Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

domingo, 19 de setembro de 2010

Desta baranda-04


Entra-me Setembre casa adrento, atrabeç dun sol relhamposo, morno, que nesta manhana benciu las anubradas que onte a la fin de l die se me asparecie que traierien auga.
Lembra-se-me que nun bou a scabar las coubes, pensei onte a fin de tarde; asparece-se-me que eirá a chober. Scabei-las, seguindo aqueilha, que jeira feita nun mete priessa. A fin de cuontas acertei porque a esta hora, uito de la manhana ne l reloijo que se me assoma na pantalha, l sol bén a dá-me ls buonos dies eiqui por esta jinela a caras al Sierro i, mirando adelantre, atrabeç de la puorta de bidro ancha, puodo mirar ls touçones de la Malhada i de las Guiras yá todos campantes a recebir ls buonos dies deste sol de quaije Outonho.
Dies lhargos me spéran para trabailhos que nun puodo deixar para naide, porque naide me ls fazerie, nesta mie pequeinha stadie porqui pula Speciosa.
Las maçaneiras i las pereiras stan a chamá-me, la ramalhada yá me dixo para cortar mais lheinha porque l friu i las giladas bénen siempre nun sfregar d´uolhos, la mie bida an Sintra que me chama, la mala que zde Júnio que stá siempre feita, las raízes que nun cómen la ceçon l tiempo que ye perciso an cada sítio, l cuorpo a perder fuolhas a pedi-me çcanso, la mente a crer criar i percisar mais téntio. Porque cuorro, sabendo que nun chegarei!?
Será que you como cachos de tiempo, bingando-me de ls cachos que el me come!?
Nesta manhana de Setembre, cheira-me a figos acabados de colher, a ubas cargadas de ourbalho a mirá-me, a castanhas a inchar ls pelhiços, a tematada cun cibicos de pimientos, anriba de las sardinas cozidas, comidas nun suco de la binha, a mosto, a bagaço spremido, a masseirones de madeira, a tierra anfeitada de aranheiricas cargadas de lhágrimas de la nuite húmada, a cielo, a paraíso. Passo ls oulores pa la pantalha, ls dedos ténen mordisquina i nun quieren lhargar ls botones deste monte de filos an jogos eiletrónicos, quieren mais, siempre mais que aquilho que l tiempo l stá a dar…
Lhebanto-me, bou a meter ua buxa al cuorpo para que ls tuoros de la lheinha nun seian tan pesados i bou-me a mie bida.


Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue