Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

segunda-feira, 29 de agosto de 2011

Las campanas stan cansadas



La lhuna spertará hoije mais tarde.
Todo ye siléncio neste cielo strelhado
nesta tierra adrumecida
apuis que l cumputador que abana las campanas
se calhou até las seis de la manhana.


Nada yá ye cumo era
nesta aldé an que l toque de las Trindades
a la nuite mandaba ls ninos para casa
i daba la seinha als galhos a la pormanhana
qu´éran horas de cantar...


Este scampaniar
a to las horas i las meias
tirou l pouco de magie nesta aldé
qu´inda l restaba
apuis que ls ninos yá son
ninos d´eidade abançada...


Yá nun cuorren estes ninos
de caiatos a sgubiar
de çapatos a tropeçar
cun las campanas a tocar
sien sabéren an que toque
dében eilhes de rezar


Yá se trócan Abe Marias
las campanas siempre boubas
tócan pal tércio i la missa
tócan las horas i las meias
stan siempre, siempre a tocar
a dar horas
adonde las horas
nun percisan de se achar
an tiempo que ye d´ancordar.


Tiempos houbo
an que to l mundo iba pal termo
i era l sol a guiá-lo
Puls caminos de la bida.
agora que ten scampaniar
pala ida i pala benida
ne l termo nun hai un germo...


quinta-feira, 18 de agosto de 2011

Dlan!Dlan!!! Tanto scampaniar!!!



Quiero horas dadas pul sol
S´outro reloijo nun tebir
Pula lhuna i l  siete streilho
Sien campanas a tocar
A anquemodar las trindades
Todas las horas i meias
Qu´un anté queda  baralhado
Cun tamanho badalhar
Que s´oube de to l lhado.

Quiero la magie perdida
De las trindades
Çporgramada an  cumputador
I digo cun muita delor
A to la giente que me ouba
Que ye cousa bien bouba
Las campanas siempre a tocar
Siempre a spertar un lhugar.

Yá bundában ls bendedores
Cun sous apitos a berrar
Tan alto i tanta beç
Qu´ a las dues por trés
Nien parece la Speciosa
Qu´era calma i galana
I agora stá tan nerbiosa.

Dai-mos las trindades
I l toque de l meidie
Para que se reze cun deboçon
Padre nuossos i abe maries
Puis que nesta cunfuzon
De toques  i scampaniar
Sien se saber se ye ancurdar
Se son las horas ou l tércio
Se ye missa ou  repicar

quarta-feira, 17 de agosto de 2011

Un ribeiro que secaba

Stá un die assuberrolhado, mesmo daqueilhes, an que la calor mos cansa, anque nada fágamos.
Hai ua canícula a asparecé-se a la que, ne l zerto porboca las miraiges i lhieba giente a caminar pensando que ye ua lhagona cun las dunas a béren-se an speilho d´auga.
Mirei adreitos als touçones, adonde nun hai ua gateira que seia por adonde l´aire passe, de tan medonhos que stan. S´hai un fuogo nun haberá bumbeiros subecientes pa l ´atalhar. Mal tenie acabado de tener  estes pensares,  bi  lhabaredas altas, fumo negro a salir duns pinhos que por alhá stan atafanhados nua tierra, arrodiados de touças, carqueijas  i pismouros. Tube miedo i, sien mais, nun tardei a zbiar ls uolhos para ls passar para outros bistas. Dei meia buolta  i ancarei cun un sítio, adonde, solitário, bi un restrolho.
Biajei ne l tiempo i, fui al tiempo an que mie bó, inda cun de nuite, me dezie: Anda nina, alhebanta-te! Yá tengo las sopas feitas i bamos-mos pa la segada. Ls outros yá alhá staran a chega,r apuis que caminórun porende trés quartos d´hora. Hoije bai a ser ne l termo d´Angueira, alhá pa ls Palancares.
Tenie nó más que quatro ou cinco anhos, eidade an que ls Berones inda éran passados cun cumpanha de giente. Apuis dessa eidade, tenie por cumpanha ls páixaros, ls grilhos, las checharras, la burra, las bacas, sendo ua deilhas mie einemiga declarada i las bezes un bui, que siempre ténen mirar traiçoneiro. A la Mourisca, inda un die l senti la dureç de ls cuornos quando you, cun desassiete anhos yá feitos, la tentiei prender.
 Dezie-me miu  abó Abelino: “ l que tu tenes ye miedo i eilha de ti, de tanta lapada que l´atiras pa la botar de l cerrado. Anda acá que la hás-de prender”!
 Anquanto iba dezindo, iba tirando l gancho de drento de l´argolha de la cadena pa la sultar i para que apuis you la prendira.
 Nunca you habie bolado tan alto a nun ser quando bie passar ls abiones alhá arriba de las nubres i alhá me eimaginaba a camino de l Brasil!
 Aterrei na strequeira. Suorte la mie que la aterraige fui cumo que anriba de flores, marcando ua tangente al pie d´amigo que la loija ten.
 Lhebou porrada de guelhada al modo de pai Abelino que nun era para cuçquinhas!...
 Nun baliu de nada… Yá you l´habie dado lapadas zde ls mius seis ou siete anhos porque,  you nun era senhora de me arrimar a eilha.  Inda parece que la stou a ber a scabeciar aqueilhes cuornos quando bie que l´habie deregido la palabra para que fusse adreitos al buqueiro. Chota!!!
 Lhougo la guelhada se alhebantada i l caie ua lapada ne l lhombo.
Tantos delores de barriga que you tube para nun ir cun eilhas!!! Naide me acarditaba anque las mais de las bezes si fússen berdadeiras…
Fúrun ls anhos mais felizes de la mie nineç, esses, an que mie abó me lhebaba anriba la burra a sigurar la cesta de l almuorço. Chegaba-me a las narizes l cheiro a persunto cozido i al azeite rejado, anriba de las sopas, al arroç de bacalhau, para meidie.
L cántaro iba dun lhado de las algorjas, la fogaça i l mais quemício para todo l die, de l outro. You anriba de l lhombo de la burra cun l miu chapéu de palha yá puosto, farol naquel termo de mar amarielho.
Inda mal oubie l, “anda nina, lhebanta-te”, yá you staba a sfregar  ls uolhos de l lhado de fuora de la puorta que zamboca na baranda cun scaleiras de piedra, quando l sol naciente inda mal fazie lhuç ne cielo, anriba de ls cabeços de l Forno.
Pensando isto, joguei cun las bacalhouras, cun ls grilhos; apanhei las spigas que íban quedando i que apuis miu abó metie andrento ls manolhos i me dezie que apuis me mandaba fazer un bestido a mie madrina, bien guapo, de seda, para strenar l die de l Naso; apanhaba carniçuolos para bender al tiu de Argoselo que siempo por alhá passaba anriba la mula a boziar, “ çamarras i carniçoilos”!!!
Inda hoije gusto de sentir nas manos la dundieza de la seda daquel bestido!...
Inda hoije me amboubo cun las barbuletas queloridas que tenie a bolar antre flores!...
Apuis la Mourisca anfernizou-me la nineç i fizo-me arramar muita lhágrima ne ls cerrados…
Bundou un restrolho, un restrolho pequeinho a bibir ua solidon eigual a la que you sentie quando staba ne l cerrado de l Molinico, un foio antre dous montes. Era alhá que you choraba. Talbeç por me faltar campo de cielo, talbeç por me faltar campo pa ls uolhos, talbeç por me faltar aire para resfolgar…
Solo dou fé de chorar parende, naquel sítio, adonde freixos medrában de cada lhado de l ribeirico a zambucar na çuda de l Molinico, cerrados guapos, mas… sien campo que bundásse para mi…
Bolei nessa cinta de restrolho a la pormeira parte de la mie nineç, a la parte an que inda nun tenie guelhada de buieira.

Arquivo do blogue