Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quinta-feira, 30 de março de 2017

Porquei?


Porquei anteimo an percurar
Aquilho que sei perdido
Porquei anteimo an lhembrar
Aquilho qu´habie d´haber çquecido

Sento-me an pie de l camino
Arrimada a nada quaije
Nesta busca an zaspero
Que nien you própia sei se quiero
Sien trabon i sien paraige

Percuro ne l fondo de mi
Nua dega sien ferruolhos
Quiero siempre algo i nien sei
Se l que quiero nun le tenerei
Mesmo delantre de ls mius uolhos

Ye siempre ua mistura de falta
Cun l´ancansable percura
Ye siempre alegrie i delor
Ye amor i zamor
Ye bintura i zbintura

Mas se un die
Passares a la mie puorta
I me bires
Sien esta mie anquietaçon
Toma-me l pulso i l coraçon
Porque a la cierta

Starei  muorta 

Poema a la suolta




Solto ua frase al calha,
ajunta-se a outra i mais outra,
cumo se la frase fusse giente,
giente que bózia an rebuolta,
garoto que cun fame chora,
nace l poema a la suolta,
mas sien lhibardade cumpleta.


Anguolhe l miedo, l poema,
d´ ir parar a la ruga frie,
camina lhibre, secalha scrabo,
muole-se todos ls dies,
ne l bolso nun ten un “chabo”,
mas miedo de ser çpedido.


Sóbran-le dies al poema, fáltan lhetras para ciar.
Sobra-le  raiba al poema i muita gana de boziar...


Sal de l lhibro, bai pa la ruga,
Pon l crabo ne l jaleco
i solta la boç aprisionada.
Solta frases, lhiberta lhetras,
Chube al tabuado,
fala d´ Abril, lhibardade.
Puis que culpa ten Abril
Qu´l mundo nun baia palantre?!


Poema!
Poemas somos nós todos,
Séiamos cun rima ou sien rima!
Tenemos que dar cuonta d´aqueilhes
que cómen l´antologie!
L´antologie i ls lhibros, l trabalho i la denidade,

Acontra ls corrutos boziemos, por Abril, an lhibardade!

quarta-feira, 29 de março de 2017

Anteimando



Chégan drobados cun las guinchas al ombro.
 Na outra mano la caiata.
Arrodéian para nun chubir la lhadeira
 por le parecer un degredo a fin de die.
Antéiman an sembrar l que nun sáben
se l tiempo le dará l tiempo para colheita.
Assi i todo antéiman  an sembrar:
 las batatas, ls freijones, ls pimientos,
 las cebolhas i ls tematos.
Calhando,
se las missagras nun le deixáren chegar  al chano
para sgarabitar la tierra a saber de las batatas,
pónen-se de zinolhos an peniténcia,
 stríban-se ne l baldo para se ponéren de pies
 i assi cúmpren l eisercício d´ampossibles.
 Assi se bai repetindo todos ls anhos,
cumo quien reza las cruzes na Semana Santa.
Talbeç todo s´apodreça.
Talbeç ls dientes yá nun s´arregánhen
 na zízara dun caldo azedo.
Talbeç la fome yá se ténga scapado,
mas la casa chora tanto

nun tenendo la çpensa chena!…

Arquivo do blogue