Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

terça-feira, 24 de fevereiro de 2009

Bamos indo.....Parte 1


Stamos ne l Antruido. L tiempo ye soalheiro i na mesma ancarambinado, eiqui no Nordeste.
Pul die l sol ye relhamposo; a la nuite, la gelada anteima an formá-se amostrando a la purmanhana ua manta branca que cun l sol relhuç cumo l cristal mas que debrebe se derrite. Nas ancuostas biradas a Norte, anteima i bai quedando.
Ye cedo. L sol ampeçou a spreguiçá-se i debrebe chubirá l monte sobranceiro i alumiará l'ancuosta
de l aldé.

Quedo-me an casa i, atrabeç ls bidros, lhabo ls uolhos cun la paisage an quelor de cinza acastanhado, nua mistura de tierra drumida i arbles çpidas, spargidas pul aire assobiador que le cungela las antranhas i le fai ancolher ls gromos tienros i deseosos de nacer.
Ls arboles, prenhadas i no fin de l tiempo, ténen gromos que debrebe boziaran de alegrie en fronças tienras i apuis en folhaige ancerada i dun berde zlhumbrante.Stubírun a cumprir l tiempo en eibernaçon, nun eimbierno rigoroso que teimosamente botou camadas de niebe i gelo resbalante.

Tamien eilhes cúmpren l tiempo i eibérnan, ls bielhos!...Cuorpos ampedernidos, manos tremblas, ancarambinadas, cúntan ls dies i las lhargas nuites, cume quien reza a passar las sartas dun rosairo de martírios, nua ladainha de marmúrios, an terjeitos i palabras repetidas.

Como ides, tiu Antonho?
L mesmo de siempre, acá bamos indo!...
L acá bamos indo que se repite to ls dies, l cada beç mais malo que se repite siempre, cumo siempre se repite l tornar a benir de las ciguonhas i las andorinas, mansageiras de la Primabera.
Aquel acá bamos indo… sien suonhos!...

La gente muorre-se quando se queda sien bida i muorre-se tamien quando se queda sien la capacidade de sonhar!...
Ye un morrer deloroso, debagaroso, nun cunsemir de quien se bai morrendo por drento.
Ye un bibir a morrer i un morrer a nun bibir.
Apuis, l oulhar baziu i ousente percuorre ls dies i las nuites, las staçones i ls anhos, nun bamos indo!...
Bamos indo,…anquanto Dius querga!...
Un bamos indo a spera de ls filhos que eimigrórun!...
Un bamos indo anté nun sei quando!...

1 comentário:

AF disse...

acá bamos indo...

Yá te deste de cuonta, Adelaide, que «ir-se», antre muitas outras cousas, tamien quier dezir «morrer-se»?

Amadeu

Enviar um comentário

Arquivo do blogue