Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

domingo, 29 de março de 2009

L eixercício físico

Nada mais buono para queimar calories i abeixar uns quilicos que se apelidoran an l eimbierno que agarrar uas guinchas.
Tenie friu, mas debrebe calci.
Quien me conhece sabe bien que me afago melhor a uas guinchas que l panho de l puolo, que me pesa toneladas.
Mi mãe diç muita beç: You nun sei se se ganhou ua buona porsora, mas ye berdade de se perdiu ua buona labradora.

sexta-feira, 27 de março de 2009

L anterbalo


Todos nós recebimos mensaiges eiletrónicas que nien chegamos a abrir, parece-me que seremos todos; you al menos assi fago i só las ancamino para amigos, quando son mi speciales: ou para fazer rir, ou frases mui perfondas.Hoije recebi ua bien pequeinha mas que me topou andrento i que dezie: nun pediste para nacer, nun pides para morrer, aporbeita l anterbalo.I nun ye que baliu la pena abrir essa, dua amiga! Nó porque you nun l soubisse; ye ua cousa que todos dezimos quando se mos muorre algun familiar ou amigo an la flor de l’eidade, mas que squecemos lhougo a seguir, assi cumo tamien squecemos la pormessa de mos besitar mais a menudo. Acabamos por cair ne l mesmo zancanto de starmos tiempos anfenitos sien mos ber ou falar, mas la pormessa fazemos-la siempre.Anton, eiqui queda ua mensaige amportante para todos nós: Aporbeitemos esse anterbalo para amprestarmos ombros a quien percise deilhes i nós, para bibir l die de hoije cumo se fura l redadeiro, cada un a sou modo de bibir esse "redadeiro".

quarta-feira, 25 de março de 2009

L Eimbierno

Quando pensamos ne l Eimbierno, nun tenemos que pensar siempre an tristeza, friu, aire a ouliar to la nuite.
Pus nun ye ne Eimbierno que ls cuorpos mais se aniálan, mais se respíran,
Anrebulhados an la manta ou se anróscan na calor de l lhume?

L Eimbierno nun puode ser oulhado cumo la staçon que ben apuis l Outonho,
de folhages burmeilhas ou amarelhadas,
nien la que ben antes la Primabera, fuonte de fronças frescas i flores queloridas.

L Eimbierno ye l mistério de la purficaçon de la tierra, pula lhimpeza de maleitas que s’acembonórun anquanto mai produtora,
matáncia de malinas, pula acion de l friu, regeneradora.

Ye l perdon a l Outonho, pula znudeç que le trouxo calafrius.

Solo despuis de star l brício purparado
ye que la natureza pare ls filhos,
anchendo ls nuossos uolhos de belheza sien fin, cun l retornar de fuolhas,
flores queloridas,
fruitos prefumados.

Naide le dá muito balor al que siempre tubo:
solo sentimos la grande falta
quando aquilho que amamos se mos scapou.
Que balor le dariemos al abrir dua flor,
se essa rialidade fazisse parte de l cenário de siempre?!!...

L eimbierno ye la refleçon de la bida;
nun ye seinha de ampotencie, de einutelidade,
de cuorpos torpes ancerrados an quatro paredes;
este eimbierno, tamien este, tenerá que purparar la tierra
para recebir ls nuobos gromos de la Primabera,
atrabeç la transmisson de ls saberes
i de la çperiença.

Ye ne l eimbierno que hai l perdon de las culpas,
de las acusaçones;
ye ne l eimbierno, que ls amantes son purfeitos,
atrabeç las lhembráncias.

Ye ne l eimbierno que se bota pa la rue
todo l que ye einútele pa l tiempo
porque,
de tan einútele,
yá nun se l acha tiempo.

Eimbierno,

Acunchego
Purficaçon
Saber
Perdon

quinta-feira, 19 de março de 2009

L die de l Pai


Nun sou nada de comemorar este die ou aquel die. Ls dies ténen que ser todos ls dies.
Fiede-me siempre a negócios de quien quier ganhar denheiro cun ls sentimientos de ls outros.
Hoije, l die de l pai, screbi-le esta carta al miu.
Bolou-me de la mano yá quantá.
Scribo para ber se sou capaç de la ir cerrando i para que nun me duola tantíssemo.

…saliste sien çerrona nien mala, acumpanhado pul tou perrico para que naide bisse que te ibas deilhi a Dues Eigreijas a agarrar l camboio.
Habies treminado a scapar de mi, de ti,…i de naide.
Mais adelantre ampunteste-lo i seguiste solico, sien perro i sien mi, cumo stebiste dezanuobe anhos.
Amprenhando de oubido perde-se la anteligença,… queda-se burro i tu assi quedeste!

Perdiste muito, cumo tu me l cunfesseste tiempos apuis, mas yá nada habie a fazer.
L tiempo que se perde, nun se puode ir atrás del. Ye cumo aire, nunca l mesmo.
Nunca debemos deixá-lo scapar nien l deixar passar por nós sien que mos déiamos de cuonta.
L tiempo ye un cabalho alado,…. Deixa rastro mas scamuge-se debrebe cumo l pensar.

Perdiste, todos perdimos…
Perdiste ls mius purmeiros passicos, las purmeiras palabras, l miu daprander na scuola, l arredundar de las formas de nina para moça, i sei alhá que mais…
Perdi you, tamien…
You era la única nina de la família i tenie mais que ls demais, mas assi i todo, faziste-me muita falta…
Oulhaba pa l tou retrato i quedaba tan prouista, gustaba de te tener al pie de mi. Tu eras tan guapo, tan guapo!
Naide tenie un pai tan fermoso cumo tu eras!
Fazies-me muita falta quando iba a lhebar las bacinas i me precurában l tou nome.
Ancolhidica dezie: You nun tengo pai!...
Que anjustiça tamanha para ua nina, fazéran-la mintir!
You bien sabie que l tenie, que eras tu!
Apuis, ansinórun-me que dezisse que era filha de pai ancógnito, oubrigando-me assi, a mintir outra beç.
Mas qual ancógnito se you sabie que eras tu!...
Apuis dezien que era zorra, mas ye un nome tan feio, para mi que era ua nina tan linda, cumo todos dezien!...
Que regime político era aquel que nun oubrigaba a que todos tebíssen l nome, yá que nun fura mais!
Que sociadade era aqueilha que çpreziaba quien mais precisaba de ajuda?
Tamien esso l cumprendi depuis…

Tamien you cumo tu me quije scapar, nó a fugir, mas si atrás de ti.
Nina einocente i sonhadora, dezie que iba pa l Brasil anriba de la burra, lhebaba ls mius bestidos todos, las mies monicas de farrapos, ls sapaticos de cordones, las alparagatas, todo…
Lhebába to las mies pobrezas…
Nunca cheguei a ir, nó porque me faltasse la buntade, mas la burra castanha nunca se apuso.

Soube apuis, quando te coinçi, que tenie hardado la tue capacidade de sonhar i de ouserbar la belheza de las pequeinhas cousas.
Outras cousas tamien hardei i debrebe me l botában an cara, causo nun fússen bertudes.
Nun se me amportaba nada porque you gustaba de ti, mesmo sien te coinçer.
Quando me dezien que era eigualica a ti, quedaba cuntenta cumo un trilho cun trés tabras.

Anhos mais tarde mandeste-mos ir i torneste a amprenhar de oubidos,… quedeste burro outra beç!...
An beç de nós dues, fui l restro de la tue família, toda campante a percura de l árbole de las patacas i ouro.
Nunca achórun nien l’arble nien l ouro!...

Çculpa por te star a dezir isto, mas tu sabes que solo son zabafos.
La scrita fai-me quedar lhebe cumo ye un reissenhor a cantar nua fruncica de freixo.

Apuis faziste-me inda mais falta porque mie mai quedou mi mala i you choraba muito.
Asparecie-se-me que iba a quedar sola no mundo, filha de pai ancógnito i sien mai!...
Coinci-te anhos mais tarde quando yá stabas an Moçambique i me screbiste ua carta pula Páscoa, cun quarenta dólares andrento, tenie you catorze ou quinze anhos.
Ten que ser buono, pensei you!
Cun esta caligrafie tan guapa, el ye un príncepe. Nun se diç que pula letra se queda a coincer la personalidade de la gente?
Besiteste-mos quando you tenie dezanuobe anhos i nunca mais te aparteste de nós.
Deste-me l nome Monteiro que agora tengo i que tanto me eileba.
Lhebeste-me a çcubrir outros mundos i outra sociadade bien çfrente.
Fuste mais que príncepe, miu adorado pai.
Tu para mi fuste un rei i ne ls tous uolhos, faziste de mi la princesa mais linda de l mundo!...

Mas… zgubieste-te-me outra beç, i para siempre!...
Nun boto pinturas nien lhabo l lhado squierdo de la mie cara, para que nun salga l tou cheiro nien l sabor de l tou beiso, mais prelongado que l questume que me deste quando tube que salir de l spital.
Fui l derradeiro que me deste. Nun l sabiemos, mas fui!
Soutordie you dei-te…mas tu a mi nó.
Coinciste-me pul perfume quando me arrimei para te beisar i caírun-te lhágrimas pula cara abaixo, aquielhas cun que te çpediste.
Stabas a drumir cun remédios i nunca mais sperteste, miu reissenhor sonhador!
Fuste inda mais bítima que you, de gente que, al cuntrairo de nós, nun sabie i nunca saberá l que ye sonhar!...
Cumo tenendo nubres nos uolhos, nunca ancuntraran belheza nua bacalhoura que se meneia ne l rechino de l sol de Agosto.
You stou cierta que tu cuntinarás a çaracotear porende, a ouserbar ua flor, un ninico de eilefante a nacer, ua lhiebre na cama, oubir ls grilos a la nuite, l cantar de las checharras i you, mesmo sien te ber, acompanho-te na tue simplecidade i çanceblidade que solo puode tener quien nun tenga arganhas an l’alma i ne l coraçon.
Un beisico

domingo, 15 de março de 2009

Alhargue-se la Nuite


Nuite…
Alhargue-se la nuite
La nuite strelhada

Mágica
Guapa sarena amada
Adonde te sinto
I persinto

Nuite…
Oufrece-me las streilhas
Mira para mi!...
Stou cun las manos abiertas
Para las recebir.

Nuite…
Alhargue-se la nuite
Alhárguen-se las streilhas

Scuita-me
L lebe lhamiento
Trai la mie streilha
La mais doce i guapa
De l firmamento

Aire…
Arrastra la quimera
Trai l oulor que tebir
Para you l sentir
Tal i qual el era

Nuite…
Alhargue-se la nuite
Mira para mi!...
Ten que haber mais streilhas
I stou cun las manos abiertas
Pa las recebir.

sábado, 14 de março de 2009

Sonidos i oulores de ls Anjos


Nada se acumpara a aquel oulor de yerba cortada pulas gadanhas; passo cuntino i cierto cumo se fura lida pauta de música; sonidos abafados antre la ierba i la fuolha de aço, harmonie cumo se beiláran juntos zde siempre.
Cordelinas de feno que despuis se aspargiran, niales de patoixas i coquelhadas çtapados; paixaricos cubiertos cun ierba.
Que se bai a fazer, naide ie amo de la bida i ls paixaros tampouco!
Todo isto habie bido, hai mais de quarenta anhos, anquanto inda paraba algun tiempo an la aldé.
Agora pega na gadanha quando an Primaberas yerbaceiras hai que cortar la yerba a dreitos a sue casa. Nun hai ningua asparecença, anque cun l oulor quede cun ls sentidos nas nubres.
Falta l passo cierto de ls gadanheiros; faltan las gadanhas picadas, capazes de cortar la barba mais dura de qualquiera home.
Assistiu l anho passado, quando dous homes cortaban la yerba de la lhameira que, por ser pequeinha, nun pudie passar la máquina.
Berdadeiros artistas de gadanha d´antiempos, sonidos afinados i cun toques ciertos cumo que se houbisse un maestro a ourientá-los.
Sonidos i oulores de ls anjos!...
Sonidos sien bruidos cumo se fúran de un beilado clássico i que nun podemos çperdiçar, por séren iá tan raras bezes oubidos!

sexta-feira, 13 de março de 2009

Porquei, à mar?

Miro para ti
I beio-te cheno de nubres negras
Que nun me déixan ber

La lhuç de l tou oulhar
Que me assústan i atafánhan
Amóstran-me papones
I nun me déixan nabegar

Porquei hai dies
Que te beio de augas claras
An que l aire ye cheiroso
I tous papones einocentes?

Cumo un golfino poulo tues óndias
Mato la sede, sorbo tou sal
Resfolgo tou oulor
I cun l oulhar ambaído
Perdo-me ne l hourizonte

Sentada
Debido cuntigo mius segredos
I apuis apaixonada
Meto-me por ti, à mar!...

Porquei hoije
Tues augas m´aspareçan trúbias
Me sinto triste, mal amada
L tous polbos medonhos me apéian
Me afógan i adominada
Me atíran contra ls fragones
I me mátan?

Porquei, à mar!...
You que te cuntei ls segredos
...Las eilusiones...

domingo, 8 de março de 2009

Ls Eiroplanos


Aquel risco branco de ls abiones que you bie ne l cielo, quando staba a ser buieira, inda no tiempo que nun andaba a scuola, siempre tubo an mi un grande facínio. Inda agora, quando beio, se me lhembra.
Diç que son más grandes que camenhones, dezie-me mie mai.
You inda l percurarie algo más, mas, cumo eilha nun sabie, quedábamos por eilhi.You solica ne ls cerrados eimaginaba cuontas, mas siempre me fizo muita baralhaçon, por nun se caiéren sien stáren colgados.
Tenie que ser ua lunjura mi grande, porque só se bie a relhampar ua cousica pequerrica cumo la mie mano!...
Seguie-los cun ls uolhos anté que zaparecien.
Solo quedei cumbancida quando, cun miu tiu Bulmiro, fui a ber l Poço de la Muorte.Se las motas andában alredor l poço sien se caíren, anton tamien ls airoplanos, se assegurarien!...Assí, an respeito a esso, la mie cabecica iba quedando más çcansada, nun fura un cierto die, tener ido mi bó Ana a ser buieira comigo.
Nunca andubo a scuola, l saber deilha era solo de l que oubie.
Dezie eilha, al mesmo tiempo que apuntaba l airoplano: olha Delaidica, yá me cuntaba mie mai que habie un tiu que se l prebenien las cousas i acertaba an todo, i que dezie ua porfecie.Dezie el: Mirai, quando todo stubir atrabessado de stradas, cun muitas ancruzelhadas uas cun las outras, la fin de l mundo stará acerca.
Aqueilhes riscos que fázen ls abiones, yá nun seran stradas, abó? Percuraba you.
Nun sei, mas mi buona seinha nun serán!...
You nunca más me çqueci disto; na mie cabecica quedou grabado cumo se houbira sido ua porfecie de Nostradamus, de quien nunca habie oubido falar.
Bi, anhos más tarde, muitas stradas, quando bolei nun airoplano.
Agora, quando falo cun bós ou leio ls blogs, bén-me la porfecie cuntada por mie bó a l’eidéia.

sábado, 7 de março de 2009

Las Pastoricas


Fui siempre un bechico por mi, mui amado.
(L mesmo nun puoden dezir outros que quedában sien la punta de l rabo, sien patas ou sien alas. Quando cunto a amigos, las scalabrices que fazie, díçen que nun ie cousa mie!...)
A las beçes benie tarde de ser bueira, ou que mie mai me mandasse a fazer algo de nuite, era cumo se bisse streilhas. Siempre me matou la cabeça, porque serie que aquel bechico botaba lhuç. Bien me fartei de las percurar de die para ber como éran, mas nunca fui senhora de ber ningua.
Agarraba no casulho, mirabalo por todos ls lhados i sien l fazer mal, punie-la outra beç arrimadica a la parede. Assi medrei cun essa magie de las Pastoricas.
Apuis de grande i apuis de benir para Lisboua, bi que las pastoricas bólan. Nun ie que seia pior, não senhor! Anté que se aspareçan inda mais a streilhas… mas són ruinicas!
Nun ie que inda ande a pensar porquei son relhuzientes… mas si porque será que eiqui nun ténan casica i ténan alas i na Speciosa estan siempre arrecolhidas.
Que lindo serie l termo no Brano, nas nuites calenticas, se tubissemos alhá Pastoricas boladoras!...
Nun tenerien eibeluído tanto, ou será que són como you quando era nina, arrecolhidas i ambergonhas?

terça-feira, 3 de março de 2009

Riu Douro Mirandés




An Pertual antreste faroç
I cun tues augas barreneste
Las peinhas stoureste
Mas debrebe amansieste
Anté la foç

An Miranda atalancórun-te l camino!...
Agora stás guapo i mansico
Adonde se spéilhan tous fragones.
An silenço, nun se spante l paixarico
A ber-te ban personas als milhones

L Dous

L fragon maior, l amarielho
Ye l más guapo de ls tous.
Apúntan-l alhá ua lhuç
Para que béiamos l dous

Diç que quien nun l bir

Nun se poderá casar.
You an moça, nesse ambair
Andube un anho a mirar

Anriba de la murailha
Muito caminei i mirei
Anté que un die çtraída
Ui!... Que yá l achei!...

Quedei tan cuntentica
Lhougo l fui a cuntar
Mirai!...Yá bi l dous
Yá me puodo casar!...

Lhebai-me deiqui

Quando miro al para trás
I beio las muntanhas que chubi
Las faias adonde me ampuialei
Ls balhes que atrabessei
L que daprendi i ansinei

Quando miro al para trás
I beio ls amigos que cunquistei
Las paixones que senti
An batalhas donde lhuitei
Ne ls caminos que segui

Quando miro al para trás
I beio las tierras que sembrei
Ls saberes que trasmiti
Que an yeras brabas preguei
I ls fruitos sanos que colhi

Quando miro...
Sinto-me marimunda
Bózio i pido
Lhebai-me deiqui!...

La tierra que me dan yá nun dá pan
La lei seguida ye tonta
I la semiente nun abrolha.

I you...sembrando...
Choro de delor…
I digo boziando
Lhebai-me deiqui
Por fabor!...

domingo, 1 de março de 2009

Sonidos i eimages de l silenço


Miro...
Mas nun beio.
Lhibartei-me.
Bolei cun alas d’anjo, lhebe i celhestial.
An pensamiento sou lebada por un airico I quiero ir atrás ua andorina que bolou de l miu beiral
Cun alas de suonho, subirto-me... mais lhebe.
Yá cansada, la abe apara nua peinha, al meio l mar de calmarie
Bou cernindo, andreito las piernas i aparo cun eilha tamien.
Diç-me:
Fai un resfuolgo fondo, mas sien bruído!
Oube l sonido lhebe de l mar que mos quier falar cun sou silenço.Bai loinge, an suonhos de nina!
Sabes: hai sfergantes an que mais bal que mos cálhemos
I déixemos que l silenço le fale al nuosso coraçon.
Hai sentimientos que la fala nun conhece
I eimoçones... que nun mos cáben an palabras.
Cerra ls uolhos, oube l arrolho de l mar, mira l hourizonte
I las paixarinas de l sol nas augas cristalinas
Guapo!... Sclamei!
De uolhos cerrados, bi aqueilha prainada de augas berdes cun reflexos dourados
Daquel sol caliente que me puso morena.
Cheirei la maresie que l airico an salba de prata m’oufrecie
I tornei al tiempo, a ti i amei.
Lhieba-me mais loinge, andorina de l miu beiral!
Quiero bolar porriba l dezierto scaldante
Rebolber-me na arena, nun arrebolcar fuora de mi.
Nó, nun te puodes ir!
Anton nun bés que las tues alas
Son de scuma de mar i de quimeras?
Abri ls uolhos i bolbi...!
A la rialidade que por sfergantes deixei.
An silenço, sonhei!...

Arquivo do blogue