Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quarta-feira, 27 de abril de 2011

A stonhar la piel

Chégan aires i airaçadas
Aires de riba, bien de riba
Dua Ouropa que se querie
Muito mais amiga.
Para que queremos tal casamento
Cun juras i papel assinado
Se nun fur pal bien i pal mal
Cun anteiro cumpremetimiento?
Chégan aires de riba
Daqueilhes a stonhar la piel
A oumentar las angúrrias
A fazer medrar ls cintos
I a afundar las eiquenomias
De l sudor de cadun.
Culpados!!!
Nun hai ningun!
Parceries a ampenhar ls nuobos
A culpar ls bielhos
Ls zampregados
Ls que botórun
I ls que se abstebírun
A angordar ls mesmíssemos
A çculpar tantíssemos.
Será que puode arrefucir
Quien d´alças anda bestido!?
Chégan aires i niebes
A este paiç çpido…

quinta-feira, 21 de abril de 2011

Las cuontas de tie Purdéncia-L folar feito an casa


Lhababa la lhouça para zacupar l puial.
Á mai! Astanho amassais l folar na cozina? Anton nun serie melhor na masseira que siempre nun cansábades tanto ls braços?
Caralho, la quemenéncia de dues dúzias de uobos partidos cun cinco arrates de farina! Isso era quando you scachaba a doze dúzias de uobos ou más i l persunto i las chouriças lhebában un arrombo, para fazer aqueilha fornada de folares. Agora bonda-me un banho para amassar. Tu sigura-lo para que nun rode, al mesmo tiempo que you bato la massa i tu me bás botando ls negócios todos.
Bendo bien, todo mundo se queixa que le fai mal: Uns por tençon alta, outros colstrol, outros que nun quieren angordar. Que raio que naide presta! Puxássen eilhes pul cuorpo cumo datrás, a ber se se queixában d´algo que nun fura l cuorpo molido i desioso de chegar a casa i agarrar un cacho de folar para l ir quemendo a camino doutra jeira. Nun sei al que chegaremos cun tanto fidalgo, parece que todo mundo angulhiu un garfo i nun se puode drubar!
Si, rapaza, astanho só dues dúzias d´uobos i dende salirá un folarico i ua bolha doce que tou pai ye l que mais gusta, anquanto caliente. Bá, agora ye siempre caliente porque tenemos aqueilha cousa de le cargar ne l betonico i que roda andrento. Cumo se chama mesmo que nunca se me lembra?
Si, essa cousa cumo dizes.
Ajuda-me eiqui.
Hai que partir ls uobos un a un para ua malga, nun stéia algun passado. Manteiga i azeite a calcer para l dar l ameroso a la massa, uobos batidos i calcidos, un poucochico de sal mui pouco porque las carnes yá l ténen, un furmantico de massa de pan para nun ser quaijeque perciso de l mercado que só pica ne l stómado, çfeitos nun cachico pouco d´auga caliente.
Agora bei las buoltas que you le dou a la massa que palanho s´inda porqui andebirmos yá tenerás que ser tu a fazer l folar. I bien bal, porque, l que puodas mercar nun ye feito cun manteiga i azeite desta culidade, yá para nun falar na chicha i ten siempre furmiento a más que até rela l stómado.
Agora caleces essa toalha de lhino, pones-le farina para que nun se pegue la massa i metes-lo nessa cesta que yá ten alhá l cobertor de lhana, para que sperte acerca de l lhume porque l tiempo anda friu. Apuis que stebir spierto metemos-le las carnes al folarico i l açucre i canela a la bolha doce cun bien atento para nun quedar furada senó sporriota-se-le l açucre todo. Apuis nas forma hai que l deixar spertar outra beç un bun cacho. A las bezes pongo-le lhougo las carnes i sperta na forma, mas bá, astanho bai assi.
Lhebais-lo al forno de tie Marie adonde ándan mais a fazer?
Bá,...isso ye un anredo. Apuis uns spértan mais debrebe que ls outros i ye ua merdice. Ou uns spértan de más, ou outros quédan drumidos…
Fai-se ne l forno de l fogon i nun stamos a ampatar a naide.
Yá stará?
Parece-me que nó. Bamos a tentiá-le l peso. Nó, inda nun stá que stá mui pesado, inda stá crudo al pie da la carne. Aprende isto que ye mui amportante tirá-se ne l ponto, nien cozido demais, nien meio crudo.
Bou a tirá-lo. Agora si yá stá.
Anton nun l spetais l´agulha?
Para quei? You nun la perciso. Tenteia-lo i bás a ber.
Que raio puniste tu no pelo, agora arreparei you?
Fiç madeixas.
Si bos poneis bien guapas! Mirai se isso ye bonito, l pelo todo zbotado cumo se andebisses l més d´agosto sien lhenço, anriba de l trilho. Nun tardará apareces-me cun l´arganela cumo la nieta de Marie, aqueilha que bibe na Fráncia.
Yá nun tengo eidade para fazer isso. Se tebísse l´eidade deilha, aposto que si fazie uns piercings.
L quei? Anton essas arganelas cháman-se assi?
Caralhos m´arrecosa,... nun antrabas an casa que te l agaranto you! Filha mie nun usa essas cousas,... almenos al pie de mi...
I alhá se fui tie Purdéncia a anrebulhar la bolha doce an papel begetal i l folar nun panho lhabado, siempre rezungando...
Arganelas an giente, algua beç se biu!...


“Sonidos de l Silenço” para çcubrir an Miranda anté l fin de maio

Salido ne l Jornal Nordeste de 19 de Abril

“Sonidos de l Silenço” ye l títalo de la sposiçon de pintura que abriu l atrasado die 8 de Abril i bai a star anté l fin de Maio na Biblioteca Munecipal de Miranda de l Douro. Son arrimado a ua dezena i meia de quadros de Adelaide Monteiro, artista mirandesa nacida na Speciosa, que para alhá de pintora tamien ye poetisa, habendo publicado yá l sou purmeiro lhibro de poesie, “Antre Monas i Sbolácios”, an mirandés, la sue purmeira lhéngua.
Fui un gusto oubir a Adelaide Monteiro a apersentar ls sous quadros a las trés dezenas de pessonas persentes naquel spácio nobre de la cidade i a cumbidar todo mundo a çcubrir ls sonidos que cad’un quejir na sue obra, lhembrando que hai sonidos que solo podemos oubir ne l silenço. Para alhá de las rebelaçones subre algua de la simbelogie persente ne l quadros, l que regala l’alma ye sentir l antusiasmo i la paixon que reçuma de l sou çcurso subre ls sous quadros i l ato de pintar.
“Ye alegórica i romántica esta pintura, talbeç mais sonhadora que bisionária, chena de símbolos i referéncias a la mulhier i a ua tierra. Uas bezes porbocadora, a abanar cumbençones sociales, outras serena i nostálgica…” ye cumo Amadeu Ferreira mos apersenta la obra de Adelaide Monteiro ne l catálogo que acumpanha la sposiçon.
Anabela Torrão, bariadora de la Cultura de la Cámara de Miranda de l Douro, dixo-mos star mui cuntenta por tener l perbileijo de poder oufrecer als mirandeses registros culturales de eilebada culidade, an special estes protagonizados por filhas de la tierra, más inda quando yá stan treminadas feturas sposiçones de las obras de Balbina Mendes i de Fernando Nobre, outros eilustres artistas mirandeses.
Merece ua felicitaçon la Cámara Munecipal, por apostar ne ls mirandeses i queremos deixar eiqui ls parabienes i l nuosso muito oubrigado a Adelaide Monteiro, por alhebantar tan alto la proua de ls mirandeses. Feliç tierra que filhas destas ten.

Alfredo Cameirão

terça-feira, 19 de abril de 2011

Anterbista salida ne l Jornal Nordeste de 12 de Abril de 2011



Porque pintas, Adelaide Monteiro?
L zeinho i la pintura fázen parte de mi zde nina, de quando mie mai me deixaba na scuola inda you era pequerrica, an beç de me lhebar pala arada. Era a zenhar na piedra i más tarde a pintar cun las quelores que you me ambaie. Por rezones bárias nun segui Artes, mas essa eideia de pintar andubo siempre a martelhar-me na cabeça. Apuis, por rezones porfissionales i particulares fui siempre quedando para trás i ampecei yá cun más de quarenta anhos. Apuis que ancomecei nun passo sien eilha.
Hai cousas que tengo que fazer para me mantener biba por drento, botar para fuora l que me bai n´alma, an lhibros ó an telas, adonde quedaran seinhas, ajuntando l passado cun l presente i caminando a caras al feturo.
Nien you a las bezes sei porque pinto. Ye ua paixon que a boziar i me fai uas bezes tan bien, mas outras, me dá ua grande angústia i antranquilidade. Assi i todo ye essa antranquilidade que fai cun que you siga siempre pintando i siempre criticando l que crio i apuis amostro pulas pincelhadas.

Puodes caratelizar la tue pintura?

You cuido que la mie pintura ten que ser bida nun só nun sentido stético mas tamien ne l sentido de se çcubrir l que stá para alhá de l parece a la pormeira mirada, para antender ls símbolos que alhá pongo: porquei l biolino lebita i l bioloncelo ten l reissenhor anriba, la guitarra i la maçana que tanta beç stan persentes, las guitarras quedórun transparentes, la alquitara i l cántaro ténen ua cercadura. Solo assi se poderá sentir la mie pintura de modo a que se puoden çcubrir ls sonidos de l checherrar, de la niebe, de las fuolhas a caer, de l resfolgar i bater de l coraçon, etc.
Ye ua pintura por bezes cun un cierto einigma i alguas bezes surrialista na medida que cunta suonhos, que denuncia matracas eiternas dadonde medra sufrir eiterno.
Todo mundo sabe que las anterpretaçones dun quadro ó dun poema son çfrentes i ye por isso la amportancia de ls símbolos, de las cousas nun séren oujetibas.

Que materiales usas?

Pinto eissencialmente a ólio, cun materiales dibersos, cumprados ó arranjados na natureza, para criar teisturas çfrentes. Hai bezes que perfiro l acrílico que dá ua grande lhibardade de pincelhada yá que se seca debrebe i eisige mobimientos rápidos. L pastel uso-lo an pequeinhos studos de las telas mas ando cun gana de pintar zenhando cun l pastel.

Quales son ls temas de la tue pintura?
Gusto de pintar pessonas, oujetos bários, cousas de la natureza, alguas bezes cun bista por trás. La bista se aparecir ye eimaginada ó recriada, de modo a que nun seia nun cierto sítio mas que puoda ser un sítio qualquiera que cada un querga, uas bezes mais rial, outras aparecendo só an manchas de quelor.

Quieres passar algua mensaige cun la tue pintura?
Solo puodo pensar an fazer pintura se fur para passar mensaiges. A las bezes nun sei se la mensaige passa, mas la pintura, cumo qualquiera forma de arte, solo fazerá sentido se fur para passar mensaiges dibersas, agradables ó zagradables, mas que deixe marcas. Ye amportante que la pintura seia anterbentiba i que ponga ls dedos nas feridas de l sou tiempo.
Hai muita beç na mie pintura la mensaige de lhibertaçon, de eimancipaçon, an çpecial de las mulhieres. Bibi la nineç i la jubentude an ditadura, amposseblitada de medrar lhibremente i arrodiada de mulhieres que éran outénticas scrabas i penso que fui esse l motibo para que, tanto na mie poesia cumo na pintura haba ua necidade de todo çprender.
Esso manifesta-se atrabeç de bárias simbologias tanto an oujetos cumo an quelores fuortes i bibas, spácios abiertos, lebitaçon a las bezes, cousas cun carga eirótica marcante.

