Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

terça-feira, 28 de julho de 2009

Amigo, agarra ls tous suonhos!

Que faziste de l tous suonhos,
amigo?

Zeiludido, cansado,
antregueste-te a la mala suorte,
dobrado,
speras la muorte
que sintes cumo bida,
pula bida que nun sintes.

Lhebanta-te amigo!
Mira la lhuna!
Por bezes tan anubrada
tan triste i sombrie,
torna renobada,
chena de lhuç
i de alegrie

Ben amigo!
Faç de l miu ombro
l tou porto siguro,
faç de l miu coraçon
la tue áncora,
de la mie calor
la tue manta,
antrega-me an palabras,
l tou delor.

Abre las jinelas de la tue alma,
retira todos ls cadenados
mesmo aqueilhes mais cerrados,
faç de ti ua puorta abierta
por adonde t'antre lhuç
i l sol te caleça.


Amigo,
Agarra ls tous suonhos!



segunda-feira, 27 de julho de 2009

Un prato para todos

Garfos de fierro puostos de pies stribados al prato redondo, ua mesa pequeinha puosta l pie de l lhume, la garrafa de bino por adonde bebie, quien bebie bino, la fogaça i la faca de l pan, uma malga para cada un adonde se quemie l caldo. Era assí que ls quemeres eran serbidos i la mesa era puosta.
Pouca lhouça suja, lhabada na caldeira de ls cochinos para adubar un pouco l´auga… Como poderien aqueilhas mulhieres sujar lhouça como agora sujamos, se eilhas tenien tanta canseira a trabalhar pul termo cun l tiu i inda trabalhar an casa i cuidar de ls garotos, sien teneren máquinas de lhabar?
Se acauso las patatas tenien tora, la cozenheira quando ponie l quemer no prato debidie las toras por el todo, porque era regra de buona eiducaçón naide ir a spetar l garfo sien que fusse de l sou lhado. A las bezes las patatas eran guisadas cun pimientos que eran tamien spargidos no prato. Sabien mui bien assí las patatas, mais do que saben agora cun chicha.
Tengo esse prato redondo, de lhouça, cun uas floricas azules na Speciosa, guardado cun grande estima. Stá todo amarelhico de l fumo i de las lhabaiges.
Tengo que l colgar na parede.
Para mi ten mais balor do que se fusse de porcelana fina. Há-de tener tantos ou mais anhos do que tengo you, esse prato fondo todo stalhadico de la fábrica de Massarelos. Fui l prato que siempre bi na mesa até que se ancomeçou a poner un prato para cada pessona.

domingo, 26 de julho de 2009

Siempre ninos

Serán siempre ls nuossos ninos, filhos de las nuossas delores, duonhos de las nuossas alegries.
Será siempre un de ls mius ninos, l más nuobo i que fizo hoije a las dieç i meia de la manhana, trinta i dous anhos.
Quando l beio yá cun pelo branco ye que me dou de cuonta que yá nun ye l miu nino mais nubico, tan traquinas!
Quando l beio acabado de lhargar l cumputador cun que trabalha to l die, alhá para Lisboua i beio que ben cansado, ye que dou de cuonta que yá nun ye l nino que nunca se cansaba i que zde bien pequerrico staba firme i spierto até desoras.
El yá nun ye nino; le miu filho mais bielho que fai trinta i quatro an Dezembro, tampouco; mas anque you l tenga dado lhiberdade mui cedo, eilhes para mi i julgo que ye cun to las mais, serán siempre ls ninos.
Que fagas muitos, Rui!


La niebe cisqueira






Lembra-se-me cumo fura onte i nunca an dies de mie bida, anquanto tenga ls miolhos scorreitos se se me há-de çquecir…
Asseranemos na nuossa cozina cun amigos antre eilhes tiu Poulino, un home que you gustaba muito de oubir, las sues cuontas, las sues lhonas. Ua porrada d´anhos mais tarde tamien ls mius filhos adorában las sues cuontas subre las bibenças i zgrácias que passou na pormeira guerra mundial adónde cumbatiu, na França. Las manos yá tremien mas l sentido staba fresco até que se murriu i yá era bien bielho.
Nunca salie tarde de l serano. Era un home tan correto i tan certico nas sues decisónes que quando chegaban las dieç de la nuite, lhebantaba-se i dezie: Yá me bou, que pássemos bien la nuite! I iba-se…
Ne ls seranos an que staba tiu Poulino na nuossa casa i que eran la maiorie deilhes, mie bó tenie que oufrecer la torrada i l´augardiente cedo, porque senó, tiu Poulino iba-se sien la buer. Era cunhado de miu bó i lhigába-los ua grande amisade. Miu bó quedou sien mai mui nuobico i fui la armana, ti Marie da Glória, sue mulhier, que tamien eilha se murriu nuoba por causa de la bronquite, que l´ourientou na bida, yá eilha era casada.
Naqueilha nuite quando tiu Poulino botou l nariç fuora de casa i nun starie muito mais friu que drentro, nun fura l lhume, diç: “ah rapazicos, bamos a tener cisqueira esta nuite”. I fui-se cumo se fusse l´aire que habie de trazer la cisqueira, arresolbido
!


La cisqueira bieno!... Ai se bieno, muita i mui frie!
Senti-la you a la purmanhanica quando spertei, mui, mui cedo, cun un peso fuora de quemun an riba la cama. La pormeira cousa que fiç sien me dar de cuonta de l que serie, fui meter l nariç mais de l que el yá staba, para debaixo de las mantas, mas apuis mirei i bi la colcha berde de lhana, toda branca.

Ui, tenemos niebe na cama, boziei you!...

You drumie cun mie mai nun quartico ne l sobrado de la casica houmilde. L quartico adónde mie mai, miu tiu i you demos l pormeiro bózio, adonde nacimos.

La casa nun tenie forro stribado al telhado. Podien-se ber, la lhuna i las streilhas puls buraquitos, esses buraquitos por adonde antrou la niebe ampuxada por ua airaçada, la niebe cisqueira.
Que habiemos nós de fazer!!!???
L que tenie que ser feito, ora cierto! Sacudir la colcha na baranda, abrir un grande guarda chuba i poné-lo an riba i quedar mais un cacho na cama que l die inda nun se staba a assumar.
Tornemos a drumir cun la niebe aqueilha.


Lindo, dixe you a la purmanhana, quando sali de l quarto de buraquitos que dá para uas scaleiras de piedra!...

Fui la nebada que más cangoixa dou que alguien tubisse lembrança. A la pormanhana hoube muita gente que solo saliu de casa porque ls bezinos l tirórun la niebe que staba stribada a la puorta. Nos sítios abrigadosos i nas ourietas tenie trés metros.
Souturdie, nós ls garotos abrimos al lhado de la scuola, un buraco na niebe i assí corriemos por baixo i po riba, nos jogos de l recreio. Parecie ls buracos por adónde l camboio i ls carros passan para strabessar montes.
Durou un més. Dou an gelar i nun se derretie, percipalmente nos abessedos.


De muita cousa se me lembra de quando era nina, mas esta de drumir drento de casa cargada de niebe i cun un guarda chuba abierto!...






sábado, 25 de julho de 2009

Ua mirandesa an Stambul (Crónica publicada ne l Jornal Nordeste)





Besitei hai pouquito tiempo ua pequeinha parte de la Turquia: Stambul, ua manga de l Mar Negro i la pequeinha cidade de Izenik, arrimada al lhago cul mesmo nome.
Gusto de biajar a sentir la cidade i por esso nun me agrádan ls grupos turísticos.
Fui l que fiç an Stambul.
De mapa na mano a la busca de trasporte, de menumientos, museus, pude sentir la cidade doutra forma, l sou pobo, las quelores de las speciaries, de las fruitas nas bancas primorosamente puostas, que mais parécen paletas de pintor, de l quemido quelorida, de l bulhiço desta giente turca tan trabalhadeira, ls oulores…!
Adoro esta cidade i quedei mui surprendida cun l carátele cosmopolita que ten, i tamien por ber muito menos mulhieres a ousáren lhenço na cabeça de l que you manginaba.
Habie bisto más mulhieres de lhenço an Paris!
Sinte-se que houbo ua cierta lhibartaçon de la mulhier ne ls últimos tiempos, l que muito me alegrou.
Las mulhieres bísten-se i maquílhan-se primorosamente, mesmo aqueilhas que bísten l traije tradecional. Claro que hai barreiras que dificelmente muitas deilhas cunseguírun bencir, cun raízes culturales mui fuortes i, para alhá desso, Stambul nun representa la rialidade de l paíç nin neste domínio nin ne l eiquenómico.
Las gaibotas que se passéian puls telhados, zde l amanhecer, nun roznar custante i mos çpértan, cálhan-se cula nuite.
Tamien ls Muezzin se cálhan a la nuite, passado l redadeiro canto cumbidando ls fieles a l’ouraçon, nas muitas mesquitas de Stambul, cántico que se oubirá outra beç de madrugada i mais cinco bezes pul die.
Ye un spetáclo fantástico esse de ls cánticos de ls Muezzin, bozes harmoniosas que me dá l’ampressón de que respónden uns als outros, fielmente situados ne l Minarete de la sue Mesquita, nas muitas destas colinas dun i outro lhados de l canal de l Bósforo.

Pensaba you que se trataba dun pobo de trato grosseiro, peligroso.
Al cuntrário desso, trata-se dun pobo simpático, spitaleiro i cun l qual me senti an purfeita sigurança.
Nota-se un grande sprito de solidaridade, perdida hai tanto tiempo antre nós.
La cidade ye spantosa dun i de l’outro lhado de l canal Bósforo que la debide an dues: ua parte na Ásia, muito mais berde, i outra na Ouropa.
L canal recibe augas de l Mar Negro i de l Mar de la Mármara i ye un punto de passaige para barcos de trasporte de passageiros, de férias i para outros qu’assi acúrtian çtáncia na ida para Sul i Oucidente.
Las augas ajúntan-se nun abraço caliente i fraterno, tan caliente cumo ye l´auga qu’assistiu serena a todas las ambasones, guerras, albrotes i catástrofes a qu’esta cidade geostratégica fui sujeita al lhargo de la stória nas dibersas ceblizaçones, a la chegada de pobos doutras tierras i que resultou nesta multiculturalidade que se sinte i ye bisíble ne ls defrentes calantrizes de l pobo.
Ancóntran-se eiqui bestígios de l Persas, de ls Romanos, de l tan marcante período Bizantino cun sous fantásticos mosaicos nas muitas eigreijas i outros menumientos, nun ralas bezes cubiertos por reboco, quando ne l período Outomano las eigreijas fúrun streformadas an mesquitas; de l Genobeses, de ls Árabes spulsos de Granada i que benírun a morar pa l bairro Galata, acerca de l mercado de las quinquilharies, adonde se puode ber la mesquita por eilhes custruída i sues anterminables rues, adonde bien se sinte la perséncia de Judius, cumo era nas rues de la baixa de Lisboua; de l Griegos, de ls Arménios i la sue guapa ouribesarie, etc. etc.

Izenik ye ua pequeinha cidade cun marcas mui fondas de ls Romanos i chamaba-se Nicaia. Stá situada acerca l lhago cul mesmo nome i cun dezenas de quilómetros de lhargura.
Fui cunquistada an 1331 pul Sultan i fui la purmeira capital Outomana.
Tornou-se famosa puls sous fantásticos azuleijos i cerámica, arte ampeçada por artífeces Eiranianos. Solo deixarie de ser capital çpuis que Stambul fui cunquistada puls Outomanos an 1453 passando a ser ende la capital de l Ampério Outomano, cumo l habie sido cul nome de Bizáncio i Custantinopla, cun ls Romanos.
Recomendo esta pequeinha cidade.
La biaige fui pula sierra para sentir l termo. Muitas arbles de fruito i an special nueiras, abelhaneiras i oulibeiras, produçones fuortes de la Turquia, alguas casas antigas, metade de piedra i l’outra an tabique cumo eisisten an alguas de las nuossas regiones. A la buolta, acerca l lago, la biaige fui bien mais calma, siempre al pie de grandes oulibales, na que freijoneiros médran ambaixo las oulibeiras, regados gota a gota.
Bi nesta tierra l que nunca bi an mais lhugar nanhun: piedras sculpidas, quelunas i outros bestígios de to las épocas de la stória, an jardines adonde nun hai paredes, portones ó qualquiera outra cousa qu’ampida qu’essas relicas decóren jardines particulares que nun seia l sprito de preserbaçon i l respeito deste pobo puls bienes coletibos.
Quedei ancantada i prometi que tornarie un die para correr este paíç que ten tanto de grande, quanto ten de mágico i multicultural.

sexta-feira, 24 de julho de 2009

Zatie las palabras

Zatei las palabras
i botei-las a bolar.

Las palabras assí lhibertas
ajuntórun-se nua nubre branca,
nun poema.

Declamei-l poema cun bigor
para tu l oubires,
para fazer salir de la tue alma
ua risica
anque triste…

Mas não!
La tue alma nun oubiu l miu poema
anque fusse an gotas dua nubre…

Sboça ua risica...
Quiero ber ls tous uolhos a relhampar,
ua lhuç fraquita que seia,
cumo se fusse la lhuç dua candeia
que cun un airico lhebe
se bai apagar.

Apagou-se la lhuç...
Apagou-se l miu poema...

Percurei-lo na nuite...
mas l poema,
zeiludido,
tornou pa la nubre branca i,
cumo se fusse ua streilha cadiente,
por l faltar l tou sorriso,
…calhou-se para siempre.

terça-feira, 21 de julho de 2009

La mie rue


Na rue adonde camino, ls passos son lentos, descumpassados, trémblan ls caiatos.
Na rue adonde camino, sobran ls sintalhos adonde las andorinas pousan i cagan.
Na mie rue hai ua fuonte que cuorre andefrente, quaije an silenço, solo para eilha;
las barrilas medrórun i eilha, cun sues scaleiras de piedra áspara a que pies nun se abenturan, cuntina a cumprir sue funçón mas bai morrendo de solidon.
Na mie rue las piedras scaldan, tente nun caias, són prisones a pies.
La rue adonde you joguei al chete, a las palombas, la rue que me ampuntaba l toque de las Trindades stá marimunda, xorda de gente.
I you…
camino cun pies firmes na mie rue, acenando als sintalhos muita beç scundidos atrás la parreira de uba rei, rebelando retratos de an tiempos.
Camino, pie firme até un die an que las piedras de la rue nun me digan adonde stán i you, tente nun caia, caminarei para outra rue que nó la mie…

segunda-feira, 20 de julho de 2009

Beilo-te...


Beilo-te…
An balsa
Sala dourada
Lhebeza
Flutuando
Arrolhada

Beilo-te…
An tango
Paixon
Quando me ampuxas
Me fastas
Me puxas
I cul mirar
Seduçón
Me bebes
Deseada

Beilo-te…
Ne l ritmo de l samba
Quando bibro
An mobimiento
Lhibre
Stasiada
Beilo-te…

Que hai...



Abro la mie paisaige
Passaige
Para alhá de l'agora
Puorta abierta
Jinela abierta
Siléncio
Aurora
Que hai
Para para alhá de l riu
Feito de lágrimas
De ls justos
Que hai
Para para alhá de l riu
Feito de fabores
De ls corrutos
Que hai
Para para alhá de l riu
De ls que muorren
Andefesos
De ls que biben
Amordaçados
De ls que
Son anjustiçados
Que hai
Para alhá de l miu riu
Feito d'alegries i penas
De suonhos
Feitos poemas
An mi
Que conheço
E de l que
Çconheço
De mi
Que hai para alhá…






domingo, 19 de julho de 2009

Ls filhos que tu pariste


Carregas ne ls ombros,
un fardo que nun pediste,
carregas na tue alcofa,
çdita que nun pariste.

Curbada subre ti mesma,
nó dobrada na tue sina,
hás-de bencir la batailha,
hás-de bencir, çtemida!

I bás-te librar de l fardo,
de la bida qu'agora carregas,
de la serbidon, de la fame
i de l'anjustiça que renegas.

A anfrentar la multidon,
seguirás de punho an riste,
para de la tue serbidon
para siempre te libertares
i na alcofa solo carregares,
ls filhos que tu pariste.



sexta-feira, 17 de julho de 2009

Falando


Falo d'amor
cumo quien cumpon ua sonata
i toca piano,
dedilhando botones.
Falo d'amor
cumo quien toca guitarra
i le rouba sonidos
para ua serenata.
Falo d'amor
cumo quien toca biolino,
stribado al oubido,
acerca l coraçon;
bibraçon de cuordas,
bibraçon de sentidos,
sonidos tristes,
alegres,
sonidos que son gemidos
melodie d'amor,
delor, perda,
paixon.
Falo d'amor
cumo quien lei la partitura,
cumo quien manda l'ourquestra,
siempre an bibraçon;
melodies suabes,
sonidos que son loucura,
uolhos que se míran,
mobimientos, cuordas,
botones,
assopro, percusson.

Paleta de letras


Ye nas tintas que mergulho
i çqueço
tempestades d'arena
que me ancendeian ls sentidos.
Ye an ti paleta de quelores
de la tierra que piso
que me lhiberto i prossigo.
Ah tela branca
que me acagatas
quando te penso,
sós fuolha branca
an que me meto
i lhiberto!
Chegai-bos a mi
i lhibertas,
bibámos la bida,
sperança renacida.
Ye nas palabras que nabego,
i lhuito
acontra ls oulios de l aire
que me sécan la piel,
me sécan la boca,
me bótan
contra mi própia.
Ye nas tintas de l poema,
nesta paleta cromática de letras
que me ancontro,
amo, bibo,
me perdo...

quinta-feira, 16 de julho de 2009

Que sabes tu?


Que sabes tu de la miséria,
se bibes alienado?
Passas,
de coraçón angurbatado,
dás puntapies l papelon
que me sirbe de colchon,
i cuntinas apressiado.
Que sabes tu de la fame,
de la fame i rábia que sinto,
se bibes ampanturrado?
Rábia de las antençónes,
fame d'ouportunidade,
de justícia,
rábia de la podridón,
de la maldade,
de ls ampresários
i de l capitalismo zregulado
que quieren,
mano d'obra barata, a testón
i bán.
Que sabes tu de mi,
deste andrajo que tu bés?
Pensas tu que you era assi
i sou preguiçoso talbeç?
Roubórun-me todo:
L trabalho, la casa,
l miu mundo, la denidade,
l'auga para me lhabar;
i l'eidade
ye pouca ó muita,
cunforme ls antressar.
Que sabes tu de mi,
deste monte de benairos,
nas arcadas de la tua rue?
You que era bien bibido,
bien falante,
bien prouisto i bien bestido,
agora sou,
sien abrigo.

Que sabes tu?
Nien you sabie!...
Un die!...

quarta-feira, 15 de julho de 2009

An ti, penas lhiberto


Ye ua pintassirga que anda amargurada cun la bida que lhieba.
Són cubradeiros de cabeça sien fin: cun ls filhos, cun la atebidade perfissional, cun la casa, cun l tiu, cun la bida…
Para chegar a casa atrabessa zertos anfenitos: falta de resfolgo no Metro de tan apertaba que siempre bai a la hora de soltáren ls tordos i ls perdales todos, meia hora de camboio, de pies, sien poder bolar, a ajuntar l sou sudor cun la falta de banho de muitos i l sudor de todos, la carreira ou la caminada, lhadeira a riba, las bocas para aquemudar i un sien fin de outras cangoixas que ten que bencer.
A la pormanhanica ancomeça todo d´alrobés para al fin de la tarde se repetir a dreitas.L coraçonico nun registe tanto zerto i la piel ressequida, tampouco.
La pintassirguica apelida pénas i bán-l caendo prumas an cada squina de sue bida.
Quier mercar casa mais acerca mas ls fenicos nunca chegan.
Quando l parece que yá ten algo cun que merque l nial, l nial yá custa muito mais a fazer; inda stubo an pedir uas palhicas l Banco, mas l Banco de ls pintaxirgos ye tan lambón que l come todo an juros i apuis eilha tamien ten miedo de quedar sien la casa, se nun pudir pagar ls fenicos als ladrónes de l Banco.

Assí bai quedando a fazer pula bida loinge de l nial i ressequindo la alma.Çcunfia que yá nun sabe cantar.
Mas l més de Agosto chega!...
Yá nun era sien tiempo, dixo la pintaxirga cun l sou amarielho yá ancinzentado, de l fumo de l zerto.
I fui-se, … fui-se pa l sou fincón de l Turril.
Custou-l a chegar de tan angaramonadas tenie las alas, mas chegou.
Ansaiou ls bolos mais cumpridos, las cantigas, sacudiu las prumas i fui-se a lhabar na çuda que hai no balhe.
Quedou outra beç amarielha i perfumou-se an madressilba.
An riba l fincón i no arame de l cerrado, cantou, cantou, bolou, corriu i sues penas lhibertou.
La prumaige, essa quedou relhamposa, lebe, perfumada.

La boç cristalina i alegre canta:

An ti, miu praino
penas lhiberto,
an ti you suonho,
sien ti padeço.

An ti mie tierra
you biro nina,
juogo cun necras
i a la scundelina.

An ti miu praino,
mies prumas zbolácio,
mies cantigas canto,
mies pénas lhiberto,
mie alma caleço.

Rasga!

Rasga l camino
rasga la calçada
rasga-me ls pies,
para que nun pise
i bola cumigo.

Rasga-me l peito
amargurado
i l coraçon bata
çcumpassado
i bate cumigo.

Rasga-me l'alma
ancarcerada,
para que se çprenda
se lhiberte
i çprende-te cumigo.

Rasga-me la roupa
rasga-me la piel,
cun ls tous beisos,
ls tous abraços
i queda cumigo.

terça-feira, 14 de julho de 2009

L silénço de las palabras


Sperneio las palabras,
ampuxo-las contra la parede,
para me defenir;
quiero me corregir,
mas las palabras
ancerran-se an silénço,
nada me dízen.
Porque serei you aquilho
que nun quiero
i trilho
ls caminos gretados,
pies çcalços,
cansados?!!
Porquei
que quando quiero,
a seguir nun quiero,
porque nun debo?!!
Porquei
que l poder de la rezon
se subrepon a la lhebeza
de l coraçon
i l faç sangrar,
perdido,
zbanecido,
golpeado de muorte,
antregue a la sue suorte?!!
Chacualho las palabras
nun frenesin de loucura,
nua ánsia d'afogado,
mas las palabras,
ancerradas an quelousura,
an pato cul nun querer
que me aprisiona
i nó me deixa ser,
cerran-se an silénco,
a este silénço...
al miu silénço,
l silénço de las palabras.

Reissenhor





Scapeste-te, reissenhor
sien ua fala, sien ou beiso
sien un abraço.
Porquei, miu amor?
Stabas muorto de canseira
ou tenies miedo de l friu?
Torna, reissenhor,
you dou-te la calor.

Sinto la tue falta,
tu eras l soprano, l barítono
pula manhana,
nel miu spertar;
tu dábas-me l rítmo
al miu caminar!

Que triste me sinto
sien ls tous sonidos!

Ls perdales, ls mielros,
i ls tordos quedúrun,
mas tu sabes queilhes
nun són cumo tu,
nunca me amórun
i nien you a eilhes.

Por ti me ancantei,
por ti me apaixonei,
mielgo de la mie alma,
por ti yá chorei.

Agora reparo,
a apurar l oubido:
fraquito, fraquito,
mas ye un sonido!

Scapeste i deixeste
outro, an tou lhugar.
Reissenhor nobico,
spera un cachico
que you bou-te a ajudar,
a cargar l´ourquestra
i ls sonidos afinar.

Reissenhor nobico,
ansina-me a cantar!

segunda-feira, 13 de julho de 2009

Mie ourbalheira de Agosto

Sien l'ourbalheira de Agosto nun sei tornar al sítio de adonde bin;
fai-me falta l carreiron de l'ourbalheira tirada puls mius passos,
nos cerrados por segar,
retratos a quelores que guardo an sal,
an cámara scura, acamados an bolsicas de farrapos,
anrebulhados an colares de primaberas i campaninas,
anfilados an filicos brancos...
Perciso de ls carreirones feitos na ourbalheira,
cumo se fússen filos deixados nun labirinto para me agarrar i salir,
filicos de capulhos de bichos de seda,
bien finos i a relhampar, cun cheiro a moreira, a la mie moreira, a moras…
Mas, neste labirinto nien tengo un filo,
andeble que seia,
que ancarrapite por mi cumo un freijoneiro na rodriga
i me ansine la salida...
la salida desta zerto,
an que an miraiges me zouriento i me perdo.
Tengo secura ne ls uolhos por falta de la ourbalheira de Agosto.
Quiero drumir al relento,
sien benairos que me prénden i me tíran l mobimiento;
sien sieiro que me seca ls uolhos, la boç;
sien este zerto an que me anróscan i me fai grietas.
Ah, siempre este zerto...
Quiero drumir na yerba fresca, a oulhar las streilhas,
cuntá-las i drumir cun eilhas.
Tirai-me deiqui, deste cuorpo zidratado,
deste coraçon amargurado i a sangrar,
deste poço scuro adonde la mie alma se stá a afogar,
sien cigonhal, sien nória pa la puxar…
Ah, mie ourbalheira de Agosto!...
Miu riu de lhágrimas doces!...

domingo, 12 de julho de 2009

Sabemos nós




Que sabe de nós l mundo
Que sabeis bós de nós?

De ls nuossos anseios, de ls nuossos receios,
De las nuossas derrotas, de las nuossas bitórias,
an nós perdidas an nuossas memórias ,
an nuossos ais,
nas delores i síndromas menstruales,
nas delores maternales,
nas mudanças hourmonales,
a menos i a más!
De ls nuossos deseios,
de ls nuossos prazeres,
sentidos ou nó,
perdidos, anfingidos,
de las nuossas culpas,
de las nuossas çculpas,
de l nuosso perdón.

Que sabe de nós, l amigo,
l ex-companheiro,
l tiu,
l patrón?
Que sabeis de nós?
De las nuossas oulheiras,
De las nuossas canseiras,
de las ronchas, de la celulite,
dun filho que ten ua outite
i de la filha que fizo asneiras.

Que sabeis deilha?
De la cintura que scapou,
de l berniç que stalhou,
de l pelo que nun amanhou,
de la boutique que nun besitou,
de l denheiro que nun sticou.

Sabemos nós!...

sexta-feira, 10 de julho de 2009

Cun l sal de l mar

Fiç un poema
anquanto nadaba
na auga de l mar.

Para l screbir i
a la percura de letras,
senti-me tan lebe
que you yá flutuaba.

An braçadas de frases,
grabei-l eimoçones,
nas augas liberta,
libertei l poema,
de cadenas, prisónes.

Screbi-l nas charrascas,
nas algas marinas,
nas piedras de l mar,
grabei-l ne l cielo
azul a relhampar.

Na onda gigante,
cun el a brincar,
libertei l poema
para el se secar
.

Screbi un poema
cun l sal de l mar.

Perciso d´ auga

Perciso d´ auga adonde me refresque, adonde nabegue, adonde suonhe…
Perciso la auga l mar adonde nabego, nado, me scapo ; adonde abraço las óndias, adonde me liberto i an charrascas fechadas guardo ls mius segredos.
Perciso l´auga l riu, l rieiro de la mie ninice, adonde me meto, apanho necras para jogar an nubres lebes de l´eifáncia, cun outras ninas.
Perciso l´auga las fuontes adondo assopro, meto ls beiços para beber l´auga fresca, adonde me speilho.
Perciso d´auga, nien que sólo seia na banheira i ende fago l mar, adonde nado, l rieiro adonde me meto i la fuonte adonde bebo.
Cun la sponja fago un barco adonde nabego i cun la scume de xabón fago balónes i bolo an suonhos por riba de mares, cuntinentes, to l mundo...
Perciso d´auga, miu líquido amniótico, mie placenta de que me alimento, adonde me sinto lebe i libre cumo ua sereia.

Perciso de nubrina que refresque la calor de l cuorpo que scalda.
Perciso de chuba fresca que me banhe i na mie alma me faga la Cinta de la Raposa multiquelor.
Perciso de gotas d´ ourbalho que me amolheçan las lágrimas secas.
Perciso de la barrila cun l´auga cristalina que me mate la sede i me lhiebe a paraísos, ls mius paraísos.
Perciso de l´auga, tan fresca i transparente, dadonde screbi na mie mente, este cachico de mi!...
Percisa de ti, la tierra que hai an mi...

quinta-feira, 9 de julho de 2009

De açucena a rosa Burmeilha

Era flor de açucena, branca i pura
Puolos amarielhos i lhebes
Néctar doce eimaculado
Adónde l abelhón sou amado
Tiraba l sou miel doce
I de tan apaixonado
L daba beisos
I la fazie sentir
Ua princesa
Cun tal singeleza
Que se sintie cumo fura
L´única flor de ls deseios.
Un die oulhou pa l lhado
I l zabergonhado, l abelhón
Staba anrebulhado
Ne l puolo de outra flor.
La pobre açucena
An zeiluzón i a tritar
Dou-l un ancuntrón
L boubo l abelhón
I puso-l a marchar.
Guapa cumo era, la linda açucena
Ancuntrou nun die de Primabera
Un beisa flor
De tan quelorido que era
I de bolar tan lhebe
Abriu lhougo an flor
I apaixonou-se debrebe.
Fúrun beisos tantos,
Cun l bico cumprido
Que nien sabe quantos
Quedando l sou néctar
Lhougo cunsemido
Cumo cunsemida
Quando biu l sou amor
Cun outras flores repartido.
Nó, assi nó,
Dixo la flor anraibada,
Bos ides a ber
L que ye capaç de fazer
Ua flor anganhada.
Anxertou-se de roseira
I na Primabera soalheira
Abriu ua rosa burmeilha
Que relhamposa i feiteceira
A naide se abrie i
Bibie sólo para eillha;
Rie-se para todos,
l beisa flor, l moscardo, l´abelhón,
Piçcaba-l l uolho
Amostraba paixón
Mas a ningun querie.
I assi, la flor çpeitada
Siempre perfumada
Ningun la tenie
I se la cheiraba
Era porque la respeitaba
i ls stames sólo amostraba,
A quien eilha querie.

sábado, 4 de julho de 2009

Adonde stás miu berço?

Camino rue arriba
Rue abaixo
De l miu berço
De casas sien ancaliar
Mas miu berço, nun te conheço
Cun tues casas
Adonde nun se puode entrar.


Bulórun-te ls paixaros
Medra yerba nas preças de casa
Medran ourtigas a la entrada
Medran aranheiras na sala
Ls ferrolhos yá nun se abren
La aldaba stá enferrujada.


Medran silbeirones i tomilhos
Adonde bou a caminar
Mas miu berço, adónde stás
Se you yá nun tengo caminos
I l ribeiro stá a secar.

Quiero chegar a las stebas
Para cun eilhas me banhar
Mas ls touçones
Adonde me perdo
Son tan grandes, tan medonhos
Son papones
que nun me deixan entrar.


Quiero chegar a la gente
A la pouca que bai habendo
Mas miu berço
La gente stá tan çfrente
Que a las beçes

Nun la reconheço.

Miu berço
Mie aldé,
Miu alqueire, miu suco
Mie cama de fierro
Xaragón de palhas,
Adonde drumiemos;
Cozina cun scanhos
I prato redondo,
Dadonde todos quemiemos.

Adonde stás miu berço?
Adonde stou you?

quinta-feira, 2 de julho de 2009

Melodie de mi


















You sou brisa, sou airaçada
Nubrina, mundiada
You sou ampeço, sou fin
L meio nun ye para mi
Sou de stremos, na berdade.
Pertenço al mundo i a mi
I solo me dou se you quiero
Sin puosse i solo assi
Sien cadenas, sien baraços
Porque la liberdade benero.
Tengo la fuorça de l aire de riba
La fragelidade de la maresie
L rubor de la rosa burmeilha
De açucenas la pureza
De l malmequer, la fantasie.
Por muito que l sentido
Me diga que nó
Oubo la boç de l coraçon
I depuis nace un cunflito;
L coraçon queda aflito
You ampongo-me, you refilo
Alto alhá, you mando eiqui
You que sou coraçon i mente
You que sou giente
I ne l todo, you decido

Renace


Mulhier de lhenço cun l cuorpo tapado
Até ls pies çfarçado.
Mulhier de lhenço
Cun uolhos anquietos
I guapos
Boca rubra
De báton, marca l cigarro.
Porquei scondes l cuorpo que tenes bibrante
Cun roupas que nun són las tues?
Porque tapas l pelo
Que ye de un quelor brilhante
Para bolar pulas rues?
Porque mantenes l alma presa
Se essa prisón nun ye la tue?

Anfrenta.
Lhuita contra la tradiçón
Contra l machismo, la oupressón
De la cultura, de la família.
Fai l que ls tous uolhos amostran
Las curbas de l tou cuorpo piden
Corta las amarras que te amordaçan
I tira ls benairos que te prenden.
Rompe cun las regras, rasga las roupas, rasga l lhenço
Rasga todo l que te amenace.
Renace.

Arquivo do blogue