Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sexta-feira, 8 de março de 2019

Ls çapatos de tacon alto


 

L polheiro quedaba mesmo porriba de la portica de la frauga de tiu Abelino. A la

nuitica era ber la família de Spabilado a chubir por uas scaleiricas feitas cun un palo

seco, cun scalones de tabras pregadas. Ls polhicos atrás. Por fin l galho pedrés, para

se certificar que ningua franga s ́iba a namorar cun algun franganote de tie Marie.

Era mui fino i, de tan fino qu ́era, tiu Abelino chamaba-le Spabilado.

Habie ua ruoda dun carro de las bacas stribada a la parede de la frauga mesmo de

caras pa l lhume i la çafra. Era ende que Spabilado se scundie todos ls dies, para ber

cumo l ferreiro aguçaba las reilhas, amanhaba ls çadones, ls çachos, las fouces ou

algua faca que, por star mui melhada, precisasse de ser temprada cun aço. Arriba

de todo, quedaba ancandilado a ber fazer las ferraduras. Querie calçar todo quanto

bicho menudo houbisse na Speciosa.

Malhai cun mais fuorça, caralho!, boziaba tiu Abelino als malhadores ( el dezie muita praga).
Nun sei para quereis esse cuorpo tan grande! Spabilado assustaba-se i arrecolhie la cabeça.
Apuis assomaba-se outra beç a la jinelica de la ruoda para ber meter la ferradura n ́auga

de la pila. Outra beç al lhume, outras malhadelas apuis que burmeilha i, al fin, l

ferreiro fazie ls buracos de ls crabos que habien de sigurar l çapato al casco i a las

caçcanhetas.
 

Anton nós nun é-mos de tener çapatos cumo ls de las bacas i de ls burros que telíncan

quando pássan na ruga?, percurou Spabilado a l ́ Assemblé de Bichos Pequeinhos

qu ́ ajuntou an pie de la moreira. Hei-de-bos calçar a todos, nun seia you l Galho

chefe desta tierra!

Ls sapos i las ranielhas fazírun cordelina i, colgados, l pormeiro siguraba l baraço de

l fol. L sapo campaneiro quedou na ponta de baixo para dar l baláncio, para que l aire

salisse de l fol cun fuorça i l lhume ardisse. Spabilado, l ferreiro; dous gatarrones charruscados,

ls malhadores. Ls ratos roubában la quemida i las pitas éran las cuzenheiras. Ls

perros quedában a la fuonte d ́atalaia para abisar se tiu Abelino benie a las eiras

abaixo, de Zenízio, adonde iba aguçar reilhas.

Quando tiu Abelino chegue, todo mundo se çcalça i sconde ls çapatos!, abisou

Spabilado.

La franga pelada, prouísta i moderna, nun se calhou enquanto sou pai nun le fizo

çapatos de tacon alto cun uas charrascas de fierro na punta.

Cuitada! Partiu las patas quando se caiu de ls tacones abaixo i, a la pormanhana,

staba de rebimbas a la puorta de la frauga, inda cun ls çapaticos calçados.

Quien las habie de pagar?  Spabilado!

Zdende, Spabilado fui afolador i rapaç de mandiletes de tiu Abelino até que, cun sou

trabalho, quedasse pago l fierro, l aço i l carbon de piedra que dórun cabo.

Ye mesmo spabilado este  caralho deste galho, dezie para el mesmo tiu Abelino,

quando miraba para Spabilado todo ancarbonado!...

1 comentário:

Teresa Almeida disse...

Bien andonada! Que risa, Delaide!

Beisicos.

Enviar um comentário

Arquivo do blogue