Porquei l chameste a la sposiçon Sonidos de l Silençio?
Sonidos de l Siléncio ye un tema abstrato, poético i que para l passar pa la pintura me dou cubradeiros de cabeça. Parece que sonidos ne l siléncio solo eizisten na cabeça de poetas. Na berdade hai sonidos que solo se ouben ne l siléncio, hai sonidos que nun somos capazes de agarrar se nun fur ne l siléncio.
Esse siléncio puode ser an termos riales, nun termo, nua sala an que ls sonidos de ua música mos chégna de loinge: de checharras, de grilhos i mouchos, de ls castelhanos an lhuitas ne l lhume a arder, mas tamien sonidos de l nuosso própio siléncio, sonidos eimaginados benidos de situaçones que stamos a bibir, yá bibidas, ó deseadas. Son esses siléncios ls que son mais siléncios, i esses sonidos ls que son mais sonidos de l siléncio, que mos ban chegando a modo que sonhamos, sien lhemites al punto de ser capazes de traer pa l Praino un mar golsiado por un búzio, resfrescando-lo de sue secura.
Spero que las pessonas, puls silêncios de la mie pintura çcubran ls sous próprios siléncios i sonidos.

Yá faziste sposiçones i até yá tubiste quadros tous cinçurados. Fala-mos de la lhibardade na arte.
Isso fui un acuntecimiento lhamentable, dous quadros cinçurados por ua Bereadora, porque sigundo eilha, éran amprópios para ser bidos por ninos. Claro que nun éran amprópios, mas anque fússen, tenie que ls ber antes i, ende you fazie ó nó la sposiçon. Assi fui falta de respeito pul miu trabalho. Un de ls quadros bai a star nesta sposiçon.
An arte an giral, nun puode haber lhemites i, an democracie, muito menos se puode tolerar la cinçura.

Cumo ye que la tue bibéncia na aldé, apuis an Moçambique i por fin an Sintra passa pa ls tous quadros?
Ampeço por Moçambique zde ls dezanuobe anhos, adonde todo era grande adonde i fui essa grandura, un mar sien fin, un termo sien paredes, ua tierra quelorida a cuntrastar cun l Pertual cinzento que me dórun cundiçones para medrar lhibre i repunsable. Nun hai palabras para falar de la nuite no mato a caçar a la borda dun pai abintureiro, sonhador, caçador guia de çafaris.
Guardo de África çponeres, sonidos, quelores, cheiros, lhibardade.
La Speciosa stá alhá siempre, mesmo cuncientemente, raiç que me prende al chano. Stá alhá toda: Nas gientes, ne l termo cun las bibéncias de la bueira, ne l oujetos, nas oupressones, nas lhibertaçones; cumo se fura ua lhuna miruolha ne l més de agosto.
Sintra fui la bida porfissional bibida cun amor i paixon, de porsora de l ansino secundairo.
Sintra ye belheza, romantismo, mar transpariente i brabo, sierra fresca. Ir a Sintra ye ir a tener cun un manacial de anspiraçon, a saber d´ auga capaç de salir dun morredeiro. Ir a Sintra ye cumo buer auga fresca na poçanquita de la mano, ne l chafariç de l Forno.

Tamien scribes i yá publiqueste un libro de poemas. De quei gustas mais
i qual dessas dues formas de arte te premite spressares-te melhor?

Si, publiquei an 2010, an mirandês, l libro Antre Monas i Sbolácios.
You dirie que gusto dambas a dues de la mesma maneira. Se na scrita me ye fácel i rápido botar l que sinto porque scribo de rumpante, la pintura, anque mais custoso de salir, dá-me muita lhuita, uas bezes cun pincelhadas lebes, outras, bigorosas i dalgeiras. Apuis hai l prazer de la mirar an sous uolhos i an sues quelores i sentir alhá ls gemidos, ls cheiros, ls bózios, las risicas.
Cumo tu deziste, Amadeu, ne l poema Dues Lhénguas, "nun passo sien dambas a dues".

Cumo situas la pintura na cultura mirandesa?
La pintura a la par d´outras artes, ye amportantíssema para qualquiera cultura, nun solo por registros de passado mas tamien i sobretodo l presente para que este persente faga stória ne l feturo.
Feliçmiente muita giente stá a pintar i isso ye buono. Ye na debersidade que la riqueza cultural medra, cada un a pintar ls sous temas, cun sue técnica i caratelísticas çfrentes.
A la par de la música tradicional, de la scrita an mirandés, de l folclor, la pintura ajuda a que téngamos la nuossa personalidade cultural, la nuossa eidentidade cumo pobo.
You cuido que quien se dedica a que arte seia, ten que tener la ousadie de amostrar l que faç. Nun l fazendo, cuido que, cunciente ó ancuncientemente, stá a cometer un ato de eigoísmo.

Que sentido tem esta sposiçon ser feita na Miranda?
Alguns destes quadros yá stubírun este anho nua coletiba an Sintra mas eilhes fúrun feitos para Miranda. Ye eiqui que l más mana i ye eiqui que an pormeiro bén a znougar. Miranda stá siempre an pormeiro, al menos quando ls quadros cheiran a Praino. Ye cierto que, se pintar un manhuço de telas cun temas de mar, nun será Miranda l pormeiro çtino, mas apuis bén porque ls temas son ounibersales.
Tenemos que poner la nuossa tierra cada beç mais guapa i culturamente mais rica.
Esta sposiçon bai para Sendin ne ls dies de Festibal Intercéltico i quedará alhá por todo l més de Agosto.

Yá penseste ajuntar la poesie cun la pintura?
Eilhas yá ándan juntas yá quantá. Yá an 2002 quando spuse an Miranda you tenie un poema an que cada strofe currespundie a un quadro subre la mulhier de l Praino. Assi ten cuntinado. Hai poemas que yá fúrun pintados i hai pinturas de l que yá screbi poemas. You cuido que la eimaginaçon que pongo nua se passa pa la outra, son armanas mielgas.
Nesta sposiçon hai casos desses tamien, tanto a partir de poemas cumo de testos poéticos. “Sien Lhemites”, ye un deilhes. Fui feito a partir dun testo publicado an Júlio passado ne l blogue Froles Mirandesas, http://frolesmirandesas.blogspot.com/2010/07/desta-baranda-i-sien-lhemites.html, cun l mesmo títalo.




Anterbista feita por Amadeu Ferreira

sábado, 16 de abril de 2011

De la mie sposiçon de pintura, "Sonidos de l Siléncio"






Fui abierta ne l die uito de Abril an Miranda de l Douro, na Biblioteca Munecipal i puode ser bida até 30 de Maio. An sendin stará ne ls dies de l Festibal Intercéltico i quedará até la fin de l més de Agosto. Adelaide Monteiro ye porsora aposentada, de la ária de cuntablidade i geston, nacida na Speciosa (1949), Miranda de l Douro. A la scrita i a la pintura, la salida pa l nerbioso de la bida na cidade, paixones que sien eilhas nun ye eilha, dedica-l l mais de l sou tiempo, passado antre la sue Speciosa natal i Sintra, fuontes por adonde mana la sue alma ansastifeita. An 2010 eiditou l sou pormeiro lhibro de poesie, Antre Monas i Sbolácios, an mirandés, la sue purmeira lhéngua. Sonidos de l silenço y l tema de la pintura que agora apersenta, tema tan abstrato cumo poético, nacida de cenários de biaiges de suonho a las sues raízes, al sou mundo, rial ó eimaginário, cumbidando l ouserbador a buscar ne las manchas i traços de las sues pincelhadas, ls sonidos que solo de l silenço puoden nacer.







Testo screbido por Amadeu Ferreira pal catálogo de Sonidos de l silenço



Puode parecer stranho l títalo desta sposiçon – Sonidos de l siléncio – mas el abre-mos la puorta cierta pa ls caminos por adonde bai la pintura de Adelaide Monteiro. Nada antendo de técnicas de pintura, eiqui saltando antre la spessura de l traço nerbioso i la lhebeza suable de las trasparéncias, i la pintora bien sabie desso quando me cumbidou para screbir uas palabras subre esta sue sposiçon. Antoce, eirei atrás de ls uolhos, eiqui dando cuonta de sou spanto, de sues preguntas i de las bistas adonde me lhebáren estes assomadeiros de Adelaide Monteiro.

Ye esta ua pintura sien rostros, mas de eideias, de sonidos, dun arrepiçar ls sentidos muito para alhá la piel, poesie sien palabras, ambuolta ne ls sonidos que se úpen de l siléncio de las quelores i de las formas. Rostros para quei, se ye ua repersentaçon ounírica de l rial que ben a tener cun nós? Ye alegórica i romântica esta pintura, talbeç mais sonhadora que bisionária, chena de símbolos i referéncias a la mulher i a ua tierra.

Uas bezes porbocadora, a abanar cumbençones sociales, outras serena i nostálgica, mas que yá an tiempos lhebou la cinçura a amostrar l sou rostro tiránico, anculto i ansensible.

Las mulheres de Adelaide Monteiro ora mos aparécen a saltar de sou cuorpo znudo i apaixonado, ora streformadas an símbolos, feitas biuola ou bioluncelo, cántaro ou l’amprebisible alquitara, preinha dua aldé branca, nebada, birge de passos, mulheres que tanto bózian sou eirotismo, pura seduçon de meligrana an cumbite grano a grano, cumo acuolhen an sou sereno cuolho maternal, ou se súmen an puro bolo, muito alhá de manos i uolhos, por cielos adonde puodan ser arrepassados todos ls lhemites.

Las eimaiges que Adelaide pinta quieren solo ser la puorta para outros mundos, ua maneira de materializar eideias, sonidos, sentidos, sentimientos, todo puramante eimaterial, que nun se deixa agarrar puls pinzeles, mas puode bolar pulas quelores, andecisas estas antre l scuro de la dureç de la bida i ls brancos trasparientes i azules de lhuç i de feturo. Todo esso se cuncretiza a las bezes nua pintura algo einigmática, adonde parece benir arriba ua cierta eiducaçon de que las mulheres de Adelaide fázen gala an se lhibartar, bingança por nun andáren atrás ls anhos i la mocidade.

Ye, anton, ua pintura de mimórias, a las bezes oupressibas, adonde la Sé se upe cumo un fincon, mas tamien mimória de tempos simpres, dua aldé que se morriu i yá solo bibe andrento la pintora, dun riu que mos ansinou la fuorça de ls ampossibles i mos lhieba cun el, ou dun cántaro cheno de senaras a arder an claro, pan que l diabro amassou i un cielo noutro mundo.

Porquei miramos dues maçanas pintadas i nun bemos solo maçanas, antranhando-se ua noutra, an posiçones cuntrairas ua de l’outra, aporbeitando sue bida, sue frescura, antes que l brugo, essa eisséncia fálica reduzida al mínimo, las bote a perder, las fertelize?

Quando manos ancatrapelhadas se sténden, yá nun sabemos mui bien s’ajúdan i apóian ou se solo búscan lhuç, talbeç paç, fugida dun einfierno ou dua negra nuite que las deixa antregues a eilhas mesmas, manos duras, atenegradas i ancalhadas. Un de ls mais amblemáticos quadros de la sposiçon ye l’alquitara cula aldé andrento, feita a modo un cuorpo caliente de mulher preinha, que an sou bientre la lhieba cumo se fura un filho. Quanto deilha sal, ben çtilada pul tiempo que la nebou cumo se esse fura l camino pa la cunserbar, fresca i nina, i melhor passear an sue rue que atrabessa l mundo a meio.

Nun ye l mundo que Adelaide pinta, mas solo ls sous mundos, ls sous suonhos, las sues aspiraçones, l tiempo que la biu atrabessar épocas i cuntinentes. Ua pintura de anteriores adonde se sinte que la pintora sbraceia cun falta de spácio, an busca dun sereno que l tiempo ye garunhas an traier.


