Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sábado, 31 de outubro de 2009

L fumeiro de mangeilhos



Tornei mais de cinquenta anhos atrás, eiqui no miu huorto na region de Sintra, bien loinge de la mie nineç, an çtáncia i an anhos.
Staba you a apanhar la rúcula no hourto, para spargir na alface deiqui que nun sabe a nada, quando al mirar pal carreirón que aparta las seladas de la calmentineira, a salir dua frinchica de cimento, mesmo a mirar para mie cun sues trés folhicas, un mangeilho.
Nun sei cumo se chamará an pertués, nien sei se se chamará assí an to ls sítios del cunceilho de Miranda.
Habie muito nos buracos de las paredes bielhas i nas teilhas dels telhados antigos.
Por falar nessas eicelentes i guapíssemas teilhas, stán a dar cuonta de todas, nas aldeias.

Guapos telhados eran aqueilhes, todos de la mesma quelor.
Agora, al lhado de teilhas cinzentas aparecen burmeilhas, mais amarielhas, tornan cinzentas, quijeque se asparecen a mantas de sobras de farrapos, sien acumparar las quelores.
Casas amanhadas mas çcareterizadas las mais deilhas.
Duol-me l´alma que se beia tanto cimento i las pedricas pequerricas, amarfanhadas, no meio daquel cimentón cinzento. Mas desso falarei apuis outra beç i de ls mius delores.
Agora bou-me a quedar cun ls mangeilhos: Trés folhicas redondas a mirar para mi, trinta se fazírun nos mius uolhos, trezientas eimages de nineç, miles de sentires…


You i Catrina fumos lhougo a jogar, “a andar de morada” cumo deziemos. Apartar ls mangeilhos pals barrenhones, ls pequeinhos para tabafeias, chouriças i chabianos; ls maiores para chouriços i botielhos.

Palos dreitos para ls anfilar i colgar al fumo an riba de dues piedras altas de maneira a que pudíssemos poner uns palicos i ua carqueija a modo de fazer lhume.
Las nuossas ninas eran las monicas de trapos que quedában sintadas an pedricas a oubir las cumbersas que dambas a dues faziemos.

Um bózio: Catrina, anda a agarrar l nino a chin que yá spertou; áh cantoneira!...Solo quieres jolda…
Piernas para que te quiero… de tan rápido correr até batie culs carcanhales nas nalgas.
Outro bózio: Áh Delaide, adonde starás, juldeira!
Ála cun las bacas.
Alhá iba you l mais debrebe que podie a tocar las cholas, para ir atrás de las bacas.
Secálha you i Catrina stariemos a falar desso, las bacas que teniemos de aquemodar, las moncas que tenie que lhimpar a sous armanos cun l lhençico ne l bolso de l mandil, la bima, la relba, la segada...

Las nuossas cumbersas eran de la bida i de l que oubiemos an casa.

Alhá quedou l fumeiro a stragá-se por falta de lhume i fumo que l tirasse l balhor.
Outro faríemos souturdie. L cochino de las ninas custaba pouco a cebar!…

sexta-feira, 30 de outubro de 2009

Meto-bos na cadena


Nun te scondas atrás de la máçcara branca
Que mostras angénua, pura, debinal.
Yá nun anganhas a naide
La máçcara cun que te scondes
Ye feita de l bil metal.

Znuda-te
Abaixa
Als calabouços de ls mortales.

L que ye esso?
Preguntas cun dezdén.
Ls calabouços para mi
Nun son eiguales als demás.
Ls crimes de que me acusan
Usan camisa alba pura
Tan branca cumo la mie máçcara
Que me ampíden la clausura.

L bil metal?
Mas qu'anjúria!
You denunciarei quien me acusar
Nestes cargos que merquei
Muito me custou a ganhar.

Demitir-me you?
Mas nien pensar.

L pobo que se smifre
Que se cuntracosa, que se lixe
Que trabalhe sol a sol
I neste alto paiuol
Acá stou you pa l roubar.

Nun me ansultades ó defamades
Nó me teçades nanhue tela
Porque mirai, dadonde stou
Meto-bos a todos na cadena.

Dai-me talento


Tengo tanta cousa drento de l miu peito
Que ferbe a cachón, pronta a salir.
Las cousas stan alborotadas
Cumo stá la tierra na auga del riu
Que cuorre beloç cun las trunadas.

Quiero soltar las palabras
Para que la anxurrada scanse
Para que l miu riu amansie
Mas faltan-me la curaige i l´arte
I l angeinho para cunstruir frases.

Dai-me sabedorie se la tebirdes
Para que l miu bózio seia buosso
I para que quando l oubirdes
Seia de todas, seia nuosso.

Sien cumprender la rezon
Las palabras nun se me lhibertan
I ls remolinos de la mie alma
Que todo tóldian, amansian.

Las mies palabras acunchegadas
Forman nata, no fundo de l riu
Na spera de séren sembradas
De salíren pala lhuç
I cun eilha, abrolhadas.

Dai-me talento
Para botar fuora las palabras
Na mie alma, acocadas
Einutels, calhadas.

Quiero que bózien l zaspero
De las mães esfamiadas
Que assisten a la muerte de ninos
Cun sues barrigas anchadas.

Quiero que bózien l´oumilhaçon
De las mulhieres aprisionadas
I la sue carne bendida
Para prazeres, mas não amadas.

Quiero boziar por aqueilhas
Que de tanta biolencia sufriren
Yá nun sinten nien cuorpo nien alma
I de tan deprimidas
Yá nien se lembran deilhas
Sien fuorças para riagíren.

Quiero boziar por todas
Cun sou salário de ties
I cun afazeres a drobar
Se scápan siempre a correr
Na lhuita, lhuita dels dies.

Acocando ls filhos, drumen de pies
I tornan i tornan
Para recebiren, salários de ties.

Dai-me talento.
A screbir, quiero bozizr!

quarta-feira, 28 de outubro de 2009

Fui no Outonho


Las lhágrimas nun se me sécan
Cuorren a canalon
Cumo se fura ua tronada...
Amarelheciste cun las fuolhas
Mas sultou-se-te l pinzon
I tumbeste antes deilhas.
Boleste-me nua eimigraçon de andorinas
Mas nun torneste al miu beiral.
Ouserbo-las nos bólos rasantes
Para ber se beio ua
Cun un ramo de primaberas
E campaninas
Debaixo dua ala
Para aquel colar
Que un die me pormetiste
Mas yá nun tebiste tiempo
De apanhar las flores
Para l´anfilar.
Mas mira:
You ando bestida
Nuite i die
Cun essas flores
I perfumada cun esses oulores.

Fui no Outonho
Fuolha a bolar
Que partiste.

Un café cun ua flor


Sinto l tou oulor
L bater de l tou coraçon
Lhadeira arriba
L´aire que nun antraba
No tou peito oufegante.
Sento-me no çponer dal sol

Cuntigo
A la tardechica serena
I ancarrapito-me no naciente
Nas tues madrugadas sien suonho.
Adónde stás?
Pressinto-te, mas nun te ampalpo.
Não!
Nun ye no cemitério que te percuro
Nien ye alhá que te quiero ber
Inda que cobierto de carbalhas
I arrodiado de piedras i responsos.
Por fabor bos pido
Nun me fórçades a ir ende…
Retratos an piedras
Dezires que nada dízen
Pedragulhos
Flores de plástico zbotadas.
Camino cuntigo
Perseguindo suonhos
Cheirando flores
Grabando cantares de paixaros.
Páro cuntigo
O ouserbar la bacalhoura
A andar a remissacos
A ber na tierra molhada
La pisada
Dua cabra muntesa
Ou l scarbar de la coquelhada.
Fujo cuntigo
De l nial de las abiespuras
Cun miedo que te inche la cara.
Sento-me cuntigo
No puial
Para l café de la manhana.

Al lhado de la chábena
Ua flor perfumada.

Sien pedragulhos
Sien carbalhas
Sien mensaiges copiadas.

Als mius filhos


Cortei-te la bide, para te soltar
Quiero lhiebre todo l que amo.
Cortei-te la bide
Rente al tou ambeligo
Para te deixar bolar.
Cun l pormeiro bózio
Quando de mi saliste
Fuste senhor de ti.
L cacho de bide
Que an mi quedou
Béla-te de nuite an suonhos
Mira-te atrabeç de las nubrinas
De die.
Nas tues pupilas bei spelhados
Ls temporales, las anchurradas.
Nos mobimentos de las tues piernas
Adebina las tues felizes caminadas.
Deixa-te lhibre
I cumo a ua andorina
Que an cada Primabera torna
Pressinte-te.
Lhibre
Siempre.

terça-feira, 27 de outubro de 2009

Cumo quien quier a ua fuolha


Quiero-te
Cumo quien quier a ua fuolha
Gromo a medrar
Lhuç que la fai berde.
Quiero-te
Cumo quien quier a ua fuolha
Relhamposa
Ourbalhada
Sbolaciante cun la nortada
Serena cun l airico lebe
Registente a la gelada.
Quiero-te
Cumo quien quier a ua fuolha
Que no Outonho
Se sparige de quelores de fogo
I andeble se cai
Se ajunta a outras fuolhas
Se acóca
I ende medran flores
Medran árboles
Medran fuolhas
Nácen semientes de frutos.
Quiero-te
Cumo quien quier a ua fuolha
Que a bolar
Me lhieba
Anque seia a sonhar.
Quiero-te
Cumo quien quier a ua fuolha
I cun eilha
An cada Primabera
An cada sfregante
Me fago renobar.

segunda-feira, 26 de outubro de 2009

Cun eilhes tenarei...


Tornei, solica...
Na mente truixe las quelores de las binhas que se beian de la mie cozina quando fago ls quemeres.
Serbirán de modelo para ua tela. Nun gusto de pintar cun retratos que nun seian ls que me quedan na alma i nos uolhos...
No carro truixe pelhiços i fuolhas de castanheiros de ls que ponírun nas tierras, de belheza andescritible i belhotas; para pintar, supongo!
Çeculpas!...
Cun eilhes tenerei un cibico de l praino para l botar ua risica quando ls mire.
Stá yá lindo l praino, bestido de Outonho: cun l´auga que las nubres churórun, las yerbicas yá se ampuxan para teneren campo para recebíren ls raios de sol, agora mais baixo.
Ua grande parte de las árboles yá stá de ua fermesura andescritible.
Paraba l miu carrico, ambaçbacada a mirar i al mesmo tiempo a sticar la bide de la mie barriga para que medre seiscientos i tal quilómetros.
Fuolhas i belhotas no carro, pelhiços i castanhas,...nostalgias antes de salir, quelores metidas na alma, oulores, tierra burmeilha a camino de la raia de San Martino, adonde bou a péto an qualquiera tiempo, an çpecial no fin de Primabera para ber las scobas floridas ...
Tierra burmeilha de la que sobrou de l stanho i que me fai lembrar outras frunteiras tan lungíssemas de que guardo tan buonas mimórias...
Quelor de tierra burmeilha de la mie paleta i de l miu pelo, caliente, a botar fumo anque seia Eimbierno, a fazer çfazer la niebe de la Sanábria.
Tierra burmeilha,
... scobas amarielhas,
...mofo de quelor de la prata nas matas de Spanha,
galhetas i checolate negro que me fai lembrar la nineç...
San Martino, adonde andube a scuola un anho para l´eisame de la admisson.
San Martino, aldeia de anchenas no mei -lhugar quando l rieiro se anfurecie an Spanha...
Gosto de ir a San Martino a caminar, zde la Speciosa al Molino de Beigas i apuis ribeira arriba.

Gosto...

Cabeleiras de ouro



Bi-te
Sereno speilho
Orgulhoso de ls tous rochedos,
baidoso de tous choupos amarielhos,
ouro no speilho de la tue auga.
Ancomendeste chúbia
para que atamasse las lhabaredas de l Berano
para que cun eilha las folhaiges nun quedássen amarielhas.
Fúrun anchuquecidas pu l tiempo que todo ataca.
De l airico faziste pende, dientes finos
que l pendou ls pelos de ouro, para l dar bigor
na ánsia de l dar bida i nun se caíssen tan guapas cabeleiras.
Mas riu, la natureza cumpre-se to ls Outonhos
i ls tous choupos que agoran se miran an ti,anfeitados de fuolhas,
mais guapos que la seda de ls capulhos
debrebe seran manto dóndio no chano, galhos a mirá-te i a mirar l cielo,
a suplicar ua manta que l mate l friu de ls çanceinhos.
Nun l puodes baler!...
Ye la natureza que se torna a cumprir i serán ls tous çepidos choupos ls pormeiros a botar uns gromos cun ua auga amarelhica drento, cun que se secan las berrugas.
Apuis seran berdes las sues fulhas, selombra fresca, cúmplices de carinos de namorados, cumpanhos de jogos de ninos, eimages berdes nos tous speilhos.
Tu, l mesmo riu, cuntas las staçones, ls anhos, las quelores que bán i que bénan an porfeita harmonie.

segunda-feira, 19 de outubro de 2009

Torno a mi

A las bezes forma-se un uoco que cun nada sou capaç de l acupar.
Bou a caminar a ber se acho fuolhas burmeilhas i amarielhas para atamar l uoco, mas nó, l uoco anteima an quedar.
Spormento doces, porbo pan lebe, mesmo daquel que se fazie a ruoda de l lhume, mas nada chega alhá; mantén la raiç cumo se fura grama.
Pensaba you que l aire fuorte i cisqueiro de l praino fazerie çfrença de presson cun l uoco, l aire antrarie i assí l peito quedarie cheno. L aire nun entra, anda a buoltas a remulinar mas nun quier nada cun l miu uoco. Anteima an fazer cair las fuolhas que se buolben castanhas no chano i bai-las stribando nas brigadas.
Bóto-me a correr mas nun las acaço, pesan-me las piernas. Manginaba you que este uoco me tornarie mais lebe mas não, prende-me al chano i torna-me defícel l caminar cumo se tebisse uas apeias atadas de ua pierna a la outra i bien pequeinhas. Passicos curtos, cuorpo pesado.
Sien que me deia de cuonta l uoco scápa, acagatado i lhieba cun el las apeias, las fuolhas secas.
Hai dies que gosto de fuolhas secas, a remulinar nos caminos. Hoije não! Porquei haberá fuolhas secas a tapar-me ls suonhos!?
L sol tamien stá cun uocos hoije, tamien ten fuolhas secas a remulinar. A las bezes tamien se amuntónan i tapan-lo; ls uocos medran...
Arroixo las aranheiras, sacudo la mosca que me anrezina. Tiro ls dedos de ls botones. Scápo-me para outro lhado, adonde l anticiclone me acupe l uoco. Torno a mi, ser bibo, an porfeita lhuita acontra ls uocos i outras cousas.
Torno a mi porque you quiero.

domingo, 18 de outubro de 2009

Quelores tardiegas

,...zanganhe-se quien querga ber quelores de Outonho no Praino. Tirando las binhas que choran las ubas bindimadas i que stán cun aqueilhas quelores de burmeilho i amarielho cun berde spargido i las cereijeiras de la floresta, todo ten mais biçio agora.
No Berano, la seca fui tan terrible que todo queimou i spaxaracou: trampos, carbalhos, freixos, todo staba a secar, a perder la folhaige que nun sfregante se bolbiu castanha que até daba duolo de ber quando se miraba pala Moura ou me abinturaba a ir pul termo.
Bieno la chuba i bieno cun fuorça, a julgar pulas mies coubes que quedórun sien las caganetas que corrírun pa ls cerrados de baixo.
Cheiraba a caganetas que apestaba, dizie mie mai. Inda más que nós, quando an Agosto las fumos a apanhar al steio, percurei you. Alhá se eirie!...

Tube que l poner outras agora na scaba i la tierra quedou bien apertada. Para l antrar las guinchas custaba, mas hai que las amimar para que tengan buonos tronchos no Natal.
Todo berdega agora, las arboles an beç de amarielhas a amostrar que se stá a arrimar ls Santos, stan agora biciosas: Hai-las cun aire de muorte, aqueilhas que nun aguantórun l rechinho de l sol, galhos a dreitos al cielo cumo se stubissen a pedir quien las acuda, a pedir berde, para resfolgar i fabricar l´oxigeno.

Chegou l friu i chegou de repente, sol relhamposo, aire cisqueiro.
Cheguei cun ua túnica de seda i agora ando a catar ls casacos que me quedan porqui, yá mais bielhos, para atamar l friu.

Tenemos lhume cun rachos a arder de die i al serano, adonde se arranholan las moscas cun l miedo de l friu, bolando que nien boubicas, cumo se stubissen ambudadas. Mala cumpanha amanhan, l mata moscas azul que nun l dá assossego.
Assí, la bida no Praino cuorre debagar, a rebusco de ubas que quedórun sien bindimar, an lhatadas ou an binhas adónde nun houbo quien puxasse a ls cestos. Stan mui buonas las malbazias brancas, doces, cun abiespuras mas mais amansiadas que no Berano.

Cuorre mágica cumo siempre la nuite no praino. Peç que cada beç hai mais streilhas neste cielo ineigualáble, l nuosso cielo, l cielo que mos antende an mirandés quando cun el debedimos ls nuossos suonhos i las nuossas nuites sien suonho an que las queremos cuntar a ber se l suonho chega, cumo quien cunta cordeiricos.

sábado, 10 de outubro de 2009

L fário


…apuis passábamos rebista a todas las cestas, cumo farien ls carabineiros i ls guardas fiscales a tie Amblina quando benie de Alcanhiças,cargada de cousas buonas, se eilha nun fusse fina pa l cuntrabando.
I se eran buonas!...
Tie Amblina era de San Martino i iba gobernando la bida a camino de Spanha.
Mal la biemos chegar, you i Catrina nun percisábamos de falar para mos antendermos, sabiemos que nesse die haberie sessón de chube i dece de banco ou cadeira para medrarmos mais un cachico.
Ls uolhos rien-se, la cuçpinha medraba na boca cumo se fura ua naciente no Forno, até delores de barriga teniemos cun la eimoçon.
Yá fui a nuossa casa, Catrina. A la mie tamien, arrespundie-me eilha, al mesmo tiempo que puxaba parriba l´armano que trazie a chin, afin de correr melhor i chegar mais debrebe al pie de mi.
Antón bamos a ber???
Bamos que mie mai Ana yá se fui, dezie you.
I deste modo ancomeçaba la sessón de fário a ls checolates, a las galhetas ou a las lhatas de Colacau.
Eramos cumo perros perdigueiros. Por muito que las lambujes quedássen scundidas, nós dábamos neilhas. Nun habie cesta colgada na parede ou nalgua tábua de l subrado que nun l passássemos la rebista.
A las bezes nun stában nas cestas que mie abó i sue mãe yá coincien la qualidade de las fariadeiras que tenien an casa.
Corriemos todo: arcas, potes , almairos ou qualquiera outro lhugar. Acabábamos por ancuntrar siempre l fruto pribido. Lembra-se-me dua beç que fumos a dar cun ua bolsica feita de cachicos de farrapos chena de cousas docicas, anterrada na tulha de l trigo.
Ah cundanidas que yá me destes neilhes!
Dzir que nunca somos capazes de tener nada para oufrecer a un amigo que benga a casa!
Tanta beç oubimos essa frase!...
Que ralhatinas i secálha muxiquetes, mas de nada balie...
Perdonábamos l que mos dolie pul bien que mos sabie!...
Peç que inda stou a ber l checolate castanho de las barras gordas. Secálha ye por isso que ye de l checolate scuro que you mais gosto, aquel de fazer la musse.

Quando mos ancuntramos rimos-mos siempre muito, las dues, por causa de las nuossas cuontas.
Tamien ls nuossos ninos mos fazien assi: quemien todo quanto era doce an menos de nada, cun la grande çfrença que nada staba scundido.

Tamien nun podiemos cuntar an tener nada an casa para dar a las besitas. Todo sbolaciaba...
Outros tiempos!...

