel nuolo que se formou ne l peito i que nun se ye capaç de botar fuora. Quier-se resfolgar i l aire nun entra, quier-se la giente rir mas ls uolhos stan tristes i ls lábios quédan tan muortos que querendo-se abrir para l sunriso más nun fázen que amentar l stado de l´ alma naquel nubrineiro.
A bien dezir la maiorie de las bezes las rezones nun pássan de quemenéncias a que ye perciso un amponé-se.
Apuis, ancomeça-se a pensar naquilho que bai pul mundo, l que se passa acerca, pessonas cun filhos i sien tener que l déian de quemer ou eiducaçon que l garanta l feturo, zgrácias atrás de zgrácias i chega-se a la concluson que nun passamos duns eigoistas xordos i ciegos.
Mas que quererás tu, angaço de merda!? Percisas de anquemodar ls outros solo porque tenes delores ne ls uossos?
Tenes delores? Toma uas pírulas que las tenes ende! Se nun ls tenes bai al doutor que te ls receite que tenes denheiro cun que l pagues.
Cuntinas assi i todo cun delores?
A las bezes ls delores tamien stan na miolheira… Bai a fazer algo que gustes muito, ambai-te que ls delores quédan-te lhougo mais pequeinhos. Ou será que nun sabes nien quieres fazer nada de criatibo i atressantes i prefires anzonar i chamar l´ atençon para te armares an bítema!?
You tengo algun fastiu de giente que se arma an bítema para ancobrir sues repunsablidades por sues bidicas uocas. Nun ye pena, d´alrobés, un cierto fastiu.
Apuis, cun sues bidicas fálan mal de quien lhuita por fazer de sue bidica ua bida cun sentido...
Porque me lhembrei you disto i de la giente que bibe an funçon de quien ten al lhado, cumo se fura ua hiera a ancarrapitar nua árbole, sien oujetibos sous, siempre a sentí-se bítema quando ls outros nun l oufrécen alguns de ls sous oujetibos!?
Ah, buona sárnia!...
Lhembrei-me...

Calhou... Ou talbeç nó...

Arquivo do blogue