Amadeu Ferreira  

sexta-feira, 15 de abril de 2011

Desta baranda I - Sien lhemites

Nun hai lhemites nua prainada sien lhemites…
Nun hai lhemites nua baranda sien canhiça…
Nun hai reloijo nun tiempo sien tiempo an que todo acuntece cun l bulhir de ua formiga…
Ls perdales dízen-me la hora de spertar, las chicharras la hora de la séstia, las campanas anuncian-me l´armuorço i la cena i a la nuite naide me diç para ir a la cama porque toda la natureza sabe que ye a la nuite que me antrego al piar de l moucho i de la cruja, naqueilhes sonidos que an nina me dezien que eran de zgrácia i me zambulbien quelubrinas, me arrolho ne l cantar de ls ranucalhos i grilhos, me amboubo cun las lhuzes que ls cínfanos i berboletas bótan quando la lhuç de ls candieiros ls ancandílan.
Sintada a la puorta de mie casa, l cielo nun ten lhemites i la tierra tampouco! L cielo ben a buer a las fuontes ua auguita fresca i, an pagas, deixa eiqui mais lhuç. Assi, las aldés cun sue lhuç andeble son custelhaçones de belheza mui própia, cumo se a outra galácie pertencíssen.
Todo ye sereno neste nial de la nuite, adonde me acunchego para me portejer de l recio i adonde me abinturo an biaijes sien çtino pula ourbalheira de las ourrietas.

Nun hai lhemites neste ourizonte sien lhemites, adonde ls cabeços que beio de un azul acinzentado son dunas dun mar que me cuorre ne las benas.
Deiqui, até l mar beio!... Trago-l pal pie de mi, chega mesmo eiqui, an baixo. Un bracico de mar por adonde me boto a nabegar nun barquito de papel ou mesmo a nado. Por sfregantes pongo-l un tapon para que se forme ua lhagona salgada adonde refresco la piel stonhada pul sol que queima i lhiberto l peso de ls uossos que a to la hora me dán las buonas horas. Apuis çtapo-l i el bai-se outra beç a mirar la lhuna que l dita sues marés i deiqui cuntino siempre a ber sues dunas, nó amarielhas, mas si azul acinzentadas porque l friu de ls eimbiernos l arroxiórun las benas.
Nun hai lhemites quando l mar chube muntanhas…
Nun hai lhemites quando l´alma se abre nesta baranda biba.
Tengo menos bida i suonhos quando esta baranda se me scapa…
Nun hai lhemites quando l debaneio se me striba…
Nun quiero lhemites…
Screbi este testo na Speciosa, an 24 de Júlio de l anho passado i fui publicado ne l blogue Froles mirandesas. Basiado neste testo, pintei astanho l quadro "sien lhemites" que stá na sposiçon que tengo an Miranda, na Biblioteca Munecipal até 30 de Maio i que de 5 a 31 de Agosto stará an Sendin.

segunda-feira, 11 de abril de 2011

Tarde Mirandesa an Sintra - 17 de Abril a las 15 h. A cumbite de la Eiditora Zéfiro TARDE CULTURAL MIRANDESA Música, Palhestras, Poesie i Lhiteratura an Mirandés NA “CASA DO FAUNO”, AN SINTRA: www.casadofauno.wordpress.com www.facebook.com/casadofauno 17 Abril, 15h-18h (Demingo) - Antrada Lhibre Música tradecional mirandesa cun gaita-de-foles (José Galvão), caixa i bombo. Apresentaçon pública de la coleçon An Mirandés, cula perséncia de bários outores yá publicados nessa coleçon - cumo Alcina Pires, Adelaide Monteiro, Bina Cangueiro, Faustino Antão i Fonso Roixo - i anúncio de perspetibas feturas i nuobas obras de la coleçon. Poesie i lhiteratura mirandesas, lidas puls sous outores. Palhestra: "Lhiteratura mirandesa: passado, persente i feturo" por Amadeu Ferreira Palhestra: "L ansino (nun oufecial) de la lhénguia mirandesa" por Francisco Domingues NOTA: La CASA DO FAUNO ye la nuoba sede de la Eiditora Zéfiro i queda mesmo delantre de l coincido Palácio de la Regaleira. Aparece i lhieba un amigo a ber se fazemos ua guapa fiesta i cumbíbio.

Arquivo do blogue