Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quinta-feira, 18 de junho de 2009

Aprisionada


Hai dies que las letras i las palabras chégan de surpresa.
Hai dies que parece que la mano stá presa,
l teclado çcunjuntado,
nada sal, anque treminado, planeado!
Hai dies
an que las palabras salen cumo sartigalhos,
a poular,
adelantre ls nuossos pies,
nun cerrado por segar.
Hai dies an que, anque na ourbalheira,
las palabras quedan amonadas i nun saltan,
mais parecendo xeixos spetados na pedreira.
Ende, ne l meio, bou-las arreculhendo
i aprisionando,
mas l saco adónde las meto,
queda tan pesado, que nun aguanto...
Ou será que són las palabras que me aprisionan i me lhieban a mi?
Sien fuorça,
Einerte i bencida,
quedo assí,
aprisionada de las palabras, aprisionada de mi!...

quarta-feira, 17 de junho de 2009

Sou un lhibro


Sou un lhibro abierto
De fuolhas screbidas
A tinta fuorte
Amarelhecidas
De frente assumidas
Nunca letra muorta.
A tinta quelorida ou negra
Que amporta?

Ne las pormeiras fuolhas, l anfáncia
Escribidas na piedra ou an fuolhas de milho
Antre jogos de ninos
I oulores de scoba i tomilho.

Seguiran-se outras i tantas
Antre suonhos i deber
De tantas nien you sei quantas
Amontonórun-se las letras
I las palabras an cascata
Stán alhá todas,
Podeis crer.

Las fuolhas
Brancas i eimaculadas
Que inda nun screbi
Tan singelas i amadas
Olhan para mi
I nun scachonar de suonhos
I eimoçón
Quieren bolsear-se
De letras
De sabedorie
De gusto po la bida
Sentida
Cun amor i peixón.
I de quimeras, porquei nó?

domingo, 14 de junho de 2009

Cun formigas de ala


Molhou las formigas
La chuba ne l Berano
Salírun las d´ala
A passear ne l chano

Nun se dórun cunta
Que la rapaza apareciu
Cun rateiras i pimiento
Adonde las metiu

I eilhas ne l scuro
Alhá ancerradas
Nun sabien l que fazer
Quedórun assustadas

Cun l pimiento I rateiras
Fui-se toda animada
A guardar las bacas
I arranjar frejulada

Abriu l pimiento
I las formigas gustórun
Bamos a quedar lhibres
Lhougo eilhas pensórun

Nun sabien, cuitadas
Que nua rateira
A relhuzir l sol
Acabarien spetadas

A bater las alas
L sol, assustada
Cada formiga quedaba
A spera de paixarada

La fonecra chegaba
Cun la cuquelhada
Quemie la formiga
I quedaba caçada

I la rapazica
Siempre a la spreita
Dezie: yá caiu outro,
Toda sastifeita

Iba para casa cuntenta
Cun l pimiento i la caçada
Pruista, a mostrá-la
A quien ancontraba

Quando l Berano nun chobie
Botaba baldos de auga
Ne l formigueiro
Que apuis el salie

sábado, 13 de junho de 2009

L bun senso


Percurei-te por to l lhado bun senso
Mas nun te cunsegui ancontrar
l bun senso anda perdido i squecido
Por pouco l bun senso amperar


Faç-se aquilho que ben a la cabeça
Sin nunca l bun senso aplicar
Neste mundo de faç i çfaç
Passa-se l tiempo a remendar

Diç-se todo l que ben a la cabeça
Depuis diç-se que nó se dixe
Diç-se que la antençon nó era essa
An cumbersa fiada de idiotice

Ye urgente ancontrar l bun senso
Para nuossas bidas, para l mundo anteiro
Neste comércio de fabores bendidos
L bun senso bendiu-se por mui denheiro

Fazer de ti


Quiero fazer de ti l miu jardin
Regar-te cun auga fresca po la tardica
Passear por ti, po ls tous canteiros
De mano dada cuntigo, a la nuitica

