Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sexta-feira, 8 de março de 2019

La Nubre Branca


 

Hai ua nubre branca tan guapa ne l cielo i l cielo stá tan azul!, dezie la nina, deitada

na cama cun sue abó a la borda, para le cuntar la cuonta de suonhos. Berdade,

Bioletta! Guapíssema!

Anton qual ye la cuonta que quieres hoije?, precurou-le.

La de la nubre branca, respundiu eilha

Assi que ampeçou a andonar la cuonta, las eimages fúrun-le benindo uas atrás de

las outras.
 
 
 


 
La Nubre Branca
 

Era ua nubre branca, tan branca i tan dóndia que era mais dóndia que algodon i mais

branca que niebe. D ́onde an onde, tenie uas manchichas azules i quelor de rosa

zbotado.

Ua gaibota queixaba-se de la sue bida sien chupeiro: “Que bida la mie neste palo

de bandeira de barco de pescadores! Ye cierto que apanho muito peixe, mas que me

sirbe andar bien quemida se nun hai abintura neste bibir?” Dezie isto cumo se falasse

para outras gaibotas fastadas. (Ua beç, habie-se apuosto a bolar para loinge, mas an

pouco tiempo quedou tan debelgada!... Cierta que nun starie inda mui loinge, tornou

para trás).

Nisto, l palo mexiu-se, balanciou i la nubre branca achegou-se tan acerca, tan

acerca, que quaije las sues einaugas brancas batien ne l mar. La gaibota piçtanhou,

curgidosa... Ne l meio de la nubre abriu-se ua brecha i la gaibota oubiu ua boç que

dezie: Mira, you puodo amanhar-te un barco grande!

La gaibota arregalou ls uolhos, deixou cair la cabeça pal lhado de la nubre, para se

certeficar s ́aquilho era boç de berdade ou se starie a delariar. Nisto, ua fada cun

bestido branco até ls pies, alas douradas i ua bara, saliu de la nubre i diç-le: Beio que

nun stás feliç. Sós ua gaibota que percisa d ́ua bida mais alboriada. Dezindo isto,

abanou la bara para un lhado i paloutro i dixo: Fada Lylly, bai-te a trazer un barco de

cruzeiro, eiqui!...

Nun sfregante, l barco apareciu. Branco, grande i, cun tanta jinela cumo l houtel que

la gaibota abista de l sou penedo.

Agora bou-me! Tengo seis filhas na nubre, a quien ando a ansinar la mie arte. Antrou,

la nubre chubiu i quedou a surbertir ne l cielo, porriba de l nabiu.

La gaibota, anriba de l mastro, antes de l çponer de l sol yá habie perdido de bista al

sou penhasco. La nubre chubiu inda mais. Nisto, fui-se abrindo, apartando, i deilha

se formórun siete nubres brancas, tan brancas i dóndias, cumo la pormeira, mas todas

cun manchicas claras, Ua daba al rosa claro. Un airico lhebe fui-las arrolhando,

lhebando, apartadas de la nubre mais grande.

Assi que se fizo de nuite, quedórun paradas ne l cielo cumo tenendo cola. Siete

nubres colgadas de l cielo adonde las fadicas passában las nuites. La mais grande

era la de la fada Lylly, sue mai.

Al nacer de l sol, outro airico assopraba, assopraba.... Las nubres bolórun uas adreitos

 a las outras, ajuntorun-se i formou-se outra beç la nubre grande i era ende, pul die

que la fada Lylly ansinaba a las sues filhos las cousas que las fadas ténen que saber.

Passórun-se muitos dies, muitos meses.

La gaibota conheciu cidades, aguemitou-se an mares tremientosos, antrou ne ls

salones de fiesta adonde todo relhuzie, bestiu-se de dourado i pratiado, beilou

sbolaciando, tocou guitarra, cantou...

Un die sentiu falta de la sue família i quedou triste...

“An buona berdade, la buolta al mundo ne l mastro dun cruzeiro nun ye l melhor de

la bida. Stou tan cansada i desiosa de ber ls mius!”, dezie la gaibota cun gana de star

ne l sou penedo cun sous pais i armanos.

Staba nun paíç mui loinge, mui loinge, un paíç mui guapo, mui guapo, un paíç

chamado Sol Naciente, i, quando mirou caras a outro lhado, abistou l sou penedo

tan acerquita que até le parecie que yá bie a sue mai a acenhá-le.

La fada Bi, bestida de quelor de rosa claro, dando-se de cuonta de la sue tristeza, cun

la sue bara de fada amanhou modo de la lhebar a casa, agarrada al rabo dun cometa.

Yá las fadicas sabien toda la arte de ser fada.

Assi que la gaibota chegou, anialou-se ne l rugaço de sue mai i parecie-le mintira que

eilhi staba...An menos de nada ampeçórun-se a cerrar ls uolhos, la boca a abri-se,

sentiu l bater de las óndias cada beç mais loinge, mais loinge, l rugaço de sue mai

cada beç mais dóndio, mais calentico i prefumado...

An menos de nada, staba a drumir i a sonhar.

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue