Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

domingo, 21 de fevereiro de 2016

Chubo-me an ti, mie lhéngua

Chubi als treceiros i nien seinha d´aranheiras…

Manginei you que tenie que apartar las telas culas manos, para poder passar para alhá de las lembráncias, sigurar las cuontas, cumo quien sigura triatos cargados de palha i feno cun piedamigos de cantarie, mandar calhar ls páixaros para oubir las cantigas que ambas a dues me cantábades. Las cuontas, l mais deilhas cascálhan que nien xardas nun ribeiros d´augas lhimpas: ls lhobos son outros, mais afraguesados, yá nun me dá miedo, anque ancarando cun eilhes cara-a-cara. Apuis que fui a caçar liopardos de nuite, cun un foqueç na cabeça i ua spingarda na mano, deixou de me dar miedo de lhobos. Ls mius miedos son agora outros…

Las mouras encantadas son las mesmas i essas si, cuntínan a peiná-se cun un pende de ouro, ne l jardin de la mie eimaginaçon.

Las cantigas sei-las todas: Manolo mio, la Burgalesa, la Çarandelhera. Todicas. Pena nun le dar ls remissacos tan bien dados cumo mai Ana. Ls fados, todicos, punta cun rabo, sei rezungar todo, pena que nun tenga la tue boç para chegar adonde tu chegabas. Inda l´outurdie me deziste: assobias-ls melhor que ls cantas!... Bien cierto. Yá a mi me habie parecido.

Pena tengo you que tu yá nun ls assobies nien cantes cumo antiempos… I dezir que nun te grabei ningun, naquel tiempo an que eras reissenhor, quetobia, chínchara i rola. Naquel tiempo an que botabas la boç cumo queries i para adonde queries. Áh, mas isso era naquel tiempo an que me nacien buoltas de primaberas i campaninas, al redor de l cachaço!

Chubi als treceiros i hai tanta lhembráncia que me duol! Stán las piedras tristes debaixo de ls carcanhales, yá le falta jeito als repassiados ne l terreiro. Hai muita telbison que a todo mundo ancerra an sou chequeiro, mas falta-le l rádio de tiu Einácio na jinela, ancarado pa la ruga, a botar cantigas para todos beiláren ne ls deimingos, apuis que las bacas yá remuniában na loija.

Chubo-me an ti, mie lhéngua,

an ti que me deste de mamar

i me crieste esta gana de ser poema,

moura ancantada,

de te dezir i cantar

mesmo quando la boç

nun me chega afinada.

Ancabriolo-me an ti i seguimos,

na eimaginaçon dua cuonta,

nas alas dua quimera,

na abintura dun poema

sien métrica nien rima,

na boubeira d´ua biaige

sien lhemites nien çtino…

Abaixo a ti i cuntigo sou inda pequerrica…

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue