Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

segunda-feira, 21 de novembro de 2011

Ye tiempo

Cuncurso Cuontas de Natal 2011

Era tiempo de niebe, de çanceinhos, de cielo cinza, de nubres carbenadas nua sola que parecie que ua sola tapaba l cielo todo.

Era tiempo de cunflitos eiquenómicos, de gobernos caídos i nacidos por fuorça de ls mercados financeiros sien que l pobo botasse palabra cun la cruzica ne l papeluxo de l boto. I caien ls gobernos, i benien outros sien se saber cumo i cun que democracie. I prendie-se giente que nun se debie i quedaba suolta outra giente...

Era un tiempo an que homes poderosos nun pagában pu ls sous malos atos: uns porque yá s´habien scapado para países que nun ls podien botar d´alhá, outros porque nun dezien a naide que s´íban a scapar, outros porque tenien tanta fuorça que birában todo d´alrobés, ls bancos, ls gobernos, la justíçia.

Era tiempo an que ls pobres pagában an beç de ls ricos, para tapar esse poço sien fondo que cun sues apaliadeiras estes ajudórun a scabar.

Juanico era un nino cun cinco anhos. Ls uolhos grandes i de la quelor de l mar relhuzien an cada Natal, quando, al pie de la árbole de natal na squinica de la sala éran abiertas todas aqueilhas caixas anrebulhadas an papeles i lhaços, cadun mais guapo que l outro. Éran siempre del l mais deilhes. Juanico era l mais nobico de la famílhia. L´armana yá tenie quaijeque binte anhos, nacida de l pormeiro matrimónio de sou pai.

Al modo que sue mai l daba ua mano a tirar l papel i ls baraços de cada caixa, daba poulicos cun la zapaçéncia de la spera, até ber qual era l outro jogo que se seguie. Poulaba, rie-se, rie-se muito, cun aqueilha alegrie de felcidade.

Agora que yé tenie cinco anhos bie que la sue bida habie demudado. Pormeiro porque saliu de l coleijo adonde siempre habie andado i fui para ua scuola de ninos adonde nun coincie a naide, mas adonde sou pais nun pagában.

Apuis sou pai quedaba an casa an beç de ir to ls dies para ganhar la bida.

Anton pai, se la ampresa adonde trabalhabas fechou, bás para outra, dezie-l el un die para l´animar. Siempre biu a sou pai cun gurbata i agora nun l staba a gustar de l ber siempre cun alparagatas i fato de correr, mesmo nun indo a correr.

Si pai, tu siempre fuste l pai mais baliente de l mundo!

Sabes, ne ls nuobos trabalhos nun quieren giente cun pelo ruço, diç-le l pai!

Mira pai, stá eiqui la tinta cun que mai pinta l sou! Bámos, que you te dou ua mano. Sou pai riu-se mas cun risa triste. Nun ye perciso filho, you hei-de amanhar algo, mesmo cun ls mius cinquenta anhos.

Juanico yá habie antendido muita de la deficuldade. Sous pais yá tenien tebido ua cumbersa cun el quando fui la mudança de scuola mas nun sabie que la crise de que todo mundo falaba, habie tamien chegado a las caixas de l´arbole de Natal.

Nó, Juanico! Astanho nun pongas nada de jogar na carta de l Pai Natal. El tamien fui çpedido i nun te puode trazé-los. Pon só uas botas i uas calças de pana. Nien la jaqueta de lhana. Tenes que te amanhar cun la que te merquemos l anho passado. Puode ser que apuis no tiempo de ls saldos nós amanhemos modo de la mercar.

Ahhhh! Nóóó! Quiero tamien ua playstation!

Apuis alhá se cumbenciu cun las cousas que sous pais splicórun, el que siempre tenie l que querie.

Nunca Juanico habie puosto nada destas cousas nua carta. La cousa staba a demudar, staba, pensaba el…

Juanico inda nun sabie screbir la carta. Anton, sintou-se al pie de sou pai i fui-la ditando. Siempre serie melhor al pie de sou pai do que na scuola… Sabie el alhá se nun quedarie ambergonhado…

Ua “playstation”que habie bido nun soto dun centro comercial, daqueilhas que parécen un cumputador, quedou-le na garganteira, mas,… pormessas son pormessas… Era tiempo an que Juanico tenie que se gobernar cun l que l´habie sobrado de ls derradeiros anhos de Natales gordos.

La mesa de Natal yá staba puosta pa la cena, las lhuzicas piçcanhában na árbole. Todo staba yá porparado pa la cena. Sou pai habie frejido ls afelhozes i ls suonhos i habie feito l arroç doce. Juanico spargiu an cada un, açucre i canela i fizo birar alredor ls suonhos, na cama de la cáldia de açucre, canela i laranja spremida. A bien dezir sou pai sabie que nun debie de star acerca i por esso le puso pal´outra punta, yá loinge de la sartian.
Sue mai porparou l bacalhau i l polbo cun batatas i tronchos. Sous abós nun tardarien i sue abó Marie trazie siempre un munton de cousas doces. Inda se staba a babar só de se l lhembar de l tuoro de checolate de l´anho passado i de la lhampreia d´uobos…

Á pai, porque ten aqueilha caixa uns buracos porriba?, percuraba Juanico un cachico antes de la meia nuite. Mas eilha nun staba alhá inda agorica mesmo!
Spera un pouco, Juanico, apuis hádes ber.

Ui, un gatico! Que prenda mais guapa! You siempre quije un gatico i bós nunca me fazistes la buntade…
Bien háiades pai i mai. Este ye l Natal mais feliç de la mie bida!
Un gatico, l miu Farruscas!, dezie Juanico anquanto agarraba nel. Bou a dá-le lheite i a fazé-le la sue cama no tapete al pie de la mie cama.
Á abó Marie, mirai-lo!
Pai, porquei ten tanto friu l Farrusquitas? Adonde l mercou l Pai Natal?
El nun ten lheite para dar als gatos i por isso nunca te lo habie trazido. Fui you que lo achei a la borda de l caixon de l lixo, a el solico a miar. Tan pequerruchico, meti-lo no bolso para que nun l bisses quando bulbi de çpejar l lixo. Apuis amanhei la caixa cun buracos para que pudira resfuolgar. Merece tener ua famílhia i tu tamien siempre quejiste tener un gatico... Telfonei a tue mai assi que l bi i eilha nun s´amportou.
Oubrigado pai, oubrigado, mai! Sodes ls melhores pais de l mundo!
Adoro-bos!
Farruscas, nun tengas miedo! You sou tou amigo!
Á abó, mirai que pequerrico!
Tenes que quemer bien l lheitico para medrares, Farrusquitas!

Era tiempo de crises eiquenómicas i financeiras, era tiempo de cousas que Juanico nun antendie por muito que houbira ls telejornales anquanto almorçaba i cenaba i que l´antrában por sue bida adrento cumo la colher entra na malga de l caldo. Era tiempo de muita zounestidade cumo oubie dezir, mas para el, fui l tiempo que l dou l gatico que tanto habie pedido i que sue mai nunca habie quejido porque le stragaba la casa.
Juanico ancomeçaba a ber la bantaije de tener ido a bibir para esta casica mais pobre, terreira. Inda porriba mais acerca de sous abós! Apuis, sue mai nien habie rezungado cun sou pai quando biu que querie lhebar l gatico…

Ye tiempo de Natal i há-de ser tiempo doutros Natales mais justos, mais solidários, mais houmanos, anque las bumbilhas de las árboles nun séian tan relhuzientes.
Siempre haberá Natal quando houbir ua risa ne l rostro dun nino…

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue