Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

segunda-feira, 10 de agosto de 2015

Hoije falo-te de fragas que chóran


Talbeç nunca te tenga dito. Talbeç me tebisse squecido de te dezir por bias de m´ambair, quando miro sien nada ber, quando caminho sien dar fé de las piedras i solo sperto quando un tropicon nua piedra me deixa l dedo cun un alçapon abierto.
Talbeç nunca te tenga falado an tropicones sequiera, an piedras, an galatones que angúlhen miedos…
Nien sequiera an fragas nunca te falei. L tiempo ye un cabalho, cumo aire que passa a assoprar, cumo ua scuma que se çfai, cumo un suonho que se scapa quando la campana toca.
Hoije bou a falar-te de fragas, de fragas dadonde se fazírun las cantaries de l tranqueiro adonde ancosto la falta d´eiquelíbrio, l chano adonde refresco ls pies çcalços, l puial adonde spero las buonas horas, l piedamigo que sigura ls triatos de l´eimaginaçon por falta de palha molida i de munha, la pila adonde lhabei las monas enquanto la corteilha speraba ls laregos.
Hoije bou a falar-te de fragas, só de fragas.
Uas ferreinhas de quelor azulada, duras, cun personalidade de malho a bater na reilha; outras a sfarelá-se, bien mandadas, amerosas, stiraçadas al lhargo de l caminho que de tanta beç séren beisadas por pies dalgeiros i batidas por ambernies, se fúran deixando furar, nacendo neilhas poçanquitas adonde ls paixaricos s´ambóuban a saber de semientes i l´auga se fai bidro ne l Eimbierno.
Outras, daqueilhas que son spintarroxadas de branco i negro cun punticos a relhuzir, que nun ténen dureç de fierro, nien brandura de farelos. Ye mais destas últimas que te quiero falar. Uas tan grandes que me lhémbran papones de nineç, altas, mielgas ou trimielgas, a zafiar ls garotos buieros i que ls scalones gastos me cumbídan a chubir outra beç.
Outras redondas, tetas de dunzela cun bestido amarielho zabetonado, antre las spigas drobadas,
Las resbalinas, se bien calha inda cun marcas de ADN, cachos de piel de nalgas çfolhadas, calças rachadas que mais se rachórun, restros de poupelina de bestidos cun trasgones.
Ah, Mas hai ua que ten gusto a moras! Moras spremidas nas poçanquitas que l tiempo le fui fazendo. Bino de moras, buído cun ua pipa de çanteno roubado a un restrolho antes de las chúbias de Setembre. I outra, i outra, outra i mais outra, adonde chubi, dadonde caí, adonde joguei de morada i a las scundelinas, adonde quedei ancabriolada a ber la selombra a medrar.
Passo, miro-las, eilhas míran para mi, acéinhan-me, fálan cumigo, cúntan-me stórias, chóran, píden-me que torne…
Tamien las fragas stan a morrer de solidon!...

Arquivo do blogue