Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

segunda-feira, 12 de fevereiro de 2018

Dies sien naceduro

Nun báias apressiada! Bien sabes que nun t´acaçarie nien mesmo an pensares.  Até ls pensares stan debelgados i nun alcánçan grande altura. Las piernas, essas, cuitadas, nun abántan la corrida de sapo n´arada.
Gustaba de poder fazer ua corrida cuntigo, tubísse you génio para tanto... L querer anda tan amouchado de negro que nien mesmo que me pormetísses ir a passo, te zafiarie para ua corrida. Ten habido canalones a correr que me ténen tirado la fuorça i até na boç se sinte l delor nas palabras a salir, poema que cantado cun alma carregarie registença d´anfenitos baláncios.
Porque será que me quedo que nien páixaro que nun ye capaç de rumper la casca, assi, anroscada  nua camisa d´onze baras, un nacer retardado capaç de nun deixar chegar la lhuç als uolhos?
Inda onte me dezírun que staba siempre chena de fuorça i alegrie. Hoije nun stou ne ls mius dies, respundi-le. I nun staba.
Ye un chocar debagaroso até que un die l pito nun ye capaç d´abrir l naceduro, un arder de candeia cun l azeite scorrupechado a acabar an morron..

domingo, 4 de fevereiro de 2018

Cumo quien pica un palo




Aguço l lhapç i ampeço a picar un poema.
Azimbro cun el para fuora de la jinela.
 
Nó, nun fui l lhapç, fui l poema.
De lhapçes yá só gusto para zenhar: Un retrato, ua bista a negro i branco, un risco na raiç de las pistanhas, un risco al redror de ls beiços mais scuro que l baton para parecéren mais chichudos i las palabras me beníren mais anrebulhadas an seda.

Para screbir, bonda-me un cielo lhimpo, ua nuite scalretada. Miro i bou screbindo l que me dá la gana. Screbir ye ua cousa tan natural cumo mejar na baleta un atrás de la touça, quando dá gana... Se nun se meija, queda un tan an pena que quando apuis se bai a la retrete yá un ten que apertar las piernas, missagras de las partes bien citradas para nun ir pa l chano de casa, i, a poulicos a poulicos alhá se bai a çcargar l que staba ambarronado. Nun screbindo, las letras tamien bán delantre de mi a poulicos, cumo sartigalhos nun cerrado por segar, i ye bien peligroso que tropece neilhas i me chimpe.

Scribe-se an qualquiera sítio. Bonda un salir cun l tagalho de las letras i ye bé-las a cascalhar, a dar brincos i, s´un nun las apresa, ampéçan a fugir para agarrar bolo i alhebántan las alas para se scapar.
Un poema puode-se screbir nua óndia qu´arrebenta na praia i apuis apanha-se anrebulhado an charrascas i granicos de arena. 
Nua nubre cargada d´auga i, assi que ampeça a chober el ampeça a saltar cumo ls sapicos nas atronadas de Agosto. Apuis chama-se cumo quien chama ua pita i la polhada a quemer e ende ben l poema a quemer a la nuossa mano.
Hoije botei l poema jinela fuora i agora, assi que sali a la ruga, stá a mirá-me de la Senábria...
Scribe-se un poema cumo quien pica un palo ou meija na baleta. Ye un alíbio natural...

Era ua beç ua garça i ua charrasca





Quien te manda, spigarça, dixo-le la charrasquita.
Fai-te manso mar, para que las mies piernas nun s'angarabáten ne l zanrebulhar de las tues golsiadas!
Gusto de te ber de riba a çpelhotar ls fraguedos, a spostiçar las gaibotas de las bordas de ls barcos, mas assi, cara a cara, sei que nun sós de cunfiança i que me poderás atraiçonar i partir-me las patas.
Que serie de mi sien eilhas?! Ye cierto que poderie alhebantar bolo a fuorça de tanto dar a las alas, mas apuis, cumo habie de pousar, i deitar ls uossos ne l nial dóndio an pie de la mie amada?
La charrasca dando fé destes temores, mirou-le pals uolhos, mediu la grandura de l bico i diç-le: Quien te manda, spigarça, quemer bechicos pequeinhos assi cumo you, an beç de fazeres cumo outros páixaros que acáçan cousas de anchir l papo para que las panturrielhas le médren?
Scassamente acabou la frase i fechou-se an copas, bien citre, al mesmo tiempo que s'anterraba l mais que podie na arena cun l baláncio de la scuma i s´iba antreduzindo fazendo poçanquitas, la arena a mexer cumo se inda la boç salisse de l buraco pequerrico que se fazie cun l´auga a sumí-se...

Arquivo do blogue