Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sábado, 27 de fevereiro de 2010

"No te rindas" de Mário Benedetti

Para todos bós
que muita beç bos sentis cansados
deseiludidos cun ls suonhos
que nun chegórun...

Para mi...
que tanta beç
querendo seguir
las piernas me tremírun...

para todos nós,
eiqui queda este poema, NO TE RINDAS, de Mário Benedetti.



No te rindas, aún estás a tiempo
De alcanzar y comenzar de nuevo,
Aceptar tus sombras,
Enterrar tus miedos,
Liberar el lastre,
Retomar el vuelo.
No te rindas que la vida es eso,
Continuar el viaje,
Perseguir tus sueños,
Destrabar el tiempo,
Correr los escombros,
Y destapar el cielo.
No te rindas, por favor no cedas,
Aunque el frío queme,
Aunque el miedo muerda,
Aunque el sol se esconda,
Y se calle el viento,
Aún hay fuego en tu alma
Aún hay vida en tus sueños.
Porque la vida es tuya y tuyo también el deseo
Porque lo has querido y porque te quiero
Porque existe el vino y el amor, es cierto.
Porque no hay heridas que no cure el tiempo.
Abrir las puertas,
Quitar los cerrojos,
Abandonar las murallas que te protegieron,
Vivir la vida y aceptar el reto,
Recuperar la risa,
Ensayar un canto,
Bajar la guardia y extender las manos
Desplegar las alas
E intentar de nuevo,
Celebrar la vida y retomar los cielos.
No te rindas, por favor no cedas,
Aunque el frío queme,
Aunque el miedo muerda,
Aunque el sol se ponga y se calle el viento,
Aún hay fuego en tu alma,
Aún hay vida en tus sueños
Porque cada día es un comienzo nuevo,
Porque esta es la hora y el mejor momento.
Porque no estás solo, porque yo te quiero.

Abança rebuolto

Febreiro abança
Friu, chuboso
Rebuolto.
Adonde stás primabera
Çprança!
Spero-te...
Cobierta de fuolhas
Un xeixo de almofada
Pies deloridos
De la caminada.
Camino a caras al sol
Que anteima an drumir.
Cun las manos fries
Aparto las nubres
Para assi i todo
Seguir.
Páro, miro
Nubres prenhadas
Siempre a parir
Neste Febreiro
De mundiadas.
Sperando la secura
De Márcio
Sigo...

terça-feira, 23 de fevereiro de 2010

A ti mar

A ti mar you scribo
Para que me tires
Desta mundo anjusto
Adonde bibo.


Lhieba-me cuntigo
Adonde haba alegrie
Na cara de to la giente
I todo mundo amigo.


Lhieba-me ne ls braços
De las tues augas
Berdes de smeralda
Apertada an abraços.


Apuis quando bires
Que las mies fuorças
Yá me stán a scassiar
Trai-me, assi que pudires.

Trai-me eiqui
A l miu lhugar
Arrodeia-me de ls bersos
Que te fize, á mar!

Neste bércio de siléncio
Quiero çcansar.


sexta-feira, 19 de fevereiro de 2010

Ne ls uolhos de la lhuna III - L medrar de la trança



La tarde se fizo nuite
Apuis de l claron burmeilho
Caliente de entardeceres de Agosto.
Ls grilhos spreitan la nuite fresca d´ourbalho
Las eiras drumen de cansaço
Bordadas a circulares sustentos.
Çfago la trança
Stendo l pelo
Refresco la piel queimada.
Mirando la lhuna no çponer burmelhon
Spero que chegues dessa guerra
Adonde nun conheces heirois
Nien ls scundidos einemigos.
Çfago la trança para que beias
Que l pelo medrou de soudades
Filo a filo
Segundo a segundo
Nun cantar de reloijo parado.
Mirei la lhuna ne l cielo
Lhuçquefusco
I bi-te chegar por antre arboredos.
Mirei-te...
I la nuite se fizo die
Nun cantar de reissenhor.

quarta-feira, 17 de fevereiro de 2010

Cerrórun-se las portaladas


Deitou-se la madrugada ne l sou cuorpo cansado,
Uolhos a anteimar a ser jinelas
Canseiras de dies a caminar nas streilhas apagadas.
Um pesadelo alborota ls lhençoles pequeinhos,
Cuorre, acóca, beisa i yá nun ye nada.
Alhebanta ls uolhos subre la pantalha
Mas yá nun bei antre las portaladas
Que lentamente se ban cerrando.
Pals uolhos pistanhantes, nun hai malzina a essa hora.
Pon ls dedos anriba la betoneira a percura de letras
Que se anfunisgan cun miedo de l peso de las manos.
Deita-se na cama adonde hai çcanso
Adonde l amor fai l nial, mas a eilha
Cerrórun-se-l las portaladas.


