Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quarta-feira, 26 de maio de 2010

Cumo l tiempo




Caminas de cabeça baixa
Zatando ls nuolos dua tela
Que la bida a las bezes tece.

Para que perdes tiempo a zatar
Se mais debrebe ye cortar!?

Corta todo nun repente
Cun ua faca bien aguçada
Corta rente!
Mira que l tiempo
Nun spera
Nunca por ti, para nada.

Acende la fogueira drento
Cun uns fenicos que seia!
Corta ls miedos
Deixa que l biento
Te atice la tue fogueira.

Solta l bózio
Que tenes ancarcerado
Solta la riata de l cabalho
Solta l pelo para ir bolando
E por esses montes afuora
Scatrapulha
Mas siempre saboriando...

Scatrapulha...
Cumo l tiempo!


sexta-feira, 21 de maio de 2010

Ls mius bezinos

Nien nunca me habie dado de cuonta que habie ranucalhos i grilhos eiqui acerca dadonde moro.
Apuis que ciei fui cun l miu tiu e la mie Jomba a caminar até la staçon de ls camboios, para eilha correr atrás de la bola. Parece quaije mintira mas inda hai termo porqui!

L lhugar adonde fazírun la staçon habie hourtas i, de l lhado de riba inda hai alguas, assi duns reformados cumo you que ténen que se ambaír cun algo ou anton porque ténen l gusto de ber medrar las cousas cumo a mi me acuntece.
Passa muito carro, uns caras a casa, outros tamien será, a sou çtino, a apanhar la outostrada lhougo arriba de la staçon.
Habie tamien un ribeirico que agora ancanalórun i alhá cuntina a correr cuntento, seguindo sou çtino até acerca de Oueiras que ye adonde entra todo campante ne l mar i nien por isso l fai mui bien porque el, l pobre, stá poluído.
Seia cumo fur, l miu tiu i you, quando nun passában carros, frimémos l´oubido i, qual nun fui l nuosso spanto que oubimos ls ranucalhos. Mais atentos inda, acabémos por oubir tamien uns grilhicos alhá ne meio de la yerba.

Quando deixaren de se oubir altemóbles hei-de-me poner a la scuita para ber se ls oubo deiqui de l miu huorto.
Tenie que screbir isto. Quedei cuntenta porque assi parece que tengo la Speciosa mais acerquita. Ye un sonido bien defrente, mas bá, ye melhor que nada...


quarta-feira, 12 de maio de 2010

... se bai soltando


Alegres
son las manhanas
piel d´outonho
ourbalhado
sol que beisa
na ternura de l tiempo
de colher fruitos
de lhimpar eiras...
Singelas
son las tardes
de oulores
toalha de lhino
lhuç a tembrar
termo a forrar l resfolgo
ambuolto an aranheiras.
Doces
son las nuites
cun sue folhaige
a ir-se soltando...

domingo, 9 de maio de 2010

Calhou, ou talbeç nó...



A las bezes quéda-se un triste por tanta cousa amuntonada que quando la giente quier saber l que ye, nun ye capaç de zlindar la berdadeira rezon daquel nuolo que se formou ne l peito i que nun se ye capaç de botar fuora. Quier-se resfolgar i l aire nun entra, quier-se la giente rir mas ls uolhos stan tristes i ls lábios quédan tan muortos que querendo-se abrir para l sunriso más nun fázen que amentar l stado de l´ alma naquel nubrineiro.
A bien dezir la maiorie de las bezes las rezones nun pássan de quemenéncias a que ye perciso un amponé-se.
Apuis, ancomeça-se a pensar naquilho que bai pul mundo, l que se passa acerca, pessonas cun filhos i sien tener que l déian de quemer ou eiducaçon que l garanta l feturo, zgrácias atrás de zgrácias i chega-se a la concluson que nun passamos duns eigoistas xordos i ciegos.
Mas que quererás tu, angaço de merda!? Percisas de anquemodar ls outros solo porque tenes delores ne ls uossos?
Tenes delores? Toma uas pírulas que las tenes ende! Se nun ls tenes bai al doutor que te ls receite que tenes denheiro cun que l pagues.
Cuntinas assi i todo cun delores?
A las bezes ls delores tamien stan na miolheira… Bai a fazer algo que gustes muito, ambai-te que ls delores quédan-te lhougo mais pequeinhos. Ou será que nun sabes nien quieres fazer nada de criatibo i atressantes i prefires anzonar i chamar l´ atençon para te armares an bítema!?
You tengo algun fastiu de giente que se arma an bítema para ancobrir sues repunsablidades por sues bidicas uocas. Nun ye pena, d´alrobés, un cierto fastiu.
Apuis, cun sues bidicas fálan mal de quien lhuita por fazer de sue bidica ua bida cun sentido...
Porque me lhembrei you disto i de la giente que bibe an funçon de quien ten al lhado, cumo se fura ua hiera a ancarrapitar nua árbole, sien oujetibos sous, siempre a sentí-se bítema quando ls outros nun l oufrécen alguns de ls sous oujetibos!?
Ah, buona sárnia!...
Lhembrei-me...

Calhou... Ou talbeç nó...

quarta-feira, 5 de maio de 2010

Por mi arriba me chube…

La bida chube por mi arriba
quando camino subre la tierra caliente,
auga que cai ne l més d´Agosto,
tiempo de securas,
huortas a berdegar,
son ouáses ne l zerto.
Ye tiempo de fuontes secas,
de sedes, de cuorpos cansados,
calor que fai anchar las panturrielhas,
ampotécie de buis de cobriçon.
L´auga cai i molha-me l pelo,
la tierra molhada trai-me un oulor
que me lhieba loinge,
l bapor fai-me la piel dóndia de seda i,
la calor que me ben por antre ls dedos
piernas arriba, fai-me ganhar folgo.
Camino a percurar nien you sei l quei,
debaixo daqueilha auga fresca,
debagar, passos arrastrados
adreitos a la bida que sinto a medrar
a brincos, cumo ls sapicos
que cun eilha sálen daqueilha secura.

A chorar de bergonha

Porque chóran ls tous uolhos nino,
de tan nino nun habien de chorar...
Calhas nun siléncio forçado,
sufres un delor silenciado,

creces
mas nun çqueçes...
Ne ls tous uolhos
hai ua alma que chora
an sous siléncios…
Até que hai un die
an que l tou bózio se solta
cumo ua cumporta nun riu
que a scumar bózia:
metei-los ne l´Einfierno,
se hai Dius!...

Ne l Einfierno de ua cadena...
Se hai Dius,
stá a chorar de bergonha...



domingo, 2 de maio de 2010

Hei-de siempre cantar Abril



L Abril que me çpiu l bestido pardo
tecido de prison
a çcumparar de la mie alma ancunformada
de las apeias.
Alguas argolhas inda me quedórun,
spetados na chicha bien fondas
i que lhuito,
para siempre las arrincar.
Son marcas que de tan fondas
nien Abril nien l tiempo
fúrun capazes inda d´apagar.
A las bezes cháman-me,
bénen a riba,
de drento de las chichas assóman
cumo se l nuolo que las prende
fusse mal atado i zlhaça.
Ah, mas hei-de siempre cantar Abril
para que todo Abril çfaga…
Hei-de siempre cantar Abril,
aquel que me lhibertou ls passos
l pelo, ls bestidos,
ls brincos ne las oureilhas, l'andar,
l querer i l nun querer,
l ziar, l rejeitar.
Hei-de siempre cantar Abril
porque Abril ye lhibardade!...
( Este poema saliu ne l Jornal Nordeste de 27 de Abril )

Arquivo do blogue