Ls cantares de ls Reis

Yá nun se oubírun ls cantares de ls Reis na Speciosa.
Oubi-los cantar an Miranda, alguns grupos antre eilhes un de ninicos que alhá fazírun l que pudírun. Diç que nun anseiórun bien, mas bien ansaiados ou nó, ye siempre un ancanto oubir ls ninos, inda porriba a daprender tradiçones que sien eilhes, debrebe se acabarien.
Apuis oubi ua cantiga que me fizo arrecular al menos cinquenta anhos ou inda mais.

Hoube ua nuite de Reis an que la mie família, quaije todos buonos cantadores, l dou para ir a cantar ls Reis a alguas casas, las de ls mais achegados i amigos.
You parece-me que nun fui, porque tamien pouco adelantrarie al pie de bozes fuortes i afinadas.
La rue era negra cumo fulhin, de scuridon. Ls lhudrigueiros éran bárbaros i só daba para passar pula calçada de ls lhados. Se adregaba a resbalar i ir pal meio de la rue, l lhodo chegaba a ls joeilhos.
Nada mais se oubie que nun fúren las bozes de ls cantadores de ls Reis. Nien un lhadrar de perro abafaba ls sonidos cun sou lhadrar. Ls perros stában ne ls chequeiros i, naquel tiempo l único animal que se gobernaba de buona gana i que nun fusse para trabalho, era l gato, por bias de acaçar ls ratos. Gobernar un perro sien se tener ganado era cousa pouco questumeira an tiempos an que l quemer era pouco pa las pessonas.
Ls cantadores éran eilhes solos a cortar l siléncio de la nuite, nó para recebíren ls Reis, mas solamente para seguir cun la tradiçon i animáren la nuite.

Quem vos vem cantar os Reis, ócócó
De noite pelo escuro
Zinquetintin
Florinquetin
Aili ailó!

....

Senti nostalgie quando la oubi onte ne l ouditório an Miranda, anterpretada pul Quinteto Reis, que por acauso onte éran siete an beç de seis. Tenien un biolinista i un guitarrista cun eilhes. Fui fantástico l serano anque la aparelhage sonora nun stubira grande cousa.

Ye pena que nas aldés, agora sien lhodo i a las claras, nun se pegue outra beç nessa tradiçon de cantar ls Reis.

Quien sabe??? Hai que la giente se aponer.