Dous sentires





...metiu la chabe na puorta, pousou la carteira, azimbrou cun ls sapatos pul sobrado i deixou-se cair no sofá.
Staba cansada de ls miolhos i de ls nerbos de la bida moderna a que cháman stress, an correries i apitos ne l meio de ls carros parados, canhos de scape a botar fumo, apertos no camboio adonde nun habie campo para resfolgar, raciocínios rápidos para nun falhar nos sous afazeres porfissionales...
Tirou ls ócalos para nun ber l puolo que habie para lhimpar, fizo ua cena a las priessas porque ls filhos tenein que quemer por stáren a medrar. A eilha tanto se le daba quemer ou nó, solo querie çcansar.

Dou un banho i oubiu música clássica sien se anquemodar cun l pote que staba para lhabar.
Cerrou ls uolhos i pansou an sue mai i sue abó.
La mesma tela pintada de la bida dua mulhier; nun tanto por nerbioso ou cobradeiros de cabeça mas si pula canseira de l peso de l arado ou de la fouce, ambaixo de l rechino de l sol, l die anteiro.
Cun l puolo garrado al cuorpo cun ls sudores de dies seguidos, alhá cuntinában an casa la lhabuta de l die, a aquemodar ls cochinos, las bacas, fazer la cena, lhabar las malgas de l caldo quemido a priessa, para botar ls uossos anriba l xaragón.

Nun percisában de tirar ls ócalos para nun béren l puolo nos mobles: a la ua, porque nun tenien ócalos i a la outra, porque nun tenien mobles.
Chegában las camas, la mesica adonde se metie l bacio para mejar de nuite, la arca de la roupa de la cama, la arca de la roupa de la gente, un lhabatório para lhabar l nariç a la pormanhana, l almairo de la lhouça, la mesa de quemer i scanhos para çcansar.
I para que mais?
Quanto mais, mais trabalho pa la mulhier...
Lhembra-se-me de oubir a mie abó dezir quando benie mui cansada: ui,... que rija me sento!
I eilhi quedaba un cachico no scanho, a arranjar fuorças para abantar l sol de soutordie, ... sien música...
Rija, porque l cuorpo se l deixaba cair zamparado, tal era la canseira.
...you... a oubir la música, cun l cuorpo azimbrado anriba de l sofá, staba a arranjar fuorças para abantar l nerbioso de soutordie...

sexta-feira, 9 de outubro de 2009

L Scapulairo


Ye mui atreita a chiçpas, dezie-se…
Assi era. Muita beç la fúrun a buscar al cerrado ou a qualquiera outro sítio de l termo cumo se stubíra muorta apuis de algua chiçpa l cair al pie. Nien andar cun l trubisco l balie i la ouraçón a Santa Bárbela, tampouco.
Quedaba loinge dals freixos, nun se arrimaba a ningun silbeirón que fusse, çque houbie l pormeiro atrono, cun la trebuada a rundar inda quiaijeque an San Martino.

Eilha nien logra saúde, parece un cacaforro. Aposto que ten sido de l´eifeito de las chisçpas que l han caído mui acerca deilha, dezie la gente. Cuitada de mulhier, nien las ouraçones a Santa Bálbela l tenan balido, arrematában!...


Seia l que fur, nunca facelitando, dizie mie abó Ana, hai que fazer algo. L que serie se eilha nun rezasse a Santa Bárbela i nun trazisse cun eilha ls ramos de trobisco; a la cierta ya ua l tenerie abierto la cabeça, cuitada,... balha-mos Dius.

I fui por querer fazer algo para fastar las chiçpas, cumo se fura un apara raios que mie abó Ana me prandiu cun ua çigurança, por drento na camisica, ua bulsica cun algo benzido drento, a que chamaba l scapulário. Quando mudaba la camisica, alhá tornaba a spetar na lhabada, la bolsica branca.
Si, mie nina, para que steias portejida de todos ls peligros, dezie –me.

