Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

domingo, 4 de fevereiro de 2018

Cumo quien pica un palo




Aguço l lhapç i ampeço a picar un poema.
Azimbro cun el para fuora de la jinela.
 
Nó, nun fui l lhapç, fui l poema.
De lhapçes yá só gusto para zenhar: Un retrato, ua bista a negro i branco, un risco na raiç de las pistanhas, un risco al redror de ls beiços mais scuro que l baton para parecéren mais chichudos i las palabras me beníren mais anrebulhadas an seda.

Para screbir, bonda-me un cielo lhimpo, ua nuite scalretada. Miro i bou screbindo l que me dá la gana. Screbir ye ua cousa tan natural cumo mejar na baleta un atrás de la touça, quando dá gana... Se nun se meija, queda un tan an pena que quando apuis se bai a la retrete yá un ten que apertar las piernas, missagras de las partes bien citradas para nun ir pa l chano de casa, i, a poulicos a poulicos alhá se bai a çcargar l que staba ambarronado. Nun screbindo, las letras tamien bán delantre de mi a poulicos, cumo sartigalhos nun cerrado por segar, i ye bien peligroso que tropece neilhas i me chimpe.

Scribe-se an qualquiera sítio. Bonda un salir cun l tagalho de las letras i ye bé-las a cascalhar, a dar brincos i, s´un nun las apresa, ampéçan a fugir para agarrar bolo i alhebántan las alas para se scapar.
Un poema puode-se screbir nua óndia qu´arrebenta na praia i apuis apanha-se anrebulhado an charrascas i granicos de arena. 
Nua nubre cargada d´auga i, assi que ampeça a chober el ampeça a saltar cumo ls sapicos nas atronadas de Agosto. Apuis chama-se cumo quien chama ua pita i la polhada a quemer e ende ben l poema a quemer a la nuossa mano.
Hoije botei l poema jinela fuora i agora, assi que sali a la ruga, stá a mirá-me de la Senábria...
Scribe-se un poema cumo quien pica un palo ou meija na baleta. Ye un alíbio natural...

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue