Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quinta-feira, 20 de março de 2014

Ua hurtica para scabar

Onte andebimos a arrolhar un nino, la nuossa lhéngua mirandesa.
Ourlando zafiou a Francisco i Francisco zafiou-me a mi. Para ua aposentada cumo you, l que ye preciso ye que baia habendo uns hurticos para scabar i dar cherume a la tierra i a la bida.
Assi fui: Lhougo bien cedo tube que anrezinar las tripas naquel camboio de carros siempre a parar, arrancar als cachicos, tornar a parar; ai de mi que yá bou a chegar atrasada a Linda a Velha i deixar a Francisco preso ne l Redund...el de las Sereias, eilhi que nien há-de haber ua aldaba adonde prenda l suonho daquel spertar temprano. Bá!, alhá cheguei al altico de Queluz daqueilha maldita IC19 i staba çafa. Francisco só percisou de colgar l suonho ne l Redundel, un cachiçquito.

Mais un tiron, alrobés a la correlina de carros i, deilhi a nada, stabamos pals lhados de la Caparica. Outro tiron ne l carro d´Ourlando i fui un ai anquanto cheguemos a Stremós, a la scola Raínha Santa Isabel, adonde mos recebírun cumo se mos conhecíssen zde siempre, ua lhagona d´auga calentica adonde ls trés porsores se sentírun a nadar an sues augas, que nien parricos, an dues sessones, ua a la pormanhana, outra a la tarde. L assunto era"L Mirandés ne ls dies d´hoije".
Falou-se de la Lhéngua i de la sue stória, amostrou-se muita de la lhiteratura eisistente, puso-se música a tocar an mirandés, liu-se ua cuonta i pediu-se als alunos que fazíssen l caldico de letras cun palabras mirandesas de la cuonta, lírun-se poemas, pormeiro an mirandés i apuis an pertués para que mais bien la poesie se sentisse i falou-se de ls dançadores. An todo fazendo siempre cun que ls alunos fússen parte atiba nas cumbersas i apersentando eimages atrabeç de l cumputador.
A abaluar puls pedidos que mos fazírun para que mais cousas dessas acuntecíssen, ancluindo la gana cun que quedórun para fazer antrecámbio cun scolas de la region de Miranda, l´eideia que le naciu de lhebar alhá alunos, esta nuossa anterbençon fui mui ámportante par´eilhes i si mos parece que le gustou muito. A nós tamien.
Para nós, que fazímos l melhor que pudimos i sabiemos, fui ua grande honra poder haber regado mais un cachico de l huorto, para que l Mirandés baia anraizando mais por todo l paíç i las raízes chúpen cada beç mais tampeiro i le lhiebe mais un adubico para que mais baia medrando

Nun tenemos retratos, mas assi que ls recébamos, eiqui ls ponirei. Muitos mos fúrun tirados na eicelente biblioteca, sítio lhargo i cun cundiçones para aqueilhes alunos, bien mais serenos que eiqui, poderen ambestigar i studar.

sábado, 8 de março de 2014

Salindo de l´eibernaçon


Stá l jasmin a spera de calor para abrir ls bretones, nun baia inda la gelada tardiega a dar cabo daquel oulor doce,acabando por secar las flores.
Ye agora l rei de l jardin l goibo, pimpon que nien palmito d´andor an die de fiesta al redor de la aldé. Pul die ye só quelor, mas assi que l sol se bai, streforma-se nua fábrica de perfumes i ye un gusto salir al huorto pula nuite. Florica a florica até que chegue a la punta, yá ten bainas ambaixo, quando las mais pequerruchicas ábren, un modo que la porfeita natureza ten de mos toldiar ls sentidos por mais tiempo.
Apuis benirá l jasmin, pormeiro nas fronças, branquito, apuis no açafate a secar, apuis an bidros citrados para poner an chás i mos toldiar ls sentidos quando metemos las narizes na chábena, an nuites fries.
Tamien l jasmin ten oulor mais fuorte a la nuite, assi cumo l jacinto que agora yá se stá a çpedir i que tanta falta fazie l anho anteiro, cumo se fura un lampion cargadico de pequeinhas flores a almiar ls jardins.
Nun tardaran las laranjeiras a rebentar de berde i branco, a parecéren ramos de noibas, seinha de pureza. Stan a arrolhar las últimas laranjas, bien alhá na punta de ls galhos, adonde ye mais custoso chegar pa las traer pal açafate, doces que nien miel.

Bendita Primabera i bendita natureza que tanta cousa yá mos stá a dar i mos fai salir de l capulho adonde l´Eimbierno augaceiro mos metiu, cumo se fúramos lhagartos a salir de la sue eibernaçon de meses!

Arquivo do blogue