Cuntigo

Caiu la gilada, tan branca i tan frie

i ls berdes de la huorta drobados i frágeles,

fazírun la bénia, al sol que nacie.

La nuite sien ti era muito mais frie.

Ls chupones alhá ambaixo,

na aldé belhica, píden que ls caléçan

que l déian bida

i a pouco las casas son uobos a abrir,

 i anriba ls telhados,

l fumo ancomeça, a golfiadas a chubir.

La bida cuntigo ten outro sentir.

l sol almeia l termo delorido

i ls berdes de la huorta spértan a pouco

lhebántan ls benairos, sous benairos brancos,

cuorren-le las lhágrimas, chóran d´alegrie,

apedúran fuorça pa la nuite frie.

Cun ls dedos na botoneira, miro bien las bistas

i la aldé solica yá deixa de l ser

i l die cuntigo ten outro correr.