Quiero fazer de ti la mie rosa
Para te trazer acerca l peito, ne la lapela
Cheirar l tou perfume l die anteiro
Tener-te ne l quarto a la nuite, na jinela

Quiero fazer de ti la mie lhuna
Que me alumie las nuites scuras
Me proteija, me anspire, me deia resfolgo
Para bencer i squecer las amarguras

Quiero fazer de ti l miu mundo
Adonde se resfolgue amor, fraternidade
Fazer de ti un scudo, proteçón
Ounión, cuncórdia i armandade

sexta-feira, 12 de junho de 2009

Papagaio sien filo




Ye cumo que se fusse un papagaio dun nino i que l filo se l tebisse scapado!...

Fui pa la praia apuis de las seis de la tarde; stá caliente l sol i nun se puode stonhar muito nels pormeiros dies.
Ye ua atracçón mui grande! Sólo pisou la arena del mar quando tenie dezanuobe anhos i fui un amor a la pormeira bista i arrebatador.
Stendida la toalha, sintou-se i de mirar ousente, fitou aqueilha lhinha de hourizonte azul, nua mistura de cielo i de mar. Ne l meio de l´auga, un grande rochedo, adónde çcansan gaibotas i adónde hai anhos atrás ls filhos chubien para, abentureiros mergulharen nas augas berdes. Eilhi siempre ls bie, al cuntrario de quando fazien pesca submarina i quedaba perdida a oulhar para ber s abistaba la bóia cor la laranja que marcaba sue perséncia . Eran outros ls oulhares perdidos desse tiempo, perdidos de receios i de miedos. Que habie de fazer se la giente solo medra assi!...
Perdiu-se naquel hourizonte!
Deitou-se na toalha, naquel colchón ameroso de arena.
Mar sereno cun legeiras óndias de maré chena, sonidos mágicos al chegar a la arena.
Ls sonidos de las óndias són para eilha, cumo ancantadores de serpientes, que cun oulhar fixo la ancandilan.
Bolou, nadou, sonhou!
Las risas de ninos a fazeren castielhos de arena, ls griticos de miedo quando sien l desearen ls meten na auga lhebórun-la acerca de trinta anhos atrás, quando brincaba cun ls filhos i ls ourientaba a fazer sculturas na arena. Oubiu-l la boç, biu-ls medrar, biu-ls ser adultos, biajou no tiempo, naqueilha ousénça de cuorpo.
Suolta, deixou de oubir bózios, deixou de oubir las gaibotas, las óndias, ls sonidos de l cantor que por modernices de ls Algarbios fui pago par tocar i cantar l pie de la praia ne las scaleiras de l café restourante. Cumo se eiqui pudisse haber música mais guapa que la de l mar! Até esta música fui capaç de deixar de oubir!
Biajou l mundo anteiro, cun l siléncio, cun eilha i sien eilha,…sien cerrona, sien mala de rodicas a fungar!… Nien la bolsica de la scuola lhebou!
Cumo ye lhibertador la giente soltar-se de l cuorpo i nun oubir nadica de l que mos arrodeia!

Será que, neste mundo de correries, to la gente será capaç de se lhibertar? Secalha não!...
Agarrados l cuorpo anteiro, alma ne las tripas, biben anque tamien na praia, a boziar l telemóbel.
Não, nien to la gente se solta i biaija an suonhos!

Tornou l cuorpo que stába a la selombra dua peinha gigante que entra po l mar desta guapa praia birada a sul, acunchegada, de augas transparentes, salgadas i berdes.

quinta-feira, 11 de junho de 2009

Ancuntros cun nós


Çculpa monica por nunca te tener lhebado cun las bacas, a ser bueira. Secálha haberie de te tener lhebado al menos pal Molinico que era adonde you muita beç choraba, por me sentir sola. Eras de tal modo singela que you tenie miedo que la Mourisca te scornasse. Eilha era tan mala para mie, como ye que you te habie de lhebar! A la cierta que te scornarie a ti, i lhougo a ti que eras la mie monica mais linda...
Fize-te un bestidico eigual a l que me roubórun de la berdura que era branco cun lhacicos de beludo. La nuossa madrina dou-me sobras, i you fiç-te; cumo era fin de Berano arranjei-te pelo, mui lindo, de barbas de milho. Tamien tenies un chapéu que te fiç cun las fuolhas de l milho.
You gusto muito de chapéus i gorras i bés, són gustos que yá benen de l tiempo de nina.
Nun sei se me oubirás, mas assí i todo bou-te a dezir: la nuossa madrina inda bibe, mas bibe sien passado, sien persente i sien feturo. Ye un modo que talbeç nun entendas, mas mira, eiqui hai dies screbi-l un poema an Mirandés, "bai cuntando".
Eilha yá nun chora, yá nun sabe l que són lhágrimas. Ls sous rius stán secos cumo se yá anhos nun chuobisse drento deilhes!
Cumo bés, Monica de pelo de barbas de milho, tu fuste mui amportante ne la mie ninice, faziemos las dues grandes stórias i abenturas. Nun quedes cun pena por you chorar; you solo choraba quando iba pal Molinico porque era nun sítio que parecie un foio, sien hourizontes . You achaba que nien era capaç de resfolgar.
Sólo agora ye que you soube porquei choraba, tamien agora sinto falta de resfolgo i me dá ganas de chorar quando stou nun sítio assí sien hourizontes. Ye cumo se you fusse un peixe i me tirassen l auga de l ribeiro adonde bibo.
Ye cumo querer bolar i nun tener alas, i quando assí ye, tengo que chubir an algo más alto para ber se abisto mais algua cousa, para alhá de l miu atafanho.

Adius Monica. Quando you tebir ua nieta bou-te a buscar, pendo-te l pelo, lhabo-te l bestido,... reimbento-te...

domingo, 7 de junho de 2009

Beilarinas de saia burmeilha



Naciu d´ua piedra;
Abriu-l ua brecha,
Dadonde saliu tierra.

Preinha de bida
Nasciu ua flor,
Mie armana, quelorida,
Cun mui fuorte oulor.

Burmeilha de sangre,
Relhamposa de streilha
Punírun-me-la na mano,
I nasciu un ramo deilha.

Puse ua ne l pelo
I tan anfeitada
Assi cun la flor,
Alegre a cantar,
Ancomecei a beilar.

Las outras flores
Que tamien eran papoulas,
Quejírun, fermosas,
Ne l baile entrar.

Cun las pétalas para baixo,
Fize-l saias de beilarinas,
Cun cascas de freixo,
Fize-l sabrinas.

L chasco cantou
Cun la coquelhada
I staba, deilhi a cachico
L ourquestra formada,
Ne l Rinconico.

Las flores beilarinas,
An bicos de pies,
Beilórun que nien
Berdadeiras ties.

I las checharras
Ampeçórun a cantar,
I quando se ajuntórun,
Batírun-l palmas
I tamien beilórun.


Quando beio papoulas,
You agora, nina-tie,
Siempre se me lembra,
De l que cun eilhas fazie.

I, Çculpa-me papoulica,
You yá nun tengo eidade,
Mas quiero fazer ua monica,
Beilar, matar la suidade
.

