Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sábado, 1 de setembro de 2012

L mandil















Lembra-se-me tanta beç de l mandil cun un peitico para nun spingarotar l bestido cun l caldo quemido a priessa por bias de ls jogos a chamar por mi antre la classe de la manhana i de la tarde. L bestido, siempre cun panho a mais na barra i no cuorpo, iba medrando al modo que you medraba. L punhos de las mangas chubien braço arriba zabetonados, cumo paixaro que se quier scapar cielo arriba, amostrando ls bracicos an que la fineza denunciaba la malga de caldo botado a angordar ls cochinos an troca dua tora de chouriço ou toucino anriba de l pan, soutranho i, la pratada de merujas an tiempo de raças calientes an Febreiro ou Márcio, quemida a la brigada de la ramalhada, que, tamien nunca a naide botou chicha. Nunca ua manga assentarie bien cun panho a mais i por isso ls ninos andaban sempre cun eilhas pouco abaixo de l quetobielho.

Cumo l tiempo mos demuda ls mandiles, i las brigadas, i l amerosar de la camisola!


Nun quiero las meias de la lhana de l tiu Paulo que ye mui fuorte!, boziaba you al modo que las ponie de polaina, assi que m´arrimaba al lhume.


Parece que inda sinto la mordisquina nas piernas a chubi-me cuorpo arriba sien saber al cierto adonde arrascar de tanto me morder; i la camisola an quelor natural de lhana de canhona, branquita, scolhida de la mais fina mas que assi i todo me cousaba mordisquina assi que mudaba la camisa de franela pula de popelina. Perdonaba-le todo isso quando l çanceinho se me colaba al pelo i las manos se metien andrento l queirelo. Inda stou a ber la camisola dun ponto que le daba mais belume i dondieç, feita por mie mai!


Mas l mandil, l mandil de peito a scunder la merda de semana de l bestido ou quien sabe quinze dies i sobretodo a scunder ls rasgones de ls struncadeiros feitos a jogar al chete i a las palombas, cun un bolso pal lhenço de las moncas mas adonde tamien cabie l cibo de pan para tener las manos mais libres para jogar, anquanto ls dientes íban smoniando.


Fai tanta falta un mandil desses nun tiempo an que tanta cousa apoquenta i que nun hai agulha capaç de coser las trasgas para librar de la túndia, anque cun puntadas lhargas i mal dadas!


Era la eimage de marca de todas las ninas probes, a acumparar cun ls çapatos de cordones de suola, bien mais lhargos i anchos que ls pies para que durássen anhos a filo, mercados al çapateiro de Sendin, quando ls bielhos yá nun podíssen cun las gáçpias i meia suolas.


Perciso dun mandil cun dous bolsicos, adonde meta las manos, quando, por timideç ou canseira, nun saba adonde las ponga...

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue