Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

terça-feira, 20 de dezembro de 2011

Ye pula manhana…

Ye cedo, pula manhana
que me chega la lhuç sien aranheiras,
l aire sien polagueiras,
ls sonidos sien zgrácias trazidas de l mundo.
Ye pula manhana que me dou screbindo,
sien que se me lhembre que bibo

ne l meio dun pulburino,
nobidades que muita beç nien cumprendo.
Que denheiros,
qu´ antresses fázen ir de cachafun ls pobos,
las naciones;

que credos, que religiones,
lhieban a matar sien tino?
Ye cun este torpor de la manhana,
quando inda nien quaije spertei

palas rialidades deste mundo
que melhor me dou nas palabras,
anquanto las notícias
inda las sinto ancarambinadas
pula gilada de la nuite.
Apuis,
quando alguien me dá ne l boton de la telbison,
chega-me un Natal a cheirar a anjustícias i a fome,
a muortes por un saco de ouro que há-de ser mercado
por quien cun el bebe l sangre de l´armano.
Ye pula manhana que l sol m´ entra stremunado,
mas que debrebe bai a beisar relhamposo l coubal
para bibir sien crise esta Natal,
puis la tierra acarinada
nun sinte la crise de ls mercados.
Ye pula manhana
que melhor ls paixaros me cántan
ne l boucin de casa
an ourquestras afinadas,
foutos,
nun fugírun al friu de l´eimbierno,
nien deséian mais de que aqueilhas sementicas
que fúrun sobrando de l berano,
ó que sembradas,
nun passórun de grano.
Muito ten a daprender l´ houmanidade
cun estes paixaricos que me cántan pula manhana
ne l boucin de mie casa!...
Nunca se fártan ls homes!
Nun haberie crise

cun estes cum estes paixaricos
que beio agora pousados a scabar,
antre las yerbicas cargadas de gilada.
Ye pula manhana…

segunda-feira, 19 de dezembro de 2011

Cuntigo


Caiu la gilada, tan branca i tan frie
i ls berdes de la huorta drobados i frágeles,
fazírun la bénia, al sol que nacie.
La nuite sien ti era muito mais frie.

Ls chupones alhá ambaixo,
na aldé belhica, píden que ls caléçan
que l déian bida
i a pouco las casas son uobos a abrir,
 i anriba ls telhados,
l fumo ancomeça, a golfiadas a chubir.
La bida cuntigo ten outro sentir.


l sol almeia l termo delorido
i ls berdes de la huorta spértan a pouco
lhebántan ls benairos, sous benairos brancos,
cuorren-le las lhágrimas, chóran d´alegrie,
apedúran fuorça pa la nuite frie.

Cun ls dedos na botoneira, miro bien las bistas
i la aldé solica yá deixa de l ser
i l die cuntigo ten outro correr.

domingo, 18 de dezembro de 2011

A ti, Ricardo!

Chegueste-me an Dezembro


Fai hoije trinta i seis outonhos


La prenda de Natal mais perciosa


Que algua beç tube:


Sien lhaços a fechar la caixa


Mas cun lhaços bien mais fuortes


que l corte de la bide nun aparta.










Eras…


Talbeç rapaç dezie you


I quando pa la mie barriga mirában


Tamien las curjidosas dezien:


Bai a ser un rapaç!


Solteste-te i apuis bozieste


I cumequiera me deziste:


Este que bés, sou you!


You deixei-te




Deixei-te medrar ouserbando-te


Deixei-te bolar seguindo l tou bolo


Abintureiro i repunsable


Cun antegridade i caratre


Sós tu próprio


Sien nunca deixares de ser, miu tamien.

Assomou-se la primabera

Chegueste an die soalheiro
a calcer-me ls pies
pousados ne l absedo.


Nunca hai sol que caleça
aquilho que só se calece
cun un mirar doce
cun ua mano de lhana
cun un cuorpo de liana.


Çfiso-se la carambina
adonde ls pies sgobiában
adonde ls beisos se me anregelában
ne l modo de beiso adiado


Chegueste
i cuntigo
assomou-se la primabera
pul alçapon casa

quinta-feira, 8 de dezembro de 2011

Natal

Será que cun esta crise de que todo mundo fala, se amostrará l berdadeiro sprito de Natal?
Cunfesso que nunca me gustou l Natal çque sali de la mie aldé inda you era mui nuoba.
Nunca gostei nien me parecie que isso fusse l Natal: aqueilhas corridas a ls sotos, aqueilhas lhuzes scessibas an to ls sítios, aqueilha publicidade toda mais dun més antes, aqueilhas caixas a ancher ls caixotes de l lixo, aqueilhes pinhos a suspirar apuis de ls Reis, azimbrados an qualquiera sítio.

Onte passei a caras a Paço d´Arcos, a la salida de l Cacém. Ne ls outros anhos, ls recundeles de las stradas tenien grandes árboles de natal cun todo l que era perciso. Astanho nun habie nada disso nien lhuzes, mas, nun de ls redondos habie ua cousa cun muita arte i de que gustei muito. Son trés ou quatro árboles cun ls galhos gordos i uns poucochicos de ls mais finos, todas çcascadas. Stában puostas cun muita arte, cad´ua pintada de sue quelor clarica i cun flores puostas nas puntas de ls galhos.
Ora, isto si ye guapo!, até falei you cumo se al miu lhado ne l outro sintalho de l carro stubira outra pessona. Ua cousa que nun habie de haber custado muitos ouros i, sobretodo, nun gasta eiletrecidade até l die de Reis.

Cun pouco se fai muito, assi haba eimaginaçon!
Nisto i an todo.

segunda-feira, 5 de dezembro de 2011

L pinho d´abó


Este cortadeiro ye dun pinho mui special. Abó Delaide cuntou-me la stória quando you tenie l tou tiempo, yá l pinho miraba adreitos a baixo para cumbersar cun l telhado de la casa de tous bisabós  i que, por bias del, l passórun a chamar la Casa de l Pinho. Abó anchie-se de proua quando anfeitábamos l pinho ne l Natal.
Abó cuntou-me assi:
“Naciu quaijeque na marcaçon. Nien sei cumo nun lhebou ua çufinada cun la reilha, lhougo a la nacença,  para que nun l çfrutasse cun sues raízes l fruto de sou suor.
Talbeç por nun ser de naide,  l pinho medrou bien mais fuorte i andependiente que ls outros armanos, uns stribados a ls outros i mais portegidos de las ambernadas. I tamien mais guapo. Al modo que iba medrando mais alto i berde que ls outros, mais paixaricos se le íban acocando antre sues  fuolhas biciosas.
Que si me storba este pinho!, dixo-me un die  miu abó na arada.
Nun l´ arriqueis! Nun bedes que ye bien mais guapo que ls outros?
Al modo que you dixe estas palabras, un bandico de perdales pousou-le anriba, agradecidos por podéren cuntinar a tener ua casica dadonde podien mirar ua prainura berde.  L pinhico, pouco mais alto que you, piçtanhou las folhicas berdes a anfeiteçar-me i riu-se para mi.
 Fui assi que l pinhico suberbibiu a la çufinada de la reilha na calma de la bima i se fizo miu amigo. Lhémbra-se-me que na sementeira yá habie spigado bien parriba de mi. Era mais alto que you dous palmos.
Naide naquel tiempo coincie l Natal cun pinhos anfeitados. Fui ua rapazica de l miu tiempo que me cuntou esse modo de bibir l Natal i me amostrou un retrato dun pinho nua squina de la sala,  cargado de bolicas.
Que bien quedarie l miu amigo assi!... Mas cumo bou you a fazer, puis cumo cuntinará el a medrar!?
Abó, á abó! Tenemos que ir a arrincar l pinhico i apuis póneis-me-lo ne l huorto!
Mas para que diabo quererás tu l pinho!?
Quiero fazer ua árbole de Natal mas nun quiero que se muorra. El dixo-me que si. Diç que passa muita sede ne l berano i eiqui, siempre l botarie auga al tuoro.
Mas nó! Ne l huorto a assubedar todo!? Mas nien penses nua boubeira dessas!...
Al pie de la ramalhada que siempre l stribo alhá la rima de lheinha.
I fui assi que l pinho bieno a dar l nome a la casa…
Todos ls Natales you l´anfeitaba. An pormeiro cun bolas  feitas cun la prata de ls cigarros i cun ls papeles de saltaretes de la feira de la Lhuç. Mais paixaricos benien para mais guapo quedar.
Era alhá que l Nino Jasus me deixaba las nuozes, nua casica feita cun trés teilhas, dues a fazer de parede i la outra de telhado. Achaba you que assi nun era tan custoso par´ El alhá chegar por nun s´anciscar nas teilhas de l telhado,  chenas de fulhin. Lhémbra-se-me d´ ua beç  El m´haber puosto saltaretes de berdade, que por séren mais pesados, barimbában muito mais cun l aire.
Stábamos felizes ls dous i el chegou-me a dezir  que la calor que salie de las teilhas le derretie un pouco l çanceinho i que quando la mie mano l passaba no tuoro, sentie un  carino de seda. Mesmo stando loinge de ls armanos se sentie feliç.
Tamien pouco eilhes s´ ancomodában comigo,… dixo-me un die, drobando-se para me topar na oureilha.
Nun digas isso!, puis bien sabes que eras l que menos sofrie cun l aire de riba, pula brigada que eilhes todos te fazien."

Quando you era pequeinho yá era perciso scalada para l chegar a ls galhos cargados de pinhas. Quedaba guapíssemo! Abó mercaba bolas,  anfeites relhuzientes, bumbilhas eilétricas que piçcanhában i na crona poniemos-le ua streilha tamien a piçcanhar. Solo tou abó era capaç de alhá chegar. L Nino Jasus passaba alhá siempre, a la casica de teilhas, siempre que you chamasse por el.

Pai, you tamien querie chubir a la scalada! Porquei cortórun l pinho d´abó?!
Tubo que ser… Cumo staba solo i era mui alto, barimbaba muito i, caendo, sborraçarie ls telhados. Para alhá disso, pegando fogo, era mui peligroso para todo l correr de casas.


…Floménia nun se cunformaba cun l corte de l pinho de sue abó…
Un die sou pai fui a dar cun eilha sintada a la borda de l´árbole de Natal de plástico quelor  de prata, a jogar de morada.
“Agora tu, an beç de seres tu, tu bás a ser l pinho de mie abó… You bou a chubir a ti cun ua scalada mui alta, mui alta, tan alta que ye possible ir a saber de ua streilha al cielo para te colgar na crona. Apuis tu barimbas comigo anriba i you sou capaç de chegar a la lhuna.
Apuis tu barimbas, barimbas inda mais fuorte,… i barimbas siempre alredor i you beilo, beilo, beilo…”
A partir desse die un pinho medraba nua squina de la baranda,  ne l que habie sido un pipo de sou bisabó.
 Sou pai sabie que nunca serie perciso  scalada para alhá chubir por bias de l cimento de la baranda de riba. Assi i todo, haberie outro pinho a medrar anquanto la magie de l Natal medrasse na alma de Floménia i ua streilha relhamparie na sue eimaginaçon de nina…



Arquivo do blogue