sábado, 6 de junho de 2009

Dous antuolhos


De saltos altos i lábios pintados de burmeilho, stá la cereija colgada, sóla ou an ramalhete, siempre a porbocar quien passa, pronta para fazer un brilharete.
Cun pistanhar de uolhos ansinuante, bestidos transparentes i decotados, yé eirótica que nun hai quien l puoda registir. Homes i mulhieres, bielhos i nuobos, naide se farta deilhas.
Són antuolhos, diç l pobo.
Són mais guapas que buonas, dizie mui abó, quando quedaba anchado de la barriga cun eilhas.
L morangano que stá to l die ne l canteiro de l lhado de baixo a ouserbar todo, mui apaixonado i l mesmo tiempo algo ciumento de ls pretendientes de la cereija, dá-l muita beç uas quinadas para ber se eilha nun ye tan namoradeira.
Sós mi zabergonhada diç-l el, yá maduro i perfumado, siempre a dar beisicos a la tierra adonde medrou i cheno de buntade de l dar ls beisicos a eilha, mas nun l chega. Algua cumpostura nun te farie mal nanhun, dás fala a todo mundo que passa. Scusabas de sborratar tanto ls lábios quando ls pintas! Mulhier mais lebiana nunca you bi!
Olha quien stá eilhi todo repimpado, l senhor morangano que ten la manie de dar liçones de moral! Nun sós tu que andas siempre metido ne l meio de paixónes, a ser mordido, belhiscado i nun sei que será mais, sólo ou anrebulhado an chantili, a tocar ne las bocas, ne ls ambeligos? Tán lebiano, nun te querie nien puosto nua tarte, home!
You sei que nun sou flor que se cheire i que tamien fago aire nas tripas, mas tu pones la giente chena de alergias, cun la piel toda ansarapulhada.
L morangano quedou-se, stába por baixo, cuitadico! Eilha staba a falar de polheiro i siempre a cumprir la sue funçón, que ye pistanhar para zancaminar la gente.El ye mi guapo, mas ye tímido.
Són dues frutas mi antulhadiças.
I porquei nun dezir eiróticas se an buona berdade són?

terça-feira, 2 de junho de 2009

Que abentura!


Fui un uosso duro de rober a las dieç de la nuite, anque nua nuite de lhunar. Apuis, acabou por ser afogada nua einundaçón.
Apuis que la biu presa, la perra lhadraba, puoco fouta. Tamien la perra tenie miedo.
Porque ye que será que la gente ten tantíssemo miedo de queluobras, se eilhas eiqui nun tenan beneno?
You tenie fugido de casa se me tubisse entrado. Tiraba yá ls ténis i azimbraba cun eilhes para loinge! Parece que até me passa ua quelubrina po l cuorpo! Todo esto dezie Ricardina.
Anda a caminar, Ricardina! Ricardina! Ricardina!
Nada. Nun me oubien!
Oubie you un funguido que benie de drento de la cozina, atrabeç de la frincha abierta de la jinela i de la puorta de casa que staba abierta. Soube apuis que era l saustor i la torneira de l auga para lhabar la lhouça.
Chubi dous degraus para boziar; no sigundo tube que poner un pie na cabeça i outro no rabo. Antesicou-se i inda se çcuciu; tube que la pisar outra beç i eilha siempre a lhebantar la cabeça para ber se me mordie. Que fuorça de músclos ténen las queluobras!
Ricardina! Ricardina! Ben acá! Tengo eiqui ua queluobra!
Benirun ls dous. Ricardina, acagatada. Desidério, pouco fouto, que pegou dun palico pa l dar na cabeça.
Bá, deixa-la que yá stá muorta.
Botaba sangre, mas muorta nun staba. Acabou de la matar Ricardina cun ua sachada ne la cabeça.
Ui, que miedo! Y se me entrasse an casa? Nun te sentes na scaleira, nun bés que eilha secálha andubo ende!
Bou yá cuntigo i lhabo la lhouça apuis. Bou a zligar l saustor.
Ui Desidério, bén acá! Desidério!
Outra queluobra, pensei you!...
Não, nun era outra queluobra, mas si la cozina einundada.
Ua einundaçón para acabar de matar la queluobra, i apuis, era ua beç ua queluobra que murriu afogada!
Bota a apanhar l´auga i apuis fumos ls trés a caminar, cun la perra a amponer l ritmo.
Inda bien que beniste!
Ui, que susto apanharie se la bisse an casa!
Tenie quaije un metro, dezie Desidério.

An miu modo de ber, nun la habiemos de tener matado porque todo fai parte de l eiquelíbrio de l ambiente, las queluobras tamien porque comen ratos que esses si son peligrosos, mas se nó, Ricardina zancampaba de casa.

Arquivo do blogue