Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sexta-feira, 26 de dezembro de 2014

Malzinas



Amantei-te an cumenéncias i quando me dei de cuonta staba atamado l delor.

Lhaba-se bien labado, diç mie mai. Yá mie abó me dezie: Debe-se colher antes de l nacer de l sol! Apuis, lhaba-se bien lhabado, scuolhe-se, seca-se a la selombra i guarda-se nua bolsica.

Parece que las stou a ber colgadas na parede, de retalhicos, an pie de la de ls beisicos que me staban siempre a chamar por bias de l doce de acucre cun claras an castielho que tenien anriba i a que you nun chegaba, puosta eilhi mais alta d´acente.

Apuis ferbe-se l´auga. Uns ténen que ferber un cachico, outros ye só l tiempo d´antrar i bonda que quéden abafados.

Ampecei cumo quien nun sabe l que dezir i debrebe la torna de la cumbersa s´ampuso. L´arada iba medrando, las palabras soltában-se na pantalha. A las bezes parecie cunfisson, parecie que l cura starie apenas apartado pulas frinchas de la puorta de l cunfessionairo. Outras, era ua cousa que se soltaba an psicanálise, sien que para isso fusse preciso ua cama de cunsultório.

Bebe-se a golicos, cun ou sien açucre, cunsante l gusto. Tu que sós gulosa, aposto que até sós capaç de dezir que te duol la barriga para bueres chá de jibarbeiro bien docico.

A golicos tamien se sórben las palabras, las palabras que mos sírben de malzina. A golicos para ber se dúran eiternidades, porque d´eiternidades son feitas las palabras, porque para eiternidades se quíeren guardar las palabras que mos atáman delores.

Ferbe-se l bule i apuis bota-se para alhá l chá, diç-se agora. La cumbersa bai caldiando al tiempo de poner las chábenas porriba de la toalha bordada. L´açucreiro, la lheiteira, las colheres, l culador, l bolho partido an cachicos. A golos se bai quemendo i falando, abafando l bule para que nun se le arreféçan las palabras.

Las palabras soltában-se na pantalha cumo se l bule las tebísse sempre calientes, abafadas nun panho de lhana. Nuobos modos de buer chá para atamar delores, nuobos modos de psicanálise.

Destes-me un beisico. Un modo que teniedes de ber se l chá me tenie atamado ls delores de barriga. Si, a la nuite atamaban siempre ls delores. Suonhos por outros mundos, la burrica que m´habie de lhebar pal Brasil, ls çapatos mais modernos que fazie cun tacones altos de puntas de cabos de çachos spetados an tábuas, presos a las piernas cun fitas de farrapos, ls eiroplanos que bie passar ne l cielo a deixar rastro de fumo branco. L chá fazie l restro. L beiso muito mais…

Pul die ls delores tornaban ne ls cuornos de la Mourisca. La burrica nunca s´abinturou a lhebar-me para alhá de Zenízio, Samartino i  Miranda, eiqui só  quando era preciso ir a tratar d´algua cousa de las de la gente fidalga.

Nunca mais se biu l chá de la Índia, á mai! Era tan cheirosico!

Habie-lo eilhi a la Funtázia, antre l ribeiro i las casas. Zaparciu.

Tamien nunca mais bi eiqui pula Speciosa l chá d´ouríegano. Habie ua arrinqueira ne l meio de l caminho, nua ilha de fenos, carbalheiras i trubisco. Mesmo ne l caminho, adonde se fazie an dous an antruncamento. Bezes sien cuonta passei cun las bacas para Antonho Steba i la arrinqueira me saludou. Bezes sien cuonta mirei pa la ilha de fenos, mas d´ouriegano nien seinha. Un die la máquina de çufino grande angulhiu la ilha…

L ribeiro de la Funtázia fui ancanhado pula máquina de çufino grande i las formigas quedórun sien yerba de la Índia…

Bezes sien cuonta se me lembra de l chá que m´atamaba ls delores de barriga… Bezes sien cuonta se me lembra de las palabras que me serbírun de malzina…

Nada acaba. Só s´anterrompe ou modefica…

Cuido que nun puode acabar…


Imagem- À Procura, pintura de Adelaide Monteiro

quarta-feira, 1 de outubro de 2014

Outonho




Outonho
Nun cabes an ti de tanta quelor i,
a cada cachico se te solta un ai
para apuis la fuolha sbolaciar
cumo mariepiendula a daprender sou bolo.
Ua, apuis outra,
amarielha, castanha, burmeilha,
anteira ou sfilarpada, a chorar de la caída
ou yá sien pranto,
fórman todas l xaragon
que há-de apuis soutranho dar bida berde,
rocos no Outonho que há-de benir outra beç.
Ye assi que la bida bai cumprindo,
an cada prenheç de Primabera...
i you me bou abraçando al galho
para que l pinzon se mantenga agarrado
i me déia auga an todo l Berano...

quinta-feira, 20 de março de 2014

Ua hurtica para scabar

Onte andebimos a arrolhar un nino, la nuossa lhéngua mirandesa.
Ourlando zafiou a Francisco i Francisco zafiou-me a mi. Para ua aposentada cumo you, l que ye preciso ye que baia habendo uns hurticos para scabar i dar cherume a la tierra i a la bida.
Assi fui: Lhougo bien cedo tube que anrezinar las tripas naquel camboio de carros siempre a parar, arrancar als cachicos, tornar a parar; ai de mi que yá bou a chegar atrasada a Linda a Velha i deixar a Francisco preso ne l Redund...el de las Sereias, eilhi que nien há-de haber ua aldaba adonde prenda l suonho daquel spertar temprano. Bá!, alhá cheguei al altico de Queluz daqueilha maldita IC19 i staba çafa. Francisco só percisou de colgar l suonho ne l Redundel, un cachiçquito.

Mais un tiron, alrobés a la correlina de carros i, deilhi a nada, stabamos pals lhados de la Caparica. Outro tiron ne l carro d´Ourlando i fui un ai anquanto cheguemos a Stremós, a la scola Raínha Santa Isabel, adonde mos recebírun cumo se mos conhecíssen zde siempre, ua lhagona d´auga calentica adonde ls trés porsores se sentírun a nadar an sues augas, que nien parricos, an dues sessones, ua a la pormanhana, outra a la tarde. L assunto era"L Mirandés ne ls dies d´hoije".
Falou-se de la Lhéngua i de la sue stória, amostrou-se muita de la lhiteratura eisistente, puso-se música a tocar an mirandés, liu-se ua cuonta i pediu-se als alunos que fazíssen l caldico de letras cun palabras mirandesas de la cuonta, lírun-se poemas, pormeiro an mirandés i apuis an pertués para que mais bien la poesie se sentisse i falou-se de ls dançadores. An todo fazendo siempre cun que ls alunos fússen parte atiba nas cumbersas i apersentando eimages atrabeç de l cumputador.
A abaluar puls pedidos que mos fazírun para que mais cousas dessas acuntecíssen, ancluindo la gana cun que quedórun para fazer antrecámbio cun scolas de la region de Miranda, l´eideia que le naciu de lhebar alhá alunos, esta nuossa anterbençon fui mui ámportante par´eilhes i si mos parece que le gustou muito. A nós tamien.
Para nós, que fazímos l melhor que pudimos i sabiemos, fui ua grande honra poder haber regado mais un cachico de l huorto, para que l Mirandés baia anraizando mais por todo l paíç i las raízes chúpen cada beç mais tampeiro i le lhiebe mais un adubico para que mais baia medrando

Nun tenemos retratos, mas assi que ls recébamos, eiqui ls ponirei. Muitos mos fúrun tirados na eicelente biblioteca, sítio lhargo i cun cundiçones para aqueilhes alunos, bien mais serenos que eiqui, poderen ambestigar i studar.

sábado, 8 de março de 2014

Salindo de l´eibernaçon


Stá l jasmin a spera de calor para abrir ls bretones, nun baia inda la gelada tardiega a dar cabo daquel oulor doce,acabando por secar las flores.
Ye agora l rei de l jardin l goibo, pimpon que nien palmito d´andor an die de fiesta al redor de la aldé. Pul die ye só quelor, mas assi que l sol se bai, streforma-se nua fábrica de perfumes i ye un gusto salir al huorto pula nuite. Florica a florica até que chegue a la punta, yá ten bainas ambaixo, quando las mais pequerruchicas ábren, un modo que la porfeita natureza ten de mos toldiar ls sentidos por mais tiempo.
Apuis benirá l jasmin, pormeiro nas fronças, branquito, apuis no açafate a secar, apuis an bidros citrados para poner an chás i mos toldiar ls sentidos quando metemos las narizes na chábena, an nuites fries.
Tamien l jasmin ten oulor mais fuorte a la nuite, assi cumo l jacinto que agora yá se stá a çpedir i que tanta falta fazie l anho anteiro, cumo se fura un lampion cargadico de pequeinhas flores a almiar ls jardins.
Nun tardaran las laranjeiras a rebentar de berde i branco, a parecéren ramos de noibas, seinha de pureza. Stan a arrolhar las últimas laranjas, bien alhá na punta de ls galhos, adonde ye mais custoso chegar pa las traer pal açafate, doces que nien miel.

Bendita Primabera i bendita natureza que tanta cousa yá mos stá a dar i mos fai salir de l capulho adonde l´Eimbierno augaceiro mos metiu, cumo se fúramos lhagartos a salir de la sue eibernaçon de meses!

quarta-feira, 8 de janeiro de 2014

Si, you sei

Si, you sei




 
 
 
Si, you sei
Que l tiempo
Se sburaca
A poder de tanto sticar.
Por isso
Nun me dés tiempo!
Bonda-me screbir
Para que me pareça
Que stou a oubir la tue boç
I a sorber-te la risa.
Si, you sei
Que l tiempo ye beloç
Que l tiempo nun spera
I hai que retalhar l tiempo
Para fazer muita camisa.
Por isso
Nun me cuntestes!
Isto ye solo  ua boç i l retombo
Ua biaije d´ida i la buolta
Ua carta perdida
Ua chamada sien  la respuosta
Un monólogo que me bonda
Ua cantiga que canto i oubo
Ua eimaige
Um poema que me nace
I  que me nace amubido
Sien tiempo para cumprir.
 Si, you sei… 
You sei que l tiempo
Mos passa siempre a fugir
I hai que sticar l tiempo
Para la bida zlir
L´auga que passa nun torna
I l riu nun cuorre a chubir.
Por isso
Nun me contestes!
A mi me bonda screbir
L poema.

domingo, 5 de janeiro de 2014

Quiero l tiempo!


Crece mofo ne l miu cuorpo
I l tiempo…
L tiempo, miu einemigo
Nien me percura se quiero 
 
Naci nun lhugar
Adonde las piedras
Éran regadas cun sudor

De cuorpos
Adonde an poucos
L mofo chegaba a crecer…
 

Agora
Arrima-se-me l balhor ne l mofo
Roubado a las piedra

Que me régan

Cun sou sudor acedeficado
Que tanto me fai doler

 

I l tiempo
Nien me percura se quiero
Mas you quiero…
 
Quiero l tiempo!

Arquivo do blogue