Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

segunda-feira, 22 de fevereiro de 2016

La tue pormeira mala


  Nun era de papelon la tue pormeira mala de biaige. Lhebeste alhá cousa pouca: uns benairos i alguns farrapos inda nuobos, uns çapatos de bezerro feitos pul çapateiro de Sendin, ua mano chena de bergonha, outra menos chena, de suonhos. Naide puode sonhar muito quando ls hourizontes nada mos amóstran. Assi i todo, cuido que eras sonhadora. Ls suonhos ye que tenien la çanca curta, isso si!
Cousa pouca, cabe nua malica de tabras. Era burmeilha cun uas ferraiges fuortes adonde ancaixaba la fechadura. De ls lhados de las ferraiges ua asa abrochada. Ua berdadeira caixa de ferramientas, pintada de burmeilho, a fugir para rétanglo, guapíssema.
Las camisas de drumir fúrun apuis mandadas fazer a priessa, quando tue mai recebiu l recado que na cidade nun se drumie cun la cumbinaçon que se trazie pul die. Chegórun dies apuis, l tiempo de cumprar l panho na feira i de tie Calmantina las fazer na máquina de questurar. Éran de franela cun floricas. Dues mudas de camisas de drumir i cumbinaçones, porque l eimbierno yá staba acerca. Ua cumbinaçon eigual a cada camisa, que, cortando dues pieças de l mesmo panho siempre se fórran uns centímetros, para fazer un par ou dous de calçicas.
Chegórun assi que tue mai amanhou portador que fusse a Miranda, nua bolsa de retalhos, amachacadas acontra l panho, cun ua fogaça de trigo, drento duas alforjas de bolras, anriba de l´albarda de la burra.
Anque tebisses bido eiroplanos, aqueilhas punticas relhuzientes a cagar un rastro de nubrineiro a passar antre nubres ou no cielo lhimpo, houbo un tiempo an qu´ inda dezies que habies d´ir pal Brasil, cun Bergina, na burra ruça de mai Ana.
Lhembra-se-me que nun te pareciu berdade, aqueilha stória de ls eiroplanos, quando te dezien que lhebában alhá pessonas.
Bergina fui-se, mas la burra nunca s´abinturou a semelhante biaige.
De San Paulo mandou-te, um par d´anhos apuis, un lhenço de la cabeça que guardas cumo relíquia cun outras cousas que eigualmente stimas, nua caixica.
Nel fuste colgando suonhos, proua, desilusones, alegries. Hoije, ye apenas ua relíquia adonde passas la mano quando bás a ber se le dou la polielha. Ye tan ameroso quando l chegas als lábios! A cada beç que miras para el i le dás un beiso, ye un beiso que dás a Bergina, por t´haber dado ua proua tan singela, tan suable.
Bergina yá se morriu. L lhenço ende stá a cuntar la stória.

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue