Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sexta-feira, 8 de março de 2019

Bidas Stapuradas ( De la Atologie de Outores Stramuntanos)


Era l cielo lhargo de mais a pesar-me anriba de ls ombros cansados cun l peso de la manta chafurgada d ́auga. Era l lhume friu para tanta frialdada. Era un nunca acabar la nuite, para tan pouco pan na cerrona.
Alhebantei-me angaramonado, para birar la cabanha. Habie-se birado l ́aire nun repente. L lhume yá mei mortiço acendiu-se mais un pouco, la cabanha era fustigada de caras por aqueilha cisca d ́aire de la Sierra, aire que todo queima i nada cria.
L ́auga ampeçou a molhar-me las oureilhas, l cachico deilhas que se bie de fuora de las mantas de burel, húmadas i pesadas cumo se de fierro oubíssen sido tecidas.
Birei la mie casa. Si, la mie casa que yá bien hai que outra nun tengo, ua casa que nunca ten corrientes d ́aire por toda eilha resfolgar ls aires todos.
Apuis, fui-me a lheinha quaije pul téntio. Las canhonas ne l chequeiro, oubindo ls mius passos, mexírun-se un pouco i lhougo apuis metírun inda mais las cabeças por ambaixo de l culo uas de las outras, a modo de se calcéren i fazéren un guarda chuba bien feito, que nunca l ́auga le bira las baretas.
Fiel i Farruscas, fieles guardadores, lhebantórun-se. Querien seguir ls mius passos para l causo de percisar d ́oussílio stáren acerca. Dórun ua buolta i fúrun a deitar-se outra beç als pies de l miu xaragon de palhas.
Streilhas, nien raça. La lhuna ancolhiu-se por trás d ́anubrados. Ua scuridon tan grande cumo la mie ampoténcia para ler ua palabra.
Ansinórun-me a screbir l miu nome para nun assinar cun la cruç que parece que un anté s ́ambergonha. Tube suorte an tener un nome pequeinho i pouco custoso de remissacar las curbas de las letras: Cun palos de cerilhas yá riscadas que iba guardando i cun bolhaquitos, iba praticando, para fazer cada beç mais bien. Trazie-los ne l bolso de las calças i, assi que apanhaba un lisico, puxaba de las cerilhas i de
ls bulhacos i alhá staba you. Un A grande: trés cerilhas, ua a treciar las outras dues; un bé pequeinho: ua cerilha i un bulhaquito stribado; l é pequeinho, un garabatico cun l gancho cerrado; l lé pequeinho: ua cerilha máis lharga de pies. Ende staba Abel! Alves, tamien nun fui custoso. Apuis que yá staba algo habelitado, cun un palico screbie l miu nome melhientas de bezes na arena lisa qu ́habie quedado nas augueiras.
Lhembra-se-me bien la pormeira beç que assinei sien ser cun la cruç. Staba anchado que nien sapo campaneiro! Nun cabie an mi de tan amprouado!...
Nestes pensares, por sfregantes, nien me dei de cuonta que habie ido por lheinha mais gorda, por antre aqueilha curidon. Las nuites fries són siempre lhargas i la lheinha gorda que tenie nun chegaba. L lhume ampeçou a arder apuis que la lheinha se secou un pouco. Oubie-se la ferbura de l ́auga ne ls tiçones mais gordos. Castelhanos ampeçórun a lhuitar Talbeç tebisse sido esse stalhar de castelhanos que me fizo
drumir naquel fin de mundo, adonde l cielo ye grande de mais para qualquiera alma i adonde l die tarda an mos trazer outro cerron cheno.
Jesé, tou pai, antes d ́ir pa la scola, siguie l sonido de ls chocalhos, até m ́achar i me deixar mais un canoco de pan i un cibo de toucino. Era l miu sustento i l de ls perros, mais un deseiuno de lheite de la cabra que ourdenhaba. Nunca ls mius filhos deixórun d ́ir a scola por cousa ningua. You i tue abó sacrafiquemos-mos muito. Sabiemos l que era ser analfabeto...
Bien háiades pu las buossas cuontas, abó!, dixo eilha, apuis de screbir nun cadernico, aquilho que nun querie que l tiempo lhebasse an sues alas.

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue