Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

terça-feira, 24 de março de 2015

Doutoramiento subre l Mirandés

Jiulia Mazzantini de l´Ounibersidade de Pisa porpara tese de doutoramiento subre la Lhéngua Mirandesa.
Mais ua! Bien benida Jiulia a la lhéngua de l nuosso coraçon!!!!

sábado, 14 de março de 2015

L melhor ye scachar


Beio an ti, salgueiro ua amerosura que t´ambeijo. Las tues flores mais paréçen parrecos apuis de secos, al nacer. Nó, muita mais brancura! Talbeç mais algodon abierto a fazer niebe ne ls campos, mui guapos, anque só ls tenga bido an filme. Só apuis te bénen ls bestidos de berano. 

Apuis, stás siempre fresco. Se l´auga nun te passa acerca, botas raízes sien miedo que se te scápen. Ténen la rata por cumpanha i tu nun muorres d´amores por eilha…

Apuis, sós tan salagre, tan lebe! Se te púxan ou se se chúben anriba, nun stás para anteimar a fazer fuorça para outro lhado: Partes-te sien te drobar.

Nun antendo l tou mundo begetal! Tu nun sós teimoso i partes-te sien t´anraibar.

Ne l mundo d´adonde you bengo, ls teimosos ténen carreira de cochino muntés i hai-los, bei tu salgueiro, párten-se para nun se drobar, mas antes disso, férben de raiba nas sues benas…
Sós afertunado, á salgueiro!!!!

sexta-feira, 13 de março de 2015

Ls antocables




Apetecie-me tanto dezir pragas,

screbí-las, grabá-las,

filmá-las, pintá-las

i colá-las.

Será que las maizicas ténen culpa

dessa zounesta nacedura?!

Assi sendo, inda m´apetece dezir mais ua i,…

pacéncia, que me çculpe la mai

que nun tenga mancha,

mas l filho lhieba la praga na mesma…

 

“Listas Vip”, “ls antocables”!

Agarrai i botai pa la ruga quien na sue bida mexir!

Agarrai-los que esses son ladrones!...

Lhebai-los pa la cadena, que ténen buon cuorpo!

Son tocables! Son de chicha i uosso,

mais uosso que chicha…

 

Ls outros  son património eimaterial de l Paíç,

nun se le mexe, son la lista de nomes, nó giente…

 

Ui que si m´apetece dezir las pragas:

Mandá-los pa l palo que ls fizo,

mandá-los a meter l palo

que rebézen I tórnen a rebezar

 i pa la puorta d´adonde salírun...

 

Sigurai-me, senó inda digo!

domingo, 8 de março de 2015

Ls mius suonhos nunca an mi coubírun!...



Ancalquei caminos de toijos. Atrabessei touçones a apartar piornos.
Caiu-se ua semente na tierra que nunca naide desiou que chegasse a tener oulor a pan caliente. Medrei antre silbas, spetei restrolho ne ls uolhos quando de barriga me deixei cair.
Dun lhado de mi solo tube beisos tardiegos i talbeç por bias disso la queluna steia tuorta pa l outro lhado. Joguei cun grilhos i bacalhouras i secalha lhagartos i queluobras. Talb
eç dende me tenga benido l ser fouta.

 Para mais ua códia ou un uobo ne l polheiro, fazie manhuços al rebusco de spigas, talbeç para mais uns uobos ou, alrobés, para que l tiempo nun me parecisse eiterno porque ls bechicos s´habien fartado de jogar de morada comigo. Assi medrei un cachico, até poder cun la guelhada, até aparar las buostas anriba l trilho, até poder cun la barrila chena d´auga. 


 Feliç auga que tubo quien la sustenísse! Ls mius suonhos nunca an mi coubírun!…


Tube miedo, muito miedo… Tube tanta beç miedo de l atafanho, nun cerrado antre cabeços i, l siléncio que agora me arrolha, naquel tiempo angulhie-me anteira. Para alhá de la burra i de la buiada só bie d´horas an quando l fumo dun eiroplano, tan alto, tan alto, que me parecie un cínfano.

Ende nien las bacalhouras yá nada querien cumigo. Era tiempo an que yá nien eilhas cumprendien la mie alma ansastifeita.
Un die quije ir na burra ruça pal Brasil, mas eilha, cun las quatro patas assentes na tierra, biu que nun serie capaç de sonhar tan loinje...
Quedei i fui senara i de la mie senara se moliu farina, de la farina se fizo pan: tostadas, moletes, fogaças, tenendo al salir de l forno,  l oulor que speraba an nina…


Ansastifeita, muito mais que las bacalhouras que hoije beio i que se cunfórman cun la sue bida a andar a remissacos na mesma cortina, me bai siempre apetecendo chubir na burra ruça i salir pul mundo, nien sei para que lhado!...
Ls mius suonhos nunca an mi coubírun!...

sábado, 7 de março de 2015

Há-de haber un die...




An cada die
que me sinto die
sei que ye l die
que tenerei
cumo quiero i sei.
Quien sabe se manhana
será manhana para mi
puis ne l onte
de algo me deixei.
Agulheto
ls cordones als dies
para que nun déian
tanto tropicon
i camino
çfazendo ls nuolos
para assi la bida
l sfregante bibir.
Há-de haber un die
que me sentirei nuite
mas nesse die
nun chorarei ls dies
que deixei que la nuite
la lhuç le roubasse
i assi ls dies
nun bíssen l die.

quinta-feira, 5 de março de 2015

Bi la tue risa

A Amadeu Ferreira, adonde steia!


(Bilingue)


Quien sticará l die madrugada afuora,
quando l siléncio nace na cidade?
Quien será farol na aldé
apuis que las bumbielhas de la ruga
se apáguen?
Quien será cumpanha
apuis que ls delores apérten?
Quien será beneiro
por adonde mánen las palabras?
Quien será nino
a sigurar la boladeira de ls suonhos?
Na preça de casa
deixabas colgado un cerron
cun la lhéngua
cun que nunca t´aquestumeste a sonhar.
Apuis que cerrabas la puorta,
outra s´ancarrapitaba por ti
i te fazie cumpanha na spertina.
Çque la cidade ardie
cun l nerbioso de formigueiros a botar gente,
cargabas ne ls ombros la cerrona
para amanhar modo de remendar ls buracos
que outros fazien an muitas bidas.
Quien mirará pal sien abrigo
para ber se se lhabou
ou s´inda ten la camisa
toda cagada, de la biespura?!
Hoije a la pormanhanica,
quando bi ua flor acabada de salir
i a mirar para mi cun un sunriso abierto,
bi nessa flor la tua risa…
Vi o teu sorriso
Quem prolongará o dia
madrugada fora
quando o silêncio nasce na cidade?
Quem será farol na aldeia
quando as luzes da rua se apagam?
Quem será companhia
quando as dores apertam?
Quem será veio
por onde brotem as palavras?
Quem será criança
para segurar o papagaio dos sonhos?
Na entrada de casa
deixavas dependurado um saco
com a língua
com que nunca te habituaste a sonhar.
Depois fechavas a porta
e outra se enleava em ti
e te fazia companhia até a desoras.
Logo que a cidade ardesse
com o nervoso de formigueiros a deitar gente,
carregavas nos ombros a sacola
para conseguires remendar os buracos
nas roupas que outros faziam
nas vidas de muitas pessoas.
Quem olhará o sem abrigo
para ver se tomou banho
ou se está ainda a usar
a camisa suja da véspera?
Hoje de manhazinha,
quando uma flor acabada de abrir
me sorriu com um sorriso aberto,
vi nessa flor o teu sorriso ...


Adelaide Monteiro
5/3/2015

segunda-feira, 2 de março de 2015

Adonde ls suonhos te nácen


 

                                   

Deixa-te lhebar

pul balanciar de ls suonhos

sien que se te lembre

de la sede nas tues fronças

i  t´assuste la mundiada

a que l paiç presta bassalaige.

Debrebe l tou jardin será berde,

las tues flores queloridas,

l tou uoco anchido,

la tue guerra bencida.

Bonda que cerres ls uolhos

i te deixes lhebar

até l mar de çanteno

adonde to ls suonhos te nácen.

L NUOSSO QUERIDO AMADEU FERREIRA DEIXOU-MOS ONTE. QUEDARÁ SIEMPRE CUN NÓS.



Un die screbi para el este poema

 

Ténen las tues palabras

 

 

Puodes zbiar muntanhas cun tous feitos, ser un porfissional de cuorpo anteiro, puodes ser todo l que seias, mas seran las palabras que deixas screbidas que eiran perpetuar la tue mimória, la mimória de l tou pobo i la bida de la tue lhéngua.

 Yá ls tous uossos seran cinza, la tue chicha puolo, la tue alma lhuç a ancendiar ua streilha, mas eilha, la palabra, será siempre fincon adonde pousen siempre ls mouchos to las nuites, las cotobias to ls dies, marco giodésico dadonde se abistaran to ls pobos que tu canteste cun ls sonidos de l soletrar de sílabas.

 Tenaran las tues palabras la dureç de l diamante bruto que cun nada se puode riscar, para eiternizar la tue lhéngua i la tue cultura. Al mesmo tiempo, teneran la lebeza dua smeralda nun peito de alabastro, la transparéncia de l´ auga de las fuontes i de l berde de l termo na primabera, para que le seia stramitida toda la fermosura.

 Ténen las tues palabras l correr sereno dun riu, adonde zaguórun ribeiros calmos.

 Ténen las tues palabras la fuorça dun mar cun óndias de marés bibas que toda la arena de la praia son capazes de arrastrar.

 Ténen las tues palabras l bigor de las muntanhas cun sues fragas que l aire bai alisando cun assopros, para formar balhes, adonde se deita la nata que fazerá medrar mais palabras ne l feturo.

 Teneran las tues palabras la tue eisséncia, porque de palabras sós, pula palabra te dás i pulas palabras trabas batailhas.

 Bien haias amigo, por todo l que sós i mos dás!

 

 

 Agora digo, bien haias amigo, por todo l  que fuste I mos deste!

 Bien haias por teneres sido miu amigo!

 

 

Deixa-te lhebar


 

Deixa-te lhebar

pul balanciar de ls suonhos

sien que se te lembre la sede nas tues fronças

i  t´assuste la mundiada a que l paiç presta bassalaige.

Debrebe l tou jardin será berde,

las tues flores queloridas,

l tou uoco anchido,

la tue guerra bencida.

Bonda que cerres ls uolhos

i te deixes lhebar

até l mar de çanteno

adonde to ls suonhos te nácen.

Arquivo do blogue