Ne ls uolhos de la lhuna II - Agradeciu-me




Çcalcei-me de ls miedos i caminei ne l scuro de la nuite. Gilada nuite, biento a antrar-me por antre ls buracos dun xale de renda.
Tremie i la mie piel tenie quelubrinas. Passei las manos pul cuorpo cun fuorça, para atamar la sementeira de piel de pita que se spargie.
Por un sfregante parei i refleti:
Que fago eiqui? Porquei anteimo i cuntino guerriando cun giladas, se you nun tengo agasalho? Porquei çfarço que me çcalço de l miedo se trago l miedo agarrado a las botas de canho alto?
L biento fungaba cada beç mais, cada beç mais friu i l cielo cada beç mais scuro. Nin ua sola streilha, nada relhuzie a nun ser l miu cigarro que me fizo cumpanha an grandes bufaradas de quien resfolgou l fumo anté l fondo de ls einfiernos deilha, pulmones negros d'alcatron, uolhos raiados de sangre de la tosse qu'atafanha.
Mirei pa l cigarro qu'ardie quando le batie l biento a l tiempo qu'iba boziando:
Para quei acendi esta merda que solo me fai merda acá drento!? Quiero alhá saber, que se amole l drento i l fuora, que se amole la nuite scura que me assusta, l friu que me mata. Tengo un cigarro por cumpanha, por agasalho, por lhamparina.
Meti la mano nun bolso de ls buracos de l xale, d'adonde tirei outro cigarro. Acendi-lo, chupei-lo cun fuorça para del tirar sustento, maçquei-le l fumo cumo se fura un pan que me matasse la fome.
Cuntinei reclamando:
Quiero alhá saber de l cigarro, de la porra de l pan, de l friu, de l carambelo de las mies entranhas, de las mies rotaçones çcumpassadas, de las putas de las piernas presas... Tengo un miedo de l carai, de l scuro, de las selombras, eiqui neste ermo scuro adonde nien you própia fago selombra…
Chupei ua beç mais l cigarro para ber ls dedos a tembrar.
Fui por causa de l cigarro aceso que me çcubriste na nuite…

...

Pareciu-me oubir bozes alhá fuora, d'alguien que falaba nerbosa.
Abri la puorta, mandei-la antrar i dei-le guarida. Anrebulhei-la nua manta de lhana para que se çcungelasse al pie de la fogueira anquanto me fui cuntando la sue stória, aqueilha stória.
Als poucos, apelidou lhuç i fuorça i depuis drumitou.
A seguir, peguei neilha, botei-la ne l scuro i, cun un assopro, ajudei-l a a chubir ne l cielo.
Quando mirei parriba, alhá staba eilha, chena, relhuziente i, als poucos, la nuite deixou de ser nuite scura.
Fui-me a deitar.
Miruolha, mirou-me atrabeç de la cortina de seda, acenhou-me i agradeciu cun ua risica.

Ne ls uolhos de la lhuna I - rue de rosas çfolhadas


Cobriu-te la rue cun pétalas de rosas, para que ls tous pies nun sentíssen la dureç de la calçada.
Era Primabera, anque l die stubísse friu, era Primabera na tue rue.
Apuis, biu-te passar. Camineste cun pies de seda e, cun tal lhebeza, que nien ua pétala saliu de sue cama perfumada.
Miraba-te atrabeç de ls bidros de la jinela. Siguraba nua mano ua bela acesa, lhuç suabe cumo la sue piel que la transparénçia de la roupa de drumir deixaba ber.
Pareste por un sfregante i mireste-l ls uolhos i, nesse mirar, eilha oubiu de la tue boca ua serenata, guitarra a gemer sonidos de amantes a fuorça apartados, a fuorça de marés bibas an mares einfindos.
Há-de un die cobrir l cielo de streilhas i la rue cun pétalas brancas almiada cun lamparinas para mais claro te ber. Há-de queimar ls spinos de las rosas para que l chano an que pises mais dóndio quéde. Há-de carbenar lhana para cun eilha tapar la gilada de ls suonhos.
Há-de queimar ls spinos.
Há-de...

domingo, 14 de fevereiro de 2010

Si, you sei!




Si, you sei
que depuis de l çponer,
outro die ben.

Si, you sei
que depuis de l bermelhon
cun que se çpide l die,
outro die benerá,
outra luç buolbirá,
roixa, laranja an claron.

Si, you sei…
Mas tamien sei qu'hai nuites
an que l cuorpo
me tembra de friu
i tengo miedo de la scuridon.

Sabes sol de la tarde?
Nun puodo cuntar cul lhunar
porque de fases ye la lhuna.
Uas bezes doce a amar,
outras bezes dura i cruda.

Por isso sol de l poente,
tan burmeilho de paixon,
nun me deixes antregue a la nuite
tira-me desta scuridon.

Dizes-me…
que tenes pouca lhuç,
sol poente?

De pouca stou you carente!
Manhana, al amanhecer
pormeto que te bou a ber,
bien cedico, a Naciente

L die de ls namorados




Yá nun ye la pormeira beç que digo eiqui isto. Nun gusto destes dies de nomiada, l die de l pai, de la mai, de la mulhier i este que ye l die de San Balantin, mais coincido pul die de ls namorados. Nun gusto porque me fiede siempre a negócio, para muitos se aporbeitáren de l die para haber inda mais cunsumismo do que l que yá hai.


Die de ls namorados ten que ser to ls dies i se nun l ye to ls dies inda an namorados, mais bal que nun se namoren, mala seinha ye...


Anque nun dando balor als dies por aquilho an que fúrun streformados, cuido que siempre para algo sírben, chamando l´atençon para cousas amportantes.


Este an special, poderá serbir para pensar seriamente na bioléncia que se ouserba antre namorados i que ten benido a medrar ne ls redadeiros anhos.
Falo an bioléncia física de rapaç para rapaza, talbeç por el tener mais fuorça, mas tamien bioléncia psicológica, mui peligrosa, tanto de la parte de l home cumo de la mulhier. Dambas a dues, son seinhas de que l respeito se perdiu mesmo nua altura an que la bida ten todo para ser ua bida an mar de rosas, de einamoramiento.
L más preocupante ye que, anque cun esse clima de bioléncia, an beç de se apartáren, muitos se casan i claro que solo puode resultar mal.

sábado, 13 de fevereiro de 2010

Pecados doutros


Camino por un touçon cun arboles rachadas por chíçpas, fracas, quaije a scá-se. Beio acercá-se ua nubre negra a fungar, relhistros que se cruzan ne l cielo, todo a caminar a dreitos eiqui, medonho. Stou admirado cun l que beio i tengo miedo...
Tengo miedo que outras chíçpas béngan, que mais arboles máten, que la floresta quede inda mais pobre i nun aguante cun la mundiada...

Camino solo, solico, na punta dun cuntinente de pelo ruço i stou amachacado contra l mar de óndias medonhas...
Todo mundo stá ambaído cun arraiales, botando foguetes an todos ls sentidos, nun einfierno de barulho, an broça de palabras.
Camino cheno de fome i sede a rezar peniténcias de pecados que nun son mius i a pagar pormessas cun ls joeilhos a botar sangre...

quinta-feira, 11 de fevereiro de 2010

Sonhai,sonhai!!!


Spertei cun las poças ls uolhos
rasicas d´auga salgada.
Quije-me lembrar de ls suonhos
cousadores de la mundiada.

Outras bezes amanheço
cun ls uolhos a rir primabera.
Lhembro-los un pouco a l´ampeço
mas squeço-me lhougo l qu´era.

Ls suonhos! Cachos pequeinhos
misturas de l que passemos.
Ls suonhos tamien son deseios
de la bida cun que sonhemos.

Mas ls melhores que tenemos
son quando stamos spiertos.
Son alas que nós ponemos
an postigos siempre abiertos.

Sonhai, sonhai, que l sonhar
la liberdade garante.
An suonho podeis biajar
l mundo anteiro, nun sfregante.




terça-feira, 9 de fevereiro de 2010

Lhebai-lo!

Cabemos todos ne ls poemas
Todos falan la nuossa lhéngua
Alhá stan ls buossos sentires.
Se tristes spertarmos
L poema ye ua salina.
Mas se al spertar
Ua risada damos
L poema faç-se jardin
Cun paredes de cristal.
Mas áh!
A las bezes l poema ye amor
I nesse amor el bibe,
Ri i chora
De delor de amor!
Quiero fazer an cada poema
L buosso suonho
La buossa zeiluzon
La buossa miraige
Le buosso perdon.

Lhebai-lo!
Del solo me restarán
Ls delores de l parto.

Spera-te...




Fuste-te...
Cumo se furas
Un cabalho de corrida
An arenas sien fin
A buscar bitórias.