A el mos agarremos todos cierta tarde na scuola.
Fiç-se scuro de repente. La lhuç que mos chegaba atrabeç de las jinelas era la de ls relhistros; eimediatamente a seguir oubien-se ls atronos que mos gelaban l sangre que corrie nas benas streiticas de ninos.
Eili quedórun todos, cumo se fussen spigas nua garanheira, a ruoda de mi i del scapulário…
Nun sfregante, ua lhuç cegou-mos, un stalhido anxurdou-mos i un cheiro a queimado atafanhou-mos.
A la ruoda de l scapulairo, sentimos un aperto nos coraçonicos que batien que nien l de ls paixaricos quando són tirados de l nial.
Ui cuitada de tie Marie da Cruç, boziemos, quando bimos aquel feixe de lhuç a antrar an sue casa, ua casa baixica adelantre de la scuola.
Corrimos para alhá, nun se me lembra se naquel sfregante, se un cachico apuis.

Staban a merandar, ls dous. Quedórun brancos que nien la cera de l´eigreija. A tie Marie da Cruç custába-l a resfuolgar.
Benie a dreitos a eilha la chiçpa, dezie la gente i nós tamien, inda todos junticos por bias de l miedo que benisse outra.

Lembra-se-me mui bien que pula parede abaixo a dreitos a eilhes habie l riscadeiro branco na parede negra de fulhin. Apuis an cierto sítio habie un saco de lhana colgado na parede i ende birou i spetou-se ne l chano de la casa, de la casa terreira cun chano de tierra.

Tie Marie da Cruç, morriu-se doutra cousa qualquiera, nun die sien treboada, mas la gente inda hoije diç quando deilha se fala: you tengo para mi que las chiçpas fúrun la causa de eilha nunca lograr saúde.

La mesica adónde eilhes stában a merandar tengo-la you que me la dou l sou sobrino, sabendo que you gusto de cousas antigas i cun stória.

Bien haias, Antonho.

quinta-feira, 8 de outubro de 2009

Marijesé, mie mãe


...Cantabas...

mas cantabas tanto i tan bien que nien sei que fuorça que te ampuchaba para esse cantar.

Talbeç fusse ua maneira de botares para fuora las raibas que senties ou para me fazeres fiestas cun la tue ancumparáble bóç.

Hai muito modo de fazer fiestas anque you guste mais de las fiestas de carinos.


Cantabas fado ou outra cousa que fusse i cun esses fados botabas para fuora ls sentimentos; lembran-se quaije que todos ls que cantabas, de Amália muitos... i dezien: "eilha canta cumo Amália Rodrigues". You tamien achaba i inda acho, mas you sou suspeita, sou tue filha...

Dezie tiu Cloudino: "Foda-se! Nun haberá naide que la mostre na Eimissora Nacional, para que la ouban cantar! Ye un açago esta boç quedar eiqui antre dues paredes!"

Quando me dizes que yá nun cantas nada, you si te dou rezón, anque nun te l diga!...


Cumo se me lembra de ls serónes an que tu cantabas i que apuis cantaban tamien outros de la família, cumo seia tiu Balmiro, abó Ana, Ougénio, mie madrina i you. Dezie abó Abelino por mi: "Canta bien, mas ten ua buzica que nun se oube de Ourrieta Barriga a Ourrieta Rabo"...

Cumo me lembra de ls santalhos adónde mos santábamos no Eimbierno, cun un lhumico adelantre i de te oubir la tue boç de reissenhor.

Acababas siempre de l mesmo modo apuis de la derradeira nota; mirabas para mi i dezies, cun modo triste, " quien canta sous males spanta".


A las bezes inda penso que secálha indo alhá, berei ls carbonicos i la cinza no chano i, se bien cálha oubirei l retumbar de la tue boç acontra ls cabeços de la Tapada!...


Si, oubirei siempre la tue boç a retumbar ne ls mius sentidos i mirando para trás ne l tiempo desses fados, assí i todo, you agora ancontro que tube ua einfáncia feliç i tu deste-me esses carinos cun ls fados que me cantabas!...

Mundiadas de sentires


Mundiadas de sentires te spértan
Nas ourbalheiras de l Outonho
Te lhieban para piedras d´outras trunadas
I te banhan nas augas de outras marés.

Sós un paixaro que bai i que bén
A percura de l que ten i nunca ten
I nien na Primabera
Resfolgueste aire que te bundásse
Nos puolborinos desse termo
Falta d´ ousadia para resfolgar
An ambancíbles ciclones
Que te rebigorassen…
Que te stontiassen…

Amedruncábas-te
Cun l´eideia que la colheita
Quedásse çfeita
I acabeste por resfuolgar
Sólo un airico lebe
Sonhando cun puolborinos
Ciclones, mundiadas,
Aires de riba, airaçadas.

Las fuolhas secas de l´Outonho
Nos caminos, a remolinar
Fázen ls tous passos andébles.
L´aire cisqueiro a anunciar l´Eimbierno
Çcai l forno adónde te calcies
I anregela l tou resfuolgar.

Mundiadas de sentires te arrolhan…

terça-feira, 6 de outubro de 2009

No Praino



Retrato de percípio de ls anhos 70


luar de Agosto


L´arte a falar mirandés

L chano de l´eigreija de l Naso


A camino de l Picón

Cumo un pulborino

...caminabas debrebe que nien un pulborino.
Chubies las scaleiras de fuora an cantarie, dues a dues i abaixabas-ls de l mesmo modo.
Dezie-me bó Ana na cuzina quando oubiemos l strondo, "mira, yá se caiu"!...
Naide te bie tumbada nas scaleiras,... caies cumo ls gatos, siempre de pies.
Agora, cun tous passos andébles, andas-te siempre a cair i dás mais que tiempo para te béran anquanto te anrebulhas, te biras de todos ls modos, para te alhebantares.

Zbafas muita beç quando las piernas nun te quieran rodar: "Isto fui castigo que Dius me dou por nun tener pacéncia de caminar al pie doutra gente porque andaban debagar. Anté me ponie malica de la resina..."

I sigues caminando al passo de muitos outros, muito mais debagar que muitos, anquanto puodas algo, mas siempre resungando que yá nun puodes...


Carai, a l que chegamos, zabafas!...



segunda-feira, 5 de outubro de 2009

Fuste

Mirabas-te na auga de l ribeiro ou de la fuonte para beres l berde de ls tous uolhos, speilhos sien tinta i sien queixilho.
Medreste sien tiempo para medrar i assí i todo ls tous braços bundában para arrodiar l trigo seco i atá-l la garanheira.

Las scaleiras que ousabas para chubir a ls uolmos, a pelar fuolha, anquanto ls uolhos drumien la séstia, salírun de la furnada an que te naçírun ls braços.

Colgábas ls dies a la antrada de la cuzina para que te alumiássen las nuites, quando la lhuç de la candeia nun chegaba para beres ls pontos de las meias i camisolas que fazies para to la família.
Soltabas l die i nun l dábas tiempo para çcansar porque debrebe el aparecie an riba l cabeço de l Naso a ri-se para ti.

Fuste mulhier, fuste forno, fuste çafra, arado, çadón.
Fuste pie d´amigo an sigurança, an carinos fuste seda, an rejistença pardo, an frescura algodón.

Fuste mulhier de cuorpo anteiro.

Quando l´Eimbierno tardiego se te arrimou, baliste-te de dues guelhadas que habies guardado, a quien chamabas de cumpanhas, amigas para siempre, a caminar ua de cada lhado.
Inda te beio a caminar cun eilhas, cuostas drubadas, uolhos berdes a mirar l chano. Reconheço-te po l puolo que se alhebanta quando caminas a arrastrar ls pies.
Beio bien l puolo!

Beio-te cumo tu te bies quando te mirabas no ribeiro, cumo se fura un speilho.
Beio la tue eimage, sien percisar de speilho.


domingo, 4 de outubro de 2009

Cun eilhes



Cun ls mius passos
Fago ua manta
Caliente,
De tanto saracutiar.
Cun ls mius suonhos
Teço un lhençol de seda
Ameroso i perfumado
Cun oulor a campo i a mar.
Cun eilhes me tapo
Drumo
Sperto.
Cun eilhes anfrento la bida
I me fortaleço.



Fiesta de San Grigoiro. 12.08.09

















Retratos sacados por Alcides Meirinhos ( Nieto de tiu Alfaiate de la Speciosa)

Arquivo do blogue