A galope perdiste-te
Caminando por bosques
Adonde nun tenies aldaba
Para prender mimórias.

Spera-te...
Ne l puial de l cansaço
Sigurando nas manos
Ls suonhos que remendou.

Camina...
Agarrada a tous braços
A que un die se sigurou
Para remar an remolinos
I an tous beisos se afundou.

Spera-te...
Nas scaleiras de l´ alma
Para que scaleira a scaleira
Baias chubindo
An chubida berdadeira.

Nun te ambaias
Cun l´auga
Que se scapou
Debagarico
De l´ougueira.

Spera-te...
Nun naciente a berbolhar.


domingo, 7 de fevereiro de 2010

L ribeirico

Stá alegre l reibirico. Sues piedras i fondo lhimpos amostran que la mundiada que todo arrastra l lhabou.
Pequeinhas cachoneiras tocan un sonido que, naquel siléncio, fai drumir qualquiera dependiente de malzinas i bubedor de chá de maçanielha.
Miro-l de riba por adonde bou a caminar. Brinca feliç que nien un chibico apuis que mamou l lheite de las tetas de sue mai. Chube nas piedras que forman la barraige i apuis deixa-se cair por eilhas abaixo, alisando-las; no berano hán-de prender la auga para regar las huortas de cidade cumo eiqui se diç, i banhar ls parricos.
Ye l ribeiro que me sirbe de cumpanha nas mies caminadas.
La mie perra Jomba batiu-me a la puorta de la cozinha a zafiar-me i, alhá fumos las dues. Apuis de atrabessar l túnel de la staçon de ls camboios dámos cun un cerrado que seguiremos por sou camino de tierra, bien anlhudrigado agora. Yá quantá que nun íbamos i por isso nun sabíemos de l stado an que ls jipes l habien deixado.
Dun lhado huorticas, de l´outro un monte bien a pique adonde oucalípetos miran las casas alhá arriba que roubórun quaije todo quanto era berde. Quedou la lhadeira birada pa l ribeiro porque, de tan a pique ls gigantes de cimento i fierro eran capazes de se sbarrulhar.
Fui mirando l´auga i las bordas de l ribeiro al modo que caminaba i l mandaba la bola a la perra. Fui ouserbando las fronças de madressilba a medrar i porpará-se para botar flores. Primaberas de pies altos yá florírun. Cun pies de quinze ou más centímetros de grandura zafian la natureza cumo que puostas na bicos de pies a mirar l sol ancalamunhado que ten aparecido.
L´auga stá más lhimpa que ye questume ( ne l Berano chega a cheirar mal) i, bei-se que las bordas fúrun bien lhambidas nas mundiadas de l´Eimbierno, mas bei-se sobretodo que l pobo ye mui lharego, puis ua grande quantidade de sacos de plástico, garrafones i todo l tipo de broça stán presos nas fronças de ls freixos. Peç que la giente nun acaba de se cumbencer que la bida ne l planeta bai a ser, cunsante l tratemos.

sexta-feira, 5 de fevereiro de 2010

Ninos de lhugar ningun

Naide chora al miu lhado
Nien you choro, sien alento
Cumo puode alguien chorar
Se auga nun ten por drento!

Sou suberbibiente de mi
Nien sei porque deba ser
De tantos tombos, yá morri
Nien you sei se stou eiqui
Que nien pedi para nacer

Sou suberbibiente dun paíç
Que nun sabe se me morri
Outros me ban a lhebar
Para mundos loinge deiqui

Sou un suberbibiente
Nua tierra que çconheço
Mai, naide chora comigo
La bida an que solo nun çqueço
L andrento de tue barriga!...

quinta-feira, 4 de fevereiro de 2010

Ls outros chúpan l dedo

Anton cumo ye que puode
neste tiempo de tanta crise,
queréren dar mais a la Madeira,
s´eilha yá melhor bibe.

A ber se alguien me splica
barbaridades tamanhas;
será para fazéren mais foios
i quedáren sien montanhas?!!!

L chefe ye zbocado
i lhieba la del adelantre;
fai siempre todo l que quier
apuis l paiç que se abante.

Isto assi nun ye hounesto
i anté me causa delores;
sendo ua ilha i pouco mais,
quieren mais que ls Açores?!!!

Assi nun ye nada justo
i até me dá zassossego;
uns queréren lhebar siempre
pal resto chupar l dedo?!!!

You yá me quédo porqui,
esta ye la mie oupenion;
mas nisto nun percebi
l que quier la ouposiçon.

Arquivo do blogue